“Η διάλυση της Χρυσής Αυγής ήταν πάντοτε προτεραιότητα για το σύστημα, ακόμα και όταν η δυναμική μας ήταν κυριολεκτικά δυο χούφτες άνθρωποι”
Πόσοι και πόσοι δεν ονειρεύτηκαν και ονειρεύονται τη διάλυση της Χρυσής Αυγής. Παιδάκι ήμουν ακόμα όταν έχω τις πρώτες μου αναμνήσεις από την πολεμική που δεχόταν η Χρυσή Αυγή από τον τότε «Ιό» της Ελευθεροτυπίας. Ο Ψαράς με τον οποίο κάποιοι προφανώς χρόνια αργότερα αποφάσισαν να συνδιαλέγονται. Και μη πάει το μυαλό σας στα πρόσφατα τραγικώς εξευτελιστικά γεγονότα, δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος δηλωμένος ιδεολογικά απέναντι στην αριστερά και κοντά στη Χρυσή Αυγή αποφασίζει να «μιλήσει» μέσω αυτού του καρκινώματος για την κοινωνία που κάποτε ονομαζόταν «Ιός», σήμερα ονομάζεται ΕΦ.ΣΥΝ. και αύριο θα ονομάζεται κάπως αλλιώς.
Στο θέμα μας όμως, η διάλυση της Χρυσής Αυγής ήταν πάντοτε προτεραιότητα για το σύστημα, ακόμα και όταν η δυναμική μας ήταν κυριολεκτικά δυο χούφτες άνθρωποι. Μου προκαλούσε εντύπωση με τα κάποτε απαίδευτα παιδικά μου μάτια το σε τι θα μπορούσε να ενοχλεί μια τόσο μικρή τότε οργάνωση. Στη συνέχεια γιγαντώθηκε, αλλά δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτές τις εποχές. Θέλω να μιλήσω για την εμμονή στην διάλυση της Χρυσής Αυγής. Ξανά και ξανά δυνάμεις όλων των αποχρώσεων (δεν λέω ιδεολογιών γιατί δεν έχουν ιδεολογία αυτοί οι άνθρωποι), προσπαθούν να διαλύσουν τη Χρυσή Αυγή. Από τότε που ήταν άγνωστη στο ευρύ κοινό, μέχρι τώρα που είναι σε «πτώση» όπως λένε.
Βλέποντας λοιπόν τα χρόνια να περνούν παρατήρησα αυτή την εμμονική στάση από δύο ειδών ανθρώπων. Τους πραγματικά φανατισμένους μπολσεβίκους που παλεύουν ενάντια σε κάθε εθνικό στοιχείο, σύμβολο και στάση, και τους πρώην «δικούς» μας. Το πρώτο είδος ανθρώπων θα έλεγε κανείς πως είναι κατανοητό να έχει αυτή τη στάση. Το δεύτερο είδος αξίζει πραγματικά ψυχιατρικής εκτίμησης παρόλο που είναι ηλίου φαεινότερο πως ο κάθε ένας που γίνεται μέλος της οικογένειας της Χρυσής Αυγής και μετά καταφέρεται τόσο έντονα εναντίον της κουβαλάει κάποια πολύ βαθιά εσωτερικά ζητήματα. Και άλλοι φεύγουν για τους δικούς τους λόγους, δεν καταφέρονται όμως όλοι τόσο έντονα εναντίον ημών. Τροφή για σκέψη ως προς την παθολογία ορισμένων ανθρώπων που έτυχε δυστυχώς θα πω εγώ να γνωρίσουμε.
Η κατηγορία αυτή των χειροκροτητών
Υπάρχει άλλη μια κατηγορία ανθρώπων που έχω παρατηρήσει ανά τα χρόνια η οποία μου ήταν πάντοτε ιδιαιτέρως δυσάρεστη. Είναι η κατηγορία αυτή των χειροκροτητών. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ήταν και … λίγο Χρυσή Αυγή αλλά τους έβρισκες και στις τοπικές της Νέας Δημοκρατίας, ήταν και λίγο “εθνικιστές”, αλλά προς Θεού μη το μάθει κανένας, αργότερα έγιναν οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές – χειροκροτητές γιατί όπως έλεγαν οι περισσότεροι: «εγώ είμαι στη Χρυσή Αυγή από το 80», εννοώντας ότι είχαν περάσει από το δρόμο των γραφείων μας τότε πηγαίνοντας για καφέ. Αυτοί οι χειροκροτητές λοιπόν, που στις διώξεις κάποιοι λάκισαν, κάποιοι έμειναν περιμένοντας να έχουν κάποιο συμφέρον αργότερα ή έστω να γεμίσουν τις φρικτά κενές και ρηχές ζωές τους εμφανίζονται συχνά – πυκνά σαν «παλιοί», «ιδεολόγοι» και ενεργοί. Το μόνο ενεργό πάνω τους βέβαια είναι τα σάλια τους που μας έλουζαν τη μια ημέρα και την επόμενη (των εκλογών συγκεκριμένα) έπασχαν από λειψυδρία. Βαθιά θλιβερό θέαμα που εγώ προσωπικά έχω ζήσει πολλές φορές. Ο ρόλος των χειροκροτητών ακόμα και όταν φαινομενικά είναι μαζί μας, είναι να μας υπενθυμίζει την κατάντια του σύγχρονου ανθρώπου που δε μπορεί να πιστέψει και να επενδύσει σταθερά σε μία ιδέα ή έναν άνθρωπο. Είναι μέρος του όχλου που βρίσκεται εκ διαμέτρου αντίθετα από την ιδεολογία μας.
