Άθεος και πρώην κομμουνιστής, που έγινε φιλελεύθερος ο γνωστός καθηγητής Μαραντζίδης, που συκοφαντεί συστηματικά την Χρυσή Αυγή τα τελευταία χρόνια.
Στον χορό της λάσπης κατά της Χρυσής Αυγής των τελευταίων ετών συμμετείχε ολόθερμα και ο καθηγητής Μαραντζίδης. Θυμίζουμε:
“ΤΑ ΝΕΑ”, Μάρτιος 2018: Άρθρο – κραυγή αγωνίας για την Χρυσή Αυγή από τον Νίκο Μαραντζίδη, τον υπεύθυνο των μαϊμού δημοσκοπήσεων για το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας: «Αντί, λοιπόν, το καθιερωμένο πολιτικό σύστημα να επιχειρεί με πολύπλοκο τρόπο (και συχνά ακροβατώντας) να αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή, θα έπρεπε να προχωρήσει άμεσα στην απαγόρευση της λειτουργίας της.»
Ποιός είναι όμως ο κατήγορός μας καθηγητής Μαραντζίδης; Τα λέει ΟΛΑ ο ίδιος στο άρθρο του στην Καθημερινή της Λαμπρής:
“Είμαι άθεος· ούτε αγνωστικιστής, ούτε σχετικιστής, ούτε κάτι άλλο συναφές. Είμαι απλώς ένας άθεος. Δεν έχω καμιά μεταφυσική ανησυχία, τόσο ορατή τουλάχιστον που να την έχω αντιληφθεί. Αντιμετωπίζω την ιδέα του θανάτου με λύπη μεν, με ρεαλισμό δε. Κατά κάποιον τρόπο, έχω συμβιβαστεί με τη θνητότητά μου. Δεν είναι παρηγοριά αυτό, είναι διαπίστωση.
Πέρασα τα παιδικά, εφηβικά και νεανικά μου χρόνια καταναλώνοντας την κληρονομιά της εξεγερμένης Γαλλίας του ’68 και βιώνοντας τα πάθη της ανήσυχης ελληνικής Μεταπολίτευσης. Νέος πίστευα, αφελώς και εσφαλμένα, πως άβυσσος χωρίζει τον κόσμο του Διαφωτισμού από τον κόσμο των θρησκειών. Είτε είσαι από εδώ είτε είσαι από εκεί, νόμιζα. Ζούσα μέσα στην ψευδαίσθηση πως αρκεί να δηλώσεις ότι δεν υπάρχει Θεός για να απαλλαγείς από την κόλαση: τις χίμαιρες, τις προφητείες, τους μεσσίες και τις εκκλησίες τους.
Χωρίς να το αντιληφθώ αντικατέστησα μια μορφή πίστης με μιαν άλλη· κάποιους προφήτες με κάποιους άλλους· μια «εκκλησία» με μιαν άλλη. Υπήρξα ζηλωτής.
Βούλιαξα σε έναν διανοητικό ολοκληρωτισμό όχι γιατί μου το επέβαλε κανείς, ούτε βέβαια η «εκκλησία» στην οποία ανήκα, αλλά γιατί απλώς εμφορούμουν από την τυφλή πίστη πως είχα ανακαλύψει την «Αλήθεια» και μέσω αυτής νόμιζα πως διέθετα την ικανότητα να αλλάξω τον κόσμο. Τελικά βασικά άλλαζα εγώ, και μάλλον προς το χειρότερο.
Μαγεύτηκα και με τα χρόνια ξεμαγεύτηκα. Οχι από τις ιδέες· αυτές συνεχίζουν να με συναρπάζουν, αλλά από την αλαζονική πίστη σε αυτές και τις εκκλησίες τους.
Ιδίως από αυτές τις τελευταίες. Γιατί το νόημα, υποθέτω, δεν βρίσκεται στο να περιφέρεις αδιάκοπα την αδιαλλαξία σου, αλλάζοντάς της απλώς ετικέτες: χθες φανατικός κομμουνιστής, σήμερα φανατικός νεοσυντηρητικός, αύριο ποιος ξέρει τι φανατικός.”
ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ…