Αποτελεί γεγονός κείμενον πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η Ελλάς ωθείται προς την άβυσσον του αφανισμού, διωκομένη υπό «φίλων» και εχθρών και προδομένη υπό του συμπλέγματος των συστημικών κομμάτων του εθνομηδενισμού, με την επικουρίαν συνοδοιπόρων πολλών και διαφόρων κινήτρων και ανωμαλιών. Ούτω η Ελλάς οδηγείται δεσμία εις την αγκάλην του σιωνιστικού τέρατος.
Οι θέσει τεταγμένοι και όρκον πίστεως και προστασίας ομόσαντες, εις την απάντων τιμιωτέραν Πατρίδα, θεώνται απαθείς την οσημέραι συντελουμένην καταστροφήν Της, ομού μετά των «λόγω μεν άπαντα, Έργω δε ουδέν έρδοντες» κιβδήλων και αγαθοφανών εθνοπατριωτών, κατά τον Δημόκριτον.
Τα Ηνία του Ελληνικού Άρματος ευρίσκονατι εις χείρας δειλών και ρυπαρών αχθοφόρων των μιαρών. Και ωσάν να μη ήσαν επαρκή, δια τους ολετήρας, τα μέχρι τούδε κατανεχθέντα υπ’ αυτών βαρύτατα κατά της Πατρίδος μας πλήγματα και τα συνεπεία τούτων επελθόντα δεινά, επεστράτευσαν δύο σουσουδο – μποβαρύζουσας (σ.σ. Ο όρος ανήκει εις τον Θεοφύλακτον Φ. Παπακωνσταντίνου και διαλαμβάνεται εις το δοκίμιόν του «ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑΣ» 1960) κυρίας και έναν βέβηλον αρθρογράφον – συνοδοιπόρους του συστήματος – δια να μας διδάξουν τον… νέον(!!!) πατριωτισμόν, δια της απαξιώσεως και διαστρεβλώσεως της εννοίας του όρου ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ως και δια της γελοιοποιήσεως Εθνικών Συμβόλων.
Η πρώτη εκ τούτων, πάμπλουτος ελέω συζύγου και πάσχουσα υπό δοξομανίας και επιδειξιομανίας βαρυτάτης μορφής, στερουμένη οιασδήποτε ιδεολογίας, επελέγη ή αυτοπροετάθη και ανέλαβεν την προεδρίαν της οργανωτικής επιτροπής δια τον εορτασμόν, επί τη συμπληρώσει διακοσίων (200) ετών, από της ενάρξεως (1821) του επαναστατικού αγώνος, δια την απελευθέρωσιν του Γένους, από τον Οθωμανικόν ζυγόν. Η κυρία αυτή αφίχθη εξ’ Αμερικής δια να μας διδάξη την θεωρίαν του… νέου πατριωτισμού, η πεμπτουσία και επιταγή της οποίας είναι η ανοχή εις τας διαφορετικάς προτιμήσεις, έστω και να στρέφονται ευθέως κατά της καθόλου εθνοφυλετικής υποστάσεώς μας και αυτής ταύτης της υπάρξεως μας. Δεχθείσα δε σοβαράν και οξείαν κριτικήν δια τας λεπρογόνους απόψεις της, κατέφυγεν αμυνομένη εις όλως ατυχήν σημείωσιν του όντως σοφού Αδαμαντίου Κοραή, ου μην αλλά εντελώς ασχέτου με την πολιτικήν τέχνην – δι’ ο και εχθρός του Εθνικού Κυβερνήτου Ιωάννου Καποδιστρίου – όστις (Κοραής) υπεστήριξεν, ότι, δια να ταξειδεύση με αφάλειαν θα επέλεγεν πλοίον με έμπειρον Τούρκον ή Ιουδαίον πλοίαρχον και όχι πλοίον με πλοίαρχον άπειρον χριστιανόν. (σ.σ. Ο γράφων, εάν έζη κατ’ εκείνους τους χρόνους του Κοραή δεν θα ενεστερνίζετο την άποψιν του, διότι είναι βέβαιος ότι, πλοιαρχούντος Τούρκου, ουδέποτε θα έφτανεν εις την «Μάλταν» (Μάλτα γιόκ), πλοιαρχούντος δε Ιουδαίου, θα παρεδίδετο εις Τούρκους ή άλλους ανατολίτας, έναντι αμοιβής. Στις φλέβες του Έλληνος ναυτικού ρέει θάλασσα, είτε είναι έμπειρος είτε άπειρος, οδηγεί το πλοίο του με ασφάλεια, τω λόγω τούτω κυριαρχεί, εις όλα τα πελάγη και εις όλους τους ωκεανούς. Τούτον εγνώριζεν καλώς ο Κοραής και ούτω απέφυγεν σκοπίμως να προσδώση εθνικότητα εις τον χριστιανόν, προς στήριξιν του λογικοφανούς επιχειρήματός του.)
Όσον δια την, υπό την προεδρίαν της εν λόγω κυρίας, επιτροπήν, θεωρώ βέβαιον, ότι θα πράξουν ότι είναι δυνατόν, ώστε οι μεν Τούρκοι και Ιουδαίοι να εορτάσουν, οι δε Έλληνες να πενθήσουν. Η δευτέρα τούτων, διαπνεομένη υπό των ιδίων «εκσυγχρονισμένων»… νεοπατριωτικών αντιλήψεων, στερείται… διαφορετικών προτιμήσεων, καθ’ ό συμπλέει απολύτως με τας προτιμήσεις της πρώτης συνοδοιπόρου του Συστήματος. Επί πλέον είναι φανατική οπαδός του «ανθρωπισμού» και αρωγός των εισβολέων αφροασιατών. Δεν προεδρεύει επιτροπής. Είναι τοποθετημένη Π.τ.Δ., είναι δηλονότι Αρχηγός του Ελληνικού Κράτους και εν καιρώ πολέμου, Αρχηγός του Στρατού. Θού Κύριε φυλακήν τω στόματί μου. Και μη χειρότερα…
Το και χείρον, αμφότεραι αι εν λόγω συνοδοιπορούσαι κυρίαι αγνοούν, ότι «κάλλιον το σιγάν του λαλείν» και επιδίδονται εις αεροδηλώσεις, δια να μας.. φωτίσουν.
