Στον επίλογο του μηνύματος του για την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου του 1821, ο Γ.Γ. της Εθνικιστικής και Λαϊκής παράταξης της Πατρίδας μας, συναγωνιστής Ν.Γ. Μιχαλολιάκος συμβουλεύει ολόκληρο το Έθνος: «Όλοι οι Έλληνες ας Θυμηθούμε τους Γενναίους, που έχυσαν το αίμα τους για την ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ και ας τους τιμήσουν με αγώνα για να αποκτήσει και πάλι η Πατρίδα μας μια Εθνική Ανεξαρτησία ΑΛΗΘΙΝΗ, χωρίς παρενθέσεις, χωρίς αστερίσκους».
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την παραπάνω προτροπή αξίζει να θυμηθούμε μία ξεχωριστή φυσιογνωμία της Εθνοφυλετικής Επανάστασης του ’21. Έναν Ήρωα που τιμά ανελλιπώς η Χρυσή Αυγή κάθε χρόνο στον Πειραιά. Στο σημείο όπου το ‘’μεγαλόκαρδο’’ Ελληνικό κράτος του επέτρεψε να επαιτεί.
Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, γνωστός ως «Νικηταράς ο Τουρκοφάγος», υπήρξε από τους μεγαλύτερους Ήρωες της Εθνεγερσίας του 1821. Το όνομα του γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην Ελληνική Ιστορία για τον ηρωισμό και την ανδρεία του. Επιπροσθέτως δεν μπορούμε να μην μνημονεύσουμε το ήθος αλλά και την πατριδολατρία που επέδειξε στην ύστατη στιγμή όταν το πλέον απελευθερωμένο ελληνικό κράτος – από τις δικές του θυσίες- τον είχε ξεχάσει.
Ο Ν. Σταματελόπουλος γεννήθηκε το 1782, σε ένα μικρό χωριό ονόματι Νέδουσα, που βρισκόταν χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Καλαμάτας. Η μητέρα του, Σοφία Καρούτσου, ήταν αδελφή της γυναίκας του Εθνάρχη Κολοκοτρώνη Θεόδωρου. Δηλαδή, ο Νικηταράς είχε την τιμή αλλά και την τύχη να είναι ανιψιός του Γέρου-Στρατηγού.
Σε ηλικία μόλις έντεκα χρονών ήταν ήδη αρματολός. Ακολουθώντας τον πατέρα του, Σταματέλο. Αργότερα ο καιρός τον βρήκε ενταγμένο στο μπουλούκι του κλέφτη Μπαρμπιτσιώτη Ζαχαρία, όπου έμαθε την πολεμική τέχνη. Το 1805 ο πατέρας του Νικήτα σκοτώθηκε από τους Τούρκους στο μεγάλο διωγμό των αρματολών. Ο άξιος άνδρας που είχε ξεχωρίσει για την ευρωστία του, συνέχισε τον Αγώνα του πατρός του, μένοντας δίπλα στον Γέρο του Μοριά.
Ο Νικήτας Σταματελόπουλος δεν υπήρξε μόνο άξιος αλλά και ο σημαντικότερος Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821. Συντηρώντας δικό του ένοπλο σώμα ανδρών, ο αδικημένος Αγωνιστής του ’21 δεν εγκατέλειψε ποτέ τον Θ. Κολοκοτρώνη. Μάλιστα, ο σοφός λαός διακρίνοντας την απόλυτη αφοσίωση του προς τον θείο του, είχε πει το εξής: «Μπροστά πηγαίνει ο Νικηταράς και πίσω ο Κολοκοτρώνης». Τονίζοντας δε την στενή σχέση των δύο αντρών, έλεγε: «Η κεφαλή ήτο του Κολοκοτρώνη και η χειρ του Νικηταρά».
Ο μυημένος στη Φιλική εταιρία Ν. Σταματελόπουλος, έλαβε μέρος σε αρκετές πολεμικές επιχειρήσεις, ιδίως στην κατάληψη της Τρίπολης που μέχρι τότε βρισκόταν εκεί το διοικητικό κέντρο των Τούρκων (στρατηγικό σχέδιο που είχε εμπνευστεί ο Θ. Κολοκοτρώνης). Ο ίδιος διακρίθηκε σε πολλές μάχες κατά των Οθωμανών ξεχωρίζοντας:
Την νικηφόρα μάχη του Βαλτετσίου όπου συνέτριψε τους Τούρκους όντας επικεφαλής 800 αντρών. Στα Δολιανά, όταν προέκυψε η ανάγκη ο μεγάλος Οπλαρχηγός και επικεφαλής 200 μόλις αντρών, να αντιμετωπίσει τον Κεχαγιάμπεη επικεφαλή μιας πολύ ισχυρής τουρκικής δύναμης που αριθμούσε περί των 6.000 Οθωμανών. Η μάχη αυτή όπως πολλές άλλες δόθηκε σώμα με σώμα.
