Ιταλία, 16 Απριλίου το έτος 1973, η τρομοκρατική και ακροαριστερή οργάνωση Potere Operaio διαπράττει ένα φρικώδες και στυγερό έγκλημα εξαπολύοντας εμπρηστική επίθεση στην οικία του γραμματέα της τοπικής οργάνωσης του κόμματος Movimento Sociale Italiano (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα). Ως τραγικό αποτέλεσμα της άνανδρης επίθεσης των αναρχικών εγκληματιών ήταν η δολοφονία των δύο παιδιών της οικογενείας Mattei, Virgilio (23 ετών) και Stefano (8 ετών). Κατηγορήθηκαν από τις Ιταλικές αρχές ως φυσικοί αυτουργοί οι Α. lollo , M. Grillo και Clavo, με τις αρχές να οδηγούν στην δικαιοσύνη μόνον το πρώτο αφού οι άλλοι δύο δολοφόνοι κομμουνιστές κατάφεραν να διαφύγουν στην Σουηδία. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσουμε πως ηθικός αυτουργός της εγκληματικής πράξης που διέπραξαν οι τελευταίοι ήταν φυσικά το πνεύμα που διέπει την ιδεοληψία του( άναρχου) κομμουνισμού πως το να σκοτώσεις φασίστα δεν είναι έγκλημα!
Δυο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 24 Φεβρουαρίου το έτος 1975 ημέρα Δευτέρα, αρχίζει η δίκη των τριών αριστερών δολοφονών στο Δικαστικό Μέγαρο της Corte d’ Assise (Εφετείο) υπό τον φόβο σκληρών ταραχών από ομάδες ομοϊδεατών τους. Πράγματι, οι προκλήσεις των αριστερών τόσο εντός όσο και εκτός του δικαστηρίου δεν άργησαν να μετατραπούν σε συμπλοκές των αντρών της αστυνομίας και ειδικών δυνάμεων ως “προστάτες των φασιστών”…
Οι επιθέσεις των κόκκινων τεράτων και χειροκροτητών δολοφόνων είχε τα γνωστά «εργαλεία» της διαχρονικής ψευτοεπανάσταση τους. Πέτρες ,ξύλα, μολότωφ, σιδερένια παλούκια όπως επίσης και πιστόλια σύμφωνα με μάρτυρες που δεν συμμετείχαν στα επεισόδια αλλά κι από τις αναφορές των Ιταλικών Αρχών, όπλα που αφαίρεσαν την ζωή του νεαρού Εθνικιστή, του Μίκη Μάντακα.
Προφανώς οι θρασύδειλες προκλήσεις των κόκκινων συμμοριτών δεν μπορούσαν να μείνουν αναπάντητες από το Εθνικιστικό κίνημα και την Πέμπτη το απόγευμα στις 27 Φεβρουαρίου βρίσκει των Ιταλούς συναγωνιστές μας σε δυναμική πορεία καταγγέλλοντας την κυβερνητική αδράνεια μπρος στις προκλήσεις των αριστερών ομάδων αλλά και τον όποιο εκφοβισμό μπορούσαν να προκαλέσουν στο προεδρείο του Δικαστηρίου.
Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 1975 – (η ματωμένη ημέρα)
Από τις 6 το πρωί οι πρώτες ομάδες αριστερών προωθούνται προς την περιοχή του Δικαστικού Μεγάρου. Μπροστά στην πύλη του δικαστηρίου υπάρχει μόνο ένα αστυνομικό τζιπ.
06:30. Στην οδό Suore della Carita λαμβάνει χώρα η πρώτη σύγκρουση ανάμεσα σε κομμουνιστές και νεαρούς νεοφασίστες των ομάδων επιτηρήσεως. Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής ρίχνονται πυροβολισμοί. Η αστυνομία, που θα φτάσει λίγο αργότερα, θα συλλέξει από το δρόμο τρεις κάλυκες από όπλο διαμετρήματος 7,65.
