«Ενότητα», ένα πολύ ευφάνταστο τέχνασμα, ένα αρκετά έξυπνο σύνθημα, πού στοχεύει στην Αγνή ψυχή κάθε ειλικρινούς πατριώτη. Ένα εφεύρημα που δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν που αγαπά, πονά και σέβεται την πατρίδα του.
Ένας τόσο ευγενής στόχος στα χέρια, δυστυχώς όμως, αδίστακτων και ανήθικων ανθρώπων που έχουν θεοποιήσει το χρήμα. Ένα όραμα βορά, σήμερα, στις ορέξεις κερδοσκόπων και αισχρών τυχοδιωκτών.
Λίγους μήνες προ των τελευταίων εκλογών, κάτι φωνές κρυμμένες για χρόνια στην αγκαλιά του συστήματος, κάτι ελεεινοί και φιλοχρήματοι bloggers, βγήκαν στον αέρα από το μικρόκοσμό τους προτείνοντας δήθεν την ενότητα του πατριωτικού χώρου. Με πρόσχημα αυτό το, κατά τα άλλα, όμορφο σύνθημα ήρθαν στο φως κάτι τυφλοπόντικες, που με αριστοτεχνικό πράγματι τρόπο προσπάθησαν όχι μόνο να θολώσουν αλλά και να εξαπατήσουν κάθε άδολο εθνικιστή, προτείνοντας υποτίθεται μία νέα αγωνιστική προοπτική.
Αυτοί λοιπόν οι σιχαμένοι τύποι που κόπτονται τάχα για την ενότητα του χώρου, αυτές οι θλιβερές και άθλιες φυσιογνωμίες, που σέρνονται ανάμεσα μας, με την παλιομοδίτικη πραμάτεια που λανσάρουν δεν έχουν Ιερό και Όσιο. Καλυμμένοι με έναν θεοσεβούμενο φαρισαϊσμό, οχυρωμένοι πίσω από απηρχαιωμένα συνθήματα εθνικοφροσύνης, οι κομπάρσοι αυτοί του συστήματος είναι ότι χειρότερο υπάρχει στις τάξεις μας, διότι ενεργούν εκ του πονηρού και δια ίδιον συμφέρον.
Αυτοί οι αισχροί κομπιναδόροι, αυτά τα κατακάθια της κοινωνίας, μέσω των ξεχωριστών ιδεών μας και της ευγενούς εθνικιστικής μας κοσμοθεωρίας προσπάθησαν, κάποια στιγμή, να ανέλθουν, να αποκτήσουν υπόσταση, να φωτίσουν από τη λάμψη μας την δυσώδη τους όψη, έως ότου έγιναν αντιληπτοί και απομακρύνθηκαν άπαξ και δια παντός από το κίνημα μας.
Έχοντας λοιπόν τότε έως και σήμερα, ως κύριο μέλημά τους την αποδόμηση των αγώνων της Χρυσής Αυγής, προσπαθούν με δόλιους τρόπους και σκανδαλώδεις μεθοδεύσεις να κλονίσουν την εμπιστοσύνη των υποστηρικτών της, να διαβάλουν και να συκοφαντήσουν τις δράσεις της, να υποτιμήσουν τον αντισυστημικό της λόγο, να χειραγωγήσουν τελικά την ψυχή του αγνού Έλληνα Εθνικιστή, εξυπηρετώντας τα σχέδια των εξουσιαστών για να αποκομίσουν τα αργύρια τα εκ της συναλλαγής υποσχεθέντα.
Πέρα όμως από τους αετονύχηδες «γνήσιους» ελληναράδες, αυτά τα αποτυχημένα και μίζερα ανδρείκελα του «χώρου» που γελοιοποιούν την Ιδεολογία μας, κυκλοφορούν και κάτι βλαχομπαρόκ «κυράτσες», κάτι τσόκαρα που κάποτε σιτίζονταν από το κοινοβουλευτικό χρήμα του κινήματος εκείνου, του οποίου σήμερα είναι οι πλέον ένθερμοι υβριστές, επιβεβαιώνοντας την ισχύν του: «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος».