Στις 18 Μαΐου το έτος 1821, οι Τούρκοι βρίσκονται τελικώς αποδεκατισμένοι και σκορπούν όπου τους πάει ο ελληνικός αγέρας. Αξιοσημείωτο της μάχης αυτής ήταν πως βλέποντας ο Νικηταράς τους βασανιστές και τυράννους του Έθνους μας να υποχωρούν άτακτα τους φωνάζει: «Σταθήτε Πέρσαι να πολεμήσωμε» .Στα Δολιανά η δόξα ανοίγει τα φτερά της για εκείνον και τους άντρες του που προέρχονταν από διάφορα μέρη της Πατρίδας μας. Σε αυτήν την μάχη αποδείχτηκε όχι μόνον ο ορισμός του ηρωισμού αλλά και της στρατιωτικής ικανότητας. Με τις νίκες των Ελλήνων Επαναστατών, στα Δολιανά και τα Βέρβενα, ανάγκασαν τους Τούρκους να κλειστούν στην Τρίπολη. Προσφέροντας το κλίμα προετοιμασίας της άλωσης της Τριπολιτσάς αλλά και δίκαιης εκδίκησης των Ελλήνων ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς κάτω από τον τουρκικό ζυγό.
Η παρακάτω μάχη όμως ήταν αυτή που ‘’βάφτισε’’ τον Ν. Σταματελόπουλο με την θρυλική ονομασία του Νικηταρά του Τουρκοφάγου, για να τον ακολουθεί εις τους αιώνες …
Ο Μαχμούτ πασά, γνωστός ως Δράμαλης, στα τέλη του Ιουνίου του έτους 1822 με στράτευμα που αριθμούσε περί των τριάντα χιλιάδων βαρβάρων, ξεκίνησε για την Πελοπόννησο με μοναδική αποστολή να καταπνίξει την Επανάσταση. Ο πολυάριθμος στρατός των Τούρκων κατά το πέρασμα του άφηνε μόνον καταστροφές και ερημιά. Μάλιστα ήταν τόσο μεγάλη η αλαζονεία του, που λέγεται πως όταν έφτασε στα Γεράνεια Όρη, γεμάτος ικανοποίηση για τη φρίκη που είχε σκορπίσει, άρχισε να μοιράζει τις επαρχίες της Πελοποννήσου στους αξιωματικούς του.
Στις 5 Ιουλίου του 1822, η φρικώδη στρατιά του Δράμαλη κατέλαβε δίχως αντίσταση την Κόρινθο και προχώρησε στην Αργολίδα, περνώντας από τα Δερβενάκια. Ο Νικηταράς όμως σε αυτήν την δύσκολη καμπή ως προς την ορθή έκβαση της Επανάστασης δήλωνε βροντερό παρών.
Πρώτη πράξη, ήταν να πετύχει την απόκρουση των Τούρκων εξολοθρεύοντας στην κυριολεξία την φρουρά τους στα Δερβενάκια. Και σε δεύτερο χρόνο να βρεθεί ταμπουρωμένος στον Άγιο Σώστη και συγκεκριμένα στα στενά της χαράδρας…
Το πλήρωμα του χρόνου ως άγγελος εκδικητής είχε επέλθει. Μια Θεία Νέμεσις κάλπαζε ολοταχώς και μοιραία προς μισέλληνες Τούρκους. Νέες Θερμοπύλες έμελλε να γραφούν στις χρυσές σελίδες της Ιστορίας του Έθνους.
Το μεγαλύτερο μέρος του τουρκικού στρατού υπέστη συντριβή. Οι δειλοί Τούρκοι κατά την άτακτη υποχώρηση τους αφήνουν πίσω τους πάνω από τρεις χιλιάδες νεκρούς. Ύστερα από δύο μέρες η επέλαση των Τούρκων διακόπηκε δια παντός, αφού ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος εξολόθρευσε το τουρκικό στρατιωτικό τμήμα που τόλμησε να επιχειρήσει να περάσει από τα στενά. Η συνηθισμένη τους άτακτη υποχώρηση άφησε αυτή τη φορά 600 νεκρούς.
