Το πρώτο συμπέρασμα το οποίο βγαίνει από την παρατεταμένη «καραντίνα» στην οποία βρίσκεται η Χώρα είναι ότι η μετάβαση στο ισχυρό κοινωνικό κράτος προβάλει πλέον ως ο αναγκαίος μονόδρομος λύσης για το άμεσο μέλλον, καθώς το εμπειρικό πρακτικό υλικό απέδειξε ότι χωρίς ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας (απαλλαγμένο πλήρως από τις χρόνιες ανασταλτικές παθογένειες του παρελθόντος που το μαστίζουν), τέτοιας μορφής και έκτασης υγειονομική κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί επιτυχώς.
Υπάρχουν, όμως, και άλλα συμπεράσματα που αξίζουν αναφοράς. Όπως το ότι αυτή η πανδημία εμφανίζει και κάποια ιδιαίτερα κοινωνικά χαρακτηριστικά με ταξικό περιεχόμενο. Τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα θα λάβουν την «μερίδα του λέοντος» από την εξάπλωση του κορονοϊού, καθώς θα νοσήσουν δυσανάλογα σε σχέση με τους υπόλοιπους Έλληνες. Τόσο γιατί δεν έχουν την ίδια δυνατότητα πρόσβασης στο σύστημα Υγείας όσο και επειδή έχουν σαφώς λιγότερες δυνατότητες προφύλαξης. Είναι πολύ εύκολο να λες σε όλους «Μένουμε σπίτι», χρησιμοποιώντας ως προωθητικό μήνυμα διαφημιστικό σκετσάκι με τον μονίμως ατάλαντο Σπύρο Παπαδόπουλο και χαζοχαρούμενη διασκευή διαφόρων τραγουδιστών σε κάποια παλαιότερη σύνθεση του Λουκιανού Κηλαηδόνη, αλλά η πραγματικότητα έχει πολλούς αστερίσκους.
Δεν είναι το ίδιο να μένει εγκλωβισμένος στο σπίτι κάποιος που έχει μεγάλες βεράντες, κήπο και πισίνα στα Βόρεια ή Νότια Προάστεια με κάποιον που μένει σε μια ημιυπόγεια γκαρσονιέρα στα Κάτω Πατήσια ή την Κυψέλη. Δεν έχει την ίδια αίσθηση εγκλεισμού κάποιος που μπορεί να διαθέτει τηλεόραση, DVD, συνδρομητικά κανάλια, ίντερνετ, λάπτοπ, facebook, twitter, κλπ., με κάποιον στον οποίο έχουν κόψει το ρεύμα ή προσέχει πολύ την κατανάλωσή του, γιατί δεν του περισσεύουν χρήματα ώστε να πληρώσει. Δεν βρίσκονται στο ίδιο στάδιο απελπισίας και φόβου αυτοί που είχαν την οικονομική ευχέρεια να «σηκώσουν» από τα ράφια των σούπερ μάρκετ τα χαρτιά υγείας, τα αντισηπτικά, τα γάντια, τα μακαρόνια και το αλεύρι, με τον μισθοδοτούμενο των 500 ευρώ, τον χαμηλοσυνταξιούχο, τον μακροχρόνια άνεργο, που όλοι τους υπολογίζουν μέχρι και το τελευταίο σεντ του ευρώ. Και, μιλώντας σε κρατικό επίπεδο, δεν βρίσκονται στην ίδια δεινή θέση οι πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες του Βορρά με αυτές του Νότου. Η Ιταλία και η Ισπανία αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων αποτέλεσαν ένα ισχυρό χαστούκι για τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις του κυβερνητικού επιτελείου της ΝΔ. Ας μην νομίζει, όμως, ο οποιοσδήποτε ότι ο Μητσοτάκης και το επιτελείο του έβαλαν, επιτέλους, μυαλό. Από αυτήν την κρίση οι ακόλουθοι της «Σχολής του Σικάγο» θα βγουν περισσότερο αποθρασυμένοι μόλις περάσει η τωρινή κρίση, τουλάχιστον το αρχικό της στάδιο.
Η ΕΕ και η ΕΚΤ, που καταδίκασαν την Πατρίδα και τον Λαό των Ελλήνων σε δεκαετή αργό θάνατο στα χρόνια των εθνοκτόνων Μνημονίων, σφυρίζουν τώρα αδιάφορα και στο θανατηφόρο δράμα που ζουν Ιταλία και Ισπανία, δείχνοντας έτσι τι είδους αντιμετώπιση επιφυλάσσουν σε τυχόν παρόμοια περίπτωση και στην Ελλάδα. Το άμεσο μέλλον προβλέπεται εντελώς δυσοίωνο. Με ακόμη ελαστικότερες θέσεις εργασίας, με υποαπασχόληση, με πολύ περισσότερη ανεργία, με νέες περικοπές στο κοινωνικό κράτος και το εισόδημα των Ελλήνων, με αυξημένο ακόμη πιο πολύ τον αριθμό των λαθρομεταναστών, με ελαχιστοποιημένες ελευθερίες και δικαιώματα ακόμη και στα πιο αυτονόητα και βασικά.
Επομένως, η πανδημία του κορονοϊού έχει πολλές πλευρές: α) Είναι έκφραση της δομικής κρίσης και της διατάραξης της σχέσης ανθρώπου-φύσης. β) Είναι κατήγορος που καταδεικνύει την ανατίναξη που έχει συντελεστεί στο παγκόσμιο σύστημα γενικώς. γ) Είναι μέσον για την συνέχιση του γεωπολιτικού ανταγωνισμού. δ) Είναι ένα προκάλυμμα της δομικής κρίσης του συστήματος, ακριβώς γιατί θα παρουσιαστεί ο κορονοϊός ως αποκλειστικά υπεύθυνος για όλα όσα πιο τραγικά θα επακολουθήσουν. ε) Είναι χρήσιμη για τον πειραματισμό σε μοντέλα έκτακτης ανάγκης και κοινωνικού ελέγχου Οργουελιανού τύπου, σε έκταση μη χρησιμοποιούμενη μέχρι τώρα.
Σε αυτό, λοιπόν, το γενικό συμπερασματικό πλαίσιο έχουμε την πανδημία και την ανεξέλεγκτη έκρηξη της κρίσης θεσμών και αξιών της παγκοσμιοποιητικής και εθνομηδενιστικής εξουσίας. Μέσα, όμως, σε αυτό το μουντό και γκρίζο τοπίο προβάλλουν σιγά-σιγά οι ζεστές αχτίδες της Αυγής της επιστροφής του Έθνους-Κράτους και της Λαϊκής Κοινότητας, ως απαραίτητα αντίβαρα στις καταστροφικές συνέπειες της παγκοσμιοποιητικής λαίλαπας.
Εάν, λοιπόν, μπορούμε και πρέπει να φανταστούμε μια εφικτή λύση στο συγκεκριμένο δαιδαλώδες πρόβλημα, αυτή δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει την ανύψωση της Εθνικής Ασφάλειας και Κυριαρχίας ως άμεση προτεραιότητα και την ενεργή ανάμιξη του Συνειδητοποιημένου Λαϊκού Παράγοντα στην τιτάνια προσπάθεια Νίκης και Θριάμβου της Ζωής και της Δημιουργίας. Συστρατευόμενοι με τις πραγματικές ανάγκες και επιδιώξεις της Πατρίδας και του Λαού και εντελώς αποχωρισμένοι από την πιο βλακώδη συνωμοσιολογία, τους αθεράπευτα ανισόρροπους και δυστυχισμένα γραφικούς της διαδικτυακής και μη ασχετοσύνης, ας προστατεύσουμε ως κόρη οφθαλμού την αναγκαιότητα της ΥΓΕΙΟΥΣ ύπαρξής μας για τους ακόμη πιο σημαντικούς Εθνικών και Κοινωνικών Αγώνων που έρχονται.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