Όσο «παρακινδυνευμένο» κι αν ακούγεται πιθανότατα, εν τούτοις, η ιδιότητα του κάθε Συνειδητοποιημένου Χρυσαυγίτη έχει πρωτίστως μια Φιλοσοφική διάσταση, πέρα από την αποπροσανατολιστική και τετριμμένη σημερινή χρήση του όρου “Φιλοσοφία”. Εάν, λοιπόν, επιχειρήσουμε μία σύζευξη των δύο όρων και μας προκύψει η έννοια του Χρυσαυγίτη Φιλόσοφου, τότε θα πρέπει να αποσαφηνίσουμε τα πιο βασικά (τουλάχιστον) σημεία αυτής της συνάντησης και συμπόρευσης.
Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά του Χρυσαυγίτη Φιλόσοφου είναι η διακαής επιθυμία συνεχούς κίνησης (“τα πάντα ρει”), της υποβολής της κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας σε κριτική σκέψη, καθώς αυτός δεν δύναται να είναι ευχαριστημένος και ικανοποιημένος από τις δομές και τις δραστηριότητες της κοινωνίας στην οποία (είναι αναγκασμένος) να ζει. Ωστόσο, ο Αληθινός Χρυσαυγίτης δεν χαρακτηρίζεται μόνο από την κριτική του ικανότητα, αλλά και από την δυνατότητά του να δίνει λύσεις. Για τους Άντρες και τις Γυναίκες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δεν τους αρκεί το να επισημαίνονται τα λάθη, οι παραλείψεις και οι αντιφάσεις ενός αντιφυσικού πολιτικοκοινωνικού συστήματος, αλλά ταυτόχρονα να προτείνουν βιώσιμες λύσεις, να ανοίγουν παράθυρα στον “καθαρό αέρα”, να δείχνουν νέους δρόμους απόδρασης από την σκλαβιά, την μιζέρια, την ισοπέδωση.
Σε αυτό το σημείο, είναι απαραίτητος ο διαχωρισμός του Φιλοσόφου από αυτόν που η κατεστημένη σκέψη ονομάζει ως “διανοούμενο”. Ο “διανοούμενος” προτείνει “λύσεις”, αλλά κλεισμένος ερμητικά σε ένα καβούκι αυτοαπομόνωσης από τον κόσμο επιδίδεται (εκ του ασφαλούς) σε στείρες, ασαφείς και μη δημιουργικού χαρακτήρα “αναλύσεις” και “κριτικές”. Πολύ συχνά, φροντίζει ώστε να δίνει “συμβουλές” και “λύσεις” στους άλλους, χωρίς ο ίδιος να επιχειρεί να τις εφαρμόσει πρωτίστως στον ίδιο τον εαυτό του.
Εν τέλει, η ζωή του ως “διανοούμενου” δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με καμία διανόηση γνήσια θετικού και προοδευτικού περιεχομένου. Αντιθέτως, ο Φιλόσοφος δεν παραμένει σε θεωρητικά επίπεδα, αλλά επιχειρεί την πρακτική εφαρμογή των όσων ενστερνίζεται. Καταγγέλλει μεν εκείνες τις ανθρώπινες δραστηριότητες που θεωρεί εσφαλμένες και επικίνδυνες για την Φύση, το Έθνος και τον Λαό του, ταυτόχρονα όμως αγωνίζεται με ειλικρίνεια και σθένος για την ανεύρεση διεξόδου απ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο, υποδεικνύοντας τον δρόμο της Αρετής που καταρχάς ο ίδιος διανύει, αισθάνεται, εφαρμόζει και ζει. Το έργο του είναι αισιόδοξο και δημιουργικό, σε αντίθεση με τον “διανοούμενο” ο οποίος τείνει να κινείται αποκλειστικά στους φαύλους κύκλους και λαβύρινθους της θεωρητικής σκέψης, χωρίς να βγαίνει από αυτόν τον παρακμιακό κόσμο του αφηρημένου. Ο Φιλόσοφος σχηματοποιεί και δίνει μορφή στις Ιδέες του, εφαρμόζοντας τες στον κόσμο του συγκεκριμένου, καθώς οι ιδέες του αποτελούν μία μορφή του Είναι και του Υπάρχειν, δηλαδή Τρόπο του Ζην.
