Μέρος 3
«Γνωρίζω πάντοτε ότι είμαι ένας ξενόφερτος. Ένας ξένος σε αυτόν τον αιώνα και μεταξύ αυτών που ακόμη είναι άνδρες!»
Όποιον και να ερωτήσετε, σε οποιοδήποτε στοιχειδώς «ανεπτυγμένο και πολιτισμένο» μέρος του πλανήτη, ποίος είναι ο μισάνθρωπος θεός Κθούλου ή ποίος είναι ο δημιουργός του που τον κατέστησεν πασίγνωστον, ασφαλώς ένα όνομα θα σας ειπούν: Χάουαρντ Φίλλιπς Λάβκραφτ! Αυτός ο Αγγλοαμερικανός πρωτεργάτης της παραφυσικής – εξωγηίνου λογοτεχνίας και δημιουργός της λατρείας του υπερφυσικού και του παραδόξου, την οποίαν σήμερον ασπάζεται σήμερον πλήθος κόσμου, υπήρξεν ο γεννήτωρ και δημιουργός της «Μυθολογίας Κθούλου» και επιτυχής πομπός του λογοτεχνικού τρόμου, παραφυσικού και «διαστασιακού» (ήτοι έχοντος διακριτήν άλλων αυτοτέλειαν βάθους, εκτάσεως και χρόνου).
Το απηγορευμένο βιβλίο που διηγείται την «Μυθολογίαν Κθούλου» δηλαδή την ιστορία των «Μεγάλων Παλαιών» [μίας πανισχύρου φυλής «εξωδιαστασιακών και αχρόνων» οντοτήτων που ο Λάβκραφτ αποκαλεί «Μεγάλους Παλαιούς» («Great Old Ones») ή «Aρχαίους» («Ancient Ones»)], αλλά εμπεριέχει και αρκετές άλλες ιδιάζουσες σκοτεινές γνώσεις, είναι το θρυλικόν «Νεκρονομικόν» του ημιπαράφρονος Υεμενίτου Άραβος Αμπντούλ Αλχαζρέντ. Δεν απεδείχθη ποτέ εάν όντως υπάρχει πράγματι αυτό το απηγορευμένο βιβλίο [θρύλοι αναφέρουν ότι αντιστοιχεί σε τρία πρωτότυπα βιβλία, [ένα πρωτότυπον στην αραβική καλούμενο «Αλ-αζίφ» ( ήτοι ο ήχος των νυκτερινών δαιμόνων-εντόμων), στην ελληνική γλώσσα μεταφρασθέν με τίτλον «Νεκρονομικόν» («… το 950 μ. Χ. από τον Έλληνα Κωνσταντινοπολίτη λόγιον Θεόδωρον Φιλέτα και πυρποληθέν το 1050 κατ’ εντολήν του Οικουμενικού Πατριάρχου Μιχαήλ») και ένα ένα στην λατινική, μεταφρασθέν από τον Δανόν ιατρόν Όλε Βορμ ή Ολάους Βόρμιους εκ του ελληνικού αντιτύπου] ή παριστά ένα λογοτεχνικόν παίγνιον του Λάβκραφτ, ο οποίος το επενόησε για τα διηγήματά του. Παρ’ όλα ταύτα, το βιβλίον, έστω και φανταστικόν, αντικατοπτρίζει εν μέρει τμήματα από διάφορα αληθινά απηγορευμένα βιβλία και κείμενα, τα οποία πιθανότατα είχε μελετήσει ο μελετηρός «βιβλιοφάγος» Λάβκραφτ.
