Οι τακτικές του απόκρυφου πολέμου

Μια άλλη μέθοδος είναι η «τακτική του εξοστρακισμού», με την οποίαν εκείνοι που αποδέχονται ή και υποστηρίζουν την Παράδοση, διαβεβαιώνονται ψευδώς ότι, με την επίθεσή τους εναντίον των άλλων Παραδοσιακών δομών και φορέων προωθούν κατά κάποιον τρόπον επιτυχώς τον ιδικόν τους ιδιαίτερον σκοπό. Επ΄αυτού γράφει ο Διδάσκαλος Έβολα: «Εκείνοι που δεν συνειδητοποιούν τι συμβαίνει και οι οποίοι, λόγω υλικού συμφέροντος, επιτίθενται κατά της Παραδόσεως, επιτίθενται σε ανθρώπους ουσιαστικώς ομοϊδεάτες τους, αργά ή γρήγορα θα πρέπει κατ’ επέκταση να περιμένουν επίθεση κατά της Παραδόσεως και εναντίον του εαυτού τους». Βεβαίως,  τα σύγχρονα κράτηχρησιμοποιούν την «διήθηση» των Παραδοσιακών τους αντιπάλων προκειμένου να σπείρουν τους σπόρους της ιδεολογικής διχονοίας. Αυτό ημπορεί να οδηγήσει σε συγκρούσεις προσωπικοτήτων, στην απληστία και στην αυτο-εξέλιξη των «χρησίμων ηλιθίων», οι οποίοι παγιδεύονται από τους Επικυριάρχους και μετά από κάποιες προσωρινές «επιτυχίες» και «κέρδη» λειτουργούν τελικώς σε βάρος της ιδίας της Ιδέας.

«Η τακτική της επιθέσεως του εξοστρακισμού: Αυτή συνίσταται στην εκ μέρους των αποκρύφων υπονομευτών, πρόκληση κατά μιας από τις δυνάμεις που πρέπει να καταστραφούν εξ αιτίας του ανθεκτικού τους παραδοσιακού χαρακτήρος, δυνάμεως καταλλήλου ώστε να αναλάβει ικανή δράση κατά των σκοτεινλων δυνάμεων. Μια τέτοια ενέργεια θα στοχεύσει κατά πρώτον εναντίον σε μιαν δύναμη παρομοία προς την αυθεντική αρχέγονο, προφανώς ενισχύουσα και επαυξάνουσα αυτήν. Εν τούτοις, τελικώς, θα εκτραπεί κατά της αρχικής δυνάμεως και θα την οδηγήσει στην καταστροφή, όπως έπραξε και με τη δευτέρα διάδοχο και ανάλογο δύναμη. Έτσι, μέσω  ειδικών μορφών  διεισδύσεως, οι μυστικές δυνάμεις της παγκοσμίου ανατροπής συχνάκις οδηγούν τους αντιπροσώπους μιας δεδομένης παραδόσεως να την υπερασπισθούν απαξιούντες άλλες παραδόσεις : Αυτοί που ενδίδουν σε αυτόν τον ελιγμόν δεν αντιλαμβάνονται ότι επιτίθενται στην ιδία την Παράδοση (όπως αυτή ενσωματώνεται από άλλον λαό ή άλλον πολιτισμόν) για ιδικά τους κίνητρα ή για ενδεχομένους κατωτέρους λόγους, όμως βραδύτερον ή ταχύτερον προκαλούν την επίθεση κατά της ιδικής τους παραδόσεως τους μέσω της συνεπείας του εξοστρακισμού των παραδοσιακών αντιπάλων τους, τους οποίους έθεσαν εκτός αγώνος. Οι δυνάμεις της παγκοσμίου ανατροπής εξαρτώνται σε μεγάλον βαθμόν από αυτήν την τακτική και πράττουν ότι καλύτερον ημπορούν, ώστε να υποτάξουν τις  υψηλότερες ιδέες σε συμφέροντα, υπερηφάνια, φιλοδοξίες και προσηλυτιστικές τάσεις,  διότι γνωρίζουν λίαν καλώς πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για την εξάλειψη κάθε γνησίας ενότητος και αλληλεγγύης των  Παραδοσιακών δυνάμεων, έτσι ώστε να επιφέρουν  μια κατάσταση συγκρούσεως που θα κάνει τα πράγματα ευκολότερα για αυτές.

