Η Χρυσή γενιά των Ελλήνων Εθνικιστών που δημιούργησε τις εποποιίες του «ΟΧΙ» και της «Μάχης των Οχυρών»
6 Απριλίου 1941. Σχεδόν ολόκληρη η ηπειρωτική Ευρώπη έχει υποκύψει στην Γερμανία του Χίτλερ, όμως οι Έλληνες Εθνικιστές, λένε το δεύτερο μεγάλο «ΟΧΙ», ορθώνοντας τα στήθη τους στις επίλεκτες σιδερόφρακτες μεραρχίες. Δυστυχώς όμως και η σημερινή επέτειος όπως και η μεγάλη διπλή εορτή της 25ης Μαρτίου, θα καλυφθεί έντεχνα από την λαίλαπα του κορωνοϊού.
Ένας ιός παντοιοτρόπως πολύ «βολικός» στο σύστημα, τόσο βολικός που πολλοί υποστηρίζουν ότι αν δεν μας προέκυπτε, θα έπρεπε να «εφευρεθεί». «Διορθώνονται», χωρίς πόλεμο, οι μετοχές – «φούσκες». Οι «δημοκρατικές» κυβερνήσεις, που τόσο «κόπτονται» για ατομικές ελευθερίες, δίνουν το πράσινο φως για τον περιορισμό της ελευθερίας των πολιτών και τη συλλογή των προσωπικών τους δεδομένων (με τα «απαραίτητα» SMS). Για τους σημερινούς παγκοσμιοποιητές, δεν υπάρχουν ιδανικά, ιδέες, αξίες, πρότυπα, θεσμοί. Υπάρχει μόνο μία αξία: ο πλούτος. Ένας θεός: ο Μαμμωνάς. Δεν υπάρχει εκκλησία, δεν υπάρχουν ένοπλες δυνάμεις, υπάρχει μόνο ένας θεσμός: Οι τράπεζες, οι οποίες απολαμβάνουν μοναδικής ασυλίας. Ακόμη και σε καιρό υγειονομικής κρίσης, η υγεία των πολιτών μπορεί να «θυσιαστεί» στον βωμό της είσπραξης της τραπεζικής δόσης. Με τον Κορωνοϊό, έπεσαν σε δεύτερη μοίρα, ο εποικισμός της Πατρίδας μας από λαθρομετανάστες, το σκάνδαλο της Novartis (με εμπλεκόμενο όλο το «δημοκρατικό» τόξο) και τόσα άλλα.
Τα αργυρώνητα ΜΜΕ παρουσιάζουν τόσο έντεχνα όλα τα θέματα, που ότι και να συμβεί ο Κούλης θα μας έχει «σώσει, από τις χιλιάδες θύματα που θα είχαμε», αν δεν μας κλείνανε στα σπίτια, αν δεν μας κατέστρεφαν την οικονομία, αν δεν μας οδηγούσαν σε ένα χειρότερο μνημόνιο. Παράλληλα βέβαια καταβαραθρώνουν το φρόνημα του λαού, με το φόβο, που τόσο έντεχνα ενσπείρουν οι σύγχρονοι γκεμπελίσκοι της παγκοσμιοποίησης, αμειβόμενοι φυσικά πλουσιοπάροχα. Μέχρι και επίδομα σίτισης ύψους τριών χιλιάδων ευρώ (3.000) € δόθηκε στους υπαλλήλους της Γενικής Διεύθυνσης Ενημέρωσης! Όλα αυτά όμως αναλύονται διεξοδικά σε άλλα υπέροχα άρθρα Συναγωνιστών, που φιλοξενεί αυτή η μονάκριβη ιστοσελίδα των Ελλήνων Εθνικιστών. Σήμερα θα φροντίσουμε να ανυψώσουμε το φρόνημα του Έθνους μας. Θα αναφερθούμε στην εποποιία της γραμμής «ΜΕΤΑΞΑ».
Μια τέτοια ημέρα, αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δυο γραμμές, σαν να αποθέτω ευλαβικά ένα ανοιξιάτικο λουλούδι στους 21 τσιμεντένιους γίγαντες, που βρίσκονται διάσπαρτοι στα ορεινά περάσματα της Αν. Μακεδονίας μας, ένα λουλούδι από τη ψυχή μου, γι αυτά τα Ελληνόπουλα, που για άλλη μια φορά φύλαξαν Θερμοπύλες, που πριν εβδομήντα εννέα χρόνια μετέτρεψαν, με τον ηρωισμό τους, αυτά τα οχυρά σε απόρθητα φρούρια.