Όλα εξεκίνησαν με το διήγημα του «Η κλήση του Κθούλου» («The Call of Cthulhu»), με την διήγηση να περιστρέφεται γύρω από μία γιγαντιαία, οκταποδόμορφο, δαιμονική, εξωγήινον οντότητα, που στην αρχαία γλώσσα έχει το όνομα «Κθούλου» και τους ακόλουθούς του, οι οποίοι μετενάστευσαν στην Γη πριν από εκατομμύρια χρόνια και έκτισαν την Ρ’λυέ (R’lyeh), μίατεραστία μεγαλιθική μητρόπολη σε μία νήσο του Ειρηνικού Ωκεανού. Αυτά τα γιγαντιαία όντα, ημιδρακοειδή – ημιοκταποδοειδή, εμάχοντο σε έναν αιώνιον πόλεμο με άλλες εξωγήινες φυλές που κατώκησαν τον πλανήτη μας από την εποχήν των δεινοσαύρων. Κάποια άγνωστος κοσμογονική καταστροφή οδήγησε τον Κθούλου και την γενεά του εντός των μεγαλιθικών πύργων τους και (συμφώνως προς την διήγηση του Λάβκραφτ) η νήσος – φρούριόν τους τελικώς εβυθίσθη υπό τα κύματα, φυλακίζουσα τα τερατώδη όντα σε μίαν ημιναρκωμένη κατάσταση, σε ένα είδος «χειμερίας νάρκης» στον βυθόν του Ειρηνικού ωκεανού, επί αμετρήτους αιώνες.
Συμφώνως προς την «Μυθολογία Κθούλου», οι «Αρχαίοι Θεοί» ή «Μεγάλοι Παλαιοί», εξωρίσθησαν στο διάστημα («πέραν από τα άστρα») από τους νικητές τους «Πρεσβυτέρους Θεούς», διότι εξήσκουν την μαύρη μαγεία στο απηγορευμένο πεδίον της Γης. Η «Πύλη των Διαστάσεων» έκλεισεν οπίσω τους και εσφραγίσθη, έτσι ώστε να μην επιστρέψουν ποτέ. Από αυτούς μόνον ο Κθούλου παραμένει αιωνίως στην βυθισμένη Ρ’λυέ, όπου «κοιμάται και ονειρεύεται», έως ότου ξυπνήσει και καλέσει οπίσω στην Γη τους αδελφούς του. Η μυθολογία του Λάβκραφτ επεκτείνεται σε όλους τους πιθανούς χώρους, σε άλλες διαστάσεις, στα άστρα, στην Γη, στον βυθόν των θαλασσών, στην περιβόητον «Κοίλη Γη», ακόμη και εντός της διαστάσεως του χρόνου.
Σε αυτό το σημείον υπάρχει κάτι που πρέπει να θίξουμε περί του μυθολογικού σύμπαντος του Λάβκραφτ : Σε κάποια σημεία, «Μεγάλοι Παλαιοί» ονομάζονται το σύνολον των θεοτήτων της «Μυθολογίας Κθούλου», ενώ σε κάποια άλλα υφίσταται ένας ιδιότυπος διαχωρισμός. Ειδικότερον, οι θεότητες μικροτέρας ισχύος ονομάζονται «Μεγάλοι Παλαιοί» (μεταξύ των οποίων ο διαβόητος Κθούλου), ενώ οι «Εξώτεροι Θεοί», (ο Αζαθώθ, ο Γιογκ Σοθώθ, ο Νυαρλαθοτέπ και άλλοι), είναι Θεοί «κοσμικής κλίμακος» και πολύ μεγαλυτέρας ισχύος.
Στην σύγχρονον ανθρωπότητα υπάρχουν μυστικά μαγικοθρησκευτικά τάγματα και ανθρλωπινες φυλές που λατρεύουν τις σκοτεινές αυτές θεότητες, με φρικτέςή και αηδείς τελετές, οι οποίες διαστρέφουν τον νού και απεξαρθρώνουν την ψυχήν των ανθρώπων. Η επικοινωνία τους διενεργείται κυρίως μέσω των ονείρων, ενώ η ενασχόληση των ανθρώπων με την λατρεία των «Μεγάλων Παλαιών» είναι καταστροφική για αυτούς, είτε λατρεύουν κάποιους από τους μικρούς, είτε από τους «εξωτέρους» Θεούς. Όμως οι Θεοί αυτοί παρά το γεγονός ότι έχουν τεαστίαν δύναμη, δεν είναι ανίκητοι. Άλλωστε, σε αμνημονεύτους καιρούς, κατενικήθησαν από τους «Πρεσβυτέρους Θεούς» και εξωρίσθησαν, ενώ σε διάφορα διηγήματα εμφανίζονται επίσης ευάλωτοι σε ειδικές τελετουργίες, αλλά ενίοτε και σε ανθρώπινα όπλα εις χείρας των τολμώντων.