Κι’ έτσι φτάσαμε στο έσχατο σημείο κατάπτωσης, όπου πολιτικά ανύπαρκτοι φορείς, στοιβαγμένοι σε γραφεία τρύπες, που υπάρχουν μόνον ως σφραγίδες, με κάτι λοξούς οπαδούς, να αγωνίζονται, τάχα, για την ενότητα του Πατριωτικού Χώρου.
Αυτά τα άρρωστα και φθονερά ανθρωπάκια, μέσα από τους καφενειακούς τους αγώνες όπου ελπίζουν σε δόξες και οφίτσια, τολμούν να μας υψώνουν το χέρι, ψελλίζοντας κάτι ξεχαρβαλωμένες σκέψεις και κάτι εμετικά, υπόπτου προέλευσης συνθήματα. Ο Κ. Βάρναλης έλεγε πως: «απ’ τα τσακάλια δεν γλιτώνεις με ευχές και παρακάλια».
Παρόλα αυτά όμως εμείς πιστεύουμε ότι η Θεία δίκη κάποια στιγμή θα επέλθει, διότι η φύση πάντοτε θα μεριμνά για την έλευση της λύτρωσης, η οποία μέσω της κάθαρσης, όταν επικρατήσει, θα είναι τόσο οδυνηρά για αυτούς.
Φθάνοντας λοιπόν σ’ αυτό το τέλμα ας θυμηθούμε πώς χαρακτήριζε τους παρακμίες της εποχής του ο Περικλής Γιαννόπουλος στο πρωτοποριακό του έργο Το Νέον Πνεύμα, όπου παραλληλίζοντάς τους με τους σύγχρονες αετονύχηδες του χώρου θα αντιληφθούμε ότι είναι το ίδιον «Αγραμματότατoι, αμαθέστατοι, και κουτσουρικότατοι προς αντίληψιν του Γιγαντιαίου έργου της δημιουργίας Ελλάδος, αλλ’ αρχομανείς με όλα τα άγρια, εγωιστικά και πλιατσικολογικά ένστικτα του κλέφτου».
Η κακοδαιμονία αυτή που πλήττει λοιπόν τον πατριωτικό χώρο, όπου κάτι φαιδροί παραγοντισκοί προσπαθούν να επιβληθούν στις αγαθές προθέσεις κάθε πατριώτη, τραβώντας τον προς τον πνευματικό βάλτο που οι ίδιοι έχουν παγιδευτεί, σύμφωνα με τον ποιητή Φαίδρο Μπαρλά “πρέπει να αναζητηθεί … στην απίστευτον ηθικήν κατάπτωσιν του ίδιου του Ελληνικού λαού κατά την μεταπολεμική περιόδον”.
Εμείς όμως ξεπερνώντας συμφεροντολογικές συναλλαγές, ύποπτες ψηφοθηρικές συνεργασίες, αλαζονικά μανιφέστα ενότητας, ξεδιάντροπες εξαγγελίες από κάτι γελοίους εραστές των πληκτρολογίων, κάτι βαρεμένους bloggers που νομίζουν ότι γράφοντας ασυναρτησίες στο διαδίκτυο, λειτουργούν ως το Κρυφό Σχολειό του Εθνικισμού, τραβάμε μπροστά. Δεν χάνουμε το θάρρος μας, δεν απογοητευόμαστε, διότι όπως έγραφε σε ένα ποίημα του ο Νίκος Εγγονόπουλος «δεν πρέπει να συμβιβάζεσαι, ούτε να υποκύπτεις, αλλά να ελπίζεις – να ελπίζεις πάντα – πώς ανάμεσα εις τους ανθρώπους που τους ρημάζει η τρομερή «ευκολία» θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους που τους διέπει καλοσύνη – πόθος ευγένειας – ηρεμία».
Τελειώνοντας δε, χωρίς εμπάθεια και ίχνος κακίας απευθυνόμενοι στα ανθρωπάκια αυτά που ευτελίζουν τις ιδέες μας, θα τους θυμίσουμε, μόνον, κάποιους στίχους του μεγάλου Αλεξανδρινού μας ποιητή και τίποτε άλλο:
«κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου
όπως την θέλεις
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΤΑΓΟΣ
