Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα της ιστορίας. Για τον Αλέξανδρο έχουν γραφεί χιλιάδες βιβλία. Κάποιοι επιχειρούν να τον εμφανίσουν ως τον πρόδρομο και θεμελιωτή ενός… κοσμοπολιτισμού και διεθνισμού! Η άποψη αυτή των τελευταίων στην εποχή μας κερδίζει συνεχώς έδαφος στο διεθνές πολιτικό κατεστημένο της παγκοσμιοποίησης, αφού η ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα της σημερινής κοινωνίας και τις αντεθνικές ιδέες που επικρατούν.
Πίσω από την θέση αυτή, περί του δήθεν κοσμοπολιτισμού δηλαδή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κρύβεται μία συνολική θεώρηση της Ελληνικής Ιστορίας, που δεν θέλει τους Έλληνες μία πραγματικότητα εθνική, αλλά τους θεωρεί απλά και μόνο ένα φαινόμενο… πολιτιστικό!
Πόσο βαθύτατα Έλλην υπήρξε ο Αλέξανδρος, προκύπτει από τον Μύθο, που προσέδωσε στην εκστρατεία του, από την στιγμή ακόμη της αποβιβάσεώς του στο έδαφος της Ασίας. Φθάνοντας στην Ελαιούντα θυσίασε πάνω στον τάφο του Πρωτεσιλάου, για να τιμήσει εκείνον που πρώτος πάτησε το πόδι του στην Ασία από τους Αχαιούς στην Τρωική εκστρατεία.
Στην συνέχεια, όταν έφτασε στην Τροία, θυσίασε στην Αθηνά στην οποία και αφιέρωσε την πανοπλία του. Ακόμη, πήρε από τον ναό της Αθηνάς τα ιερά όπλα που ήσαν εκεί αφιερωμένα από τον καιρό του Τρωικού πολέμου. Αυτά τα ιερά όπλα λέγεται ότι οι υπασπισταί του τα μετέφεραν μπροστά από την πολεμική παράταξη σε κάθε μάχη. Η Ιλιάδα είχε μία ιδιαίτερη σημασία για τον Έλληνα Στρατηλάτη.
Σύμφωνα με την παράδοση η μητέρα του Ολυμπίας κατήγετο από την γενιά του Νεοπτολέμου, του υιού του Αχιλλέως. Πατώντας στην Ασία, ο Αλέξανδρος, είχε πλήρη συνείδηση ότι συνεχίζει το έργο του μεγάλου προγόνου του για την κατάκτηση της Ασίας. Σε όλες τις εκστρατείες του, είχε μαζί του ένα αντίτυπο της Ιλιάδος με σημειώσεις του Αριστοτέλους. Συχνά, κοιμόταν έχοντας στο προσκέφαλό του αυτό το αντίτυπο.
Ο περίφημος συγγραφέας Jouguet στο έργο του “L’impérialisme macédonien” αναφέρει: “Όλα αυτά δεν ήταν μία θεατρική επίδειξη, αλλά απόρροια ειλικρινούς ελληνικού ενθουσιασμού, υπερηφάνειας γιατί ανήκε στο θεϊκό γένος των ηρώων και ότι επλησίαζαν οι χρόνοι, που ήταν άξιοι ενός νέου Ομήρου. Είναι επίσης φανερό ότι όλες αυτές οι πράξεις είχαν σκοπό να πείσουν τον κόσμο ότι ο νέος Αχιλλέας έπαιρνε τα όπλα για τον πατροπαράδοτο αγώνα των Ελλήνων”.