Οι νικητές των τεράτων «Πρεσβύτεροι» είναι μάλλον εμμέσως φιλάνθρωποι, ως σφόδρα πολέμιοι των «Παλαιών», διότι δεν συνεκτιμούν την ανθρωπίνη κλίμακα, ανεπαίσθητη και ουτιδανή για εκείνους, όπως ακριβώς «τα άστρα δεν έχουν φιλανθρωπία ή μισανθρωπία, αλλά μόνον μία ηθική : την συνέχεια της ουρανίας τροχιάς τους. Το «αποτύπωμα» των Πρεσβυτέρων στις θρησκείες, στις μυθολογίες, στους θρύλους και στις ιστορίες των Λευκών Ευρωπαίων φαίνεται σε έναν σπουδαίο τους εκπρόσωπο, τον θεόν «Νόντενς», «Κυρίαρχον της Μεγάλης Αβύσσου», νικητή του μελανόχροου Νυαρλαθοτέπ, του «έρποντος χάους». Ο Νόντενς, κυνηγός, ιατρός και πολεμιστής έχει απωλέσει στην μάχη τον δεξιάν του χείρα αντκατασταθεισα από μίαν αργυρά, λειτουργικώς άψογον. Τούτος ο Θεός αντανακλά σαφώς στον ομώνυμον κελτικόν θεό, που μεταπίπτει στον Ιρλανδό μυθολογικόν ήρωα Νουάντα και τον Ουαλό Νουντ, αμφοτέρους αργυρόχειρες κατά την δεξιά. «Προβολή» των μυθολογικών καταβολών υφίσταται και στον ιστορικόν Αυτοκρατορικόν Ιππότη από την Φρανκονία (χώρα κράματος Κελτών και Τευτόνων) Γκότφρηντ – «Γκετς» («Φιλόθεον») φον Μπερλίχινγκεν, με την σιδηραργυρά τεχνητήν δεξιά χείρα, ισοβίως ανίκητον, μέγα μονομάχο και προστάτη των αγροτών… Πίστη, μύθος και ιστορία διαπλέκονται αενάως!
Το μοναδικόν, ιδιόμορφον και ανεπανάληπτον ψηφιδωτόν της «Μυθολογίας» του σαγηνευτικού και σπουδαίου Λάβκραφτ δεν επιλύεται, ουσιαστικώς δε είναι απείρως ατέρμον. Τα κυρίαρχα δομικά του στοιχεία (γαλαξίες, αστερισμοί, πλανήτες, ιστορικές και θρυλικές τοποθεσίες, παγκόσμιες μυθολογίες, μυστικά αποκρυφιστικά χειρόγραφα, αρχαιολογικά ευρήματα, μυητικά και απόκρυφα τάγματα, θεολογίες, πολιτισμοί, φανταστικές τοποθεσίες, Θεοί και πρόσωπα…) διαπλέκονται πολυεπιπέδως μεταξύ τους δημιουργούντα σημεία-κλείδες τα οποία (περιληπτικώς και μόνον), είναι… σχεδόν τα ακόλουθα:
Άλλες διαστάσεις, άλλοι πλανήτες, παράλληλοι κόσμοι, εξωγήινες και εξωδιαστασιακές οντότητες, Δρακονιανοί και Ερπετόμορφοι «Γκρίζοι», χωροχρονικά μυστήρια, ο «Αντίκοσμος», τόποι πέραν των άστρων, ο γαλαξίας της Ανδρομέδας, οι Πλειάδες (και οι Υάδες), ο αστήρ Μπετελγκέζ, ο αστερισμός του Δράκοντος και του Βοώτη, ο Αρκτούρος και ο Ρίγκελ, οι πλανήτες Άρης, Αφροδίτη και κυρίως ο Πλούτων (ο κατά Λάβκραφτ «Γιουγκώθ»), η «Κοίλη Γη», οι νήσοι του Ειρηνικού Ωκεανού, οι έρημοι, ο βυθός της θαλάσσης, η Ατλαντίς, η Μου και η Λεμουρία, τα Ιμαλάϊα, τα πράσινα όρη του Βερμόντ, το όρος Σάστα της Καλιφορνίας, οι Άνδεις, η ζούγκλα και οι χαμένοι πολιτισμοί της Βραζιλίας, το Λαύριον της Αττικής (!) με τις χαώδεις στοές των ορυχείων. Επίσης ποικίλες εναλλακτικές Προϊστορίες, αρχαίες απόκρυφες παραδόσεις, παράξενες και τρομακτικές μυθολογίες διαφόρων μη ευρωπαϊκών λαών, ολόκληρος η Ιστορία του Δυτικού Αποκρυφισμού, διάφορες μυστικές βιβλιοθήκες, απηγορευμένα μαγικά βιβλία [όπως το Νεκρονομικόν, το γριμόριον «Τα μυστήρια του Σκώληκος» («De Vermis Mysteriis») του Γερμανοεβραίου μυθιστοριογράφου συγγραφέως Robert Albert Bloch (1917-1994), οι «Ανείπωτες Λατρείες» («Unaussprechliche Kulten») του Friedrich Wilhelm Von Junzt, τα «Πνακωτικά Χειρόγραφα» ή «Πνακωτικά Αποσπασματα» από την χαμένη πόλη Πνακωτό στην Μεγάλη Αμμώδη Έρημον της Βορειοδυτικής Αυστραλίας, το «Βιβλίον του Τζυάν», θιβετανικής προελεύσεως που απετέλεσεν την βάση του «Μυστικού Δόγματος» (1888), της Έλενας Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ ιδρυτρίας της Θεοσοφίας, οι «Πινακίδες του ιερέως Ζάνθου» ή «Πινακίδες των Ναακάλ», του αρχαίου λαού κυριάρχου της βυθισθείσης ηπείρου Μου {όπως ανέφεραν ο Βρετανοαμερικανός αρχαιολόγος και εξερευνητής Αύγουστος Ερίκος Ιουλιανός Λε Πλονζόν (Augustus Henry Julian Le Plongeon 1826-1908) και κατόπιν ο Βρετανός μηχανικός, εξερευνητής και αποκρυφιστής Τζέημς Τσερτσγουαρντ (James Churchward, 1851-1936)}, το «Χειρόγραφον Βόϊνιτς» (εκ του Πολωνοαμερικανού παλαιοβιβλιοπώλη Βίλφριντ Βόϊνιτς – Wilfrid Voynich, που το ηγόρασεν το 1912). Επίσης χαμένοι εξερευνητές [ο Βρετανός αρχαιολόγος Συνταγματάρχης Πέρσιβαλ Χάρισον Φώσσετ (Percival Harrison Fawcett, 1867-1925), ο Νορβηγός Ρόουαλντ Ένγκελπρεκτ Γκράβνινγ Αμούνδσεν (Roald Engelbregt Gravning Amundsen, 1872-1928), κ.α.], παλαιότεροι Μάγοι και Αποκρυφιστές (Τζόν Ντη, Αλιστερ Κράουλι, Ρότζερ Μπέηκον κ.α.) αλλά και σύγχρονοι Μάγοι [ο ινδιάνος Γιακί μαγος Δον Χουάν Μάτους, διδάσκαλος του Αμερικανού ανθρωπολόγου συγγραφέως Κάρλος Καστανέντα (Carlos Castaneda,1925-1998), αλλά και ο Άγγλος Κέννεθ Γκράντ (Kenneth Grant, 1924 –2011) ιεροφάντης της τελετουργικής μαγείας], καθώς και Σουμεριανή, Ασσυριακή, Βαβυλωνιακή, Αιγυπτιακή, Ινδουιστική, Αβοριγινική, Εσκιμωϊκή, Ινδιανική, Ινδονησιακή, Αραβική και Ελληνική Μυθολογία. Επιπλέον οι στοές των «Πεφωτισμένων («Ilumminati» και η «Λατρεία του Ερπετού» (Cult of the Serpent), ο «Ναός του Σετ» (Temple of Set), το «Εσωτερικόν Τάγμα του Νταγκόν» (Esoteric Order of Dagon), το «Τάγμα του κυβικού Λίθου» (Order of the cubic Stone), το «Ερμητικόν Τάγμα της Χρυσής Αυγής», κ.α., η αλληλογραφία του Λάβκραφτ και των άλλων του κύκλου του, «χρονοταξιδιώτες», ονειρόκοσμοι και ονειροταξιδευτές, οι Αβυσσαίοι, οι Μι-Γκο, τα έρποντα Σογκώθ (πλάσματα όπως ο Κθούλου), ο Νυαρλαθοτέπ, ο Αζαθώθ, ο Γιογκ Σοθώθ, ο Σουμπ Νιγκουράθ κ.α.: θεολογίες, αρχαία πάνθεα, μυστικοί πόλεμοι, συνομωσίες, κβαντική φυσική, παράξενα επιστημονικά πειράματα, μεταλλάξεις και τερατογενέσεις, «Ανόργανα Όντα» (υπαρκτές σκεπτομορφές με συνείδηση του εαυτού τους, οι οποίες διαχειρίζονται την ανθρωπίνη συνείδηση, συχνάκις με ανελέητο και παρασιτικόν τρόπο) και εξωκοσμικοί δαίμονες, καθώς και πάμπολλα άλλα συστατικά.
