Το σύνδρομο του “Αρχηγού” έχει πλέον εξαπλωθεί και στον πατριωτικό χώρο
Ένα φριχτό, άθλιο και ανησυχητικό φαινόμενο, που έχει πάρει τρομερές διαστάσεις τώρα πια, είναι γεγονός. Το σύνδρομο αυτό χρόνια τώρα ως επιδημία έχει επεκταθεί στις τάξεις του Εθνικιστικού Μετώπου και σιγοτρώει την ψυχή του, αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα του.
Τον τελευταίο όμως καιρό έχει δυστυχώς φουντώσει καθώς κάτι επιτήδειες πριμαντόνες της “αρπαχτής”, που χρόνια γυρόφερναν στον Εθνικιστικό χώρο και υποδύονταν τους αγωνιστές, αλωνίζουν τώρα πια ανάμεσά μας ψαρεύοντας οπαδούς, τάζοντας “λαγούς με πετραχήλια”.
Αυτοί, λοιπόν, οι αποτυχημένοι εραστές της “καρέκλας” ανεθάρρησαν μετά την μη είσοδο της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο και στρώθηκαν στην δουλειά. Ίσως να ενόμισαν οι δυστυχείς ότι έφτασε η ώρα, που τα νοσηρά όνειρά τους, θα γίνουν πραγματικότητα. Όνειρα ζοφερά, που χρόνια ως εφιάλτες ταλαιπωρούσαν την μίζερη και ανυπόληπτη ζωή τους.
Κι έτσι ξεκίνησαν τον “φιλοτομαριστικό” αγώνα τους, προβάλλοντας παλιομοδίτικα συνθήματα με ένα και μόνο στόχο. Να καταλάβουν τον χώρο, εκείνον που φαντάζεται το θολωμένο τους μυαλό, ότι απώλεσε η Χρυσή Αυγή, πουλώντας Εθνικοφροσύνη και πατριωτισμό. Κι έτσι όλοι αυτοί οι επαγγελματίες αγωνιστές της “πορτοφόλας”, με εφόδια την διχόνοια, την υποκρισία, το ψέμα, ευτελίζοντας Ιδέες και Ιδανικά, προσποιούμενοι τους σωτήρες του “χώρου” άρχισαν το θεάρεστο έργο τους.
Λαθρέμποροι Ιδεών και ασύστολα ψεύδη
Ένα έργο διασπαστικό, που οι σφετεριστές αυτοί της Ιδεολογίας μας. με συστηματική ευλάβεια εκτελούν, ως μίσθαρνα όργανα των εξουσιαστών. Αυτοί οι συνειδητοί λαθρέμποροι Ιδεών, διασπείροντας ασύστολα ψεύδη, ένα κλίμα ηττοπάθειας, μια ατέλειωτη λάσπη στο ανεμιστήρα και χρησιμοποιώντας πελατειακές πραχτικές, προβάλλουν τις ανθυγιεινές τους σκέψεις πουλώντας ελπίδες διά ίδιον όφελος.
Αυτοί λοιπόν, οι κοτζαμπάσηδες του “χώρου” που κινούν τα νήματα, αυτοί οι γελοίοι εθνικοπατριώτες που χρόνια τώρα αναμασάνε, χωρίς όμως να το πιστεύουν το “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια”, αυτοί οι δήθεν “ελληναράδες” που αρέσκονται να πλατσουρίζουν μέσα στην χαβούζα που οι ίδιοι δημιούργησαν με τις εμμονές τους είναι αυτοί που πάντα ονειρευόντουσαν τιμές, δόξες, αξιώματα, αλλά προπαντός χρήμα.
Αυτοί όμως οι εκκολαπτόμενοι αρχηγίσκοι που όζουν πτωματίλα, αλλά αρρωσταίνουν για το παραδάκι, δυστυχώς δεν είναι μόνοι, διότι συχνά παρασύρουν κάτι ευκολόπιστους φουκαράδες, κάτι άκακους πατριώτες τους οποίους και χρησιμοποιούν ως πιόνια.
“Μαύρη Πατρίδα! Η φιλαρχία σε σχίζει”, έγραφε σε ένα ποίημα του ο Κεφαλλονίτης ποιητής Γεράσιμος Μαρκοράς. Και πράγματι, γεμίσαμε από προέδρους, γενικούς γραμματείς, κάτι ανάλγητους λάτρεις της εξουσίας που αυτοαποκαλούνται “αρχηγοί”, καρεκλοκένταυρους, κολαούζους του συστήματος, κάτι επιδειξίες του άρρωστου ψυχισμού τους, κάτι αρχομανείς κηφήνες, που ξεχωρίζουν από κρετινισμό, κάτι υπερφίαλους φανφαρόνους, κάτι ξεφτιλισμένες φιγούρες γεμάτες ζηλοφθονία.
Ίσως όλοι αυτοί να είναι δείγμα των χαλεπών καιρών που ζούμε, ίσως να είναι οι εκφραστές μιας νοσούσης ανθρώπινης ψυχής. Γιατί τι άλλο είναι όλοι αυτοί οι έχοντες “τρικυμία εν κρανίω” θλιβεροί αρχηγίσκοι που ξεχειλίζουν από υποκρισία, αυτοί οι αναίσχυντοι φαρισαίοι που σταυροκοπιούνται υποκριτικά, αυτοί οι γελοίοι κόλακες που μόλις έχασαν τα φράγκα και τα αξιώματα, που απολάμβαναν ελέω Χρυσής Αυγής, αποκάλυψαν τον σιχαμερό τους ψυχισμό.
