Διανύουμε ήδη την ιερότερη εβδομάδα της Χριστιανοσύνης, την εβδομάδα του Θείου Πάθους και της Προετοιμασίας των Πιστών για την Ανάσταση, την οριστική Νίκη της Ζωής επί του Θανάτου. Οι σύγχρονοι σταυρωτές της ανθρωπότητας, οι παγκοσμιοποιητές και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους, μη έχοντας ούτε Πατρίδα, ούτε Θρησκεία, εξακολουθούν να αναγκάζουν το Ελληνικό Έθνος να ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά.
Τα τελευταία χρόνια, οι πακτωλοί χρημάτων που ρέουν από τους διεθνείς τοκογλύφους προς κάποιους «εκσυγχρονιστές» και η άφθονη προπαγάνδα, έχουν παρασύρει ένα μικρό τμήμα του λαού μας και το έχουν θέσει «απέναντι» από τον Χριστιανισμό και την Εκκλησία. Μάλιστα, με την συμπαράσταση των εντολοδόχων κυβερνήσεων, έχουν ήδη καταφέρει: Την σχεδόν πλήρη κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, το υποχρεωτικό κατέβασμα των εικόνων από όλα τα Δημόσια κτήρια και την απάλειψη της ορθόδοξης διάστασης της ιστορίας του Ελληνικού έθνους. Λες και οι Έλληνες το 1821, το 1912-13, το 1940-41 πολέμησαν για τη δημοκρατία και όχι «για την Πίστη του Θεού την Αγία και για της Πατρίδος την Ελευθερία». Αυτοί οι αργυρώνητοι δούλοι των παγκοσμιοποιητών δεν τα βάζουν μόνο με την Ορθοδοξία, αλλά τους χαρακτηρίζει και ένας άκρατος ανθελληνισμός και μισελληνισμός. Προς μεγάλη τους λύπη, μέχρι σήμερα, όσο και αν προσπάθησαν με φανατισμό όλοι αυτοί, το Χριστεπώνυμο Ελληνικό ποίμνιο δεν έπαψε ποτέ να γεμίζει τους ναούς και να δείχνει το ορθόδοξο φρόνημα του. Το πρόβλημα με όλους αυτούς είναι ότι ενώ αποτελούν μειοψηφία, θέλουν να επιβάλλονται στην συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, που επιθυμεί να ακολουθεί τα χνάρια των προγόνων του στην Ορθόδοξη πίστη, που κράτησε ζωντανό τον Ελληνισμό επί αιώνες.
Η πανδημία του κορωνοϊού και η τρομολαγνεία που καλλιεργείται, έδωσαν νέο «αέρα στα πανιά» όλων αυτών των μισελλήνων. Νομοθέτησαν την ολική κατάργηση κάθε δημόσιας θρησκευτικής εκδήλωσης, έκλεισαν τις εκκλησίες, κατά την μεγαλύτερη εορτή της Χριστιανοσύνης. Το ακόμα πιο θλιβερό σε όλα αυτά είναι ότι και η πλειοψηφία της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, δηλαδή της διοικούσας εκκλησίας και όχι της αληθινής του Χριστού Εκκλησίας, συμπορεύεται με αυτές τις απόψεις με κορυφαίο τον λεγόμενο αρχιεπίσκοπο, που έχει συνταχτεί με όλες τις επιταγές των εντολοδόχων της παγκοσμιοποίησης και θέλει η εκκλησία να μην έχει ουσιαστικά κανένα ρόλο στην ζωή του Ελληνικού Έθνους. Σαν απάντηση βέβαια σε όλους αυτούς θα μνημονεύσουμε μια φράση του αείμνηστου Χριστόδουλου, «όποιος τόλμησε να βάλει χέρι στην εκκλησία, το χέρι του ξεράθηκε». Αλλά επειδή στο «συνταγματικό τόξο» πιθανόν αυτό να μην ακούγεται τόσο «δημοκρατικό», προτείνεται να αποφασίσει η πηγή της εξουσίας: ο λαός. Αν τολμούν ας κάνουν ένα δημοψήφισμα με το ερώτημα: «Τι κράτος προτιμάμε; άθρησκο και κοσμικό, ή ορθόδοξο και Ελληνικό;».