Οι πρώτες μέρες του Απριλίου, κοσμούνται από τις δύο νεότερες ένδοξες σελίδες. Για πολλοστή φορά ολιγάριθμοι ψυχωμένοι Έλληνες αντιμετώπισαν αυτοκρατορίες: την 1η Απριλίου 1955 με την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ και την 6η Απριλίου 1941 στη μάχη της Γραμμής των οχυρών Μεταξά. Η πρώτη επαναστατική προκήρυξη του Διγενή περιείχε όλη τη πεμπτουσία των αγώνων του Έθνους και την τελική νικηφόρα έκβασή τους: «Με την βοήθεια του Θεού, με πίστη εις τον τίμιο αγώνα μας, με την συμπαράσταση ολοκλήρου του Ελληνισμού… Ο αγών θα είναι σκληρός, ο δυνάστης διαθέτει τα μέσα και τον αριθμό, ημείς διαθέτωμεν την ψυχή έχωμεν και το δίκιο με το μέρος μας, δι’ αυτό και θα νικήσωμεν.»
Η μοίρα επιτάσσει σε Έθνη με πλούσια ιστορία και δόξα να αριθμούν πολλές και μεγάλες επετείους. Το Ελληνικό Έθνος, ως κορωνίδα των Εθνών, έχει γράψει άφθονες χρυσές σελίδες δόξης κατά το πέρασμα των χιλιετιών της ιστορίας του. Έχει όμως ιερό καθήκον, να τιμά και να μνημονεύει όλους τους ήρωες που αγωνίσθηκαν και θυσιάσθηκαν για το μεγαλείο του Έθνους μας. Μόνο έτσι θα μπορέσει να προσθέτει νέα τρόπαια πάνω στις δάφνες, που μοιάζουν αμάραντες από τον καιρό του Μαραθώνα και των Θερμοπυλών. Εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές, που ανερυθρίαστα οι υπαλληλίσκοι των διεθνών τοκογλύφων μας αποκαλούν “ναζί”, τιμούμε του ιδεολογικούς και φυσικούς προγόνους μας, που όρθωσαν τα στήθη τους στις επίλεκτες σιδερόφρακτες μεραρχίες του Χίτλερ. Ευτυχώς εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές έχουμε πάθει ανοσία στην μολυσματική προπαγάνδα του πολυπολιτισμού ή ορθότερο πολυβαρβαρισμού και εξακολουθούμε να καταλαβαίνουμε ότι ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος και η μάχη των οχυρών της γραμμής ‘’Μεταξά’’, ήταν πόλεμος εθνικός, για την ανεξαρτησία της Πατρίδος μας, πολεμούσε το Ελληνικό Έθνος με το Ιταλικό και στη συνέχεια και με το Γερμανικό. Το τυφλωμένο από μίσος, για κάθε τι Ελληνικό, μυαλό, των «πλέρια δημοκρατών», βλέπει κοινωνικό πόλεμο μεταξύ πολιτευμάτων, δηλαδή οι Έλληνες του «φασίστα» Ι. Μεταξά πολεμούσαν τους φασίστες Ιταλούς και τους Γερμανούς Ναζί. Αστειότητες.
Όπως πάντα την ιστορία την γράφουν οι Προσωπικότητες. Ευτυχώς στους θυελλώδεις καιρούς του Β’ Παγκοσμίου πολέμου η Ελλάς είχε τιμονιέρη τον πανάξιο Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος μεταξύ των πολλών καλών που έκανε για τον τόπο μας, είχε την διορατικότητα να κατασκευάσει την περίφημη σειρά οχυρωματικών έργων, υπόγειων και επίγειων, κατά μήκος των ελληνο-βουλγαρικών συνόρων, που έλαβε το όνομά της από τον σχεδιαστή και δημιουργό της: ‘‘Γραμμή Μεταξά’’. Κατασκευάστηκαν με σκοπό την άμυνα της Ελλάδος σε περίπτωση εισβολής κατά τον επικείμενο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο και απετέλεσε τελικά τον κύριο προμαχώνα της. Η Γραμμή Μεταξά αποτελεί το μεγαλύτερο ελληνικό οχυρωματικό έργο στην νεότερη ιστορία.
Η οχυρωματική αυτή γραμμή αποτελούνταν κυρίως από είκοσι ένα (21) οχυρά. Τα οχυρά αυτά είχαν κατασκευασθεί, αποκλειστικά από Ελληνικά χέρια, για την αμυντική θωράκιση της Ελλάδος από βουλγαρική επίθεση, επειδή την περίοδο εκείνη, 1936-1940, η Βουλγαρία ήταν έξω από το Βαλκανικό Σύμφωνο Φιλίας και επιζητούσε να ξαναπάρει τα ελληνικά εδάφη που είχε χάσει κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913). Η αποστολή κάθε οχυρού συγκροτήματος ήταν: «άμυνα μέχρις εσχάτων, άνευ ιδέας υποχωρήσεως».
