Στον απόηχο του φημολογούμενου ανασχηματισμού και της απομάκρυνσης από τα σενάρια που θέλουν τη χώρα να προσφεύγει σε πρόωρες κάλπες το προσεχές φθινόπωρο, η κυβέρνηση σπεύδει να διαβεβαιώσει το πανελλήνιο ότι με τους χειρισμούς της επιτυγχάνει τη μέγιστη δυνατή σταθερότητα σε ένα παγκοσμιοποιημένο, ασταθές περιβάλλον.
Η στρατηγική της επικοινωνιακής εκμετάλλευσης του φόβου που έχει προκαλέσει η αβεβαιότητα για το μέλλον έχει, πράγματι, απήχηση σε μεγάλη μερίδα συμπατριωτών μας. Δεδομένου, όμως, ότι οι εξελίξεις τρέχουν και όλα προμηνύουν ότι αναμένονται μεγάλες ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, μοιραίο είναι να χαθεί η όποια επικοινωνιακή της αξία και με αυτό τον τρόπο να κλυδωνιστεί σοβαρά η αξιοπιστία της κυβέρνησης.
Ήδη, η αμφισβήτηση της ορθότητας των μέτρων για τον περιορισμό της εξάπλωσης της επιδημίας, τα οποία προκάλεσαν σοβαρές δυσλειτουργίες στην τοπική οικονομία, λειτούργησε ως πρώτο στοιχείο αποδόμησης του αφηγήματος περί «σταθερότητας». Κι αν υπήρξαν καλοπροαίρετοι που πίστεψαν στην παροδικότητα της κρίσης, η Ευρώπη έθεσε το πλαίσιο, αφού ανακοίνωσε επίσημα ότι η Ελλάδα αναμένεται να υποστεί το μεγαλύτερο πλήγμα εντός Ευρωζώνης, με ποσοστά ανεργίας και ύφεσης πολλαπλάσια εκείνων που την οδήγησαν στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου το 2010.
Απέναντι στην αναμενόμενη κρίση η Νέα Δημοκρατία απαντάει με σενάρια, αφήνοντας ως τελευταίο ενδεχόμενο αυτό ενός νέου, εξαναγκαστικού δανεισμού. Επί της ουσίας, όμως, παραδέχεται ότι η χώρα θα υποστεί σοβαρότατο οικονομικό πλήγμα και ομολογεί ότι είναι ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τις όποιες οικονομικές παρενέργειες της διαφαινόμενης κρίσης, αφενός επειδή φρόντισε η ίδια ώστε να απαξιώσει την εθνική οικονομία με τη διάλυση των παραγωγικών δομών κι αφετέρου επειδή τη βολεύει το επιχείρημα ότι εφόσον το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, αναγκαστικά θα πληγεί και η Ελλάδα ως μέρος της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Η δεκαετής περιπέτεια της χώρας με τα δάνεια και την υποτιθέμενη εύνοια της αλληλέγγυας Ευρώπης απέδειξε ότι η λύση απέναντι στο χρέος δεν μπορεί να είναι ο δανεισμός και πως η οικονομική ύφεση δεν δύναται να αντιμετωπιστεί με ημίμετρα, σαν αυτά που εφαρμόστηκαν το προηγούμενο διάστημα κι οδήγησε σε διάλυση ολόκληρους κλάδους. Αποδεικνύει όμως και κάτι ακόμα, ότι τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και ιδιαίτερα αυτό της Νέας Δημοκρατίας που έχει κυβερνήσει στο παρελθόν, δεν αποτελεί απάντηση στα προβλήματα, αφού αποτελεί μέρος της κρίσης και κόμμα που καθίσταται υπαίτιο για την οικονομική καταστροφή που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Η Νέα Δημοκρατία έχει το ελεύθερο να εξαγγέλλει ότι θα σώσει τη χώρα και πως θα νοικοκυρέψει τα οικονομικά του κράτους, αλλά η προϊστορία της δείχνει ότι της αναλογεί τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τα δεινά της πατρίδος, αφού ψήφισε όλα τα μνημόνια και τώρα ετοιμάζεται να προβεί στην υπογραφή ενός «υπερ-μνημονίου».
Ως εκ τούτου η νέα κρίση δεν είναι απρόσωπη, αντίθετα, έχει όνομα κι αποτελεί «επίτευγμα» της Νέας Δημοκρατίας κι ασφαλώς για το έγκλημα αυτό ευθύνονται εξίσου και οι «πατριώτες» της, που με τις μεθοδεύσεις και την προπαγάνδα τους καταδίκασαν εν γνώσει τους το μέλλον ενός ολόκληρου λαού για τα ποσοστά του κόμματος τους.
Ματθαιόπουλος Αρτέμης