Στο κείμενο της εφημερίδας “ΤΑ ΝΕΑ” της κ. Έλενας Ακρίτα, αναφέρεται και στον ζωγράφο Σαλβατόρε Νταλί, που αποκρύπτουν το γεγονός ότι ήταν και αυτός ένας πιστός της καταραμένης γενιάς του Μεσοπολέμου, ένας “φασίστας”. Ήταν όμως φασίστας ο Σαλβατόρε Νταλί; Διαβάζουμε:
“Νταλί είναι μια σημαντική μορφή που τιμάται στην Ισπανία. Πρόσφατα, η μεγάλη όπερα της Βαρκελώνης -El Liceu- ανέβασε μια όπερα αφιερωμένη στον Νταλί. Και στο Cadaques υπάρχει ένα μνημείο στην κεντρική πλατεία της πόλης με τη μορφή του. Ο Νταλί ήταν, όμως, ένα άτομο με σαφείς φασιστικές θέσεις. Στις σπάνιες περιπτώσεις που η πολιτική εμφανίζεται στην επίσημη βιογραφία του Νταλί, η υποστήριξή του στη δικτατορία εξηγείται ως πρόθεση του να έχει καλές σχέσεις με τον εν λόγω κρατικό μηχανισμό. Έτσι η συνεργασία με τη δικτατορία γίνεται ασήμαντη.
Στο λεπτομερές και εξαιρετικό βιβλίο του για τον Νταλί, ο Ίαν Γκίμπσον έχει τεκμηριώσει την ταυτοποίηση του Νταλί με το φασισμό στην Ισπανία από την αρχή (Η επαίσχυντη ζωή του Σαλβαδόρ Νταλί, Faber and Faber, 1997). Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, ο Νταλί δεν υποστήριξε ποτέ την Ισπανική Δημοκρατία. Δεν συνεργάστηκε, για παράδειγμα, στην Έκθεση του Παρισίων του 1937, όπου παρουσίασε ο Πικάσο τη Γκουέρνικα του, με στόχο να συγκεντρώσει χρήματα για τη δημοκρατική υπόθεση.
Έκανε ξεκάθαρη την συμπάθειά του για το φασιστικό πραξικόπημα του 1936 και για τη δικτατορία σε επιστολή προς Μπουνιουέλ, τον γνωστό σκηνοθέτη Βαθύς ο θαυμασμός του για το πρόσωπο και τα γραπτά του ιδρυτή της Ισπανικής Φάλαγγας, José Antonio Primo de Rivera. Είχε προσωπικές σχέσεις και συναντήσεις με τον Φράνκο, ενώ έτρεφε συμπάθεια, την οποία εξέφραζε δημόσια για τις αντισημιτικές απόψεις του Χίτλερ και χαιρέτησε την συμμαχία με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι κατά της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών.”