Υπό αυτήν έννοια, λοιπόν, ο Χρυσαυγίτης Φιλόσοφος είναι ο Άγρυπνος Φύλακας, ο Ατρόμητος Φρουρός των διαχρονικών Αρχών και Αξιών που διέπουν τις Αιώνια Άφθαρτες Ιδέες του. Η Αποστολή του συνίσταται στο να τις προστατεύει από τις παραμορφωτικές διόπτρες του χρόνου και της “ομίχλες” του παρελθόντος, ενώ ταυτόχρονα να επιχειρεί την Ιστορική πρακτική εφαρμογή τους μέσα στην κοινωνία την οποία ζει. Επί της Ουσίας, ο Χρυσαυγίτης Φιλόσοφος δεν αγωνίζεται απλώς “για” μία Ιδέα. Πολύ περισσότερο, αγωνίζεται ΩΣΤΕ αυτή η Ιδέα να γίνει ζώσα πραγματικότητα, κάτι το οποίο είναι εντελώς διαφορετικό. Γι’ αυτό, λοιπόν, όλα τα λόγια του, όλα τα γραπτά του και – κυρίως – όλες οι πράξεις του δρομολογούνται προς την επίτευξη ενός και μοναδικού σκοπού: να συμβάλλει στην ολοκληρωτική αλλαγή πορείας της Πατρίδας και του Λαού. Επομένως, ας μην προξενεί εντύπωση το ότι τέτοιου είδους Ιδεολόγοι δεν βλέπονται “με καλό μάτι” από την πλειοψηφία των ανθρώπων εκείνων που έχουν μάθει να κινούνται στα “ρηχά νερά” μιας “ανέμελης” ζωής.
Κάθε Χρυσαυγίτης Φιλόσοφος οφείλει να είναι και να συμπεριφέρεται ως ένας νοητικός μηχανισμός με δημιουργικό ταλέντο, που επαγγέλλεται την καταγγελία κάθε λάθους, αδικίας και προδοσίας. Το έργο του πρέπει να είναι μεταγγιστικό, δηλωτικό των Ιδεών του, των στόχων και των μέσων που χρησιμοποιεί για την επικράτησή τους. Η πολιτική και κοινωνική δραστηριότητά του υπονοεί την ριζική τροποποίηση της “κανονικής” ζωής της κοινωνίας, αποβλέποντας στο σπάσιμο της αδράνειας, της αβουλίας, του φτηνού εγωισμού.
Ας μην παραξενευόμαστε, λοιπόν, που οι άνθρωποι των ανέσεων, του “βολέματος” και της αστικής αντίληψης βλέπουν ενοχλημένοι και με απέχθεια την Φιλοσοφία που πηγάζει από την Ατσάλινη Καρδιά των Ανδρών και των Γυναικών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, την ίδια στιγμή που “θαυμάζουν” τον κάθε “διανοούμενο”, ακριβώς επειδή η όποια θεωρητικολογία του είναι άοσμη, άχρωμη, απραγής, ακίνδυνη. Επομένως, από πολιτική άποψη, οι Χρυσαυγίτες Φιλόσοφοι αντιπροσωπεύουν τον πλέον υπαρκτό και μεγαλύτερο κίνδυνο, καθώς οι καταγγελίες τους για το ισχύον σύστημα βρίσκουν ολοένα και μεγαλύτερη ανταπόκριση σε ευρύτατα στρώματα κοινωνίας, γι’ αυτό και το πρωτοφανές μέγεθος της (παρα)κρατικής καταστολής σε βάρος τους.
Ο Χρυσαυγίτης Φιλόσοφος, εμπνεόμενος από τις Αιώνιες Αξίες των Ιδεών του, από τους “ανέμους” της Ιστορικής διαδρομής, από την κίνησή του εντός της ζώσας πραγματικότητας, επενεργεί πάνω στην κοινωνία, κάνοντας την να αντηχεί τις δονήσεις των σεισμικών δραστηριοτήτων του. Μιλώντας για τους “ανέμους” της ιστορικής διαδρομής, μέσα από περιόδους δόξας, ακμής και παρακμής, αυτοί έρχονται να συσσωρεύσουν ένα σύνολο εμπειρίας, μια “αποσκευή” Τιμής, Πολέμων, Παιδείας και Πολιτισμού, οι οποίες εμπλουτίζοντάς την με την δική τους εμπειρία την κληροδοτούν στις επόμενες γενιές. Ωστόσο, η ανάμνηση της Ιστορικής διαδρομής είναι ανεπαρκής από μόνη της. Χρειάζεται η συνειδητοποίησή της, η αφομοίωση της εμπειρίας της, η αξιοποίησή της, να μπορέσει δηλαδή να γίνει υπερβατική, προσδίδοντας της ιστορική ικανότητα (διαχρονικότητα), για να μπορέσει να χρησιμοποιείται (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) από τις γενιές του μέλλοντος. Και αυτό είναι δυνατόν να συμβεί μόνο όταν η ανάμνηση ερμηνεύεται, αναλύεται και μεταγγίζεται αποσπάζοντας το μήνυμα, την διαχρονική αξία, εκείνο που υπήρξε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει στον Χώρο και τον Χρόνο.
Ο Χρυσαυγίτης Φιλόσοφος, εξ ορισμού, είναι ένας ερευνητής, αναζητητής και ταξιδιώτης, που “βουτώντας” στα βαθιά νερά του παρελθόντος, ψάχνει όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουν διαχρονική αξία, απαλλάσσοντάς τα από την οποιαδήποτε “σκουριά” του χρόνου και τις “ομίχλες” του παρελθόντος. Παίρνοντας στην κατοχή του αυτά τα στοιχεία, ο Χρυσαυγίτης Φιλόσοφος επιστρέφει από την νοερή περιπλάνησή του, την διανοητικοϊστορική, για να επιχειρήσει να προσαρμόσει τα ευρήματά του στο ιστορικό παρόν με προοπτική μέλλοντος. Μιλώντας για προσαρμογή και όχι “αντιγραφή”, η όλη προσπάθειά του συνοψίζεται στο να συλλάβει και να κατανοήσει έμπρακτα το πνεύμα αυτής της αναζήτησης, την συμπεριφορά απέναντι στην Αλήθεια και την Ωραιότητα της Δημιουργίας, ούτως ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει ξανά νέους ενεργητικούς και ευεργετικούς καιρούς, τους Δικούς του Καιρούς!
Απέναντι σ’ έναν ευθυνόφοβο, μίζερο, αυτοκαταστροφικό κόσμο, που καταρρέει καταφαγωμένος από τα “σκουλήκια” της άγνοιας, του εγωισμού, των αντιφυσικών θεωριών, Καθήκον των Χρυσαυγιτών Φιλοσόφων είναι να παραμείνουν Όρθιοι και Σταθεροί στις Ιδέες τους, καταγγέλλοντας τις αδικίες και τους ενόχους, ταρακουνώντας καταστάσεις, προτείνοντας σοβαρές και στιβαρές λύσεις.
Η Φιλοσοφία του Χρυσαυγίτη δεν μπορεί να έχει καμία απολύτως σχέση ή σύνδεση με τους “φιλόσοφους” εκείνους, οι οποίοι μόνο “αμφιβάλλουν” και “αμφισβητούν”, χωρίς να ξέρουν να διδάσκουν την Αλήθεια της Πίστης και την Πίστη της Αλήθειας! Ας έχουμε υπ’ όψιν ότι οι διανοητικές ικανότητες εφαρμογής της Χρυσαυγίτικης Φιλοσοφίας αναδύουν από την Καρδιά και το Μυαλό και αναπτύσσονται εκεί όπου υπάρχει εναντιότητα. Οι δυσκολίες και τα εμπόδια είναι που τρέφουν και δίνουν Δύναμη Δημιουργίας στην ευφυή σκέψη και δράση των Χρυσαυγιτών.
Η παύση των δυσκολιών δεν είναι απαραίτητα θετική εξέλιξη, καθώς όταν πέφτει η ένταση και “ομαλοποιείται” η κατάσταση, τότε υπάρχει περίπτωση αυτή η διανοητική ικανότητα εφαρμογής να διασκορπίσει τις δυνάμεις της, να κορεστεί, να αποκοιμηθεί, να γίνει μαλθακή, να αμβλυνθεί, να αχρηστευθεί. Γι’ αυτό και η ψυχολογία της Χρυσαυγίτικης Φιλοσοφίας θα πρέπει να έχει την ευφυή διάθεση να ξεπερνά τις “δεσμεύσεις” και τις αλλοτριώσεις της εποχής, να μπορεί να ξεφεύγει από την αδράνεια και το μοδάτο ρεύμα των καιρών, ώστε να “συλλαμβάνει” την σκιά, το είδωλο, των Αρχετύπων του.
Πραγματική ευφυής διάθεση δεν είναι μόνον η σύλληψη, αλλά και η πρακτική εφαρμογή των Αρχέτυπων Ιδεωδών. Έχοντας, λοιπόν, επίγνωση των αναγκών και των συνθηκών της στιγμής, εξυπηρετεί ευνοϊκά την σύνδεση σύλληψης και δημιουργίας. Γιατί τα Αρχέτυπα, που καθορίζουν την Πορεία της Ζωής των Ανδρών και των Γυναικών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αποτελούν τους εμπνευστές και οδηγούς της υγιούς ανθρώπινης δραστηριότητας στην ιστορική διαδρομή. Όπως κάθε Γιατρός έχει κατά νου ένα ιδανικό ή πρότυπο υγιούς σώματος, κάθε Γεωργός ένα ιδανικό ή πρότυπο καλλιέργειας και συγκομιδής, κάθε Στρατιωτικός ένα ιδανικό ή πρότυπο Στρατιώτη, κάθε Οικοδόμος είναι ιδανικό ή πρότυπο χτισίματος, κάθε Άνδρας ένα ιδανικό ή πρότυπο Γυναίκας και κάθε Γυναίκα ένα ιδανικό ή πρότυπο Άντρα κ.ο.κ., έτσι και ο Χρυσαυγίτης έχει το δικό του Ιδανικό ή Πρότυπο στα όσα σε καθημερινή βάση πράττει.
Γι’ αυτό και ο άξονας των δραστηριοτήτων του κινείται στην σύνδεση Ελευθερίας – Ευθύνης, καθώς παύοντας να υπάρχει η έννοια της Ελευθερίας ακινητοποιείται ταυτόχρονα και η έννοια της Ευθύνης. Υπεύθυνος Άνθρωπος είναι μόνον αυτός που είναι Ελεύθερος εσωτερικά και έχει απαλλαγεί από τις βαριές αλυσίδες της παρακμής, αποφασισμένος να γράψει ο ίδιος Ιστορία δια μέσου του προσωπικού του αγώνα – παραδείγματος.
Η Ιστορική διαδρομή των Ανδρών και των Γυναικών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι η έμπρακτη επαλήθευση της Ιστορίας του Έθνους τους, η Ιστορία των πολεμικών και πολιτιστικών επιτευγμάτων του, η συνεχιζόμενη προσπάθειά τους για την μορφοποίηση των οραμάτων τους με Καρδιά από Ατσάλι και Όνειρα από Σίδερο. Αυτή η Ιστορία είναι το αποτέλεσμα της διαδρομής της σαΐτας των Αξιών και των Αρχών που εκτινάχθηκαν από το τεντωμένο σκοινί του τόξου, έχοντας ως αιτία τις ανθρώπινες ευφυΐες, που η εύνοια των θεών και η θέληση της Μοίρας επέλεξαν για να γράψουν ανεξίτηλες, στην ροή του Χρόνου, στιγμές Δόξης.
Σε αντίθεση με την αντίληψη της Ιστορίας που έχουν οι Άνδρες και οι Γυναίκες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, οι γραικύλοι αστοί διακατέχονται από ένα εσωτερικό παρακμιακό σύμπτωμα, το οποίο τους ωθεί να αντιλαμβάνονται την Ιστορία ως ένα φορτίο, ως ένα ανεπιθύμητο, βαρύ και ασήκωτο φορτίο στους “καθαρούς” ώμους τους. Είναι σαν το (κακομαθημένο) παιδί που ενοχλείται από την ύπαρξη της μητέρας του και θέλει να απαλλαγεί από αυτήν. Αυτό, όμως, συμβαίνει επειδή το παιδί δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι αποτελεί και αυτό κρίκο στην αλυσίδα της εξέλιξης της Ιστορίας και των αποστολών του Συνειδητοποιημένου Ανθρώπου, με την δική του αποστολή να έγκειται στο να συνεχίσει και αυτό με τη σειρά του αυτή την αέναη πορεία στο διάβα του Χρόνου.
Φιλοσοφώντας, λοιπόν, την Ζωή και τα βαθιά νοήματα της, οι Άνδρες και οι Γυναίκες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, “ρουφούν” το αληθινό περιεχόμενό της, δοκιμάζοντας δυνατότητες πέρα από τα συνηθισμένα όρια και ανοίγοντας νέα δύσβατα μονοπάτια στην αναζήτηση των Αιώνιων Ιδανικών του Δίκαιου, του Ωραίου, του Αγαθού, στην κατάκτηση του διδύμου Ελευθερία – Ευτυχία, στην επιβεβαίωση ότι η Τιμή είναι εκείνος ο απαραβίαστος Ηθικός Κώδικας που δημιουργεί, καθοδηγεί και καταλήγει όλες τις πράξεις της ζωής μας σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