Η Ελλάδα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν με τους νικητές, αλλά τελικά ήταν περισσότερο ηττημένη και από τους ηττημένους. Χαρακτηριστικό δείγμα το θέμα της Βορείου Ηπείρου, μιας πανάρχαιης ελληνικής πατρίδας, που αφέθηκε στην σκλαβιά ενός σκληρού κομμουνιστικού καθεστώτος, του καθεστώτος της Αλβανίας, που ήταν στον πόλεμο με τους ηττημένους!
Το 1946 λοιπόν θα πραγματοποιηθεί η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων. Η ελληνική κυβέρνηση στις 15 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, με υπόμνημα της στη διάσκεψη, ζήτησε την κατάρτιση σχεδίου ειρήνης με την Αλβανία. Συγκεκριμένα ο υπουργός Εξωτερικών Κ. Ρέντης επεσήμανε στο υπόμνημα ότι η Αλβανία: “διεξήγαγε πράγματι εχθροπραξίας εναντίον της Ελλάδος, καταστήσα συνεργός εις τα εγκλήματα των Χίτλερ και Μουσολίνι”, ενώ πιο κάτω ανέφερε ότι οι διεκδικήσεις της Ελλάδας στα εδάφη της Β. Ηπείρου: “θεμελιωνόταν επί ιστορικών, εθνολογικών και νομικών λόγων”.
Πάντως, οι Μεγάλες Δυνάμεις απάντησαν ότι δεν ήταν της αρμοδιότητας της διάσκεψης να λάβει μια τέτοια απόφαση. Στην πραγματικότητα μέχρι και τον Φλεβάρη του 1947 η Ελλάδα θα επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου, με κατάθεση αλλεπάλληλων υπομνημάτων και επιδίωξη διπλωματικών συναντήσεων, με σκοπό να διατηρήσει το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα στην επιφάνεια, προσπαθώντας να πείσει τις Μ. Δυνάμεις ότι έχει δικαίωμα διεκδίκησης. Ο κύκλος κλείνει στις 10 Φεβρουαρίου 1947, όταν κυρώθηκε η συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων με τις Ελληνικές επιδιώξεις να μην έχουν καν συζητηθεί…