Έρχεται μια Ανάσταση αρκετά διαφορετική. Μια Ανάσταση που τη ζωή μας δεν θα «λαμπρύνει» το Άγιον Φως. Το Αναστάσιμο μήνυμα της νίκης της Ζωής επί του θανάτου δεν θα το διαδώσουν οι χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες. Ένα γιορτινό τραπέζι, που δεν θα παρακάθεται ολόκληρη η οικογένεια και οι συνδαιτυμόνες αντί για γέλια, τραγούδια και χαρές θα προβληματίζονται για το επερχόμενο μνημόνιο. Μια Ανάσταση «γκρίζα». Μια πρόγευση της ζωής που μας ετοιμάζουν οι παγκοσμιοποιητές.
Δεν είναι λοιπόν μόνο ο Κορωνοϊός, είναι πολλά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ας δούμε όμως τι κάνει ένα παιδί όταν αντιμετωπίζει προβλήματα: Τρέχει αμέσως στους γονείς του για να ζητήσει βοήθεια. Έτσι και εμείς οι Έλληνες, ως «αεί παίδες», πρέπει να αποταθούμε στους Προγόνους μας για να βρούμε λύσεις στα τόσα προβλήματα που μας ταλανίζουν. Εγώ θα σας ταξιδέψω νοερά στα μέρη της ιδιαίτερης Πατρίδας μου, στην Αδούλωτη Μάνη.
Σε αυτήν την εσχατιά της χερσονήσου του Αίμου, την άγρια και παράξενη περιοχή, στο νοτιότερο άκρο τής Ευρώπης, βρίσκονται σκορπισμένα κάστρα και φρούρια, που σε πολλά η ιστορία τους χάνεται στα βάθη των χιλιετιών. Ένα τέτοιο κάστρο είναι και ο Πασσαβάς που χτίστηκε πάνω στη δωρική ακρόπολη «Λας», την οποία, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ίδρυσαν άνθρωποι που δημιουργήθηκαν από τους λίθους που έριχναν ο Δευκαλίων και η Πύρρα, μετά τον ομώνυμο κατακλυσμό. Στη δωρική Διάλεκτο «Λας» ή «Λάας» σημαίνει λίθος, εξ ου και οι σημερινές λέξεις: «λατομείο», «λατύπη», κατά πολλούς ακόμη και η λέξη «Ελλάς». Αυτή η μικρή παρένθεση αφιερωμένη διαχρονικά στους εκάστοτε υπουργούς Παιδείας (μάλλον αμορφωσιάς) που αφαιρούν τα αρχαία, από την εκπαίδευση για να «δηλητηριάζεται» τη νεολαία μας με μαθήματα όπως για τις έμφυλες ταυτότητες και άλλα δήθεν «προοδευτικά».
