Το ποδόσφαιρο αποτελεί, ως γνωστόν, το λαοφιλέστερο ομαδικό άθλημα στον πλανήτη, επομένως και στην Χώρα μας. Μας δίνεται, λοιπόν, η ευκαιρία να αναπτυχθεί μια άποψη για το άθλημα, αυτό, το οποίο «παθιάζει» τόσο πολύ κόσμο, σε συνδυασμό με την πολύχρονη σκευωρία κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Είναι γνωστή η επικρατούσα άποψη, όχι στην αίσθηση του κόσμου, αλλά στα χείλη των διαφόρων «υπευθύνων», ότι το ποδόσφαιρο «είναι απλώς ένα παιχνίδι».
Είναι, όμως, έτσι; Όταν παίζεις ποδόσφαιρο το κάνεις «για την χαρά του παιχνιδιού» ή για να κερδίσεις; Ειδικά, μάλιστα, όταν παίζουν αντίπαλες Εθνικές ομάδες, και ιδιαίτερα στην περίπτωση όπου υπάρχουν ιστορικά προηγούμενα βίαιης πολεμικής αντιπαράθεσης μεταξύ κάποιων Εθνών, είναι δυνατόν να μην υπάρξει μια ιδιαίτερη αντιπαλότητα ανάμεσά τους;
Όσο και αν η FIFA και η UEFA λανσάρουν διάφορα συνθήματα «κατά του ρατσισμού» πριν την έναρξη των διεθνών αναμετρήσεων, μήπως είναι το ποδόσφαιρο ένας παράγοντας που γεννά, καλώς ή κακώς, συναισθήματα ανωτερότητας σε κάποια Εθνική ομάδα έναντι κάποιας άλλης; Το ίδιο, βεβαίως, θα δούμε και στο συλλογικό επίπεδο. Είναι πραγματικά γελοίο να βλέπεις κάποιους επικεφαλής συνδέσμων οπαδών αθλητικών συλλόγων με ανακοινώσεις, στις οποίες φυσικά δεν φρόντισαν να ζητήσουν την γνώμη των μελών των συνδέσμων αυτών, να γράφουν ανακοινώσεις – υποτίθεται εναντίον του ρατσισμού – και στην επόμενη ανακοίνωση να διαβάζουμε ρατσιστικού τύπου υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς και ανάλογα σχόλια για τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, με την οποία βρίσκονται σε αιώνια αντιπαράθεση.
Το ίδιο, βεβαίως, συμβαίνει και με τα εγχώρια οπαδικά έντυπα. Υποκριτικές κραυγές αγανάκτησης για κάποιον μαύρο ποδοσφαιριστή, τον οποίο (κακώς, εννοείται) προσέβαλαν με ήχους ή χειρονομίες οι οπαδοί άλλου συλλόγου κάπου στην υφήλιο, ενώ στην αμέσως επόμενη σελίδα θα διαβάσεις ντροπιαστικούς χαρακτηρισμούς για οπαδούς, παίχτες και παράγοντες του εγχώριου αντίπαλου δέους. «Γαύροι», «βαζέλες», «χανούμια», «τούρκοι», «γύφτοι», «γριές», «σκουλήκια», «τυριά», κ.τ.λ. είναι ορισμένοι εκ των υβριστικών χαρακτηρισμών που ακούγονται εκατέρωθεν, με σαφή τάση υποβίβασης του αντίπαλου οπαδού, ο οποίος έχει διαφορετική συλλογική προτίμηση από τον εκτοξεύοντα τον χαρακτηρισμό. Πόσο γελοίο είναι άραγε να ακούς κάποιον βολεμένο «προοδευτικό» να… οργίζεται για τα «κρούσματα ρατσισμού» στο ποδόσφαιρο, αλλά όταν του δοθεί η ευκαιρία να «λούζει» με ακατανόμαστες εκφράσεις όλους όσοι δεν υποστηρίζουν την δική του ομάδα;
Πόσοι από τους δήθεν ευαίσθητους «αντιρατσιστές», που (υποτίθεται ότι) νοιάζονται για τα δικαιώματα των πάσης φύσεως αλλοδαπών που έχουν εισέλθει παράνομα στην Χώρα, δεν έχουν βρίσει με τον πλέον χυδαίο τρόπο τον μαύρο ποδοσφαιριστή που έκανε το «έγκλημα» να παίζει στον αντίπαλο της δικής τους συλλογικής προτίμησης; Ακόμη, όμως, και ο μαύρος ποδοσφαιριστής της δικής τους ομάδας θα ακούσει απίστευτα υποτιμητικά σχόλια και χυδαιότητες αν «δεν τραβάει», όπως λέγεται, στην ποδοσφαιρική ορολογία. Χαρακτηριστικό της γελοιότητας είναι τα όσα είχα διαβάσει παλαιότερα σε έντυπο, το οποίο εξέδιδε κάποιος σύνδεσμος οπαδών ενός εκ των λαοφιλέστερων ομάδων της Χώρας. Ο «εξυπνάκιας», που υπέγραφε ένα άρθρο «κατά του ρατσισμού» (έτσι, γενικά και αόριστα), σ’ άλλο κείμενό του λίγο καιρό αργότερα, σχεδόν αμφισβητούσε την ανθρώπινη ιδιότητα σ’ όσους συσχετίζονταν οπαδικά με τον «μεγάλο εχθρό» εντός της ίδιας πόλης! Όσοι υποστήριζαν το αντίπαλο αθλητικό σωματείο χαρακτηρίζονταν ως «κότες», «στραβοστόμηδες», «κομπλεξικοί» κ.τ.λ. Όλοι τους, δίχως καμία εξαίρεση!