Συνεπώς αναφερόμενοι στο έργον του Λάβκραφτ και τις προεκτάσεις του, ομιλούμε μάλλον για το μεγαλύτερον και πλέον πολυσύνθετον «ψηφιδωτόν μυστηρίων» το οποίον ενεφανίσθη ποτέ στην παγκόσμιον λογοτεχνία, με πελωρίαν ανάμειξη όντως αμετρήτων συστατικών στοιχείων.
Ο Λάβκραφτ έχει καταστεί συχνάκις στόχος της υλιστικής «προοδευτικής διανόησης» και των απανταχού της γής «κουλτουριάρηδων», επειδή επίστευεν ότι η ιεραρχική κοινωνική τάξη που ήρμοζεν καλύτερον στις πρακτικές της νέας «εποχής της μηχανής» ήταν «φασιστική». Εθεώρει με βεβαιότητα πως το «κίνητρον ζητήσεως -προσφοράς» θα αντικαταστήσει το κίνητρον του κέρδους σε μια οικονομία που κατευθύνεται από το κράτος, οπότε και θα μειώσει τις ώρες εργασίας ενώ θα αυξήσει τις ώρες αναψυχής. Ο πολίτης θα ημπορούσε τότε να αναβαθμιστεί πολιτισμικώς και πνευματικώς, στον βαθμό που του επιτρέπουν οι έμφυτες ικανότητές του, «έτσι ώστε αυτή η αναψυχή του να είναι εκείνη ενός πράγματι πολιτισμένου ατόμου και όχι ενός ανθρώπου που συχνάζει διαρκώς στον κινηματογράφο, σε μιαν αίθουσα χορού ή είναι ένας συνεχής ανόητος θαμών μιας πισίνας».
Ο Λάβκραφτ δεν ανεγνώριζεν καμία σοφία στην καθολική ψηφοφορία. Υπεστήριζεν έναν τύπο νεο-αριστοκρατίας ή αξιοκρατίας, με δικαιώματα ψήφου και κατοχής δημοσίου αξιώματος «εξαιρετικώς περιορισμένη». Ένας τεχνολογικός, εξειδικευμένος πολιτισμός είχε εμφανώς καταστήσει την καθολική ψηφοφορία «κοροϊδία και αστειότητα». Έγραψεν ότι, «Οι άνθρωποι δεν έχουν γενικώς την οξύνοια να λειτουργήσουν αποτελεσματικώς έναν τεχνολογικό πολιτισμό». Αυτή η «αντιδημοκρατική» αρχή του Λάβκραφτ ήτο πηγαία και αληθής, ανεφέρετο δε σε κάθε πολίτη, ανεξαρτήτως από την κοινωνικήν ή οικονομική θέση του, είτε ως ανειδικεύτου εργάτη είτε ως ακαδημαϊκού. Η στερουμένη ενημερώσεως και τεκμηριώσεως, «ρευστή» και απροσδιόριστος ψήφος επί της οποίας στηρίζεται η δημοκρατία, κατά τον Λάβκραφτ, «είναι ένα αντικείμενο ξεκαρδιστικού κοσμικού γέλιου !». Το καθολικόν δικαίωμα της ψήφου εσήμανε ότι οι ακατάλληλοι και αστοιχείωτοι που αντιπροσωπεύουν γενικώς κάποιο «κρυφόν συμφέρον», θα αναλάβουν τα καθήκοντά τους με βάση το ότι διαθέτουν «την πλέον αστόχαστο γλώσσα» και «τις πλέον κραυγαλέες λέξεις του συρμού».