07:35. Βροχή από ξύλα και πέτρες ρίχνεται σε πολίτες και δημοσιογράφους που περιμένουν έξω από την κλειστή πόρτα του δικαστηρίου με σκοπό να παρακολουθήσουν την δίκη. Σε δευτερόλεπτα οι πρώτοι τραυματίες. Ένας από σφαίρα διαμετρήματος 6,35 στην δεξιά γάμπα, άλλος με σπασμένο βραχίονα από βαρύ τούβλο. Ενώπιον αυτής της καταστάσεως δίδεται η εντολή να ανοίξει η πύλη για να μπει το κοινό και αμέσως μετά κλείνει πάλι βιαστικά και αμπαρώνεται. Είναι σιδερένια καστρόπορτα και αντέχει στα λυσσασμένα χτυπήματα.
09:30. Ο lollo κάνει την εμφάνιση του, συνοδευόμενος από δύο καραμπινιέρους. Μια συντονισμένη ομάδα 20 ατόμων μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου τον υποδέχεται σηκώνοντας ψηλά τις αριστερές γροθιές. Αμέσως μετά τα τζάμια των παραθύρων πέφτουν κομματιασμένα από καταιγισμό πετρών. Έξω από το κτήριο οι συγκρούσεις συνεχίζονται με αγριότητα.
13:15. Μια πολυπληθής ομάδα αριστερών διεισδύει στη Via Ottaviano, όπου έχει τα γραφεία του το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα. Στο ύψος της εξώθυρας, που οδηγεί στο εσωτερικό του κτηρίου, εκτοξεύουν μια βροχή από βόμβες μολότωφ. Ο διάδρομος πίσω από την καγκελόπορτα τυλίγεται στις φλόγες. Στα γραφεία εκείνη την ώρα δεν βρίσκονται παρά ελάχιστοι. Λίγοι περισσότεροι από μια δεκάδα. Πέρα από τις φλόγες, που έχουν ζώσει τον διάδρομο, μπορούν να δουν τους κομμουνιστές που ανασυντάσσονται. Μπορούν να ακούσουν τους αλαλαγμούς της ξέφρενης χαράς που γδέρνουν τους λάρυγγες.
Ο αιφνιδιασμός τους είχε πετύχει απόλυτα και είναι έτοιμοι για την τελική έφοδο.
Οι Μισίνοι δεν θρέφουν ψευδαισθήσεις για την δραματικότητα της καταστάσεως. Αποφασίζουν πάραυτα να εγκαταλείψουν το κτίριο, χρησιμοποιώντας μια άλλη πλαϊνή θύρα, που βλέπει στην πλατεία Risorgimento. Ένας νέος, με κίνδυνο της ζωής του, περνά μέσα από το φράγμα της φωτιάς, φθάνει στην βαριά εξώθυρα και την κλείνει βιαστικά. Έπειτα όλοι μαζί βγαίνουν στην εσωτερική αυλή, ξεκλειδώνουν την πλαϊνή θύρα και προσπαθούν να διαφύγουν χωρισμένοι σε μικρές ομάδες. Όμως, σύντομα γίνονται αντιληπτοί και καθηλώνονται με πυροβολισμούς. Οι περισσότεροι συναγωνιστές αναζητούν καταφύγιο πίσω από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Αυτόπτες μάρτυρες θα καταθέσουν αργότερα στην αστυνομία ότι μερικοί από τους κόκκινους τρομοκράτες πυροβολούν στην κλασική στάση των βετεράνων σκοπευτών, με τα γόνατα ελαφρώς λυγισμένα και με το ελεύθερο χέρι πίσω στην πλάτη.
