Το ευρύ εξουσιαστικό (εκτεινόμενο από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά) φάσμα απόψεων, θέσεων και ανοίγματος μιας μεγάλης ατζέντας Εθνικών και Κοινωνικών ζητημάτων, που κινείται με εθνοαποδομητικούς όρους μέσα στην Ελλάδα, αποτελεί τον παράγοντα εκείνο που υποσκάπτει δραστικότερα τους όρους προβολής αντιστάσεων εκ μέρους του Ελληνικού Λαού. Αυτό το «τόξο», αντλεί την συνοχή και την δυναμική του από την οργανική του σύνδεση με το ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο των δυνάμεων εκείνων που στηρίζουν το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης. Το γενικό πλαίσιο ορίζεται πολύ κωδικοποιημένα από την εντελώς αποπροσανατολιστική, περιοριστική και συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική χρήση όρων, όπως: δικαιώματα, ανθρωπισμός, αλληλεγγύη, σύνορα, εθνικισμός, ρατσισμός, φασισμός, ακροδεξιά.
Την παραγωγή αποτελέσματος την βλέπουμε ποικιλόμορφα. Πολύχρωμες αφίσες βρωμίζουν τους τοίχους της Αθήνας και άλλων πόλεων, με υπογραφή «αντιφασιστικής» οργάνωσης που προωθεί, διόλου τυχαία, τις τουρκικές επεκτατικές απόψεις σε βάρος των Ελληνικών Εθνικών Συμφερόντων, με ό,τι βεβαίως (μπορεί να) συνεπάγεται αυτό για τις σχέσεις εξάρτησής τους από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες. «Ή με τους μετανάστες/μετανάστριες ή με τους κανίβαλους», μας πληροφορεί με αναίδεια και θράσος η αφίσα των παρακρατικών ανθελλήνων. Για μια πιο… ραφιναρισμένη προπαγάνδα, έχουμε τον γνωστό «ιστορικό» του εθνομηδενισμού Αντώνη Λιάκο, ο οποίος, με το ειδικό «επιστημονικό» βάρος που διαθέτει, μας επεσήμανε πως η Χώρα έχει ανάγκη «από 1.000.000 μετανάστες»!
Διαπιστώνει την γήρανση του Ελληνικού Λαού (κάτι άλλο που δεν ξέραμε; ), αλλά δεν τον απασχολεί στον ελάχιστο βαθμό η μετανάστευση 500.000 νέων Ελλήνων στο εξωτερικό. Κινούμενος, προφανώς, στην άθλια λογική του πανάθλιου Μπέρτολ Μπρεχτ (ο οποίος το 1953, αναφερόμενος στην εξέγερση του λαού στην κατεχόμενη από τους σοβιετικούς Ανατολική Γερμανία, καλούσε την κομμουνιστική ηγεσία της χώρας να επιχειρήσει να αλλάξει τον απείθαρχο Γερμανικό λαό), ωθεί κι αυτός στο να αλλάξουμε τον Λαό της Ελλάδας, καθώς τον υπάρχοντα τον συνοδεύει το ιστορικά διαχρονικό «κουσούρι» της Εθνικής Αντίστασης σε κάθε επίδοξο ξένο κατακτητή. Οι «πρόσφυγες και οι μετανάστες» θα γίνουν οι «νέοι Έλληνες» που οραματίζονται και σχεδιάζουν ο Λιάκος και οι όμοιοί του.
