Ένας χρόνος από το θάνατο του Γάλλου στοχαστή και ακτιβιστή Γκιγιώμ Φέϋ
Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατο του σπουδαίου Γάλλου εθνοφυλετιστή διανοούμενου, δημοσιογράφου και ακτιβιστή Guillaume Faye, που έφυγε από τη ζωή στις 7 Μαρτίου 2019, ύστερα από μακροχρόνια μάχη με την επάρατη νόσο.
Ο Guillaume Faye (Γκιγιώμ Φέϋ) ήταν ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς της Νέας Δεξιάς (Nouvelle Droite), μια ισχυρή προσωπικότητα με φαουστική θέληση και νιτσεϊκά οράματα. Υπήρξε ένας από τους βασικούς δημιουργούς της G.R.E.C.E. (Groupement de recherche et d’ études sur la civilisation européenne – Ομάδα Έρευνας και Μελετών επί του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού) μαζί με τους Alain de Benoist, Pierre Vial, Jean-Claude Valla, Giorgio Locchi, Dominique Venner, Louis Rougier, Charles Champetier, Patrice de Plunkett, Michel Marmin, Yves Chisten, Louis Pauwels κ.α..
Η G.R.E.C.E., που ιδρύθηκε το 1968 και απαρτιζόταν από διανοητές, πανεπιστημιακούς, φιλοσόφους, επιστήμονες, συγγραφείς, δημοσιογράφους και πολιτικούς ακτιβιστές, έδρασε στη Γαλλία μεταξύ 1969 και 1990, δίνοντας μια άνευ προηγουμένου μάχη Ιδεών ενάντια στο φιλελεύθερο και μαρξιστικό πολιτιστικό κατεστημένο της εποχής. Από τα τέλη του ’70, η δράση της επεκτάθηκε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι άνθρωποι της G.R.EC.E. έγραψαν πληθώρα βιβλίων και άρθρων, ίδρυσαν δεκάδες εκδοτικών οίκων, συμμετείχαν σε εκατοντάδες συνέδρια και κινήσεις στη Γαλλία και την υπόλοιπη Ευρώπη, κατορθώνοντας μέσα σε λίγα χρόνια να κάμψουν την κυριαρχία της αριστερής σκέψης και κουλτούρας.
Ο Guillaume Faye γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1949 στην Angoulême, πρωτεύουσα του τμήματος Charente, που βρίσκεται στην περιοχή της Νέας Ακουιτανίας. Αν και ανήκε στην γαλλική μεγαλοαστική τάξη, τον ενοχλούσε η υποκρισία, η ιδιοτέλεια, ο κομφορμισμός και ο ψευτοπατριωτισμός των Γάλλων αστών. «Το κοινωνικό περιβάλλον προέλευσης μου είναι εκείνο της μεγάλης παρισινής μπουρζουαζίας, την οποία γνωρίζω εκ των έσω και δεν μπόρεσα ποτέ να μοιραστώ τα συμβατικά και υλιστικά ιδεώδη της» είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή του.
Σπούδασε στο Institut d’études politiques του Παρισιού και ήταν κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στις Πολιτικές Επιστήμες. Οι διανοητές και φιλόσοφοι που τον επηρέασαν περισσότερο ήταν οι Friedrich Nietzsche, Carl Schmitt, Julius Evola, Giorgio Locchi, Raymond Ruyer και Martin Heidegger,
Υπήρξε συντάκτης και αρθρογράφος σε δεκάδες περιοδικά και εφημερίδες του εθνικιστικού χώρου, καθώς και σε περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας όπως τα Figaro Magazine, Le Spectacle du Monde και Paris Match, ενώ για ένα διάστημα δίδαξε Κοινωνιολογία του φύλου στο πανεπιστήμιο. Υπήρξε, επίσης, αρχισυντάκτης του μαχητικού περιοδικού J’ai Tout Compris! το οποίο είχε σύντομη διάρκεια και επανεκδόθηκε το 2000.
