Τι είχε γράψει το 2000 στο βιβλίο του “Τα πρώτα χρόνια”, ο Ν.Γ. Μιχαλολιάκος
Σας παραθέτουμε αυτούσια την παρακάτω δημοσίευση, η οποία και δείχνει πόσο μεγάλη προδοσία έγινε στα Ίμια το 1996: “Συγκλονιστική μαρτυρία για την κρίση στα Ίμια, από την οποία συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες 24 χρόνια, αποτελεί η συνέντευξη του αντιναύαρχου εν αποστρατεία Σπύρου Κονιδάρη για την στρατιωτική κατάσταση που υπήρξε και τους χειρισμούς που έγιναν.
Ο κ. Κονιδάρης ήταν τότε πλωτάρχης, κυβερνήτης της πυραυλακάτου «Σταράκης» η οποία βρέθηκε στην πρώτη γραμμή, απέναντι από τα πλοία του τουρκικού στόλου.
Όπως λέει στη συνέντευξή του στο δημοσιογράφο Πάρι Καρβουνόπουλο του militaire.gr, η ελληνική πλευρά διέθετε μεγάλη υπεροπλία και «χάθηκε μια ευκαιρία για τον ελληνικό στόλο να βυθίσει του τουρκικό».
Όπως χαρακτηριστικά εξηγεί ο κ. Κονιδάρης: «Το πλεονέκτημα που είχαν τα ελληνικά πλοία ήταν ότι οι δικοί μας πύραυλοι είχαν νεκρό τομέα 3 χιλιομέτρων, δηλαδή δεν μπορούσαν να πλήξουν στόχο σε μικρότερη απόσταση, ενώ των τουρκικών ο νεκρός τομέας ήταν 10 χιλιόμετρα. Δηλαδή, εμείς χτυπάμε και αυτοί κοιτάζουν. […].
»Είχαν μοιραστεί οι στόχοι. Μπορούσαμε να έχουμε βουλιάξει δέκα καράβια. Οι τρεις πυραυλάκατοι που ήμασταν και δεν μιλάω για το αντιτορπιλικό και για τις δύο κανονιοφόρους. Είχαμε μια απίστευτη υπεροπλία, ο μισός τουρκικός στόλος να ήταν εκεί γύρω μπορούσαμε εμείς, αυτή η μικρή δύναμη να τον καταστρέψουμε.[…] Χάθηκε μια ευκαιρία για τον ελληνικό στόλο να βυθίσει τον τουρκικό…” (militaire.gr)
Αυτά λέει τώρα ο Αντιναύαρχος Κονιδάρης. Πριν όμως από την δημοσίευση αυτή το έτος 2000 στο βιβλίο του Γ.Γ. της Χρυσής Αυγής “Τα πρώτα χρόνια” αναφέρεται για την κρίση των Ιμίων:
“Πέραν αυτού η κρίση στη συγκεκριμένη περιοχή και η αντιπαράθεσις του ελληνικού με τον τουρκικό στόλο ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για αποτροπή της τουρκικής απειλής για είκοσι τουλάχιστον χρόνια. Ως γνωστόν, εις ό,τι αφορά τουλάχιστον τις ναυτικές δυνάμεις, υπάρχει ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Εάν συνυπολογίσει κανείς τις άσχημες καιρικές συνθήκες και την ομολογημένη και αναμφισβήτητη υπεροχή του ελληνικού πολεμικού ναυτικού σε έμψυχο υλικό, τότε αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα ήταν περισσότερο ευνοϊκά για μας. Επιπλέον η πολεμική εμπλοκή το πλέον πιθανόν ήτο ότι θα ελάμβανε χώρα στο χρονικό διάστημα της νύχτας, χρονικό διάστημα στο οποίο ήταν αδύνατο να παίξει κάποιο σημαντικό ρόλο η στρατηγική υπεροχή της Τουρκίας σε αεροπορικές δυνάμεις. Εάν δηλαδή με άλλα λόγια, είχαμε σύρραξη στα στενά της Καλύμνου εκείνην την νύχτα της 31ης Ιανουαρίου το πιθανότερο ήταν ότι θα κατεστρέφετο στο μεγαλύτερό του μέρος ο τουρκικός στόλος και για είκοσι περίπου χρόνια δεν θα υπήρχε η τουρκική απειλή κατά της χώρας μας.”