«Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά δια τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των…».
Με αυτόν τον τρόπο περιγράφει, επίκαιρα και διαχρονικά, στο βαθυστόχαστο έργο του «Έμποροι των Εθνών» ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, αυτούς τους αθλίους και ατίμους που «κάνουν κουμάντο» στις ζωές των ανθρωπίνων μαζών, αλλά και των διοικητικών τους συστημάτων. Αυτοί είναι οι Επικυρίαρχοι της εποχής μας, η οποία καλπάζοντας οδηγεί στο δυσθεώρητο απόγειο της δύναμής τους. Αυτοί οι βρωμεροί παγκόσμιοι συνωμότες, οι οποίοι εργάζονται αδιάκοπα, άοκνα και μεθοδικά για να σκλαβώσουν τον κόσμο, την ώρα που ο αποχαυνωμένος κόσμος τεμπελιάζει και σήπεται εμπρός από τις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές που του πωλούν. Αυτοί οι ένσαρκοι διάβολοι, που αναγκάζουν κάθε εργαζόμενο, κάθε ανθρώπινο κόπο, κάθε προϊόν εργασίας και κάθε συναλλαγή να περνά από τις θυρίδες των τραπεζών τους, με βασικό κίνητρο τη δίψα τους για χρήμα, καταφεύγουν σε κάθε είδους ωμότητες, αυθαιρεσίες και κτηνωδίες. Αυτοί, είναι δυνατοί, είναι μεγαλοδύναμοι μα όχι Παντοδύναμοι. Δυνατοί αλλά όχι Παντοδύναμοι, γιατί Παντοδύναμος είναι μόνο ο Δημιουργός.
Γιατί απέναντί τους έχουν δυο ακατάβλητους αντιπάλους που ποτέ δεν θα μπορέσουν να νικήσουν: Τον Επαναστάτη και τον Βασιλιά.
«Αυτός που βασιλεύει είναι άρχοντας και κύριος Έθνους και Λαού και πλήθους, δεν είναι άρχοντας και αφεντικό σε πέτρες και ξύλα, με τα οποία χτίστηκαν τα τείχη και οι πύργοι» («Ο βασιλεύων άρχει και κρατεί έθνους και λαού και πλήθους, ουχί λίθων τε και ξύλων, άτινα αποτελούσι τα τείχη και τα πυργώματα»), γράφει στον Πάπα της Ρώμης, ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης, ο δεύτερος Αυτοκράτορας της Νικαίας. Ιδού η τεράστια διαφορά του «Ηγέτη των ανθρώπων» από τον «έμπορο των μαζών». Εκεί που ο Έμπορος διαλέγει τον χρυσό, ο Ηγέτης – Βασιλεύς δίχως δισταγμό διαλέγει τους ανθρώπους που του εμπιστεύτηκε η Μοίρα. Ξέρει πως μαζί με αυτούς θα αγωνισθεί και θα ορθώσει και πάλι την Αυτοκρατορία του.
Και ο Επαναστάτης; Ο Επαναστάτης είναι αυτός που δεν υπακούει στους νόμους των Εμπόρων, (κάποτε ούτε καν και σε αυτούς των Βασιλέων), αλλά ακούει τις συμβουλές των προγόνων τους ψιθύρους των θεών, τον βηματισμό του Σύμπαντος. Είναι αυτός που όταν καταφέρει να συνεγείρει το Έθνος του, τότε το Έθνος αυτό γίνεται δύναμη ολύμπια, νικηφόρα, ασταμάτητη και αήττητη. Ο Επαναστάτης γνωρίζει πως κι αν χάσει, δεν ηττάται, γιατί η Νίκη είναι αυτός ο ίδιος. Ο Επαναστάτης είναι η ζωντανή απόδειξη πως πάντοτε, και στην πλέον «βαθύζοφη σκοτία» που απεργάζονται νυχθημερόν οι δαιμονικοί «Έμποροι των Εθνών», θα υπάρχει πάντα μια εναλλακτική λύση, αρκετά ισχυρή για να σκορπίσει τα σκοτάδια και να ανοίξει τον δρόμο στο Φως. Ο Επαναστάτης περιφρονεί με πάθος τους κακομοιριασμένους κλαυθμούς των προφητών και τα γλυκερά συνθήματα των ναρκίσσων. Δεν υπόσχεται καθόλου, αν δεν είναι σε θέση να επιβάλλει με όλη του την ύπαρξη, όλα όσα καλεί τον σύνολο να πιστέψει.
Στις πονηρές εποχές που διανύουμε, εποχές μεταβατικές, ανισόρροπες, ρευστές και δόλιες, τέτοιες που κάνουν τις καρδιές να γονατίζουν από αβεβαιότητα και ταραχή, ο «Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος» των νομομηχανικών της Παγκόσμια Εξουσίας θα επιβληθεί ! Ούτε στιγμή μην αμφιβάλλει ανόητα κανείς, αλλά και μην νομίζει με φρούδες ελπίδες πως είναι δυνατόν να αποφύγει αυτός μόνος του την τρομερή «Κοιλάδα των Δακρύων» που βρίσκεται εμπρός μας. Η «Επανάσταση» που ελπίζει να κάνουν οι διπλανοί του, δεν θα γίνει ποτέ, γιατί τούτος ο «χάρτινος» κόσμος των αγοραίων εντυπώσεων, είναι καλά προγραμματισμένος, με λεπτομέρεια, ώστε να μην εκρήγνυται ποτέ, μα να κατατονεί, ανεπαίσθητα και συστηματικά. Κι όπως είπε ο ανυπέρβλητος Έζρα Πάουντ : «Όποιος περιμένει να τον ελευθερώσει κάποιος άλλος είναι γεννημένος για να είναι δούλος».