Το κάθε οχυρό αποτελούσε στο σύνολό του ένα περίκλειστο έργο από ένα ή περισσότερα στεγανά συγκροτήματα, ικανό να αμυνθεί προς κάθε κατεύθυνση. Περιλάμβανε σκέπαστρα, πυροβολεία, πολυβολεία, ολμοβολεία, βομβιδοβολεία, παρατηρητήρια, έργα παραλλαγής και παραπλάνησης, πολλαπλές εισόδους και εξόδους. Οι υπόγειες εγκαταστάσεις κάθε οχυρού περιλάμβαναν διοικητήριο, θαλάμους αξιωματικών, θαλάμους οπλιτών, τηλεφωνικό κέντρο, μαγειρείο, δεξαμενές νερού, χώρους υγιεινής, αποθήκες τροφίμων (για 15 μέρες), χειρουργείο, φαρμακείο, συστήματα αερισμού, φωτισμού (γεννήτριες, λάμπες πετρελαίου, φακούς κ.ά.), αποχέτευση, εξωτερικές θέσεις μάχης, αντιαρματικά κωλύματα, θέσεις αντιαεροπορικών όπλων κ.ά. Πέραν των οχυρών, η αμυντική γραμμή, περιελάμβανε μία τεράστια ανάπτυξη αντιαρματικών τάφρων, ζωνών αντιαρματικών σιδηροπηγμάτων και σκυροδέματος σε διπλές και τριπλές γραμμές ανάσχεσης, που στο σύνολό του για την εποχή του και με τα τότε Ελληνικά δεδομένα αποτέλεσε ένα τιτάνιο έργο.
Οι κατασκευές αυτές ήταν ιδιαίτερα ανθεκτικές, ενώ κάποιες εξ αυτών συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι για την κατασκευή τους απαιτήθηκαν 66.000 τόνοι τσιμέντου και 3.000.000 ημερομίσθια, ενώ κατασκευάσθηκαν συνολικά 24.000 μέτρα υπόγειων στοών και 13.000 μέτρα υπόγειων καταφυγίων – θαλάμων. Για την προσέγγισή των περιοχών που θα κατασκευάζονταν τα οχυρά, απαιτήθηκε η διάνοιξη 174 χιλιομέτρων οδικού δικτύου, που έθεσε και τις βάσεις για την μεταγενέστερη ανάπτυξη των εκεί περιοχών.
Μέχρι και λιμάνι κατασκευάστηκε, με τέσσερις προβλήτες κοντά στις εκβολές του ποταμού Στρυμόνα, για τη μεταφορά υλικών και εργατών από τα νησιά και την νότια Ελλάδα. Σε κάποιες τοποθεσίες η πρώτη ύλη λόγω του δύσβατου του εδάφους μεταφέρονταν με καμήλες, (οι οποίες υπήρχαν στην Βόρεια Ελλάδα μέχρι τη δεκαετία του ’60 και τις ονόμαζαν «αποικιακές»). Το έργο κόστισε 1,5 δισ. δραχμές (ίσο με 58,5 δις € περίπου), βλέπετε τότε λεφτά όντως υπήρχαν για την ανεξαρτησία και το μεγαλείο της Ελλάδος (αφού ο ‘‘κακός φασίστας’’ Ι. Μεταξάς, ζούσε σε ένα μάλλον λιτό σπίτι και δεν είχε off-shore εταιρείες στα νησιά Cayman, ούτε καταθέσεις τύπου λίστας Λαγκάρντ, Λιχτενστάιν κλπ, σαν τους σημερινούς ‘‘καλούς δημοκράτες’’).
Την υλοποίηση του μεγαλόπνοου αυτού σχεδίου ανέλαβε κυρίως ο Στρατός (το Μηχανικό κλπ) αλλά και διάφοροι άλλοι φορείς και Πολίτες όπως: το Ε.Μ.Π., Μηχανικοί, πολλές βιομηχανίες Αθήνας και Πειραιά κ.λπ. Ιδιαίτερη μάλιστα βαρύτητα είχε δοθεί στον απόρρητο χαρακτήρα της κατασκευής και στην απόλυτη μυστικότητα των όλων εργασιών. Χρησιμοποιήθηκε εργατοτεχνικό Προσωπικό από πολύ απομακρυσμένες περιοχές, όπως από την Κρήτη, του οποίου η μετάβαση και απομάκρυνση από το έργο γινόταν, σε ορισμένες περιπτώσεις, με κλειστά μάτια.
Όλα αυτά τα οχυρωματικά έργα, άντεξαν στην επίθεση των πλέον επίλεκτων μεραρχιών του Χίτλερ γιατί επανδρώνονταν από στρατιωτικούς με υψηλό φρόνημα. Ας δούμε τι έγραφε στην αναφορά του, στις 15 Μαρτίου 1941 που είχε επισκεφθεί τα οχυρά, ο Βρετανός αντιστράτηγος Χέϋγουντ, αρχηγός της Βρετανικής Αποστολής στην Ελλάδα: «…Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση το υψηλό φρόνημα των αξιωματικών και ανδρών που συνάντησα στην περιοχή… Ο διοικητής του Ρούπελ μου δήλωσε ότι έχει τρόφιμα για έναν μήνα και θα μπορούσε να κρατήσει άλλο ένα δεκαπενθήμερο χωρίς τρόφιμα…» Και θα κρατούσε! Αν δεν κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος η Γιουγκοσλαβία.
Όπως είναι γνωστό η Γερμανία εισέβαλε στην Ελλάδα στις 5.40 π.μ. της 6ης Απριλίου 1941 από τα Ελληνο-Γιουγκοσλαβικά και Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα. Ήταν τότε που ο Χίτλερ διαπίστωσε ότι ο σύμμαχός του Μουσολίνι δεν είχε καμιά ελπίδα να επικρατήσει στο Αλβανικό μέτωπο, αφού και η πολυθρύλητη εαρινή του επίθεση, συντρίφτηκε πάνω στον ‘’γρανίτη’’ του Ελληνικού στρατού. Ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν φυσικά συντριπτικός υπέρ των Γερμανών. Σε έμψυχο υλικό οι επιτιθέμενες Γερμανικές δυνάμεις ήταν τουλάχιστον τριπλάσιες. Επιτέθηκε η 12η Γερμανική Στρατιά, ήτοι: 6 μεραρχίες πεζικού, 2 μεραρχίες ορεινών καταδρομών, ένα ανεξάρτητο ενισχυμένο σύνταγμα και 3 τεθωρακισμένες μεραρχίες, μία των οποίων ήταν η επίλεκτη SS μεραρχία με το βαρύγδουπο όνομα «Σωματοφυλακή Αδόλφου Χίτλερ». Οι Ελληνικές δυνάμεις που υπεράσπιζαν τα σύνορά μας ήταν 30 Ελληνικά Τάγματα μειωμένης σύνθεσης, ήτοι περίπου 3 μεραρχίες. Σε πολεμικά μέσα η υπεροπλία των επιτιθέμενων ήταν ακόμα πιο συντριπτική, όπως στα άρματα: 1.850 περίπου έναντι 27 ελαφρών και στην αεροπορία: 1.000 αεροσκάφη με κανένα Ελληνικό να προστατεύει τον καταγάλανο ουρανό μας.
Ανοίγοντας μια μικρή παρένθεση θα πρέπει να τονίσουμε ότι τους Γερμανούς ακολουθούσαν και συμπαρατάχθηκαν σαν σύμμαχοι και οι Βούλγαροι. (Ήταν και οι Βούλγαροι ναζιστές κύριοι «Δημοκράτες»;) Θα πρέπει εδώ να θυμηθούμε και τον ρόλο της «φίλης» Τουρκίας, η οποία παίζοντας σε όλη την διάρκεια του Β’ Π. Π. διπλό παιχνίδι, προσπαθούσε πότε να μας πάρει τα Δωδεκάνησα, πότε τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου, μέχρι που ζήτησε, από τους Άγγλους, να παίξει τον ρόλο του «χωροφύλακα» στα Βαλκάνια μετά τον πόλεμο, καθώς διατηρούσε ακέραιες τις δυνάμεις της, αφού δεν είχε κάνει καμιά θυσία. Τον Μάρτιο του 1941 λοιπόν, «φρόντισε» να αποσύρει το σύνολο των δυνάμεών της από την βουλγαροτουρκική μεθόριο, παρέχοντας όλη την «άνεση» στην Βουλγαρία να επιτεθεί με το σύνολο των δυνάμεων της στην Ελλάδα, αφού δεν θα κινδύνευε από κάποια τουρκική επίθεση.