Από τα καταιγιστικά πυρά των κομμουνιστών έπεσε βαριά τραυματισμένος ο Έλληνας φοιτητής Μιχαήλ Μάντακας, ο Mikis για τους Ιταλούς συναγωνιστές. Μια σφαίρα διαπερνά την αριστερή κροταφική χώρα, διασχίζει τον εγκέφαλο και σφηνώνεται στον δεξί κρόταφο. Οι Μισίνοι αντιλαμβάνονται το συμβάν. Μια πρόχειρη ομάδα αναχαιτίσεως καλύπτει την υποχώρηση των υπολοίπων που, με τον τραυματία στα χέρια, επιστρέφουν και πάλι στο κτήριο. Όταν και ο τελευταίος επιστρέφει στην εσωτερική αυλή, ασφαλίζουν την πόρτα και μεταφέρουν τον τραυματία σε ένα ιδιωτικό γκαράζ του κτηρίου. Την ίδια στιγμή οι κόκκινοι προσπαθούν να παραβιάσουν την πόρτα χρησιμοποιώντας σαν πολιορκητικό κριό έναν σηματοδότη της τροχαίας. Η πόρτα υποχωρεί κάτω από τα λυσσασμένα χτυπήματα και οι μισθοφόροι της τυφλής βίας εισβάλλουν στο εσωτερικό του κτηρίου με κραυγές. Η συμπλοκή παίρνει μορφή μάχης σώμα με σώμα. Μία ακόμη σφαίρα ρίχνει αιμόφυρτο έναν δεκαεπτάχρονο αγωνιστή. Πάνω απ’ το τραυματισμένο σώμα του, ο αγώνας συνεχίζεται με περισσότερη ένταση και με την δύναμη της απελπισίας οι Μισίνοι απωθούν τους εισβολείς. Ομάδες εθνικιστών έρχονται σε ενίσχυση των εγκλωβισμένων. Οι πρώτες σειρήνες των πυροσβεστικών και των περιπολικών της αστυνομίας ακούγονται από μακριά. Ένα ασθενοφόρο της Πυροσβεστικής παραλαμβάνει τον ακόμη σε κώμα Μίκη Μάντακα και τον διακομίζει στο νοσοκομείο του Santo Spirito , όπου οι γιατροί διαπιστώνουν την κρισιμότητα της κατάστασης. Του γίνονται συνεχείς μεταγγίσεις αίματος, ενώ ταυτόχρονα αποφασίζεται η μεταφορά του στο τμήμα κρανιακών καταγμάτων του San Camillo…
Στις 18:30 ,πάντα την ίδια ημέρα, ύστερα από υπεράνθρωπες προσπάθειες των χειρούργων ιατρών ο Συναγωνιστής Μιχάλης Μάντακας και μάρτυρας της Ευρώπης των Εθνών εις το εξής περνά στο πάνθεον των Ηρώων.- (στοιχεία και πηγές από το εξαιρετικό βιβλίο «ΜΙΚΗΣ ΜΑΝΤΑΚΑΣ PRESENTE! Πρόλογος Αdinolfi Gabrielle»)
Ως επίλογο, θα συμφωνήσουμε πως τα «χρόνια του μολυβιού» για τους κόκκινου εχθρούς των Εθνών δεν θα περάσουν ποτέ. Το μίσος τους θα διατηρείται άσβεστο κι οι αριστερές υψωμένες τους γροθιές θα σφίγγουν ακόμη περισσότερο πνίγοντας κάθε Εθνική αξία και την πραγματική έννοια της ελευθερίας.
Στην αντίπερα όχθη όμως θα βρίσκεται πάντα ο Μιχάλης, ο Γιώργος, ο Μανώλης, για να διώχνουν την κομμουνιστική σκοτεινιά ως σύμβολα του αιώνιου Ηλίου. Ο τρόπος ζωής τους, οι αγώνες τους, η ανυπέρβλητη θυσίας τους να μας ακολουθούν σε κάθε βήμα μας στον δύσκολο δρόμο της αντίστασης αλλά και της ολικής αντεπίθεσης.
Συναγωνιστή και Συναγωνίστρια, μέσα από την θυσία του Μιχάλη Μάντακα θα γεννηθεί ένα νέο σύνθημα, που λέει: «ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΙΔΕΑ». Το εν λόγο σύνθημα να βρίσκεται πάντοτε στους τοίχους της καρδιάς μας εκεί που κανένα κομμουνιστικό χέρι δεν μπορεί να αμαυρώσει.
Cos ’hai fatto? Πίστεψες σε μια Ιδέα!
La tua colpa? Φώναξες Ελευθερία!
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΝΤΑΚΑΣ – ΠΑΡΩΝ
Α.Γ.