Υπ’ αυτήν την κατηγορία θα ημπορούσαμε επίσης να καταγράψουμε και οποιανδήποτε μακιαβελλική χρήση των επαναστατικών δυνάμεων. Οι κοντόφθαλμοι πολιτικοί ηγέτες συχνάκις επίστευσαν ότι η προώθηση ή η υποστήριξη επαναστάσεων σε εχθρικά έθνη ήταν ο καλύτερος τρόπος για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των χωρών τους. Χωρίς να το συνειδητοποιούν, με αυτόν τον τρόπο προεκάλεσαν το αντίθετον αποτέλεσμα: Ενώ αυτοί εσκέφθησαν ότι χρησιμοποιούν την επανάσταση ως εργαλείον, στην πραγματικότητα κατέστησαν εργαλεία της επαναστάσεως. [Αξίζει να ενθυμηθούμε τον Λένιν και το «σφραγισμένο τρένο» με το οποίον τον απάεστειλε η γερμανική αυτοκρατορική κυβέρνηση στην τασρική Ρωσία για να υποστηρίξει την “ερυθρά επανάσταση”). Η επανάσταση αφού είχε σαρώσει τους εχθρούς τους έφθασεν τελικώς σε αυτούς. Ημπορεί να ειπωθεί ότι η σύγχρονος ιστορία, ιδιαιτέρως από την Γαλλική Επανάσταση και ένθεν, υπήρξεν το θέατρον μιας υπονομεύσεως η οποία συχνότατα ενεφανίσθη τραγικώς κατ’ αυτόν τον τρόπον. Δεν ημπορεί κάποιος να τονίσει επαρκώς πολύ ότι, μόνον η απόλυτος, ασκητική και αδιατάρακτος πίστη σε μιαν ιδέα ημπορεί να προσφέρει προστασία έναντι των δυνάμεων του αποκρύφου πολέμου.  Οπουδήποτε αυτό το επίπεδον εγκαταλείπεται και αποδίδεται υπακοή απλώς σε τυχαίους και εξαρτωμένους παράγοντες, το μέτωπον της αντιστάσεως θα διαρραγεί – και μαζί του θα διαρραγεί οποιαδήποτε πιθανότης πραγματικής αυτονομίας.

Θα πρέπει εδώ να αναφέρουμε την πλέον πρόσφατο εκδήλωση αυτού του είδους ελιγμών: Την ιδεολογίαν η οποία βασίζεται στην «αρχήν της εθνικότητας», στην «αυτοδιάθεση των λαών» και στον «ιμπεριαλισμόν»  (όπως προωθήθησαν από τους Συμμάχους προκειμένου να κινητοποιηθούν όλες οι δυνάμεις εναντίον των Κεντρικών Αυτοκρατοριών και να τις εξοντώσουν). Αυτή η εκδήλωση τέτοιου είδους, αντιπροσωπεύει την καλυτέρα δυνατή ιδεολογία για να προκληθεί μια ευρεία επανάσταση των λεγομένων «εγχρώμων» εθνών ενάντια στις μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις, σε μια προσπάθεια να στερήσει τις τελευταίες από την υπεροχήν τους».

Η έκτη κατηγορία υπούλων αποκρύφων πρακτικών είναι η «τακτική του αποδιοπομπαίου τράγου», η οποία έχει ως αποτέλεσμα την στόχευση των ομάδων ή ατόμων που συνήθως –ως επί το πλείστον- καταλήγουν να είναι άμοιρα ευθυνών. Επί παραδείγματι  τα διαβόητα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», ευλόγως φαίνονται αρκούντως ακριβή, όσον αφορά στον εντοπισμό και στην κατάδειξη των Τεκτόνων και των Σιωνιστών ως πηγής όλων σχεδόν των προβλημάτων μας, αλλά δυνητικώς καθιστούν αποδιοπομπαίους τράγους -σε υπερθετικόν μάλιστα βαθμόν- και ανθρώπους ασχέτους προς την παγκόσμιο συνωμοσία, δηλαδή ενδεχομένως επάγουν έναν χαρακτήρα παραπλανητικό και μη ρεαλιστικόν, επιζήμιον εν τέλει για τις Δυνάμεις της Παραδόσεως.