Αυτοί οι αχάριστοι πατριώτες της “αρπαχτής”, αυτοί οι βρωμεροί παρτάκηδες, που σαν τα σκουλήκια έρποντας προσπαθούν να επιβιώσουν.
Και όμως όλα αυτά τα γλοιώδη υποκείμενα βρισκόντουσαν ανάμεσά μας, παρακολουθούσαν τις εκδηλώσεις μας, συμμετείχαν στις δράσεις μας, διαδήλωναν στις πορείες μας, όχι όμως γιατί πίστευαν σε κάτι υψηλό, σε κάποιο αγνό Ιδανικό, αλλά διά το ίδιον τους το συμφέρον.
Οι αληθινοί Χρυσαυγίτες δεν ταυτίζονται με αυτά τα λαμόγια
Είναι αλήθεια ότι μέσω της δυναμικής της Χρυσής Αυγής προσεπάθησαν να ανελιχθούν, να βιοπορισθούν, να πάρουν κάτι από την λάμψη της και από την αξιοπρέπειά της.
ΟΧΙ! Οι αληθινοί Χρυσαυγίτες δεν ταυτίζονται με αυτά τα λαμόγια. ΟΧΙ, οι πιονιέροι του αγώνα μας δεν είναι κάτι δήθεν θεοσεβούμενοι τύποι γεμάτοι ενοχές, που αισθάνονται την αμαρτία σε κάθε υποκριτική τους συμπεριφορά. Δεν είναι αυτοί οι Θεομπαίχτες, που συνεχώς σταυροκοπιούνται μπροστά στο πειραγμένο ακροατήριό τους για να αλιεύσουν οπαδούς…
Δεν είναι κάτι καλοπερασάκηδες μπουρζουάδες, που περιστασιακά λυμαίνονται τον πατριωτικό χώρο, αλλά ούτε και κάτι μικρομεσαίοι γελοίοι συντηρητικοί μικροαστοί, γεμάτοι συμπλέγματα και αναστολές.
Δεν είναι κάτι αποτυχημένοι πατριδέμποροι τυχοδιώκτες χωρίς ηθικούς φραγμούς και Ιδανικά που έρποντας προσπαθούν να ανέλθουν. Κάτι δειλά κατά βάθος ανθρωπάκια, που μη έχοντας υγιή ψυχικά αποθέματα κλαψουρίζουν σπαραχτικά σε κάθε τους δύσκολη στιγμή.
Δεν είναι κάτι εφετζήδες, που υποδύονται τους παράγοντες, κάτι μασκαράδες, που νομίζουν ότι ντυμένοι ομοιόμορφα και χαιρετώντας για να προκαλέσουν, θα καθιερωθούν ως “Αρχηγοί” ενός πολύπαθου χώρου, που τόσο δοκιμάζεται συστηματικά.
Όχι, οι πραγματικοί αγωνιστές, δεν είναι αυτοί οι συμφεροντολόγοι παρτάκηδες, που υπομένουν κάθε εξευτελισμό και ταπείνωση, όσον πέφτει το χρήμα στις τσέπες τους, ούτε οι διαπλεκόμενοι μπαταχτσήδες, που περιμένουν να πιάσουν την καλή, εκμεταλλευόμενοι τον αγώνα τίμιων και αγνών πατριωτών.
Είναι αλήθεια όμως ότι όλοι αυτοί οι εκκολαπτόμενοι παράγοντες υποφέρουν από την ίδια αρρώστια. Όλοι είχαν βαθειά μέσα στην ψυχή τους μία μονάχα θέληση, έναν μονάχα στόχο: “Όλοι θέλανε να είναι αρχηγοί, τον καθένα έτρωγε η επιτυχία του άλλου” , όπως έγραφε στο ιστορικό της ρομάντζο “Ο γυιός της Καλογρηάς”, η Σίτσα Καραϊσκάκη.
Κι όμως, απέναντι σε όλες αυτές τις μαριονέτες του συστήματος, που γελοιοποιούν και εκθέτουν τον Πατριωτικό χώρο, ξεχωρίζει μόνον η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με το έργο της, καθόσον ευρίσκεται μακράν αυτής της τόσο ταραγμένης παθογένειας του χώρου. Διότι μόνη της μάχεται κατά του αρρωστημένου αυτού συρφετού, που ως επιδημία, ταλαιπωρεί το Εθνικιστικό Κίνημα ενάντια στην παρακμή.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι ΙΔΕΑ, που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει όσον υπάρχουν Έλληνες!
Έλληνες αγνοί, ειλικρινείς, υπερήφανοι, χωρίς υστερόβουλες σκέψεις, που νοιάζονται για την Πατρίδα τους, χωρίς ανταλλάγματα, που πέρα από συμφέροντα και μικροπρεπείς συμπεριφορές κρατάν ψηλά τα λάβαρα του Ελληνισμού!
Πραγματικοί Έλληνες, που πασχίζουν μέσα από τις γραμμές της για ένα αύριο πιο φωτεινό, πιο ελπιδοφόρο, ως ποιητές. Ποιητές της ζωής, της ανάγκης και του χρέους, παρ’ ότι όπως μας λέει ο Ν. Εγγονόπουλος, σε ένα ποίημά του: “από καιρό τώρα – και προπαντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα – είθισται να δολοφονούν τους ποιητές”.
Γιώργος Ποταγός