«Την δημιουργία του κινήματος ακολούθησε μία καταιγίδα μίσους και γελοιοποίησης. Τα δύο στρατόπεδα της Ένωσης – οι του Cuza και οι Καταστατικοί – διέκοψαν κάθε σχέση μαζί μας. Όλοι οι φοιτητές του Ιασίου μας εγκατέλειψαν και οι επιθέσεις των οπαδών του Cuza που μέχρι τότε κατευθύνονταν προς τους Καταστατικούς, άρχισαν πλέον να κατευθύνονται εναντίον μας, τρυπώντας σαν βέλη τις καρδιές μας.
Δεν ήμασταν τόσο πληγωμένοι από τα βέλη τους, όσο από αυτά που διαπιστώναμε για τον λαό. Σύντομα μας αντάμειψαν με τις πλέον αισχρές ύβρεις που είχαμε ακούσει ποτέ και δεχόμασταν το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Νιώθαμε όχι μόνο το μίσος, αλλά και την έλλειψη χαρακτήρα και ηθικής σε όλη της την γύμνια.
Σύντομα μετατραπήκαμε σε «εκμεταλλευτές της εθνικής ιδέας» για προσωπικό όφελος. Ήταν αδύνατο να πιστέψουμε πως αυτοί που αγανακτούσαν τον περασμένο χρόνο, ζητώντας ανταμοιβή για τις υποτιθέμενες ταλαιπωρίες τους, θα είχαν το θράσος να ρίξουν επάνω μας μια τέτοια κατηγορία. Σύντομα ο κόσμος θα μάθαινε ότι είχαμε «πουληθεί στους Εβραίους», ολόκληρα άρθρα γεμάτα ύβρεις γράφτηκαν για μας κι υπήρξαν αγρότες που τα πίστευαν και πολλοί που μας γύρισαν την πλάτη. Αδικία! Ύβρεις που ποτέ οι εχθροί μας δεν τόλμησαν να ξεστομίσουν εναντίον μας, από φόβο, τώρα προέρχονταν από τους φίλους μας, άφοβα και χωρίς ντροπή.
Αν ήταν αλήθεια ότι εμείς που είχαμε περάσει τόσες κακουχίες και τα σώματά μας είχαν ταλαπωρηθεί τόσο, θα ήμασταν ικανοί για τέτοια αισχρότητα, δηλαδή να πουληθούμε στον εχθρό, τότε δεν έμενε τίποτα άλλο από το να βάλουμε δυναμίτη σε αυτόν τον λαό και να τον ανατινάξουμε. Ένας λαός που γέννησε και ανέθρεψε τέτοια παιδιά δεν αξίζει να ζει.
Αλλά αν δεν ήταν αλήθεια, αυτοί που εφηύραν και διέδωσαν αυτά τα πράγματα είναι αλήτες που απομακρύνουν την εμπιστοσύνη του έθνους από το μέλλον και το πεπρωμένο του. Για τέτοια άτομα, καμία τιμωρία δεν είναι αρκετή.
Τι εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ένας λαός στη νίκη και στο μέλλον, αν στη μέση του σκληρού αγώνα που διεξάγει, ακούει ότι τα παιδιά του, που τα μεγάλωσε στα χέρια του και στα οποία έθεσε τις μεγαλύτερες ελπίδες του, τον πρόδωσαν;
Αφήνω αυτές τις μέρες στη μνήμη μόνο εκείνων που τις έζησαν. Στους συναγωνιστές μου εκείνη τη στιγμή, μάρτυρες των γεγονότων, είπα:
«Μην φοβάστε αυτούς τους τιποτένιους, γιατί όποιος έχει τέτοια ψυχή δεν μπορεί ποτέ να νικήσει. Θα τους δείτε μια μέρα να πέφτουν στα γόνατά σας να σας παρακαλάνε. Μην τους συγχωρέσετε επειδή δε θα το κάνουν από τύψεις για τις προσβολές τους, αλλά για μια ακόμα προδοσία. Και τώρα, μέσα στην κόλαση των βρώμικων φαντασμάτων που μας περιτριγυρίζουν, ακλόνητοι στη θέση μας, θα νικήσουμε.»
Μέχρι τότε είχα γνωρίσει το κτήνος στον άνθρωπο. Τώρα έβλεπα την παλιανθρωπιά. Κρατηθείτε εσείς και τα παιδιά σας του σήμερα και του αύριο του ρουμανικού λαού και κάθε λαού στον κόσμο, μακριά από την τρομακτική μάστιγα: την προδοσία!»
Corneliu Zelea Codreanu, Οι Λεγεωνάριοί μου, εκδόσεις Θ. Κοσμάς