«Η τακτική του αποδιοπομπαίου τράγου. Όταν οι απόκρυφες δυνάμεις της παγκοσμίου ανατροπής φοβούνται πως ενδέχεται να εκτεθούν σε κάποιον βαθμό, βεβαιώνονται ότι οι εχθροί τους θα επικεντρώσουν την προσοχή τους σε ορισμένα στοιχεία τους (που είναι μόνον μερικώς υπεύθυνα, ή διαθέτουν υποδεεστέρα ανατρεπτικήν λειτουργία), για τις κακοπραξίες τους. Επομένως, η αντίδραση κατά των αποκρύφων δυνάμεων θα στοχεύει αποκλειστικώς αυτά τα στοιχεία, τα οποία θα χρησιμεύσουν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Κατόπιν οι απόκρυφες δυνάμεις θα είναι ελεύθερες να επαναναρχίσουν το έργον τους, καθώς οι αντίπαλοί τους θα πιστεύσουν ότι έχουν εντοπίσει τον εχθρό και τον αντιμετώπισαν. Συχνάκις έχουμε προειδοποιήσει ορισμένους αντισημίτες εξτρεμιστές ότι, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί, καθώς  βλέποντες παντού τον Ιουδαίο, καθίστανται θύματα αυτής ακριβώς της παγίδος. Η ιδία προειδοποίηση ημπορεί να δοθεί και σε εκείνους που βλέπουν παντού τον Τεκτονισμό ή τον Προτεσταντισμό – και αυτά είναι μερικά μόνον παραδείγματα, διότι παρόμοιες διεργασίες λαμβάνουν χώρα και σε πολλούς άλλους τομείς. Κάποιος πρέπει να είναι επιφυλακτικός έναντι της μονοπλευρικότητος και να έχει κατά νουν το γενικό σχέδιον με το οποίον λειτουργούν οι απόκρυφες δυνάμεις τις οποίες πρέπει να πολεμήσουμε.»

Το επόμενον βήμα του Παγκοσμίου Δυνάστη – η «τακτική των αραιώσεων» – αναφέρεται στην σκοπίμως σφαλερά χρήση και του ιδίου του …. Εθνικισμού, ως μέσου που οδηγεί εξαναγκαστικώς τους ανθρώπους σε ένα «εξισωτικό» κοινό επίπεδο, αντί να τους οδηγεί στην αποκατάσταση της ιεραρχίας και της φυσικής διαστρωματώσεως στην πραγματική τους διάσταση. Συνεπώς αυτή η διαδικασία «αραιώνει» τα Παραδοσιακά συστατικά που ενυπάρχουν μέσα στις Εθνικιστικές ιδέες και τις ανακατευθύνει συμφώνως με τους αντικειμενικούς σκοπούς των αντεθνικών μυστικών δυνάμεων. Έτσι, μέσω δικαίων και εντίμων προθέσεων, ημπορεί να εκλυθεί ένας σφαλερός τρόπος δράσεως, με τον οποίον ακόμη και οι Εθνικιστές επαναστάτες οδηγούνται ενδεχομένως στην γενικευμένη απαξίωση, διάβρωση και εκρίζωση όλων γενικώς των υφών και λειτουργιών που προηγούνται της ανόδου τους στην εξουσία, βοηθούντες  τελικώς στην μείωση και απαλοιφή των τελικών ιχνών και υπολειμμάτων της Παραδόσεως.

Χρησιμοποιών ένα ακόμη παράδειγμα «τακτικής των αραιώσεων», από την ψυχαναλυτική σφαίρα, ο Έβολα μας λέγει ότι: «Μεταξύ εκείνων που είναι ικανοί για μιαν υγιή αντιληπτική οξυδέρκεια προέκυψεν μια ισχυρά αντίδραση ενάντια στις αδρότερες μορφές αυτής της ψευδο-επιστήμης (της ψυχαναλύσεως) η οποία αντιστοιχεί στον καθαρό ή «ορθόδοξο» φροϋδισμό. Τότε εφηρμόσθη και πάλιν μια τακτική αραιώσεως : Προωθήθη η διαμόρφωση και εξάπλωση μιας «πνευματικοποιημένης» ψυχαναλύσεως, για περισσότερον ….. εκλεπτυσμένες γεύσεις. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όσοι αντιδρούσαν κατά του Φρόϋντ και των μαθητών του, δεν αντιδρούν πλέον αναλόγως και κατά του Γιουνγκ, δίχως όμως να συνειδητοποιούν ότι, έτσι το στοιχείον που ενεργεί και εδώ είναι η ιδία αντιστροφή, αλλά σε πλέον επικίνδυνο μορφή, (επειδή είναι λεπτοφυεστέρα), καθώς μια ευπρόσληπτος μολυσματική εξήγηση δρα αποφασιστικότερον στον τομέα της πνευματικότητος απ’ ότι στην περίπτωση του Φρόϋντ».