Από την πρώτη ώρα η Γερμανική επίθεση κατά της “γραμμής Μεταξά”, αντιμετώπισε ισχυρή αντίσταση και οι Γερμανοί σημείωσαν μικρή επιτυχία. Μία γερμανική αναφορά στο τέλος της πρώτης μέρας των επιχειρήσεων περιγράφει πως η Γερμανική 5η Ορεινή Μεραρχία «απωθήθηκε στο πέρασμα Ρούπελ παρά την ισχυρότατη αεροπορική υποστήριξη, έχοντας σημαντικές απώλειες». Από τα 21 οχυρά που αποτελούσαν τη Γραμμή Μεταξά μόνο δύο έπεσαν την πρώτη ημέρα, και αυτά μόνον αφού καταστράφηκαν ολοσχερώς. Τα περισσότερα οχυρά, συμπεριλαμβανομένων των Ρούπελ, Εχίνος, Καρατάς, Λίσσε και Ιστίμπεη αντιστάθηκαν για τρεις ημέρες.
Οι ηρωικές μάχες που έδωσαν οι υπερασπιστές όλων των οχυρών, στις αλλεπάλληλες προσβολές που δέχθηκαν από ξηρά και αέρα, από την καλύτερη πολεμική μηχανή της σύγχρονης ιστορίας, έχουν αποτυπωθεί με ανάγλυφο τρόπο σε αρκετά βιβλία και οτιδήποτε γραφεί από εμένα θα ήταν μάλλον περιττό. Οι ηρωισμοί δεν έλειψαν και ήταν πάμπολλοι. Αυτή η εσχατιά της χερσονήσου του Αίμου είναι γραφτό να γεννά πολιτισμούς και ήρωες. Λαμπρό παράδειγμα ο λοχίας Δημήτριος Ίτσιος που ήταν ο Διοικητής μεμονωμένου εξωτερικού Πολυβολείου (Π.8) στο οροπέδιο της Ομορφοπλαγιάς κοντά στο χωριό Άνω Πορρόϊα Σερρών, που ως νεότερος Λεωνίδας αντιστάθηκε με δύο στρατιώτες για πάνω από τέσσερις ώρες απέναντι σε ένα σύνταγμα Γερμανών καταδρομέων, για να καλύψει την σύμπτυξη του υπολοίπου Ελληνικού τάγματος. Ο απόγονος τόσων Ελλήνων ηρώων, ξόδεψε και τις 33.000 σφαίρες που υπήρχαν στο πολυβολείο, προτού παραδοθεί στους Γερμανούς.
Σύμφωνα με έρευνα, οι άνδρες του Π.8 ευθύνονται για τον θάνατο 232 Γερμανών στρατιωτών (και του αντισυνταγματάρχη Ebeling, διοικητή του 138ου Συντάγματος Ορεινών Καταδρομών), δηλαδή όσους σκότωσε ολόκληρος ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας στη διάρκεια της Γερμανικής εισβολής τον Απρίλιο 1941! Η αντίσταση του Π.8 εξόργισε τον στρατηγό Shorner, καθώς εκτός από τις μεγάλες απώλειες που προκάλεσε στους άνδρες του, ανέτρεψε τον σχεδιασμό του, για την πρώτη ημέρα του πολέμου. Όταν ο στρατηγός Shorner πληροφορήθηκε το γεγονός ότι ο διοικητής του πολυβολείου ήταν ένας απλός έφεδρος λοχίας, θίχτηκε ο εγωισμός του και αφού συναντήθηκε με τον αιχμάλωτο Ίτσιο τον ρώτησε:
– Ποιος είναι ο Διοικητής σου στο πολυβολείο;
– Εγώ είμαι, απάντησε ο Ίτσιος
– Δεν υπάρχει αξιωματικός;
– Όχι!
– Ξέρεις ότι για χάρη σου έχασα έναν αντισυνταγματάρχη και 232 στρατιώτες;
– Λυπάμαι Στρατηγέ αλλά υπερασπίζομαι την Πατρίδα μου.
Μετά από αυτό ο Shorner έδωσε εντολή παρουσίασης όπλων σε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών προς τιμήν του Ίτσιου, και αμέσως μετά έδωσε διαταγή να εκτελεσθεί ο Ίτσιος (κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης), αλλά να μην πειραχτούν οι δύο στρατιώτες που ήταν μαζί του, τους οποίους απελευθέρωσε στα Άνω Πορρόϊα.
