Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό υπάρχει στην σκέψη του πληθυσμού ο υπαινιγμός περί του τέλους του κόσμου. Τα απρόβλεπτα γεγονότα σχετικά με την πανδημία συγκλονίζουν ξαφνικά τους πολίτες, ενώ οι πολιτικοί παίρνουν δύσκολες αποφάσεις για να αντιμετωπίσουν την κρίση του κορωναϊού. Η πανδημία αναδεικνύει ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο και συναισθηματικό θέμα, το οποίο όμως δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα. Πώς δυνάμεθα να εξισορροπήσουμε το κόστος αρκετών χιλιάδων, ίσως εκατομμυρίων, νεκρών του κορωναϊού με το κόστος απάντησης που καταστρέφει τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές δομές του κόσμου;
Στον άνθρωπο η αντίληψη για την πραγματικότητα κυριαρχεί στις ενέργειες του. Έτσι ο ιός “κορώνα” τον χρεώνει με συναισθηματική φόρτιση και αδυναμία. Ο ιός είναι καινούργιος, έχει δικές του συντεταγμένες επίθεσης, συνδέεται με «νυχτερίδες» από την Ασία, όλα αυτά ενισχύουν τον κλασσικό φόβο του ανθρώπου για το άγνωστο και τον θάνατο. Είναι πολύ δύσκολο για τον άνθρωπο να μιλήσει αντικειμενικά για τον θάνατο, η πανδημία αυτό το συναίσθημα το κάνει οδυνηρό.
Οι μέχρι στιγμής στατιστικές δείχνουν ότι οι θάνατοι παγκοσμίως από τον κορωναϊό υστερούν πολύ από τα εκατομμύρια των θανάτων που προκλήθηκαν από τους επιθετικούς νατοϊκούς πολέμους στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, γενικότερα στην Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. Ο σαουδο-αμερικανικός πόλεμος εναντίον της φτωχής Υεμένης έχει κοστίσει την ζωή χιλιάδων παιδιών, ενώ οι πόλεμοι στα βάθη της Αφρικής που έχουν προκληθεί από την αμερικανοσιωνιστική παρέμβαση και έχουν κοστίσει την ζωή εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων δεν εμφανίζονται καν στις στατιστικές.
Επίσης όλοι γνωρίζουμε ότι οι χιλιάδες θάνατοι από τρομοκρατικές επιθέσεις ισλαμοσυμμοριτών έχουν γίνει πλέον συνηθισμένοι και κυνικά αποδεκτοί και συμπεριλαμβάνονται στους κινδύνους της σύγχρονης ζωής στις δυτικές μεγαλουπόλεις. Με λίγα λόγια, για τους περισσότερους ανθρώπους οι συνέπειες των θανάτων δεν σχετίζονται με τον αριθμό τους, αλλά με τις ψυχολογικές τους ιδιαιτερότητες.
Οι πολιτικοί με τα μέτρα που λαμβάνουν ελπίζουν ότι θα περιορίσουν και θα καταπολεμήσουν την εξάπλωση του θανατηφόρου για πολλούς ιού. Μέτρα όπως κλείσιμο συνόρων, κλείσιμο καταστημάτων και ιδιωτικών εταιριών, η παράλυση των μεταφορών, η παράλυση στην δημόσια εκπαίδευση σύντομα θα καταστήσουν σαφές αν μπορεί να είναι χειρότερα από την ίδια την ασθένεια, και πόσο χειρότερα. Πώς θα αντιμετωπισθεί η καταστροφή των κοινωνικών και οικονομικών δομών;
Ποια η εξισορρόπηση μεταξύ των υψηλοτέρων ποσοστών θνησιμότητας στους ηλικιωμένους και αδυνάμους και της καταστροφής της οικονομίας; (Ο γράφων ανήκει στις στατιστικά απειλούμενες κοινωνικές ομάδες). Σε περιόδους πολέμων και τεράστιων φυσικών καταστροφών αυτό το σκεπτικό ονομάζεται ταξινόμηση για να σωθούν όσοι είναι πιθανότερο να σωθούν. Κάποιοι δεν μπορούν να δώσουν απάντηση σε μια τόσο επίπονη ερώτηση. Όμως η ερώτηση πρέπει να τεθεί, καθώς αυτή η πανδημία δεν είναι η τελευταία.
Η εμπειρία του κορωναϊού ομολογουμένως δραματοποιεί τον σύνθετο χαρακτήρα του κόσμου στον οποίο ζούμε, προκύπτει δε αβίαστα το εξής ερώτημα: Τι είδους διακυβέρνηση θα υιοθετήσει ο κόσμος για να αντιμετωπίσει αυτές τις μη στρατιωτικές παγκόσμιες κρίσεις στο μέλλον; Ορισμένοι παρατηρητές αισιοδοξούν ότι μια δημοκρατική απάντηση σε μια τέτοια κρίση μπορεί να είναι επιτυχής. Όμως μπορούμε να συγκρίνουμε την αντιμετώπιση της πανδημικής κρίσης στην Κίνα, όπου ο λαός λειτουργεί σε ένα εσωτερικοποιημένο και αυτοδιάκριτο πλαίσιο κομφουκιανής αντίληψης, με την Ευρώπη ή τις ΗΠΑ, όπου οι λαοί λειτουργούν με ένα παθιασμένο ατομικισμό που τους έχει εμποτιστεί από το εδώ και δεκαετίες εφαρμοζόμενο πολιτικο-κοινωνικό σύστημα. Είναι βέβαιο ότι η συζήτηση σχετικά με τα πλεονεκτήματα των πολιτικών συστημάτων θα αυξηθεί με την πάροδο του χρόνου, ο κορωναϊός λειτούργησε ως σκανδάλη.
Φρονούμε ότι ο κορωναϊός δεν θα μας επιτρέψει να επιστρέψουμε στην «κανονικότητα», η ζωή μας δεν θα γίνει όπως ήταν πριν από την πανδημία. Ο ιός με το «στέμμα» αποκαλύπτει βαθιές ρωγμές στην πολιτική, στην κοινωνία και στην διακυβέρνηση. Η αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας πρέπει να αποτελέσει ένα σημείο εκκίνησης για την μετάβαση σε έναν προβληματισμό σχετικά με τον τρόπο που η χώρα μας θα πρέπει να αντιμετωπίζει στο μέλλον τις απειλές για το έθνος και την φυλή μας. Είτε αυτές οι απειλές ονομάζονται πανδημίες, δημογραφικό πρόβλημα, ισλαμοποίηση-λαθροεπικοισμός ή οικονομική εξάρτηση.
Είναι βέβαιο ότι όταν τα πράγματα επανέλθουν στο φυσιολογικό, ο εθνικός τρόπος σκέψης μας θα είναι σοφότερος, ο κορωναϊός λειτούργησε ως μια «άσκηση έκτακτης ανάγκης». Ένα είδος δοκιμής για να αντιμετωπισθούν οι κρίσεις που θα ακολουθήσουν. Είναι βέβαιο ότι ο εθνικός ψυχισμός συνειδητοποιεί ότι απαιτούνται βαθιές αλλαγές και μεγάλες ρυθμίσεις για τις εθνικές μας προτεραιότητες. Επαφίεται στο εθνικιστικό κίνημα να βοηθήσει στην αλλαγή των πραγμάτων. Είναι κρίμα να επιστρέψουμε στην ημερήσια διάταξη που ταλαιπωρεί την χώρα επί δεκαετίες, αυτή η κρίση ιστορικά είναι πολύ μεγάλη για να πάει χαμένη.
Γ. ΛΙΝΑΡΔΗΣ