To 1987, ο Faye εγκαταλείπει την G.R.E.C.E. μετά από διαμάχες και αποκλίσεις σε βασικά ζητήματα, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά και προσεγγίζει τον Βέλγο εθνικιστή διανοούμενο Robert Steukers, πρώην μέλος της Γραμματείας Σπουδών και Ερευνών της βελγικής G.R.E.C.E. και υποστηρικτή μιας πολιτιστικής ομάδας που γεννήθηκε στον απόηχο της «Νέας Δεξιάς», αλλά πιο ριζοσπαστική: την ομάδα EROE (Études, Recherches et Orientations Européennes).
Στο πρώτο του βιβλίο, το συγκλονιστικό Le système à tuer les peoples (Το Σύστημα που σκοτώνει τους λαούς), Copernic (1981), περιγράφει με διορατικότητα τον εφιάλτη της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε σήμερα.
Στο πόνημά του αυτό, που γράφτηκε πριν 40 χρόνια περίπου, ο Faye ανησυχεί για την ομογενοποίηση των λαών του πλανήτη στο όνομα μιας ενιαίας αστικής, καταναλωτικής και παγκοσμιοποιημένης ιδεολογίας: Οι λαοί της γης βρίσκονται υπό την κυριαρχία ενός συστήματος, που στόχο έχει να εξοντώσει κάθε εθνική και πολιτισμική ταυτότητα προς όφελος μιας παγκόσμιας πολυφυλετικής και πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Πρόκειται για ένα τεχνικο-οικονομικό σύστημα το οποίο αναπτύσσεται και εξαπλώνεται σαν γάγγραινα σε όλους τους λαούς της οικουμένης. Απέναντι σε αυτόν τον εμποροκρατικό ολοκληρωτισμό καλούνται όλοι οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές και Πατριώτες να αντισταθούν για να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, τον πολιτισμό τους και τη θρησκεία τους.
Το κύριο χαρακτηριστικό του Συστήματος, που περιγράφει ο Faye, είναι το γεγονός ότι λειτουργεί με ένα μηχανιστικό, απρόσωπο και ακέφαλο τρόπο. «Η φύση του Συστήματος δεν είναι να ζει σαν ένα οργανισμός αλλά να λειτουργεί σαν μηχανή»… «Το Σύστημα δεν μπορεί παρά να θέλει το τέλος της Ιστορίας σύμφωνα με τις ισοπεδωτικές ιδεολογίες οι οποίες το δημιούργησαν και το εμψύχωσαν»… «Η σημερινή πραγματικότητα είναι οι απειλούμενες πολιτισμικές και εθνικές οντότητες, οι λαοί που ολίγον κατ’ ολίγον χάνουν το περιεχόμενό τους από μια διηπειρωτική μακρο-δομή. Χωρίς έδαφος, αλλά εγκατεστημένο παντού και οπουδήποτε, αυτό το γιγαντιαίο χταπόδι βρίσκεται πρώτα απ’ όλα στην οργάνωση της τεχνικής και της οικονομίας. Πολιτισμοί, έθνη, περιφέρειες, όλες οι ανθρώπινες ομάδες που έχουν σφυρηλατηθεί από την ιστορία αποτελούν τα δυνητικά του θηράματα» γράφει χαρακτηριστικά.
Στην Ελλάδα, το 1981, εκδόθηκε το βιβλίο των Αλαίν ντε Μπενουά & Γκιγιώμ Φέϋ: «Η ιδεολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και το δικαίωμα των ανθρώπων» (Εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», 1981) που είναι μετάφραση ενός άρθρου, το οποίο δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση “Elements” (“Στοιχεία”), επίσημο όργανο της G.R.E.C.E.
Γράφει ο αείμνηστος Ανδρέας Δενδρινός στον πρόλογο του βιβλίου: «Την ώρα που ο ποδηγετημένος και κατευθυνόμενος μηχανισμός των «μέσων ενημερώσεως» αποδύεται σε μια πρωτοφανή από το 1945 πλύση εγκεφάλου, το κείμενο αυτό πρέπει να διαβαστεί με προσοχή ώστε να γίνει αντιληπτό τι κρύβεται κάτω από τα παχιά λόγια και τους λογοκοπικούς «ανθρωπισμούς». Είναι ο μόνος τρόπος για να μη σφυρηλατήσουν – να μην εξακολουθήσουν να σφυρηλατούν! – οι άνθρωποι τις «χρυσές» και φυσικά ανάλογα βαριές αλυσίδες της δουλείας που τους ετοιμάζουν».