Όπως αναφέρει εις το δοκίμιόν του (ενθ. ανωτ.) ο Θ.Π. : «Ο συνοδοιπόρος (σ.σ. Γίνεται ειδική αναφορά εις τους διαφόρους τύπους των συνοδοιπόρων του ΚΚΕ έχουσα διαχρονικήν αξίαν και καθολικήν ισχύν.) έχει περάσει συνήθως προ πολλού την πρώτην νεότητα, απολαμβάνει με πολλήν βουλιμίαν των αγαθών του αστικού καθεστώτος, δεν είναι διατεθειμένος να υποστή καμίαν θυσίαν υπέρ των «ιδεών» του – διότι δεν έχει ιδέας, αλλά ιδιοτελείς επιδιώξεις -», «Οι συνοδοιπόροι, εις την μεγίστην πλειονότητά των, δεν αγωνίζονται δι’ ιδέας, αλλά δια τα συμφέροντα. Αι «ιδέαι» αποτελούν πρόσχημα. Βασικώς δεν πιστεύουν εις τίποτε. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι η ατομική των προώθησις και ικανοποίησις.». Ειδικώτερον δε, αναφερόμενος εις τας σουσουδο – μποβαρύζουσας συνοδοιπόρους, γράφει: «Ο τύπος αυτός των συνοδοιπόρων, εις τον οποίον ανήκουν και αρκεταί γραίαι, είναι ο αηδέστερος, διότι επιδεικνύει την φανατικωτέραν δουλοπρέπειαν έναντι (σ.σ. Του υπό των σιωνιστών ελεγχομένου συστήματος, εν προκειμένω.) εν ονόματι ενίος ψευδοανθρωπισμού, ο οποίος τους επιτρέπει, ν’ αποκτήσουν κάποιο αίσθημα υπεροχής, κατά τας συζητήσεις των σαλονιών και να εμφανίζωνται ως καλλιεργημέναι. Φορούν τας ξένας αχωνεύτους ιδέας, με τον ίδιο πιθηκισμόν, με τον οποίον θα ηκολούθουν την πλέον εξωφρενικήν μόδαν… και έχουν εις το έπακρον μειωμένον το αίσθημα της ευθύνης».
Οιαδήποτε ομοιότης χαρακτήρων με τους προαναφερθέντας συνοδοιπόρους του συστήματος είναι εντελώς… συμπτωματική.
Ο τρίτος των… σωματοφυλάκων του συστήματος μόνιμος αρθρογράφος της αποτελούσης επαίσχυντον καταισχύνην εκείνης της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» του Γεωργίου Βλάχου συγχρόνου ΕΛΙΑΜΕΠΙΚΗΣ φυλλάδος, επιχείρησεν να γελοιοποιήση την στολήν – Εθνικόν Σύμβολον των θρυλικών αετών του Πεζικού μας Ευζώνων. Δεν γνωρίζω, αν ο αχρείος αυτός συνοδοιπόρος αρθρογράφος ανήκει εις την κατηγορίαν των φυγοστράτων. Βασίμως όμως πιθανολογώ, ότι εις την οικίαν του φέρει την ενδυμασίαν, που ταιριάζει εις την ανώμαλον αθλιότητάν του: Φούσταν, νάιλον καλσόν και μεταξωτά πασουμάκια.
Εις το σημείον αυτό, θα επικαλεσθώ και εγώ τον Αδαμάντιον Κοραήν και τας απόψεις του δια την δημοσιογραφίαν: «Ο Κοραής εθεώρει και την δημοσιογραφίαν σπουδαίον συντελεστήν δια τον διαφωτισμόν και την ηθικοποίησιν του λαού, δια τούτο φαντάζεται τον δημοσιογράφον εθνικόν ιεροκήρυκα και διδάσκαλον εμνευσμένον, φωτίζοντα και καθοδηγούντα εις την οδόν της προόδου και της αρετής τους πολίτας.» (Βλ. ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΗΛΙΟΣ, τόμος ΙΒ σελ. 259).
Ασφαλώς τότε ο Κοραής δεν εφαντάζετο, ότι η δημοσιογραφία θα έφθανε ποτέ εις αυτό το τρισάθλιον κατάντημα παρακμής και καταισχύνης εν Ελλάδι.
Εις όλους αυτούς και τα άλλα απόβλητα της φυλής και του Έθνους, που θανατώνουν ολίγον κατ’ ολίγον την Ελλάδα, απευθύνω ένα μήνυμα, διά στόματος Σωκράτους και γραφίδος Πλάτωνος:
«Φημί γαρ, ώ άνδρες, (σ.σ. Τότε υπήρχεν αυτό το είδος) οι εμέ απεκτόνατε, τιμωρίαν υμίν ήξειν ευθύς μετά τον εμόν θάνατον (σ.σ. εστέ βέβαιοι προδόται, ότι ουδέποτε δια το Έθνος των Ελλήνων θα επέλθη) πολύ χαλεπωτέραν νη Δι, ή οίαν εμέ απεκτόνατε».
Μιχάλης Αρβανίτης