Για να μην μακρηγορούμε, αυτό το οποίο θέλουμε να πούμε είναι ότι τα ευχολόγια και οι ανώδυνες κουβέντες εκ του ασφαλούς είναι πολύ εύκολο να ειπώνονται, όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική απ’ ό,τι θα την ήθελαν κάποιοι μέσα στο μυαλό τους, το οποίο βρίσκεται σε πλήρη ύπνωση και σαφώς κινείται εκτός πραγματικότητας. Η ανωτερότητα, η εξουδετέρωση και ο εξευτελισμός του αντιπάλου, η ανύψωση ενός συλλόγου σ’ όλες τις πτυχές του και η αντίστοιχη εκμηδένιση κάποιου άλλου είναι, καλώς ή κακώς, αναπόσπαστο μέρος του ποδοσφαίρου. Προσοχή: Δεν εξετάζουμε το αν είναι σωστό ή όχι, αλλά το τι συμβαίνει.
Επομένως, σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, θα ήταν κάτι παραπάνω από πολύ ενδιαφέρον να υπήρχε η δυνατότητα να ακουστούν οι απόψεις του περιβόητου εισαγγελέα Ντογιάκου, ο οποίος, ως γνωστόν, έχει το προσωνύμιο-παρατσούκλι «Παναθηναϊκάκιας», σε σχέση με άλλους συλλόγους. Το παρατσούκλι από μόνο του παραπέμπει, προφανώς, σε κάποιον πολύ φανατικό οπαδό του Παναθηναϊκού. Θα ήταν, επομένως, πολύ χρήσιμο να γινόταν ευρύτερα γνωστή η πραγματική άποψή του, καθώς και οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιεί, για τους οπαδούς κάποιου άλλου Αθλητικού Συλλόγου, όπως π.χ. του Ολυμπιακού. Γιατί, άραγε, έχω την εντύπωση ότι αυτοί ακριβώς οι χαρακτηρισμοί θα ήταν άκρως υποτιμητικοί; Και με ποιο σκεπτικό ένας εισαγγελέας, ο οποίος έχει ως προσωνύμιο όχι κάτι που να ταιριάζει με το επάγγελμά του ή με κάποια ιδιότητα του χαρακτήρα του, αλλά με την φανατική προσήλωσή του προς ένα συγκεκριμένο αθλητικό σωματείο (με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό), είναι σε θέση να κρίνει άλλους ανθρώπους ως «φανατικούς» και «επικίνδυνους»;
Ο Ντογιάκος ήταν αυτός που, μαζί με τις δύο εφέτες ανακρίτριες, έστειλε Αθώους Ανθρώπους στην Φυλακή όχι για τυχόν εγκληματικές πράξεις, αλλά ξεκάθαρα για τις απόψεις τους! Για Ιδέες, βιβλία, άρθρα και ομιλίες… Με την λογική (;) αυτή, κάλλιστα θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε οπαδός να πάει στην φυλακή όχι για κάτι που έκανε, αλλά για τον Σύλλογο, τον οποίο υποστηρίζει. Να στερηθεί της ελευθερίας του γιατί είναι «Παναθηναϊκάκιας», «Ολυμπιακάκιας», «Παοκτσής», «Αεκτζής» κ.ο.κ. Ακραίο παράδειγμα; Και όμως, αν το σκεφτεί ο οποιοσδήποτε ψύχραιμα, μάλλον θα ανατριχιάσει…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