Το καθένα από τα οχυρά της ‘’Γραμμής Μεταξά’’ έχει και την ιστορία του, τη γενναία αντίσταση των υπερασπιστών του. Πολλά οχυρά έμειναν απόρθητα και παραδόθηκαν στις 10 Απριλίου μετά την υπογραφή του σχετικού Πρωτοκόλλου Συνθηκολόγησης (9 Απριλίου), όταν η γραμμή Μεταξά υπερφαλαγγίσθηκε, καθώς οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα από την Γιουγκοσλαβία και μέσω της κοιλάδας του Αξιού, τα Γερμανικά Panzer έφτασαν την 9η Απριλίου του 1941 στη Θεσσαλονίκη.
Να θυμίσουμε μόνο, (έτσι, για να διαψεύδεται ο Φαλμεράγιερ και οι φαντασιόπληκτες, υστερόβουλες θεωρίες του), την απάντηση του Διοικητή του Ρούπελ, Ταγματάρχη Γεωργίου Δουράτσου, σε αιτιάσεις του Γερμανού επικεφαλής για παράδοση: «Τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται».Ήταν η ίδια περήφανη απάντηση του «Μολών Λαβέ», ήταν ο απόηχος του «Το την Πόλιν σοι δούναι…», αλλά και της αγέρωχης απάντησης των Υπερασπιστών της ιεράς πόλεως του Μεσολογγίου: «Τα κλειδιά της πόλεώς μας βρίσκονται κρεμασμένα στις μπούκες των κανονιών μας, ελάτε να τα πάρετε».
Οι απώλειες των γερμανών κατά τη Μάχη των Οχυρών ήταν 2.689 νεκροί και τραυματίες, αξιωματικοί και στρατιώτες, και 170 αγνοούμενοι, σύμφωνα με τις γερμανικές πηγές. Ο Διοικητής του 125ου Γερμανικού Συντάγματος που επιτέθηκε στο Οχυρό Ρούπελ – Κάλη – Καρατάς δακρύζοντας είπε: «Δεν θρηνώ ως στρατιώτης, διότι η θυσία ήταν επιβεβλημένη, αλλά κλαίω ως άνθρωπος, διότι από το Σύνταγμά μου απέμειναν μόνο λίγοι άνδρες».
Η καλύτερη επιβεβαίωση του ηρωισμού των Ελλήνων μαχητών της ‘’Γραμμής Μεταξά’’ είναι τα λόγια και έργα των αντιπάλων μας. Ο Χίτλερ έλεγε: «…από όλους τους αντιπάλους μας, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με απαράμιλλο θάρρος και μέγιστη περιφρόνηση για το θάνατο…». Επίσης οι Γερμανοί έκαναν την τιμητική εξαίρεση στον Ελληνικό στρατό να μην τον κρατήσουν αιχμάλωτο (οι Αξιωματικοί κράτησαν τα ξίφη τους), αλλά τουναντίον σε πολλές περιπτώσεις του «παρουσίασαν όπλα».
Έτσι για τελευταία φορά, ο νεκρός (δολοφονημένος από τους Άγγλους), Ι. Μεταξάς νίκησε ουσιαστικά τους αντιπάλους του, σαν άλλος Κίμων, αφού είχε τόσο καλά προετοιμάσει (ηθικά και υλικά) τον Ελληνικό λαό και στρατό, που κατάφερε να αντιμετωπίσει με αρκετή επιτυχία δύο αυτοκρατορίες. Είναι βέβαια γνωστό το πόσο καθοριστική ήταν αυτή η μάχη των οχυρών, για την μετέπειτα εισβολή στην ΕΣΣΔ, της Βέρμαχτ, καθώς και γενικότερα για την τελική επικράτηση των Συμμάχων.
Ενδεικτικά, για να εκτιμηθεί η συμβολή της Ελλάδος κατά τον Β΄ΠΠ, παραθέτω τη διάρκεια της αντίστασης των ευρωπαϊκών χωρών σε ημέρες: Ελλάδα: 219, Νορβηγία: 61, Γαλλία: 43, Πολωνία: 30, Βέλγιο: 18, Ολλανδία: 4, Γιουγκοσλαβία: 3, Τσεχοσλοβακία, Λουξεμβούργο και Δανία αμαχητί.
Σταχυολογώ μόνο τρεις απόψεις των τότε συμμάχων μας 1) Sir Robert Antony Eden, Υπουργός Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας στο Βρετανικό Κοινοβούλιο 24/9/1942: «Η Ελλάδα κράτησε τους Γερμανούς στην ηπειρωτική χώρα και στην Κρήτη για έξι εβδομάδες, ανέτρεψε τη χρονολογική σειρά όλων των σχεδίων των Γερμανών και ανέτρεψε την πορεία του πολέμου και νικήσαμε». 2)Winston Churchill, 24/6/1941 στο Βρετανικό Κοινοβούλιο: «Αν δεν ήταν η ανδρεία των Ελλήνων και το θάρρος των, η έκβαση του Β’ Π.Π. θα ήταν ακαθόριστη». 3) Από τα απομνημονεύματα του Σοβιετικού Στρατάρχη Georgy Zhoukou: «Αν οι Ρώσοι κατόρθωσαν να προβάλουν αντίσταση στην είσοδο της Μόσχας για να σταματήσουν και να αποτρέψουν τον γερμανικό χείμαρρο, το οφείλουν στους Έλληνες, οι οποίοι καθυστέρησαν τις γερμανικές μεραρχίες την ώρα που θα μπορούσαν να μας κάνουν να γονατίσουμε».
Βέβαια ο «πατερούλης» Στάλιν έλεγε τότε ότι: «ο κόκκινος στρατός θα μπει στην Βουλγαρία ως τιμωρός και στην Ελλάδα ως προσκυνητής». Ευτυχώς που τα βρήκε στην μοιρασιά (τότε που «δημοκράτες» και μπολσεβίκοι μοίραζαν χώρες και έθνη πάνω σε μια ‘’χαρτοπετσέτα’’!) με τον Τσόρτσιλ και δεν μας έκανε την «τιμή» να έρθουν στα Άγια Χωματά μας. Έβαλε πάντως τους υποτακτικούς του να μας αιματοκυλήσουν και να προσπαθήσουν να διαμελίσουν τη χώρα μας.
Θα μου επιτρέψετε να ανοίξω μια μεγάλη παρένθεση για το γιατί μεθόδευσαν οι «καλοί» μας σύμμαχοι να μας αιματοκυλήσουν με έναν πενταετή εμφύλιο ή ορθότερα συμμοριτοπόλεμο, καθώς στη γεωστρατηγική δεν υπάρχουν φιλίες και συναισθηματισμοί αλλά μόνο συμφέροντα: Οι Άγγλοι για να μη μας δώσουν την Κύπρο. Οι Ιταλοί, πού εντέχνως είχαν περάσει στο στρατόπεδο των νικητών, για να μη μας δώσουν τα Δωδεκάνησα και αποζημιώσεις, Οι Αλβανοί για να μη μας δώσουν την Β. Ήπειρο. Οι Βούλγαροι, για να μη πληρώσουν για τα εγκλήματα τους στην Δυτική Θράκη και Ανατολική Μακεδονία και κυρίως για να μη θέσουμε θέμα αναδιευθετήσεως των συνόρων και προστασίας της Ελληνικής μειονότητας πού υπολογιζόταν τότε σε 70 χιλιάδες ψυχές. Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο γιατί ήθελε, δια του Σκοπιανού μορφώματος, να αποσπάσει την λεγομένη «Μακεδονία του Αιγαίου», δηλαδή όλη την Ελληνική Μακεδονία. Η Σοβιετική Ένωση, είτε δια του Τίτο, είτε δια του Δημητρώφ, για να βγει στο Αιγαίο. Η Τουρκία για να μη της ζητηθούν πρόσθετες εγγυήσεις για την προστασία του Ελληνισμού της Πόλης, της Ίμβρου και Τενέδου καθώς και των εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών, που ζουν στα εδάφη της Μικράς Ασίας. Κανονικά οι Σύμμαχοι έπρεπε να ζητήσουν την απολογία της Τουρκίας για την επαμφοτερίζουσα πολιτική της στη διάρκεια του πολέμου, αλλά κυρίως έπρεπε να φροντίσουν για την κατά το δυνατόν αποκατάσταση των καταπιέσεων του Ελληνικού στοιχείου την περίοδο του πολέμου (όπως η επιβολή του ‘‘Βαρλίκ Βεργκισί’’ δηλαδή ενός εφάπαξ ειδικού φόρου κεφαλαίου, μόνο στους Χριστιανούς).
Ας επανέλθουμε στη σημερινή επέτειο, που αποτελεί για μας τους Έλληνες Εθνικιστές έναν φωτοδότη των δικών μας, σημερινών ωραίων εθνικών αγώνων. Αλλά δεν θα πρέπει να στεκόμαστε σε απλή εξιστόρηση γεγονότων και μεγαλοστομίες. Τέτοιες επέτειοι αποτελούν το ευεργετικό ταρακούνημα για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της καθημερινότητας του μαζανθρώπου. Πρέπει να αποτελούν ένα εφαλτήριο της βελτίωσης και της πνευματικής ανόδου, της δικής μας, αλλά φυσικά και του συνόλου, ένα βήμα προς τη νίκη στη ζωή. Μας βοηθούν να κατανοήσουμε ότι είμαστε κάτι πολύ ανώτερο από τον απόλυτα homo economicus, που είναι ένα ον μιας ολοφάνερα εκφυλιστικής εξειδίκευσης.
Πριν από 2.350 χρόνια περίπου όταν ο Μέγας Αλέξανδρος αντίκρισε το ανάθημα του Πέρση Βασιλιά που έγραφε: «Τρώγε. Πίνε. Όλα τ’ άλλα μηδέν», μειδίασε και ύστερα πυρπόλησε από άκρη σε άκρη την Περσέπολη, την πρωτεύουσα – σύμβολο, μιας πολυάνθρωπης αυτοκρατορίας δούλων, προσκυνημένων στον μεγάλο βασιλιά. Όχι οι Έλληνες δεν είναι φοβισμένοι «δούλοι». Είμαστε ένας υπερήφανος λαός που ξέρει να κτίζει Παρθενώνες, και να δοξάζεται σε Μαραθώνες. Οι παππούδες μας είπαν «ΟΧΙ» σε δύο αυτοκρατορίες, οι πρόγονοί μας έφθασαν «εφ’ όπλου λόγχη» μέχρι το Καλέ Γκρότο. Αν αφουγκρασθούμε λιγάκι το αίμα μας, θα ακούσουμε καθαρά τον όρκο που έδωσαν οι Έλληνες στις Πλαταιές, λίγο πριν από την νικηφόρα μάχη, η οποία απάλλαξε την Ευρώπη από την βάρβαρη Ασία για πολλούς αιώνες: «Οὐ ποιήσομαι περὶ πλείονος τὸ ζῆν τῆς ἐλευθερίας…».
Μια τέτοια ημέρα Εθνικής μνήμης και υπερηφάνειας, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, απλώς αναλογιζόμενοι την ιστορία μας. Ας μεταφερθούμε νοερά στο 1899, δηλαδή σε μια εποχή που για τον λαό και την χώρα μας ήταν σίγουρα πολύ χειρότερη από την σημερινή. Τα σύνορα ήταν λίγο πιο πάνω από την Λαμία. Είχαμε το «Δυστυχώς κύριοι, επτωχεύσαμεν», που ανακοίνωσε το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης. Είχαμε καταρρακωμένη εθνική αξιοπρέπεια μετά τον ατυχή πόλεμο της Μελούνας του ’97. Είχαμε διεθνή οικονομικό έλεγχο. Είχαμε ένοπλες δυνάμεις σε κατάσταση διαλύσεως. Είχαμε μια παρέλαση ανίκανων κυβερνήσεων. Επικρατούσε σχεδόν το απόλυτο χάος της ακυβερνησίας με αλλεπάλληλα πραξικοπήματα και αλλαγές κυβερνήσεων.
Και όμως 13 μόνο χρόνια αργότερα οι Έλληνες έκαναν την μεγάλη εξόρμηση των Βαλκανικών πολέμων που διπλασίασε την Ελλάδα. Το 1899 ο μεγάλος μας Παλαμάς γράφει το ποίημα: «Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ». Σ’ αυτό ο ποιητής, βαθιά πληγωμένος, εκφράζει τη συνείδηση του έθνους του. Ο ποιητής-προφήτης τα βλέπει όλα αυτά, αγανακτεί και θλίβεται για τον ξεπεσμό και το κατάντημα που βλέπει, φτάνει ως τα όρια της απελπισίας και από κει αναδύεται ένα όραμα ελπίδας, ένα αισιόδοξο μήνυμα εθνικής αναγέννησης. Γράφει λοιπόν σε δύο πολύ μικρά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι….»
Για να καταλήξει:
«και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα, –
για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!»
Ας σιγοψιθυρίζουμε λοιπόν συχνά σε δύσκολες στιγμές, τα λόγια που εκφώνησε ο Περικλής στον μνημειώδη επιτάφιο λόγο του, για τους νεκρούς του πελοποννησιακού πολέμου και παρέμειναν αθάνατα με τη γραφίδα του Θουκυδίδη:
ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΕΣ ΑΕΙ
ΠΑΡΑ ΔΥΝΑΜΙΝ ΤΟΛΜΗΤΑΙ
ΠΑΡΑ ΓΝΩΜΗΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΤΑΙ
ΚΑΙ ΕΝ ΤΟΙΣ ΔΕΙΝΟΙΣ ΕΥΕΛΠΙΔΕΣ
Ρίκα Θωμάκου