Η συμβολή του Νικηταρά στην νίκη αυτή ήταν καθοριστική. Επιπροσθέτως, είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη απόγνωση του Δράμαλη, αφού δε ξεπέρασε ποτέ την σκληρή και μοιραία ήττα των Δερβενακίων ως και τον θάνατο του.
Η αχαριστία και η… ανταμοιβή της Ελληνικής πολιτείας προς τον μέγα οπλαρχηγό
Μετά την πολυπόθητη απελευθέρωση του Έθνους μας, βρήκε τον Ήρωα Νικηταρά τον Τουρκοφάγο κατεστραμμένο οικονομικώς ύστερα από τη χρεωκοπία που υπέστη η επιχείρηση χαρτοποιείου που είχε ανοίξει με συνέταιρο τον Αρχιμανδρίτη Πύρρο τον Θετταλό. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Συνταγματάρχης Νικηταράς προσήχθη το 1834 καθώς βρέθηκε κατηγορούμενος περί συνομωσίας κατά του Όθωνα του Βασιλέα και φυλακίστηκε πρώτα στο Παλαμήδι και αργότερα στην Αίγινα.
Η άδικη φυλάκιση του έγινε κι η αιτία που η κόρη του τρελάθηκε όταν τον αντίκρισε τυφλό και ανήμπορο.
Το “μεγαλόκαρδο” κράτος πριν του γυρίσει την πλάτη του χορήγησε άδεια επαιτείας στον Ναό της Ευαγγελιστρίας στον Πειραιά, ημέρα Παρασκευή. Παράλληλα του προσφέρθηκε μία πενιχρή σύνταξη όταν του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστράτηγου.
Στο σημείο αυτό αξίζει να παραθέσουμε το παρακάτω πραγματικό ιστορικό γεγονός όπως και στιχομυθία που περιγράφουν το ανυπέρβλητο μεγαλείο κι ο Ολύμπιο Ήθος Αντρός.
Ο πρέσβης της Ρωσίας μαθαίνοντας την κατάσταση που είχε επέλθει ο μεγάλος Οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης θέλησε να τον επισκεφτεί στο σημείο που επαιτούσε. Όταν ο Νικηταράς αντελήφθη την παρουσία του ξένου, ευθύς αμέσως μάζεψε το απλωμένο του χέρι. –Τί κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο Πρέσβης. –Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα, απαντά υπερήφανα ο Νικηταράς. –Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος κάτω στο δρόμο; Ανταπαντά ο ξένος. –Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος, αποστομώνοντας τον Ρώσο πρέσβη. Ο ξένος αντιλαμβανόμενος την υπερηφάνεια και τη φιλοπατρία του Στρατηγού, φεύγοντας άφησε από την τσέπη του να πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες. Ο Νικηταράς ακούγοντας τον ήχο φώναξε στον πρέσβη: -Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και στο πάρει.
Ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, εκείνος ο υπερήφανος, γενναίος και ηθικός Οπλαρχηγός του 1821, κοιμήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1849 όντας τυφλός, πάμφτωχος και κυρίως ξεχασμένος από το αχάριστο προς τους ήρωες, κράτος…
Κι όμως 199 έτη μετά την Επανάσταση της 25ης Μαρτίου του 1821 οι Έλληνες Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής θυμούνται και δεν ξεχνούν τους Άντρες και της Γυναίκες Οπλαρχηγούς που θυσίασαν με χαρά το αίμα τους στον βωμό της Ελευθερίας της Πατρίδας μας.
Σε αυτό το μεγάλο καθήκον της Εθνικής μνήμης καλούμε όλους τους έλληνες μα πρωτίστως την Ελληνική νεολαία να μελετά, να μνημονεύει και να τιμά των Ελλήνων τα Ιερά. Και γιατί όχι; Καλούμε τους νέους και τις νέες μας να οργιστούν και να πνίξουν την λήθη της νέας τάξης πραγμάτων πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τους ψευτοήρωες και τα ανήθικα ινδάλματα που τους προσφέρουν τα ΜΜΕπιβολής και τα πλαστικά έντυπα.
Α.Γ.