«Η τακτική των αραιώσεων. Αυτή αντιπροσωπεύει μιαν ιδιιτέρα πτυχή της “τακτικής των υποκαταστάτων”. Για να κατανοήσουμε την φύση της, πρέπει να εκκινήσουμε από την ιδέαν ότι η διαδικασία που οδήγησε στην τρέχουσα γενική κρίση έχει απομεμακρυσμένες καταβολές και έχει αναπτυχθεί μέσω διαφόρων φάσεων (που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες μορφές πολιτισμού, κράτους, ηθικής και ούτω καθεξής – όρα το βιβλίον μου “Εξέγερση εναντίον του συγχρόνου κόσμου”). Σε κάθε μία από αυτές τις φάσεις η κρίση ήταν ήδη παρούσα, (μάλλον δυνητικώς και όχι πράγματι), αν και παρίστατο σε oλιγότερον οξεία και αραιοτέρα μορφή. Η θεωρία της «προόδου» ή του εξελικτισμού ημπορεί να θεωρηθεί ως μία από τις προτάσεις που εξηπλώθησαν από τις απόκρυφες δυνάμεις της ανατροπής με στόχον την εκτροπή της προσοχής των ανθρώπων από την προέλευσή της, έτσι ώστε να προωθηθεί περαιτέρω η διαδικασία της διαλύσεως μέσω ψευδών ειδώλων, όπως η ψευδαίσθηση των θριάμβων του τεχνικομηχανικού πολιτισμού.

Ωστόσον, τα τραγικά γεγονότα των προσφάτων περιόδων έχουν απογυμνώσει εν μέρει αυτήν την ύπνωση από την αποτελεσματικότητά της: Επειδή πολλοί έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι η φερομένη ως πορεία της προόδου δεν είναι παρά μια κούρσα προς την άβυσσο και ότι είναι απαραίτητο να κάνουμε μιαν αντιστροφή. Το απόκρυφο μέτωπο εχρησιμοποίησε έτσι όλα τα διαθέσιμα μέσα του για να αποτρέψει οποιανδήποτε νέα ριζική αντίδραση. Μια από τις αγαπημένες του μεθόδους ήταν η εξάπλωση των προκαταλήψεων κατά του «αναχρονισμού» και αυτού που «δεν ταιριάζει πλέον στην εποχή μας». Έχει επίσης οδηγήσει εκείνες τις δυνάμεις που εφαίνοντο ότι προσβλέπουν στην προέλευσή τους να στραφούν αντιθέτως προς ένα από τα προηγούμενα στάδια, όπου η κρίση και το κακό ήταν παρόντα σε ολιγότερον προκεχωρημένες και κατά συνέπειαν ολιγότερον ορατές μορφές. Αυτή η παγίς έχει επίσης λειτουργήσει καλά. Βεβαίως οι ηγέτες της παγκοσμίου  ανατροπής γνωρίζουν ότι έχοντες φθάσει σε αυτό το στάδιον η απειλή έχει αποφευχθεί, καθώς πρόκειται απλώς να ακολουθηθεί πάλιν η ιδία διαδρομή και στην συνέχεια να επέλθει η διάλυση των δυνάμεων που είχαν αφυπνισθεί και επεδίωξαν να  αντιδράσουν ανακάμπτουσες στις καταβολές τους.