Η αναφορά του στα «κρυφά συμφέροντα» ημπορεί να σχετίζεται αποκλειστικώς και μόνον με την εμπαθώς εχθρικήν αντίληψή του για την ολιγαρχική φύση της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Αυτή κατά τον Λάβκραφτ έπρεπε να αντικατασταθεί από μιαν «ορθολογική φασιστική κυβέρνηση», όπου το οποιονδήποτε κυβερνητικόν αξίωμα θα απαιτούσε μιαν απαραίτητο δοκιμασία γνώσεων σχετικώς με τα οικονομικά, την ιστορία, την κοινωνιολογία και την διοίκηση επιχειρήσεων, ενώ όλοι – εκτός από τους μη αφομοιωσίμους αλλογενείς – θα είχαν την ευκαιρίαν να συμμετέχουν πληρούντες τις προϋποθέσεις.
Ένα χρόνον μετά την κατάληψη της εξουσίας από τον Μουσσολίνι το 1922, ο Λάβκραφτ έγραψεν ανεπιφυλάκτως: «….η δημοκρατία είναι ένα ψεύτικο είδωλο – μια απλή λέξη της μόδας και ψευδαίσθηση των κατωτέρων τάξεων, των οραματιστών και των θηνησκόντων πολιτισμών». Είδε στην τότε αναδυομένη φασιστική Ιταλία «το είδος του αυταρχικού κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου, ο οποίος αφ’ εαυτού παράγει πράγματα που καθιστούν αξιοβίωτο την ζωή».
Για τον ίδιον λόγο και ο πολύς Έζρα Πάουντ εξετίμα την φασιστικήν Ιταλία, γράφων: «Ο Μουσολίνι έχει ειπεί στον λαό του ότι η ποίηση είναι αναγκαιότης για το κράτος», [όπως αναφέρεται από τον ψυχίατρο συγγραφέα Έντουϊν Φούλερ Τόρεϋ (Edwin Fuller Torrey), στην σελίδα 138 του βιβλίου του περί του Πάουντ «Οι ρίζες της προδοσίας», Λονδίνο, εκδόσεις Sidgwick & Jackson, 1984, β΄έκδοση]. Και επίσης ο Πάουντ αναφέρει ειδικότερον (στο ιδικόν του πόνημα «Τζέφερσον ή και Μουσσολίνι», Νέα Υόρκη, 1935, επανέκδοση 1970, εκδόσεις Liveright, σελίδες 33-34) : «Δεν πιστεύω ότι καμία εκτίμηση περί τον Μουσολίνι θα είναι έγκυρη αν δεν εκκινεί από το πάθος του για κατασκευή. Αντιμετωπίστε τον ως “artifex” (λατινιστί “καλλιτέχνης”) και όλες οι λεπτομέρειες ισχύουν. Χειρισθείτε τον ως οτιδήποτε άλλο εκτός του καλλιτέχνη και θα μπερδευθείτε με αντιφάσεις».
Τέτοιες πνευματικές μορφές όπως ο Έζρα Πάουντ, ο Iταλός φουτουριστής ποιητής και πεζογράφος Φιλίππο Τομάζο Εμίλιο Μαρινέτι (Filippo Tommaso Emilio Marinetti), και ο Χάουαρντ Φίλλιπς Λάβκραφτ, εθεώρησαν τον φασισμόν ως ένα κίνημα που θα ημπορούσε να υποτάξει επιτυχώς τον σύγχρονο τεχνολογικό πολιτισμό στην υψηλή τέχνη και στον πολιτισμόν, απελευθερώνον τις μάζες από τον άξεστο και αποκτηνωτικό τάχα «λαϊκόν» πολιτισμό, την εμπρευματοποιηθείσα «κουλτούρα».
Λέγει ο μαΐστωρ της υπερφυσικής φρίκης : «Ένας τέτοιος δυσμορφικός και αντιλειτουργικός πολιτισμός της αψύχου, επιβιωτικής αναγκαστικής εργασίας, της αντικαταθλιπτικής καταναλώσεως ποτού, της ζωώδους σεξουαλικότητος και του κενού χαζολογήματος ή του παιδιάστικου παιχνιδίσματος δεν αξίζει να διατηρηθεί.» Είναι όντως μια μορφή παρατεταμένου θανάτου, ιδιαιτέρως οδυνηρού για την αληθή πολιτιστικήν ελίτ.
Ο Λάβκραφτ επίστευεν ότι ο Κόσμος ήταν αδιάφορος για την ανθρωπότητα και συνεπαίρανε ότι το μόνο νόημα της ανθρωπίνης υπάρξεως είναι να φθάνει σε όλον και υψηλότερα επίπεδα νοητικής και αισθητικής αναπτύξεως. Αυτό δηλαδή το στάδιον που ο Σερ Όσβαλντ Έρναλντ Μόσλεϊ (Sir Oswald Ernald Mosley, 1896 –1980) εχαρακτήρισεν στην μεταπολεμική περίοδον ως «πραγματοποίηση σε Υψηλότερες Μορφές» («Ευρώπη: Πίστη και Σχέδιον», Λονδίνο, εκδόσεις Euphorion, 1958, κεφάλαιον «Το Δόγμα των Υψηλοτέρων Μορφών», σελίδες 143–147. [Ο Σερ Μόσλεϊ ήταν σπουδαίος Άγγλος πολιτικός, ο οποίος το 1932 κατόρθωσε να ενοποιήσει τα εθνικιστικά κινήματα της χώρας του σε ένα νόμιμο κόμμα, την «Βρετανική Ένωση Φασιστών» (British Union of Fascists)]
Αντιστοίχως, οτιδήποτε εχαρακτήρισεν ο Νίτσε στο «Τάδε έφη Ζαρατούστρας» ως στόχον του Ανωτέρου Ανθρώπου και του Υπερανθρώπου, δεν ημπορούσε βεβαίως να επιτευχθεί μέσω των «χαμηλών πολιτιστικών προτύπων μιας υπαναπτύκτου πλειοψηφίας». Χαρακτηριστικώς, μια αντανάκλαση νιτσεϊκής φιλοσοφίας προβάλλει στο κείμενο του Λάβκραφτ: «Μέσω των πυλών της αργυράς κλειδός», όπου ο ήρως Κάρτερ εκφαίνει λέξεις πέραν από την συνήθη – «κανονική» παραδοχή και αντίληψη: « Ο Άνθρωπος της Αληθείας είναι πέραν από το καλό και το κακό, ετόνισε μια φωνή. Ο Άνθρωπος της Αληθείας έχει προχωρήσει στην παραδοχήν “Εν το Παν” …» (Λάβκραφτ, «Η Ονειρική Αναζήτηση της Αγνώστου Καντάθ», Νέα Υόρκη, εκδόσεις Ballantine Books, 1982, όπου το ««Μέσω των πυλών της αργυράς κλειδός», σελίς 189).
Ο Λάβκραφτ επηρεάσθη κατά πολύ από τους Νίτσε και Σπένγκλερ. Ανεγνώρισεν και αυτός την οργανική, κυκλική φύση της πολιτιστικής γεννήσεως, της νεότητος, της ωριμότητος, της γηράνσεως και του θανάτου, ως την βάση της ιστορίας της ανόδου και της πτώσεως των πολιτισμών. Έτσι, η κρίση που επήλθεν στον Δυτικόν Πολιτισμό κατά την εποχήν των μηχανών, δεν ήταν η μοναδική. Ο Λάβκραφτ επικαλείται την σπενγκλεριανή «Παρακμήν της Δύσεως» για να υποστηρίξει την άποψή του ότι, ο πολιτισμός είχε πλέον φθάσει στον κύκλο του «γήρατος».
«Η μόνη χάρη που διασώζει το παρόν είναι πως τυγχάνει βλαπτικώς ηλίθιον να αμφισβητηθεί έτι περισσότερον το παρελθόν !»
Αθανάσιος Κωνσταντίνου