Έννοιες όπως «δικαιώματα», «ανθρωπισμός», «ελευθερία», «δουλεία», κ.λπ. αναλύονται διεξοδικά με αναφορές σε πολλούς διανοητές και φιλοσόφους όπως οι Καρλ Σμιτ, Ζυλιέν Φρόϋντ, Μάρτιν Χάϊντεγκερ, Ιούλιος Έβολα, Άρνολντ Γκελέν, Λουί Πώβελς, κ.α.).
«Μήπως ο Δυτικός Κόσμος δεν δημιούργησε ξανά νέες μορφές «δουλείας» και συλλογικής υποδούλωσης μέσω του οικονομικού επεκτατισμού, της πολιτιστικής κυριαρχίας και της δικτατορίας των «μέσων ενημερώσεως»; τονίζουν οι συγγραφείς.
Όσον αφορά στον εμποροκρατικό καπιταλισμό: «Για να μπορέσουν οι λαοί και οι κοινωνικές ομάδες να απαλλαγούν από την οικονομική κυριαρχία και την κοινωνική και πολιτιστική αλλοτρίωση της εμποροκρατικής κοινωνίας, πρέπει να υιοθετήσουν ναι αντιατομικιστική ιδεολογία και στρατηγική, όπου οι χώροι αντιστάσεως να μπορούν να είναι πειθαρχημένοι και οργανωμένοι από μια θέληση απελευθερώσεως, που δεν μπορεί να είναι παρά θέληση κυριαρχίας και πολιτική. Δυστυχώς, η παντοδυναμία της ιδεολογίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου τους ωθεί προς μια κατεύθυνση τελείως αντίθετη, γιατί ο ψευδοαπελευθερωτικός «λόγος» της υποστηρίζει και εγγυάται το σύνολο του εμποροκρατικού συστήματος».
Για μια δεκαετία περίπου (από το 1988 έως το 1998), ο Faye απέχει από την ενεργό πολιτική, ενώ συνεχίζει να αρθρογραφεί και να λαμβάνει μέρος σε πολλές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.
Το 1998 αναλαμβάνει ξανά πολιτική δράση, γράφοντας μια σειρά δοκιμίων γύρω από ζητήματα της ταυτότητας, του πολιτισμού και της θρησκείας. Συνεργάζεται με πολλές ευρωπαϊκές εθνικιστικές ομάδες και καθίσταται ένας από τους βασικούς θεωρητικούς των ευρωπαϊκών ταυτοτικών κινημάτων.
Ο Faye έγραψε πλήθος βιβλίων και άρθρων, σε ορισμένα εκ των οποίων εξέφρασε κάποιες προσωπικές, «αιρετικές» και ουτοπικές απόψεις. Ως πολύπλευρος στοχαστής, δεν παραμέλησε να ασχοληθεί και με την οικονομική ανάλυση. Όσον αφορά στην οικονομία, ο Faye είναι κομιστής ενός οράματος ανάπτυξης που προσδιορίζεται ως αυτοκεντρικό και προστατευτικό, σε άμεση αντίθεση με τις κατευθυντήριες γραμμές της παγκοσμιοποίησης.
Το 1998 εκδίδεται το πολύκροτο έργο του L’Archéofuturisme (Ο Αρχαιοφουτουρισμός) το οποίο προκαλεί μεγάλη αίσθηση, καθώς περιλαμβάνει ένα συνδυασμό πνευματικότητας, παράδοσης και την έννοια της κυριαρχίας, με τις τελευταίες εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας. Σύμφωνα με τον Faye, «είναι απαραίτητο να συμβιβάσουμε τον Evola και τον Marinetti. Η νέα ιδέα του Αρχαιοφουτουρισμού αξιοποιεί την οργανική, ενωτική και ριζοσπαστική σκέψη των Friedrich Nietzsche και Martin Heidegger: να φανταστούμε την επιστήμη της τεχνολογίας και την αμνημόνευτη κοινότητα της παραδοσιακής κοινωνίας μαζί, ποτέ τη μία χωρίς την άλλη».
Το παγκόσμιο Σύστημα, που βασίζεται στο αποτυχημένο μοντέλο της αέναης ανάπτυξης, θα καταρρεύσει σύντομα από μια σειρά πολλαπλών κρίσεων.
Υιοθετώντας τις απόψεις του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου Oswald Spengler περί κύκλων που διαγράφουν οι πολιτισμοί (γέννηση, ακμή, παρακμή και θάνατος), ο Faye καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο Δυτικός Πολιτισμός σήμερα έχει φτάσει σε ένα σημείο θανάτου που οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, όπως η συνεχιζόμενη λαθρομετανάστευση, η ισλαμική απειλή,οι πολυπολιτισμικές και πολυφυλετικές κοινωνίες, η πολιτική ορθότητα, ο ασύδοτος καπιταλισμός, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η ουτοπική «παγκόσμια ανάπτυξη» του φιλελευθερισμού, η αποσύνθεση των οικογενειακών δομών και κοινοτήτων, η υπογεννητικότητα, ο ξέφρενος καταναλωτισμός, η επίπλαστη ευημερία, κ.λπ.
Το 2001 εκδίδεται το βιβλίο του «Pourquoi nous combattons. Manifeste de la résistance européenne» (Γιατί αγωνιζόμαστε – Μανιφέστο της Ευρωπαϊκής Αντίστασης) που αποτελεί έργο αναφοράς για πολλά ταυτοτικά κινήματα της Ευρώπης και έχει μεταφραστεί (όπως και άλλα έργα του) σε πολλές γλώσσες.
Δέκα από τις βασικές έννοιες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του αυτό, καθώς και στα περισσότερα έργα που έγραψε τις δύο τελευταίες δεκαετίες, είναι οι παρακάτω:
Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο, αλλά δεν το γνωρίζει… Βρίσκεται υπό κατοχή, είναι αποικισμένη από αφροασιατικά πλήθη και υπόκειται οικονομικά, στρατηγικά και πολιτιστικά στην αμερικανική νέα παγκόσμια τάξη.
Αρχαιοφουτουρισμός: είναι η Ιδέα που αναγνωρίζει ότι το μέλλον προέρχεται από την αναγέννηση των προγονικών αξιών και ότι οι έννοιες του νεωτερισμού και του παραδοσιακού χαρακτήρα πρέπει να ξεπεραστούν διαλεκτικά… Για να αντιμετωπίσουμε το μέλλον, ειδικά σήμερα, είναι απαραίτητο να καταφύγουμε σε μια αρχή που αποκαθιστά τις αρχαϊκές αξίες και την κοινωνική τάξη…Επομένως, το μέλλον δεν είναι η άρνηση της παράδοσης ή της ιστορικής μνήμης ενός λαού αλλά η μεταμόρφωσή του, η ανάπτυξή του και η αναγέννησή του.
Ταυτότητα: Ένα χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας είναι η ποικιλομορφία και η ιδιαιτερότητα των λαών και των πολιτισμών της. Κάθε ομογενοποίηση είναι συνώνυμη με το θάνατο των πολιτισμών και οδηγεί στην εξαφάνισή τους.
Βιοπολιτική: Ένα πολιτικό σχέδιο που ανταποκρίνεται στις βιολογικές και δημογραφικές επιταγές ενός λαού. Η βιοπολιτική υπαγορεύεται από την αρχή ότι η βιολογική ποιότητα ενός λαού είναι απαραίτητη για την επιβίωση και την ευημερία του.
Επιλογή: Η συλλογική διαδικασία, βασισμένη στον ανταγωνισμό, που ελαχιστοποιεί ή εξαλείφει τους αδύναμους και ευνοεί τους δυνατούς και ικανούς. Η επιλογή περιλαμβάνει τόσο τη φυσική εξέλιξη ενός είδους όσο και την ιστορική εξέλιξη ενός πολιτισμού.
Interregnum: Η περίοδος μεταξύ του τέλους ενός πολιτισμού και της πιθανής γέννησης ενός άλλου. Ζούμε σε ένα interregnum, μια τραγική ιστορική στιγμή, όπου όλα καίγονται και κατεδαφίζονται και όπου όλα, όπως ο Φοίνιξ, μπορούν να αναγεννηθούν από τις στάχτες.