Για την τακτικήν αυτήν, ημπορούν επίσης να αναφερθούν πολλά ιστορικά παραδείγματα, τόσον πρόσφατα όσον και απομεμακρυσμένα. Οι ηγέτες των συγχρόνων αντι-ανατρεπτικών κινήσεων είναι εκείνοι που πρέπει να προσέχουν ιδιαιτέρως για αυτήν την τακτική. Με πάσαν ειλικρίνεια – επειδή η έλλειψη ειλικρινείας σε τέτοια θέματα θα ήταν αμαρτία – υπάρχουν ορισμένες πτυχές του συγχρόνου Εθνικισμού οι οποίες αξίζει να εξετασθούν λεπτομερώς από αυτήν την άποψη. Είναι γνωστόν ότι  κατά το παρελθόν η ιδέα του έθνους είχεν αντιπαραδοσιακό, αντι-ιεραρχικό και επαναστατικό χαρακτήρα σε σχέση με τους προηγουμένους οικουμενικούς, αυτοκρατορικούς και φεουδαρχικούς πολιτισμούς. Σήμερον, είναι κυρίως το Έθνος το οποίον συνεγείρεται για την καταπολέμηση των πλέον ακραίων μορφών κρίσεως και ανατροπής, όπως αυτές ενσαρκώνονται από τις διάφορες ερυθρές διεθνείς. Είναι επομένως απαραίτητον να αναπτύξουμε μιαν διαφορετική αντίληψη για το Έθνος από αυτήν  που το περιορίζει,  να κάνουμε ένα βήμα κατά μήκος της διαδρομής η οποία μας οδηγεί προς αυτό που πρέπει να πολεμήσουμε τώρα. Ήδη από πολλών ετών, στις σελίδες αυτού του περιοδικού (Vita Italiana), προσεπάθησα να δώσω τα απαραίτητα σημεία αναφοράς για την αντιμετώπιση και επίλυση αυτού του προβλήματος, διαχωρίζων ανάμεσα σε δύο είδη Εθνικισμού. Οι αναγνώστες πρέπει να αναφέρονται σε αυτό το δοκίμιόν μου.»

[Το εν λόγω κείμενο με τίτλο «Δύο πρόσωπα του Εθνικισμού» – «Due facce del Nazionalismo», από το «Vita Italiana», τεύχος  216, του Μαρτίου 1931, θα παρουσιάσουμε εν ευθέτω χρόνω].

Η επόμενη τακτική του διεθνούς κτήνους είναι η «εκ προθέσεως εσφαλμένη ταύτιση μιας αρχής με τους εκπροσώπους της». Με άλλα λόγια, η σύγχυση μιας ιδέας ή μιας αρχής με εκείνους που ισχυρίζονται ότι την εκπροσωπούν ή την προωθούν. Αυτό οδηγεί στην βεβήλωση, στην μίανση ή στην απαξίωση και υποτίμηση της ιδίας της ιδέας ή αρχής. Η τελική αξιολόγηση του Έβολα σχετικώς με τις υπονομευτικές τακτικές των Επικυριάρχων εξετάζει την έννοιαν της τακτικής «διήθηση αντικαταστάσεως». Αυτή συμβαίνει όταν μια ιδέα ή ένα ίδρυμα έχει εκφυλισθεί τόσον πολύ από έναν συστηματικό δόλιον εισοδισμό πολυαρίθμων σκοτεινών στοιχείων, ώστε καθίσταται πραγματικώς αγνώριστο. Εδώ αναλογίζεται κανείς την συγκριτική κενότητα της «Μασονίας της Μεγάλης Στοάς» σε σχέση με την αντίπαλό της «Μασονία της Μεγάλης Ανατολής», ή την κλιμακωτή κατάληψη της Αγγλικανικής Εκκλησίας από ένα συστηματικώς οργανωμένο λόμπι ομοφυλοφίλων. Αυτές οι υπονομευτικές δυνάμεις, καταλέιπουσες άθικτο και αμετάβλητο την επιφανειακήν εμφάνιση, την «πρόσοψη» των διαφόρων ιδρυμάτων και συλλογικοτήτων, εχρησιμοποίησαν την εκάστοτε οργάνωσή τους για εντελώς διαφορετικούς σκοπούς, οι οποίοι μερικές φορές ημπορεί να είναι ακόμη και ολοσχερώς αντίθετοι από αυτούς οι οποίοι είχαν αρχικώς διακηρυχθεί.