Το μεσαιωνικό λοιπόν κάστρο του Πασσαβά, χτίστηκε από τον Γάλλο ιππότη Jean de Neilly το 1254 και αποτέλεσε έδρα μίας από τις δώδεκα βαρωνίες του πριγκιπάτου του Μορέως. Το κάστρο όμορφο κι επιβλητικό ακόμη και σήμερα, προβάλλει στημένο σαν φύλακας της κλεισούρας και της στράτας πού οδηγεί στην Αρεόπολη και την Δυτική Μάνη, μόνη διάβαση για τις προς την δύση περιοχές του Κελεφά και του Οίτυλου. Μέχρι και τα τέλη του 18ου αιώνα χρησίμευε ως έδρα των εκάστοτε κατακτητών για να προφυλάσσουν τις εύφορες πεδιάδες της Λακωνίας από τους πάντα αρειμάνιους και πάντα ελεύθερους Μανιάτες. Άλλαξε πολλές φορές Κυρίους. Από το 1262, μέχρι το 1481 το κατείχαν οι Βυζαντινοί, μετά το κατέκτησαν οι Τούρκοι, σύντομα και για 200 χρόνια τους αντικατέστησαν οι Βενετοί και αυτούς πάλι οι Τούρκοι το 1715, οι Μανιάτες το καταλαμβάνουν, για μικρό χρονικό διάστημα, κατά τα Ορλωφικά (1770), με τους Μανιάτες να γίνονται οριστικοί κύριοι του Κάστρου δέκα χρόνια αργότερα. Για αυτή την τελευταία άλωση, δια ορμητικής εφόδου, θα αναφερθούμε λίγο διεξοδικότερα, ώστε να αποτελέσει ένα ευεργετικό ταρακούνημα αφύπνισης από τον λήθαργο της καθημερινότητας του μαζανθρώπου.
Μετά τα Ορλωφικά οι Μανιάτες ήταν αδύνατο να συγκρατηθούν, όσο κι αν ήταν ακαταμάχητο το κάστρο του Πασσαβά και τ’ άλλα κάστρα που οι κατακτητές είχαν φτιάξει για να φρουρούν την Μάνη. Οι σουλτάνοι έκριναν καλό (φυσικά για το συμφέρον τους και όχι από καλοσύνη), να τούς παραχωρήσουν αυτονομία. Οι Μανιάτες θα διοικούνταν μόνοι τους και θα είχαν δικό τους ηγεμόνα. Και όμως, σε λίγο οι Μανιάτες ξεσηκώθηκαν πάλι. Ήταν τότε πού οι Τούρκοι εξόντωσαν τούς αρχηγούς κλεφτών Βενετσανάκη και Κων. Κολοκοτρώνη και η Μάνη ήταν αναστατωμένη. Στην πάντα ελεύθερη Μάνη, έβρισκε καταφύγιο κάθε κλέφτης και αντάρτης κατά του Σουλτάνου. Τότε ό Σουλτάνος για να τακτοποιήσει μια για πάντα το ζήτημα της Μάνης, αναζήτησε έναν «κατάλληλο συνεργάτη», στον οποίο θα διοχέτευε ότι ήθελε και θα αναλάμβανε εκείνος να κανονίζει ότι χρειαζόταν να γίνει για να κρατιέται πια στο μέλλον ή Μάνη «σε τάξη». (Σας παρακαλώ μην κάνετε συνειρμούς και πάει το μυαλό σας ότι αναζητούσαν έναν «Κούλη» της τότε εποχής). Δεν χρειάστηκαν οι Τούρκοι να σκεφτούν πολύ για να βρουν τα πρόσωπο πού θα έπρεπε να χρίσουν «Μπέη». Ό άνθρωπος πού σέβονταν, πού εκτιμούσαν και άκουγαν όλοι οι Μανιάτες, ήταν ό άρχοντας Έξαρχος Γρηγοράκης. Όμως ό Γρηγοράκης δεν φαινόταν πρόθυμος να συνεργαστεί με τον Σουλτάνο. Του κάκου του μιλούσαν και τον πίεσαν οι Τούρκοι να τον κάνουν Μπέη. Έμενε ανένδοτος. Τότε οι Τούρκοι σκέφτηκαν με μπαμπεσιά να τον απομακρύνουν από την Μάνη και μακριά από την χώρα και την δύναμη του, να τον τρομοκρατήσουν. Τον κάλεσαν λοιπόν στην Τρίπολη, όπου για άλλη μια φορά απέρριψε τις αντεθνικές τους προτάσεις. Τότε οι Τούρκοι πέταξαν την μάσκα κι άρχισαν να τον βασανίζουν. Όταν είδαν ότι ό Γρηγοράκης συνέχιζε την άρνηση του με πείσμα, δεν δίστασαν, έπειτα από αφάνταστα βασανιστήρια, να τον κρεμάσουν. Πίστευαν ότι θα τρομοκρατούσαν τούς Μανιάτες.
Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα του 1750, οι Μανιάτες έφθαναν στ’ αρχοντικό του Γρηγοράκη με κόκκινα αυγά και κουλούρια, σύμφωνα με τα έθιμα τού τόπου, να τα προσφέρουν στην οικοδέσποινα μάνα. Εκεί αντίκρισαν την γερόντισσα με μάτια στεγνά μα άγρια κι αποφασιστικά, πού φώναξε με πάθος, δείχνοντας τα προσφερόμενα δώρα: «Αυτά όχι!» Γυρίζοντας δε προς τις γυναίκες του πύργου, που γνωρίζοντας για την δολοφονία του Γρηγοράκη, είχαν αρχίσει να μοιρολογούνε, φώναξε: «Όχι λόγια!» και δείχνοντας προς το κάστρο συνέχισε: «Εκεί να με γδικηώστε!». Με την αρειμάνια κραυγή «γδικηώστε» έστειλαν αγγελιοφόρους και ξεσήκωσαν όλα τα χωριά. Το αίμα και όχι η λογική, τους θύμιζε το Χρέος τους απέναντι στη φυλή. Κρατώντας μπροστά τους σταυρούς από τις εκκλησίες βάδισαν προς τον Πασσαβά, τον οποίο κατέλαβαν, την Δευτέρα του Πάσχα, με ορμητική έφοδο και έσφαξαν όλους τους Τούρκους που ήταν μέσα. Συνέχισαν μάλιστα ελευθερώνοντας τις εύφορες κοιλάδες του Πασσαβά και του Μαυροβουνίου, τις οποίες και κράτησαν μέχρι την οριστική απελευθέρωση της Πατρίδος μας το 1821.
Σαν μανιάτισσα και εγώ σας προτρέπω: Όχι λόγια! Με τον αγώνα σας, γδικηώστε όλον αυτό τον συρφετό των απάτριδων που κυβερνά την χώρα μας, τα τελευταία σαράντα έξι χρόνια. Γδικηώστε όλους αυτούς τους ψεύτες και απατεώνες που σας κλέβουν την ψήφο και το χαμόγελο. Γδικηώστε τους «αντιρατσιστές», τους μισέλληνες δήθεν προστάτες των «ευπαθών» ομάδων, που διαπράττουν ρατσιστικά εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων. Γδικηώστε όλους αυτούς που έχουν διαπράξει προδοσίες (με κορυφαία την προδοσία της Μακεδονίας μας). Γδικηώστε όλους αυτούς που έχουν προσβάλλει βάναυσα τα ήθη και την Πίστη σας (με κλειστές Εκκλησίες την Ανάσταση, με σύμφωνα συμβίωσης, με τζαμί στην Αθήνα κλπ). Γδικηώστε όλους αυτούς που προσπαθούν να διαλύσουν την οικογένεια. Γδικηώστε όλους αυτούς που έχουν γεμίσει την Ελλάδα λαθρομετανάστες, με τα κάθε λογής κακοποιά στοιχεία Ασίας και Αφρικής να οργιάζουν στην χώρα μας.
Ακούστε το αίμα σας, σκεφτείτε το μέλλον των παιδιών σας, κρατείστε υψηλά το φρόνημα. Μην μένετε απαθείς. Αγωνιστείτε για να ανήκει πάλι η Ελλάδα στους Έλληνες. Αγωνιστείτε για μια Ευρώπη των Πατρίδων.
Ζήτω η Ελληνική Εθνική Αντεπίθεση.
Καλή Ανάσταση σε όλους τους Έλληνες.
Ρίκα Θωμάκου