Μόνοι τους θα ζήσουν αυτοί που θα ζουν Αληθινά, όπως στο εβολιανό όραμα, μόνοι τους «Ανάμεσα στα Ερείπια». Αυτοί και μόνο μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο ! Πότε; Κανείς δεν μπορεί να πει με ειλικρινή βεβαιότητα. Όμως δεν είναι αυτό το σημαντικότερο υπαρξιακό ερώτημα. Γιατί, καταπώς λέει ο φιλόσοφος, «μπορεί να μην αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά δεν θα μας αλλάξει ο κόσμος!». Αυτή είναι η μόνη δύναμη που μπορούμε να ορίσουμε. Αληθινή, απτή, ακατάβλητη, γεννημένη από την απόφαση κι αναθρεμένη από την Πίστη.
Εάν υπάρξει Αύριο τότε ανήκει σ’ αυτούς ! Που είναι ικανοί να κρατήσουν την αδέσμευτη σκέψη τους επαναστατημένη και την θυμωμένη ψυχή τους ελεύθερη. Σ’ αυτούς που όταν ο κόσμος των Εμπόρων γίνεται ανυπόφορος η τολμηρή ψυχή τους μπορεί να καταφεύγει στον κόσμο των Κενταύρων και των Νυμφών. Σ’ αυτούς που πίνουν πασίχαροι από το ζείδωρο νερό της αέναα τροφοδοτούμενης απολλώνιας Κασταλίας. Σ΄αυτούς που καβαλικεύουν περήφανοι δίπλα στους ελεύθερους προμάχους των εσχατιών της Αυτοκρατορίας, τους Απελάτες, τους Ακρίτες, τους Αρματολούς και τους Κλέφτες.
Ανήκει σ’ αυτούς που μέσα από τον δύσοσμο βούρκο της «Βενετίας των Εμπόρων» με τους πάγκους των σαράφηδων, θα δώσουν σχήμα στον δικό τους Αναγεννημένο Κόσμο, πεντακάθαρο κι απαστράπτοντα σαν τις κολώνες Δωρικού ναού μετά την θύελλα του Ελευθερίου Ζηνός.
Σ’ αυτούς που την Ύστατη ώρα θα καταφύγουν στην «Αιώνια Πατρίδα», αυτήν την Πανώρια που κυλά στο αίμα τους και κουβαλά μέσα στις φλέβες τους, τους δικούς τους λόγγους και τις δικές τους θάλασσες. Σ΄αυτούς που, πάνω απ’ όλα θυμούνται με Απόφαση και Πίστη πως το βιβλίο της Ιστορίας μένει πάντα ανοικτό, για να γράφουν μέσα του οι απόγονοι του Προμηθέα.
Κανένας νόμος έξω από τους νόμους της Φύσης δεν δέσμευσε τον Επαναστάτη! Ούτε η εξουσία, ούτε ο πλούτος, ούτε οι ηδονές κι οι απολαύσεις, ούτε η βία μπορούν να αγγίξουν την σφυρηλατημένη χαλύβδινη ψυχή του, γιατί είναι αποφασισμένος να μην αφήσει κανέναν να μαγαρίσει το άδυτο ιερό της. «Η γαρ αν αδικοίημεν και φύσεως νόμους και πατρίδος θεσμούς και πατέρων τάφους και τεμένη θεία και ιερά, ει μη εκ πάσης τους ισχύος, τούτων ένεκα, διαγωνισόμεθα», συνεχίζει ο Βασιλιάς. Ποτέ δε θα πάψουμε να δίνουμε μάχες και να πολεμούμε αυτούς που κατέκτησαν την Πατρίδα και την κατέχουν, γιατί αλήθεια, πώς δε θα διαπράτταμε αδικία απέναντί στους νόμους της φύσης, και στους θεσμούς της πατρίδας μας, και στους τάφους των προγόνων μας, και στα θεία και ιερά τεμένη, αν δεν πολεμήσουμε γι΄ αυτά με όλη τη δύναμή μας;
Πώς θα μπορούσαμε αύριο να κοιτάξουμε μέσα στο κρύσταλλο της ψυχής μας, πώς άραγε θα ομολογούσαμε την ανθρωπινή μας ύπαρξη αν προδώσουμε ό,τι αγαπήσαμε πραγματικά, ό,τι μας ξεδίψασε στην έρημο, ό,τι είχαμε αληθινό να πιαστούμε πάνω του και να στηριχθούμε ορθοί;
Πώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε ό,τι πολύτιμο, χιλιάκριβο, τόσο πανάκριβο που δεν μπορεί ν’ αγοραστεί γιατί δεν το πουλήσαμε!
«Θάρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράγματα. Μόνο να μην μας αλλάξει ο κόσμος. Και τον κόσμο, θα τον αλλάξουμε!»
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