«Η τακτική της αντικαταστάσεως των αρχών από τους ανθρώπους. Είναι αναμφισβήτητον ότι, από πολλές απόψεις, η αποσύνθεση των παραδοσιακών θεσμών εξεκίνησε με αυτήν των ηγετών και των εκπροσώπων τους. Ωστόσον, οι τελευταίοι δεν ήσαν η μόνη αιτία της: Για να επέλθει  πραγματική διάλυση και υποστροφή, πρέπει πρώτον να υιοθετηθεί η τακτική της αντικαταστάσεως των αρχών από τους ανθρώπους. Πρόκειται για ένα πρόσθετο εργαλείο του αποκρυφιστικού πολέμου και λειτουργεί ως εξής : Όταν ο εκπρόσωπος μιας δεδομένης αρχής αποδεικνύεται ανύπαρκτος, η κριτική επεκτείνεται από αυτό το πρόσωπο στην ιδία την αρχή. Δεν θα καταλήξουμε όμως στο συμπέρασμα ότι αυτός ο μοναδικός αντιπρόσωπος δεν ευρίσκεται στο πρέπον επίπεδον της αρχής και πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον άλλον ικανόν να την ενσωματώσει : Μάλλον, το συμπέρασμα θα είναι ότι η ιδία η αρχή είναι ψευδής ή επιβλαβής και πρέπει να αντικατασταθεί από μία διαφορετική.

Μήπως δεν ισχύει ότι η επίθεση εναντίον των εκφυλισμένων, ασταθών ή εκλύτων αριστοκρατών έχει μετατραπεί λίαν συχνάκις σε επίθεση εναντίον της ιδίας της αριστοκρατίας και σε ένα όργανον της δημαγωγίας; Και μήπως δεν συμβαίνει αυτό και με την ανατρεπτική και αιρετική δράση του Λούθήρου, ο οποίος αναεκάλυψε το άλλοθί του στην διαφθορά των εκπροσώπων της Εκκλησίας της Ρώμης; Η ιστορία είναι πλουσία σε επεισόδια αυτού του είδους, κάθε εν των οποίων συμπίπτει με μια δεδομένη στιγμή στην διαδικασία της παγκοσμίου ανατροπής. Ας έχουμε κατά νουν ότι η αρχαία ιεραρχική τάξη συνίστατο σε πνευματικήν εξουσία, υπό την οποίαν ευρίσκετο μια πολεμική αριστοκρατία, ακολουθουμένη από την αστική τάξη και εν τέλει οι εργατικές μάζες. Η κατάρρευση αυτής της παραδοσιακής τάξεως, με πολλούς τρόπους, επετεύχθη μέσω της τακτικής που μόλις ανέφερα. Έτσι, η αριστοκρατία των πολεμιστών εξηγέρθη εναντίον των εκπεσόντων εκπροσώπων της καθαρώς πνευματικής εξουσίας όχι για να τους αντικαταστήσει με άλλους, πλέον αξιολόγους εκπροσώπους της ιδίας αρχής, αλλά για να χειραφετηθεί, προβάλλουσα αξίωση περί της ανωτέρας εξουσίας. Σε ένα μεταγενέστερον στάδιον – με άλλα λόγια, σε έναν μεταγενέστερο πολιτισμό –  η Τρίτη Τάξη 6 εξηγέρθη εναντίον της εκφυλισμένης αριστοκρατίας των πολεμιστών, όχι έτσι ώστε αυτή να αντικατασταθεί από τους αληθείς αριστοκράτες, αλλά απλώς για να αδράξει την εξουσία. Για να εξετάσουμε μιαν ακόμη φάση, η διαδικασία που λειτουργεί ενάντια στον καπιταλισμό και στην αστική τάξη (δηλαδή κατά της Τρίτης Τάξεως) στις καταστροφικές και αρνητικές πτυχές της δεν επιδιώκει καμία μεταρρύθμιση, αλλά αποτελεί απλώς πρόσχημα για την εξέγερση του προλεταριάτου και τον εκ μέρους του σφετερισμόν της εξουσίας – βυθιζομένη ολοέν χαμηλότερον – (μέσω του μπολσεβικισμού και του κομμουνισμού).»

Αθανάσιος  Κωνσταντίνου