Εθνικός Εμφύλιος Πόλεμος: Μόνο η έκρηξη ενός τέτοιου πολέμου θα λύσει τα προβλήματα που δημιουργούνται από τον σημερινό αποικισμό, την αφρικανικοποίηση και τον εξισλαμισμό της Ευρώπης… Μόνο όταν είναι στο χείλος της καταστροφής ένας λαός είναι αναγκασμένος να καταφύγει σε λύσεις που σε άλλες εποχές είτε δεν θα τις είχε καν σκεφτεί, είτε θα τις είχε απορρίψει.
Επανάσταση: Η βίαιη ανατροπή μιας πολιτικής κατάστασης που ακολουθεί μετά από μια βαθιά κρίση και είναι το έργο μιας «ενεργούς μειονότητας» … Μια πραγματική επανάσταση είναι μια μεταμόρφωση, δηλαδή μια ριζική ανατροπή όλων των αξιών. Ο μόνος επαναστάτης της σύγχρονης εποχής είναι ο Νίτσε … και όχι ο Μαρξ, που ήθελε μόνο μια διαφορετική μορφή αστικής κοινωνίας … Έχουμε περάσει από καιρό το σημείο μη επιστροφής, όταν ήταν ακόμη δυνατόν να σταματήσουμε την επικράτηση της παρακμής με μετριοπαθείς πολιτικές μεταρρυθμίσεις.
Αριστοκρατία: Μια αυθεντική αριστοκρατία ενσαρκώνει την ουσία του λαού της. Η δημιουργία μιας αριστοκρατίας είναι ο αιώνιος στόχος κάθε πραγματικής επανάστασης. Μια τέτοια αριστοκρατία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω του πολέμου, ο οποίος είναι ο πιο αδίστακτος των επιλεκτικών δυνάμεων.
Η βούληση της δύναμης: Η τάση κάθε ζωής να διαιωνίζεται, να διασφαλίζει την επιβίωση και να αυξάνει τη δύναμη, την ανωτερότητα και τις δημιουργικές της ικανότητες… Η βούληση της δύναμης δέχεται τη ζωή ως αγώνα, έναν αιώνιο αγώνα για υπεροχή και προσπάθεια βελτίωσης και τελειότητας. Είναι η δύναμη της ζωής και της ιστορίας. Δεν είναι μόνο η οργανική επιταγή στην κυριαρχία, αλλά στην επιβίωση και τη συνέχεια. Ένας λαός ή ένας πολιτισμός που εγκαταλείπει τη βούλησή της δύναμης αναπόφευκτα οδηγείται προς την καταστροφή και τον αφανισμό.
Μεταξύ των σπουδαιότερων έργων του Faye περιλαμβάνονται τα ακόλουθα: Le système à tuer les peuples, Copernic (1981), La NSC: Nouvelle société de consommation, Editions du Labyrinthe (1984), Les nouveaux enjeux idéologiques, Editions du Labyrinthe (1985), L’Archéofuturisme, l’Æncre (1998), La colonisation de l’Europe, Discours vrai sur l’immigration et l’Islam, L’Æncre (2000), Pourquoi nous combattons. Manifeste de la résistance européenne, L’Æncre (2001), Avant-guerre: Chronique d’un cataclysme annoncé, L’Æncre (2003), Le coup d’état mondial, essai sur le nouvel imperialisme américain, l’Æncre (2004), La congergence des catastrophes., L’Æncre, 2004, La nouvelle question juive, Les éditions du Lore (2007), La congergence des catastrophes, L’Æncre, 2004, Sexe et Dévoiement, Les éditions du Lore, 2011, L’Archéofuturisme V2.0 : nouvelles cataclysmiques, Le Lorre, 2012, Mon programme: Un programme révolutionnaire ne vise pas à changer les règles du jeu mais à changer de jeu , Les Éditions du Lore, 2012, Comprendre l’islam, Tatamis, 2015, Guerre civile raciale, Éditions Conversano, 2019.
Πολλά από τα έργα του Guillaume Faye έχουν εκδοθεί μεταφρασμένα στα αγγλικά από τις εκδόσεις ARKTOS (https://arktos.com/).
Παύλος Γκάσταρης