Μέσα σ’ όλο αυτό το ρεσιτάλ της «αντιφασιστικής πάλης», στην «οργάνωση του αγώνα κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας», ρίχνεται στην «μάχη» και το κείμενο που συνυπογράφουν 85 πανεπιστημιακοί, υπό τον τίτλο «Σε αυτόν τον αγώνα ποιος είναι ο εχθρός;». Στον βαθμό, λοιπόν, που τα ΜΑΤ του Μητσοτάκη δεν μπόρεσαν να κάμψουν την αντίσταση των κατοίκων της Σάμου και της Λέσβου, έρχονται να βοηθήσουν την κατάσταση οι κάθε λογής «διανοούμενοι». Η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκείται στην Ελληνική Κοινωνία, με την «βούλα» και την «εγκυρότητα» των πανεπιστημιακών, αποτελεί προέκταση της αστυνομικής ράβδου και της κρατικής καταστολής.Πανεπιστημιακοί, προερχόμενοι κυρίως από αυτό που ο Λαός μας αποκαλεί «αριστερά του χαβιαριού», υιοθετούν πλήρως το… «ποιητικό» σύνθημα «τα σύνορα δεν είναι παρά μόνον χαρακιές στο σώμα του πλανήτη». Ένα σύνθημα «ποιητικό», που όμως από το «ανθρωπιστικό», «αξιακό», «συγκινησιακό» φορτίο του δεν διακατέχονται μόνο αυτοί, αλλά και ο Ερντογάν για τους δικούς του λόγους.
Προβάλλοντας ως σύγχρονο Δούρειο Ίππο έναν ψευτοανθρωπισμό και έναν διεθνισμό της κακιάς ώρας, διανθισμένους με «αντιφασιστικά» και «αντικαπιταλιστικά» φούμαρα που παραπέμπουν εννοιολογικά και φρασεολογικά στις δεκαετίες του 1960 και 1970, οι πανεπιστημιακοί αυτοί πασχίζουν να απαλλάξουν τον πλανήτη από τα «τραύματα» που του προξενούν τα Έθνη-Κράτη. Ένα «ραντεβού στα τυφλά», όχι μόνο με τον Ερντογάν (στο κείμενο δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στον τουρκικό επεκτατισμό και τον «Σουλτάνο» που τον σχεδιάζει), αλλά και με την νεοφιλελεύθερη Σχολή του Σικάγο. Τόσο για την αριστερά του χαβιαριού όσο και για τους νεοφιλελεύθερους μεταμοντερνιστές, το Έθνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά «μια ιδεολογική κατασκευή», που ήρθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου προκειμένου να καταρριφθεί. Εάν ο Ερντογάν χρησιμοποιεί τους «πρόσφυγες» ως πολιορκητικό κριό για γεωπολιτικούς λόγους, απέναντι σε μια Ελλάδα την οποία οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του «Συνταγματικού τόξου» έχουν μετατρέψει σε θλιβερή σκιά του άλλοτε ένδοξου εαυτού της, οι νεοφιλελεύθεροι τους χρησιμοποιούν για την άλωση του Έθνους-Κράτους, δημιουργώντας παράλληλα μια τεράστια εφεδρεία εργασιακά απασχολήσιμη.
Ο «διεθνισμός», η «αλληλεγγύη» και ο «αντιρατσισμός», που προβάλλουν οι αριστεροί των «ανοιχτών συνόρων» και του «πρόσφυγες, καλώς ήρθατε», στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ο κοσμοπολιτισμός του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Οι αριστεροί αυτοί, εδώ και αρκετά χρόνια, είτε εντελώς συνειδητά είτε απλώς ως «χρήσιμοι ηλίθιοι», έχουν ταχθεί στην υπηρεσία της παγκοσμιοποίησης, αποτελώντας την «αστυνομία σκέψης του συστήματος». Ενώ η αστυνομία του Μητσοτάκη και του Τσίπρα φέρει ως εξάρτηση το ρόπαλο και την ασπίδα, για την τρομοκράτηση της Κοινωνίας που αντιστέκεται υπέρ Βωμών και Εστιών, η αντίστοιχη εξάρτηση των πανεπιστημιακών αποτελείται από βαρύγδουπους πανεπιστημιακούς τίτλους, γαρνιρισμένη με αλάτι «προοδευτισμού» και πιπέρι «διανοουμενισμού».
Σε πλήρη σύγκρουση, όμως, με τις εκτός τόπου και χρόνου θεωρίες τους, η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού έχει εντελώς διαφορετική αντίληψη των γεγονότων από τις «πρωτοπορίες» αυτές. Σε αντίθεση με το κριτήριο της Λαϊκής σκέψης και κρίσης, η «ακαδημαϊκή» και «διανοούμενη» επάρκεια σπανίως αποτελεί εγγύηση για να αντιληφθεί κάποιος τι πραγματικά συμβαίνει γύρω του…
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