Σε μια κοινωνία που σπαράζεται από τη λαθρομετανάστευση, την ηθική κατάπτωση και τον ξεπεσμό στα Εθνικά θέματα κάποιοι τυχάρπαστοι επιμένουν να αυτοχαρακτηρίζονται ως “αντιφασίστες”, ανεξαρτήτως αν έχουν μπερδέψει έννοιες και όρους τσουβαλιάζοντας τα πάντα και δημιουργώντας εντυπώσεις για μαζική κατανάλωση.
Αντιφασίστες λοιπόν ονομάζονται δεξιοί και φιλελεύθεροι οι οποίοι εξαργυρώνουν τον αντιφασισμό τους με επισκέψεις σε διάφορα μέρη ώστε να συγκαλύψουν το ένοχο παρελθόν τους. Είναι οι ίδιοι που υπηρετούν τα συμφέροντα παγκόσμιων οικονομικών οργανισμών, ικανούς μόνο να ρημάζουν οικονομίες και να οδηγούν σε πολέμους, ελέω της προώθησης μιας στρεβλής δημοκρατίας.
Την πρωτοκαθεδρία όμως στον αντιφασισμό σίγουρα έχουν αριστεροί και κομμουνιστές, οι οποίοι επιμένουν δογματικά να θεωρούν τον φασισμό μια βίαιη μορφή διακυβέρνησης την ίδια στιγμή που οι ίδιοι υποστηρίζουν πολύ πιο βίαιες και άρρωστε ιδέες. Δεν αποτελεί πρόθεση μας να εξηγήσουμε τι είναι ο φασισμός ή η οιαδήποτε άλλη πολιτική θεωρία, όμως πρέπει να αντιληφθούμε πως δεν είναι ο φασισμός που τους τρομάζει, αλλά η ανυπαρξία των δικών τους θεωριών τις οποίες προσπαθούν να διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού ώστε να συνεχίσουν να σιτίζονται από διάφορες πολιτικά ορθές ΜΚΟ και την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία που δήθεν εχθρεύονται, εισπράττοντας ταυτόχρονα τις επιδοκιμασίες μιας σκοτεινής παγκόσμιας ελίτ.
Πώς λοιπόν μπορεί να είναι κάποιος αντιφασίστας όταν υποστηρίζει την ταξική γενοκτονία χαρακτηρίζοντας ένα μέρος του πληθυσμού με βάση τις ταξικές τους ιδιότητες ως ανώτερο, το οποίο έχει την υποχρέωση μέσω βίαιης επανάστασης να κυβερνήσει δικτατορικά.
Πώς είναι δυνατόν να αυτοαποκαλείται ως αντιφασίστας ο τελευταίος δημοσιογραφίσκος, δήθεν αντικειμενικός, ο οποίος χαρακτηρίζει ως “κατσαρίδες” οποιουσδήποτε έχουν διαφορετική άποψη για την πραγματικότητα από τη στενά ιδεοληπτική άποψη που έχει ο ίδιος.
Πώς μπορεί να αποκαλείται κάποιος αντιφασίστας όταν δεν προβαίνει σε μια στοιχειώδη καταδίκη των πράξεων κάποιων γόνων μεγαλοαστών, οι οποίοι πετούν τσιμεντόλιθους νομίζοντας πως ζουν στα οδοφράγματα της μπολσεβίκικης επανάστασης ή της παρισινής κομμούνας και έχοντας στο προσκεφάλι τους βιβλία παρανοϊκών αναρχικών όπως ο αυτόχειρας Πωλ Λαφάργκ που έγραψε για το δικαίωμα στην τεμπελιά. Είναι οι ίδιοι “δημοκράτες” που όχι μόνο δεν καταδικάζουν τέτοιες ενέργειες αλλά τις υποστηρίζουν κιόλας, ενώ δε χάνουν ευκαιρία να συχνάζουν σε δικαστικές αίθουσες δήθεν για την προάσπιση των δημοκρατικών αξιών, στοχοποιώντας προσωπικά και όχι κρίνοντας πρόσωπα και καταστάσεις.
Αυτό που χαρακτηρίζει λοιπόν ένα αντιφασίστα είναι μόνο το μίσος για κάθε τι Εθνικό, για κάθε τι Ελληνικό, ζώντας ο ίδιος μέσα στο κουβάρι του μυαλού του, διαποτισμένος από ιδέες ταξικής πάλης και έρμαιο των επιταγών του πολιτιστικού μαρξισμού, αντιμετωπίζοντας τις δύσκολες σημερινές συνθήκες της λαθρομετανάστευσης με χίπικους όρους της δεκαετίας του 70.
Αντιφασίστες λοιπόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δράκα κομπλεξικών ιδεοληπτικών ατόμων, οι οποίοι παίζουν με το συλλογικό υποσυνείδητο διαστρεβλώνοντας εσκεμμένα θεωρίες και ιδέες ώστε να εξυπηρετήσουν τα στενά ιδιοτελή τους συμφέροντα, παραμυθιάζοντας νέους οι οποίοι χωρίς αξίες γίνονται θύματα στους καταστρεπτικούς σκοπούς τους.
Σε αυτό τον αγώνα καλούμε τους νέους όλους των τάξεων να δώσουν το παρόν για την Ελλάδα μας, γυρίζοντας περιφρονητικά την πλάτη τους στους υποστηριχτές χασάπηδων άλλων εποχών και αφήνοντας τους με τις σάπιες ιδέες τους στην αφάνεια της κενής τους ύπαρξης.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΙΟΚΟΣ