Το ζήτημα της Ηρωικότητας στην ιστορική διαδρομή έχει έννοια βαθύτερη και μακροπρόθεσμα πιο σοβαρή σε σχέση με την επικρατούσα επιδερμική επαφή. Το ερώτημα, που πρώτο – πρώτο εμφανίζεται, τίθεται ως εξής: έχουμε ανάγκη τους Ήρωες σε μια αντιηρωική εποχή, όπως η σημερινή; Μια εποχή του «πολιτισμού» των θεσμών και των διαδικασιών, όπου στην κρεμασμένη κορνίζα αποθανατίζεται η «ιστορική καταδίκη» του Ήρωα ως «παραδοσιακής εξιδανίκευσης ενός νοσηρού ρομαντισμού». Και όμως, ο Ήρωας είναι η παραδειγματική Συνείδηση που μεταγγίζει τα καλύτερα «υλικά» της Αξιοπρεπούς Προσωπικότητας σε μια επιβεβλημένη κατάσταση ζωής γονατισμένη, μίζερη, μοιραία και ηττοπαθή.
Γι’ αυτό και η άρνηση του Ήρωα και των Προτύπων, που η συμπεριφορά του μεταδίδει, είναι πτυχή της μετανεωτερικής απόρριψης της ρομαντικής έξαρσης, αλλά και της κατάφασης σε μια κοινωνική ζωή ριζικής ισοτιμίας «προς τα κάτω», όπου το μόνο που κυριαρχεί είναι η ομοιομορφία της παθητικής συναίνεσης και της χειραγωγημένης εγωπάθειας. Ο σύγχρονος κόσμος της εμπορευματοποιημένης «δημοκρατίας» δεν έχει ανάγκη από Ήρωες, που ξεσηκώνουν με τις πράξεις τους Έθνη και Λαούς, αλλά από «υπεύθυνους πολιτικούς», που, μέσω «θεσμών και διαδικασιών», θα «ποιμαίνουν» με «εκσυγχρονιστικό» και «τεχνοκρατικό» τρόπο τα αποστασιοποιημένα ψηφοθηρικά κοπάδια. Επομένως, οι Ήρωες είναι «αποκλίνοντες» και «νοσηροί» σε μια κοινωνία συνταγογραφούμενης κίνησης.
Ο μοντέρνος κόσμος της παγκοσμιοποίησης, του κοσμοπολιτισμού και του εθνομηδενισμού είναι ο κόσμος συμπεριφοράς της καθεστωτικής προσαρμογής κι εφαρμογής. «Νόμος» της είναι η βασανιστική καθημερινότητα της εξαναγκαστικής υπακοής στις «νόρμες» που απαιτεί το σύστημα και η ναρκισσιστική ψύχωση της ατομικής διάσωσης και αυτοανάδειξης ως απόλυτο ρυθμιστικό κριτήριο ποιότητας της ζωής. Η αποδόμηση του Εθνικού και Λαϊκού παράγοντα και η ταυτόχρονη ανάδυση του ατομοκεντρισμού καθιστά αυτόματα ως ξένη, άχαρη και ανούσια κάθε λογική «προσφοράς», κάθε ηθική «δοτικότητας» (γενικότερα, κάθε ηθική), κάθε «πρότυπο» με παρόμοια δυναμική. Άρα, ο Ήρωας δεν είναι τίποτα άλλο από μια «παρωχημένη ιδεοληψία» και όχι το πρόσωπο Εκείνου που παίρνει την πρωτοβουλία ήθους, θάρρους, πράξεων και κινητοποιώντας τις συνειδήσεις μεταμορφώνει τον φόβο σε επανάσταση εναντίον της μικρότητας, της εξαθλίωσης, της (κάθε είδους) σκλαβιάς. Αντιθέτως, κυριαρχεί το πρότυπο της «σοφιστικέ» εξύμνησης της λάμπουσας μιζέριας του σύγχρονου «συνειδητοποιημένου καταναλωτή».
Στην πραγματικότητα, μισούν και φοβούνται τον Ήρωα, γι’ αυτό και κατασκευάζουν αντιηρωικές αφηγήσεις για να κάνουν πλύση εγκεφάλου σε μια καθυποταγμένη κοινωνία, ώστε αυτή να δρα «υπάκουα, συντεταγμένα, με λογική». Δηλαδή, να επιλέγει μέσω εμφυτευμένων «ειδήσεων» προειλημμένες αποφάσεις σχετικά με την ταυτότητα και την μοίρα της. Ο μετανεωτερικός άνθρωπος αρνείται την αναγκαιότητα του Ήρωα και επιζητεί εναγωνίως το ναρκισσιστικό «Εγώ» ως φαντασίωση μιας ακαθόριστα ποιοτικά επιβίωσης. Στον αντίποδα του Ηρωικού Προτύπου, το επιβεβλημένο ζητούμενο είναι η «προοδευτική βελτίωση της ατομικής συμπεριφοράς», με «κορυφαία» μέθοδο τον εκλογικισμό και την επιλογή από μια σειρά αυστηρά καθεστωτικών επιλογών, στέλνοντας «στο πυρ το εξώτερον» κάθε πραγματικά Ανεξάρτητη Συνείδηση, κάθε πράξη διαχωρισμένης πρωτοβουλιακής Τόλμης με κίνητρο την Ανώτερη Αρετή της ανιδιοτελούς Προσφοράς.
Αρετή και Τόλμη αποτελούν τα συστατικά νοήματα της υπέρβασης της μετριότητας. που συνέχει και συντρέχει την τυπική καθημερινότητα. Όπως το Ιδανικό είναι μια ακραία (κορυφαία) Ιδέα/Αξία, που θέτει σε δημιουργική κίνηση την αγωνιστική φύση του Συνειδητοποιημένου και Πολιτισμένου Ανθρώπου, έτσι και ο Ηρωισμός αποτελεί μια κορυφαία ενεργητικότητα-ευεργετικότητα, που αναδεικνύει την βαθύτερη δυνατότητα του Ανθρώπου να δημιουργεί Υγιή και Ισχυρά Πρότυπα Έμπνευσης, δια των οποίων ενεργοποιείται και μπολιάζεται το Καλότυχο (Ευτυχές) και το Ωφέλιμο στην Συνείδηση. Ο Ηρωισμός είναι το «αλάτι» που δεν αφήνει την ζωή να σαπίσει από την προσβολή των συμβιβασμών και την αδράνεια της πληκτικής εφαρμογής στην επιβίωση. Είναι Εκείνη η πρακτική στάση Ζωής που καταλύει τα κηρύγματα υποταγής και πρόσδεσης στο σύνηθες και στο «πρέπει». Χωρίς τον Ηρωισμό και τους αναγκαίους ανθρώπινους φορείς του, ως ριζωμένη παρακαταθήκη, «θα καούμε» στα εκάστοτε περιοριστικά μέτρα που, εν ονόματι «πανδημιών», θα παίρνουν «για το καλό μας» αυτοί που ελέγχουν ασφυκτικά τις ζωές μας, για να μιζεριάζουμε ομοιόμορφα, ενώ οι «άθικτοι» θα εκποιούν τα πάντα.
Η Συντροφικότητα, η Ανιδιοτέλεια, η Ηθική της Αυταπάρνησης, το Ηρωικό Πνεύμα Ολικής Αυτοπροσφοράς, αποτελούν τα «αντισώματα» στις επιθέσεις των κάθε λογής «ιών» της παγκοσμιοποιητικής πανδημίας. Γιατί η Ανθρωπότητα δεν αντλεί δύναμη από την ύλη που κατασκευάζει και ελέγχει, αλλά από την ποιότητα των Ιδεών τις οποίες ενστερνίζεται. Όλα ξεκινούν από εκεί και καταλήγουν εκεί. Η ύλη είναι χρήσιμη για την διάσταση όπου βρίσκεται εγκλωβισμένη και γι’ αυτό αποτελεί ολέθρια επιλογή να αφιερώσουμε το σύνολο των επίγειων προσπαθειών μας στην στείρα και δίχως αληθινό πνευματικό περιεχόμενο αύξηση των αποθεμάτων ύλης. Το Ανθρώπινο Πεπρωμένο είναι η Ένωση με το Θείο, το ταξίδι στην Αιωνιότητα, η Ηρωική Διάσταση της Ζωής και όχι η «αγκυροβόληση» στο λιμάνι της φθοράς και της λησμονιάς…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