Πριν από λίγους μήνες διαβάσαμε στον κατευθυνόμενο ημερήσιο Τύπο που εξαπατά συστηματικά τον πολίτη μια περίεργη και ίσως αναχρονιστική είδηση. Πρόκειται για την προσφορά δύο ζωγραφικών έργων του σοβιετικού καλλιτέχνη Βολκώφ στον γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ από κάποιο νοσταλγό του Σταλινισμού. Ήταν ένα πορτραίτο του Στάλιν και ένας πίνακας με τον Λένιν, έργα του 1946, που όπως δήλωσε ο δωρητής «πάνε στην σωστή θέση, εκεί που ανήκουν».
Και πράγματι οι πίνακες αυτοί θα ανήκουν πλέον στην «συλλογή με τις μούμιες» του Περισσού. Εκεί που ο χρόνος έχει σταματήσει στην «κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων», στις αποφάσεις των Σοβιέτ, αλλά και στις «δημοκρατικές» εκκαθαρίσεις του πατερούλη Στάλιν. Μια προσφορά που «το ΚΚΕ θα αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο», όπως αναφέρει στο εν λόγω δημοσίευμα ο μόνιμος υπάλληλος του Κόμματος από την Λαμία. Τόσο το πορτραίτο του Λένιν όσο και του Στάλιν θα «κοσμούν» πλέον το αρτηριοσκληρωτικό αρχηγείο των ερυθροφρουρών του Περισσού.
Τι και αν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ψήφισμά του εξίσωσε τον Ναζισμό με τον Κομμουνισμό… Τι και αν χαρακτήρισαν την ΕΣΣΔ συνυπεύθυνη με την Χιτλερική Γερμανία για την έναρξη του Β΄ ΠΠ. Τι και αν αποκαλύφθηκαν πλέον οι συνέπειες και τα τραγικά αποτελέσματα του Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότωφ. Τι και αν ήλθαν στο φως το εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι μαζικές εκτοπίσεις τόσων αθώων…
Δυστυχώς εδώ στην πατρίδα μας υπάρχουν ακόμη κάτι υπολείμματα του παρελθόντος, κάτι δυστυχείς συμπλεγματικές υπάρξεις κολλημένες σε μια νοσηρή εποχή, που ευτυχώς έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Κάτι αρρωστημένες φιγούρες που είχαν την Πράβντα ως ευαγγέλιό τους, που έπαιρναν «γραμμή» από το Μοσχοβίτικο Πολίτμπιρό και είχαν θεοποιήσει την κομματική νομενκλατούρα.
Που ανέχονταν τις ασφαλίτικες μεθόδους καταστολής της μητέρας πατρίδας, που αγνοούσαν επιδεικτικά τις εκτοπίσεις και τις θηριωδίες των μπολσεβίκων πραιτωριανών του Κόμματος, που ακολουθούσαν απαρέγκλιτα τις αυταρχικές αποφάσεις του κομματικού μηχανισμού.
Ένα φαινόμενο που υπόκειται στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής, μια ανίατη σχιζοφρενική εκδήλωση κάθε πάσχοντος κομμουνιστή. Διότι η εμμονική στράτευση στην δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αίτιο αυτό που προκαλεί βλάβη στον ψυχικό κόσμο του ατόμου, στην ίδια του την ψυχοσύνθεση.
Σήμερα ως αμετανόητοι Σταλινικοί, τα απολειφάδια του ΚΚΕ δεν παύουν να έχουν τις ίδιες απόψεις και όνειρα με τον στρατευμένο εκείνο τροβαδούρο του Κόμματος που έγραφε σε ένα ποίημά του: «Είναι παρών ο Στάλιν στο πόστο του… Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν. Με το όνομά του ανοίγει η Ιστορία τις πύλες της στον άνθρωπο».
Όπως και σε ένα άλλο ποίημα, αυτού του τόσο προβεβλημένου κομματικού διανοούμενου, όπου αυτοεξευτελίζεται μέσα από ένα στρατευμένο παραλήρημα γράφοντας για την ΕΣΣΔ χαρακτηριστικά «χαίρε Ρωσία συντρόφισσα. Στον νέον ορίζοντα της Γης / … Δικός σου ο σπόρος κι’ η σοδειά. Τ’ αλέτρι σπρώχνει η Λευτεριά / Δεν έχει σύνορα το φως».
Αλλά πέραν του Γιάννη Ρίτσου και ο αριστερός λογοτέχνης Τάσος Λειβαδίτης έγραψε ένα ελεεινό ποίημα, ύμνο για τον Στάλιν: «Ο Στάλιν δεν είναι ένας άνθρωπος / για να μπορεί να πεθάνει / ο Στάλιν είναι η ελπίδα και το ψωμί / είναι τ’ Ατσάλι και η Ειρήνη». Όπως και ο Ηπειρώτης Γιώργος Κοτζιούλας σ’ ένα απίστευτο του ποίημα με τίτλο: Έρχεται ο Ιωσήφ, έγραφε χωρίς συναίσθηση προφανώς για τον δήμιο αυτό του Σοβιετικού λαού πώς ήταν: «ο ανέλπιστος προφήτης που τον ζητά ο λαός στον εικοστό αιώνα». Ένας στίχος που μόνον ως σουρεαλιστική φαντασίωση μπορεί να ειδωθεί.
Η νοσηρή αυτή πολιτικοποίηση που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, τα κλισαρισμένα ξύλινα συνθήματα, τα μπολσεβίκικα σύνδρομα, οι εμφυλιοπολεμικές αναφορές, η επιβολή μιας στρατευμένης ιντελιγκένσιας, η Κομσομολαγνεία, οι προλεταριακές φαντασιώσεις, μια ακόρεστη έλξη των πρακτικών του πάλε ποτέ Σιδηρού Παραπετάσματος, οι ερωτοτροπίες με τα δικτατορικά καθεστώτα του Χόνεκερ, του Ζίβκωφ, του Τσαουσέσκου, του Ραμίζ Αλία, που ευρίσκοντο σε πλήρη αντίθεση με τις πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας, του σεβασμού και της αξιοπρέπειας διότι περιφρονούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, μας φανερώνουν το μέγεθος της ηθικής κατάπτωσης των ορφανών του υπαρκτού σοσιαλισμού, καθόσον μας θυμίζουν, δυστυχώς ακόμη και σήμερα τις εκτοπίσεις, τα ψυχιατρεία, τα στρατόπεδα της Σιβηρίας, τα Γκουλάκ …
Οι κομμουνιστές της πατρίδος μας, όσοι πλέον έχουν απομείνει μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλόκ, σκοπίμως αγνοούν την ζωή των ανθρώπων εκείνων που κατά την διάρκεια του στυγνού σταλινικού καθεστώτος, πάλεψαν για την ελευθερία, προσπαθώντας να αλλάξουν την μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων. Αγωνιστών που αποτελούν στην εποχή μας σύμβολα αντίστασης όπως: η Άννα Αχμάτοβα, η Μαρίνα Τσβετάγιεβα, ο Β. Ζαχάρωφ, ο Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν, ο Ιωσήφ Μπρόντσκι…
Δυστυχώς όμως, ακόμη και σήμερα μετά από τόσες κοσμοϊστορικές αλλαγές, για κάποιους θλιβερούς νοσταλγούς της δικτατορίας του προλεταριάτου, κάποιους αμετανόητους θαυμαστές του πατερούλη Στάλιν, η προσφορά των δύο αυτών ζωγραφικών έργων στο υποτιθέμενο «Σπίτι του Λαού» θα είναι μια συγκινητική και άκρως τρυφερή προσφορά.
Εμείς είναι αλήθεια πως δεν έχουμε να πούμε τίποτα σε ανθρώπους κολλημένους σ’ ένα νοσηρό παρελθόν. Δεν έχουμε την διάθεση ν’ αντιπαρατεθούμε με φαντασιόπληκτους ασθενείς διότι σεβόμαστε και συμπονούμε τα ψυχικώς διαταραγμένα άτομα. Δεν είναι ίδιον των εθνικιστών να αντιτίθονται σε άτομα με ειδικές ανάγκες.
Θα τους παραθέσουμε μόνον ως απάντησή μας τα λόγια ενός Γάλλου καλλιτέχνη κομμουνιστή, του Ιβ Μοντάν που μετά από μια επίσκεψή του στην Ρωσία αντελήφθη μια σκληρή πραγματικότητα που χρόνια αγνοούσε: «Στο τελευταίο μου ταξίδι στη Μόσχα συνειδητοποίησα ξαφνικά όλα τα ολέθρια λάθη μιας κοινωνίας που είχα αποθεώσει μαζί με εκατομμύρια άλλους. Περάσαμε τα νιάτα μας πολεμώντας τον καπιταλισμό και υμνώντας τον κομμουνισμό. Τώρα δεν έχεις τι να υμνήσεις, τα ιδανικά ξέφτισαν, οι σημαίες κουρελιάστηκαν και οι ελπίδες μας ξεψύχησαν. Αναρωτιέμαι πώς ζήσαμε μέσα στο τέλμα, και στο ψέμα τόσες δεκαετίες, πώς δεν είδαμε την απελπισία αυτού του λαού και δεν ακούσαμε τους λυγμούς του».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΤΑΓΟΣ
