Εκφράζουμε εκ προοιμίου την πάγια θέση μας. Οπωσδήποτε, οι δικαιολογημένες λαϊκές διαμαρτυρίες ενάντια στα εθνικά επικίνδυνα και μικροκομματικά παιχνίδια της κυβέρνησης είναι πέρα από συνταγματικό δικαίωμα των Ελλήνων και ηθική υποχρέωση.
Ωστόσο, είμαστε αναγκασμένοι να εκφράσουμε και τον προβληματισμό μας, καθότι ο τρόπος με τον οποίο αυτές δρομολογούνται δημιουργούν ερωτήματα που πρέπει επιτέλους να απαντηθούν, εάν ζητούμενο παραμένει η εξασφάλιση κάποιου μακροχρόνιου ωφέλιμου αποτελέσματος και όχι ο εφήμερος εφησυχασμός που συνήθως δημιουργεί η περιστασιακή ενασχόληση με ζητήματα πολιτικής φύσεως.
Είναι δεδομένο ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων διαφωνεί με την αθρόα είσοδο λαθρομεταναστών και στη δημιουργία νέων δομών φιλοξενίας σε δεκάδες νομούς, ώστε να αποσυμφορηθούν τα νησιά και να γίνει μια πιο «δίκαιη» κατανομή του πληθυσμού των ξένων σε ολόκληρη την ενδοχώρα. Είναι επίσης δεδομένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων διαφωνεί με την κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης με την οποία παρέχονται εξωφρενικές ανέσεις σε εκατομμύρια ξένους, στερώντας το δικαίωμα πρόσβασης στο (ανέκαθεν ανύπαρκτο) κράτος πρόνοιας σε εκατομμύρια Έλληνες φορολογούμενους.
Πάραυτα, πολλές φορές στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας επικρατεί η λογική της μη κομματικοποίησης τους, δεδομένου ότι το πρόβλημα, συγκεκριμένα το λαθρομεταναστευτικό, είναι ζήτημα υπερκομματικό κι εθνικό. Συμφωνούμε απόλυτα.
Είναι σύμφωνοι, όμως, όλοι με αυτό και πράγματι σέβονται αυτή την αρχικά αθώα επιθυμία των διοργανωτών; Ασφαλώς κι όχι! Πολύ απλά, οι κομματάρχες επιστρατεύουν μηχανισμούς και πρόσωπα για να πείσουν όσους διαμαρτύρονται ότι η όποια αντίδραση τους θα πρέπει να παραμείνει ουδέτερη κομματικά κι αυτό γιατί εάν συνέβαινε το αντίθετο, τώρα στο δρόμο θα ήταν εκατομμύρια λαού να διαδηλώνει ενάντια στη ΝΔ, όπως έγινε τον περασμένο Ιανουάριο με το ΣΥΡΙΖΑ και τη Συμφωνία των Πρεσπών που μόλις είχε υπογράψει.
Επιπλέον, αν οι διαμαρτυρίες αυτές είχαν κομματικό χαρακτήρα, μοναδικός κερδισμένος από την όλη υπόθεση θα ήταν μονάχα η Χρυσή Αυγή, αφού όλα τα υπόλοιπα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και του κυβερνώντος «πατριωτικού», συμφωνούν απόλυτα στην ισλαμοποίηση της χώρας και εφαρμόζουν ακριβώς την ίδια πολιτική, με ελάχιστες, ανούσιες εξαιρέσεις.
Όλοι αυτοί που παριστάνουν τους ανήσυχους για εθνική ομοψυχία στην ουσία στέλνουν το λαό να θυσιαστεί στο βωμό της κομματοκρατίας που υπηρετούν, προστατεύοντας έτσι την εξουσία και κρύβοντας τις ευθύνες της κάτω από το χαλί των χλιαρών αντιδράσεων, που πάντοτε σχεδόν καταλήγουν σε συμβιβασμό και αποδοχή της κατάστασης, πάνω στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον».
Όσοι πράγματι ενδιαφέρονται για το μέλλον αυτής της χώρας και θέλουν να αντιδράσουν ουσιαστικά στον εποικισμό της δεν έχουν παρά την υποχρέωση να καταδείξουν τους υπαίτιους αυτής της εθνικά προδοτικής πολιτικής, να τους κατονομάσουν και να τους τιμωρήσουν στην κάλπη και όχι να παίζουν το βρόμικο παιχνίδι του ακομμάτιστου καθωσπρεπισμού, γιατί με αυτόν τον τρόπο προδόθηκαν όλοι όσοι ένιωσαν στο πετσί τους την αριστερή καταστολή στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και πολύ αργά κατάλαβαν το πόσο εύκολα την συγχώρεσε ο «δεξιός αρμός» και «πατριωτικός» συρφετός της εξουσίας.
ΑΡΤΕΜΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΠΟΥΛΟΣ
