«Κοντοζυγώνει ο θάνατος. Μα κάτι πριν το τέλος, μια πράξη όλο αρχοντιά, μπορεί να γίνει, όχι αταίριαστη σ’ άντρες που τα’βαλαν με τους θεούς. Τα φώτα τρεμοφέγγουνε στα βράχια. Φθίνει η μέρα η μακριά, κι η αργή σελήνη ανηφορίζει. Πολύφωνη η άβυσσος βογκά. Εμπρός, καλοί μου φίλοι, δεν είν’ αργά πολύ ν’ αναζητήσουμε έναν πιο νέο κόσμο. Βίρα, λοιπόν, και καλοστοιχισμένοι οργώστε αυλάκια βοερά, γιατί σκοπό τον ίδιον έχω: αρμένισμα πέρα απ’ το λιόγερμα και τα λουτρά όλων των αστεριών της δύσης, ώσπου να πεθάνω. Μπορεί να μας ξεπλύνουνε οι κόλποι. Μπορεί να φτάσουμε στις Νήσους των Μακάρων, να δούμε τον τρανό Αχιλλέα, αυτόν που ξέραμε. Κι αν χάνονται πολλά, πολλά αντέχουν. Δεν είμαστε πια η δύναμη που τον παλιό καιρό κινούσε γη κι ουρανό, αλλά είμαστε αυτοί που είμαστε-καρδιές ηρωικές με διάθεση ίδια, από το χρόνο και τη μοίρα αποδυναμωμένες, με κραταιά όμως θέληση να μάχονται, ν’ αναζητούν, να βρίσκουν και να μην υποκύπτουν».
– Λόρδος Άλφρεντ Τέννυσον, Α΄Βαρώνος Τέννυσον, Επίσημος «Ποιητής του Βρετανικού Κράτους», (1809-1892)
«Αιέν αριστεύειν!» – «Πάντα να είσαι ο άριστος». Να μείνεις νικητής. Αυτό είναι το ύπατο καθήκον του Έλληνα!
Να γίνεις Οδυσσέας πολύτροπος. Αυτός έιναι ο τρόπος του Έλληνα!
Να ταΐσεις την Γνώση σου στον κόσμο, να εξανθρωπίσεις την Οικουμένη: Αυτό είναι το πεπρωμένο του Έλληνα!
Εσύ ο Έλληνας: Τρανός Δημιουργός, διαφεντευτής πανώριος, στήνεις ναούς στα πέρατα της οικουμένης, στον Νότο, στον Βορά, σ’ Ανατολή και Δύση. Στο βαθύ κακκάβι σου, στην αρχαϊκή σου χύτρα μαζεύεις ό,τι υπήρξε και μαγειρεύεις εκείνο που θαρθεί. Αυτός είναι ο θησαυρός σου. Ως τα σήμερα, Δότης παγκόσμιος, κάνεις να τρέχει ρυάκι ο σίαλος στα στόματα των πεινασμένων στο Βερολίνο, στην Ιερουσαλήμ, στην Νέα Υόρκη.
Στον πέτρινο φούρνο σου έκαιγες κληματσίδες και φούσκωνες στην μήτρα του τον άρτο της οικουμένης. Εσύ απλώνεις σαν το θυμίαμα την αρχέγονη αρχοντιά σου στις μύτες των λιμοκοντόρων της Δύσης. Σηκώνεται η γενιά σου στον πύραυνο της ανθρώπινης ηδονής, αυτής που λαχταρούσαν κι οι Θεοί σου, σαν οι σπονδές των Θνητών γαργαλούσαν τα ρουθούνια των Αθανάτων.
Για σένα, δεν υπάρχει τέρμα. Εσύ δεν θα γνωρίσεις παραδείσους, μήτε κολάσεις εφοβήθης! Για σένα σαν σκυταλοδρομία είν’ η ζωή. Πιασμένος από το αιματοπόρφυρο νήμα που ενώνει εσένα, μ’ αυτούς που ήσαν κι αυτούς που θάρθουν, χορεύεις την ζωή σε έναν χορό παλιό κι ατέλειωτο, όπως οι γαλαξίες που στολίζουν το στερέωμα.
Εσύ ορίστηκε να κτίσεις τον Παράδεισο στην ζήση και να τον ζήσεις. Τίποτε να μην περιμένεις να σου δώσουν και τίποτε να μην κρατάς. Μόνο να δίνεις κι η χύτρα σου να είναι πάντα γεμάτη. Αυτό σου ορίζει η Ειμαρμένη!
Και σήμερα, σήμερα που τα πόδια σου παγώσαν, που τα προικιά σου τα παζάρεψαν δόλιοι προξενητάδες πονηροί και σου ‘χασαν στα ζάρια τον χιτώνα, σήμερα, σηκώνεις πάλι τα μάτια σου στον Ήλιο. Σαν Προμηθέας ατρόμητος θ’ αρπάξεις την φωτιά που σου ανήκει. Και θα πληγώνεσαι και θα γιατρεύεσαι, μέχρι να ξεπληρώσεις το γραμμάτιο των Ανθρώπων. Θα έχεις πάρει δική σου την φωτιά.
Δική σου, για να την δώσεις πάλι στους Ανθρώπους. Σ’ αυτούς που τολμούν να κοιτούν ψηλά, να «θρώσκουν άνω». Σε κάθε φωλιά, όπου ένας Έλληνας και μια Ελληνίδα θα χτίζουνε κλαδί-κλαδί, πέτρα την πέτρα σαν χελιδόνια. Εκεί ψηλά, πάνω και πέρα από το βρώμιο σκουλήκι και τον δολερό πόντικα, θα βρουν στην χαρά της κοινής εργασίας, στην μέθη της προκοπής, την θαλπωρή της ασφάλειας. Εκεί μια οικογένεια από αίμα της καρδιάς θα σε αγκαλιάσει, μια φατριά θα ορθωθεί που αξίζει να μαχηθείς για χάρη της και να πεθάνεις.
Ας γράψουμε λοιπόν την Ιστορία όπως Εμείς θελήσαμε. Μόνον Εμείς! Δεν είναι αργά πολύ ν’ αναζητήσουμε έναν πιο Νέο Κόσμο. Κι αν αυτός είναι γραφτό να είναι ο επίλογος, ας γράψουμε εμείς τον επίλογο, σαν νέα αρχή. Ας διαλέξουμε το ίδιο πάθος, την ίδια ατσάλινη θέληση. Μα τώρα πιο ταξιδεμένοι, πιο σοφοί.
Γιατί, καθώς το είπε ο ισόθεος Πλάτων, εύκολα συχωρούμε στο παιδί το να φοβάται το σκοτάδι. Μα η αληθινή τραγωδία της ζωής, είναι οι άνθρωποι να φοβούνται το Φως!
«Είσαι Έλληνας; Τι προσκυνάς; Σηκώσου απάνω! Εμείς και στους Θεούς, ορθοί μιλούμε»! – Εθνάρχης Στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Ειρήνη Δημοπούλου