Αφού λοιπόν κάναμε μια ταξινόμηση των εχθρών και των «εχθρών» μας, ας επιστρέψουμε στο όνειρο όλων αυτών να διαλυθούμε. Οι αντιφρονούντες κάνει νόημα να το προσπαθούν αυτό, οι υποτιθέμενοι σχετικά «ομοϊδεάτες» για ποιο λόγο ονειρεύονται τόσο τη διάλυση της Χρυσής Αυγής; Σε τι τους εξυπηρετεί ακριβώς κάτι τέτοιο; Εφόσον είναι τόσο πιο … (εδώ ταιριάζουν πολλά για να συνεχίσουν την πρόταση όπως: ιδεολόγοι, ακραίοι, έξυπνοι, δυνατοί, με λόγο κ.λπ.) για ποιον λόγο τόσα χρόνια ευθυγραμμίζονται ουσιαστικά με τους μπολσεβίκους για τη διάλυση μας; Μάλλον κυριαρχεί η φιλοσοφία πως ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. Πόσο γελοίο; Πόσο εκτός της κοσμοθέασης ενός εθνικιστή, πόσο σιχαμένο, μικρόψυχο και κοντόφθαλμο; Θα αφήσω εσάς να το κρίνετε αυτό. Η δική μου σκέψη είναι πως απλά δεν έχεις ιδεολογία όταν λειτουργείς με αυτή τη λογική.
“Θα είμαι η φωνή κάθε Χρυσαυγίτη και κάθε Χρυσαυγίτισσας για το δήμο της Αθήνας”
Δυστυχώς λοιπόν τόσο για τους μπολσεβίκους, όσο και για τους γαλάζιους εχθρούς της Χρυσής Αυγής, εμείς έχουμε ιδεολογία. Είναι τόσο σπάνιο στις μέρες μας αυτό που σας τρομάζει. Σας τρομάζει αυτό που δε μπορείτε εσείς να είστε. Και χαιρόμαστε που σας τρομάζει και υποσχόμαστε πως θα συνεχίσει να σας τρομάζει για όσο αναπνέουμε. Βλέπετε προς το παρόν εμείς μπορούμε να διατηρήσουμε το ρεαλισμό μας σε συνδυασμό με το ρομαντισμό της ιδεολογίας μας. Δεν έχουμε πάθη ή αισθήματα μεγαλείου που να μας εξευτελίζουν. Αφήνοντας λοιπόν πίσω λαϊκίστικες στάσεις και ψευτουστερίες είμαστε εδώ. Η διάλυση μας θα συνεχίσει να αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός για εσάς. Έστω και λίγοι είμαστε πάντα αρκετοί. Η ποιότητα για εμάς είναι πάνω από την ποσότητα. Η ποιότητα όμως η ουσιαστική, όχι η ψεύτικη εικονική δήθεν ποιότητα μέσω διάφορων τίτλων.
Όπως έχω ακούσει από διάφορους συναγωνιστές πρόσφατα θα ήθελα να ενστερνιστώ τη φράση που άκουσα: «Δυστυχώς αυτή τη στιγμή είναι άνανδρο να μη δηλώνεις που στέκεσαι». Στέκομαι λοιπόν στο πλευρό της Χρυσής Αυγής, έτοιμη για νέους αγώνες και υπόσχομαι πως θα είμαι η φωνή κάθε Χρυσαυγίτη και κάθε Χρυσαυγίτισσας για το δήμο της Αθήνας.
Συναγωνιστές, όσο πολεμάμε τίποτα δε χάθηκε! Τελειώνοντας θα ήθελα να κλείσω με ένα αρχαίο ρητό του Σωκράτη: « Τους μεν κενούς ασκούς η πνοή διίστησι, τους δ’ ανόητους, το οίημα», δηλαδή τα άδεια ασκιά τα φουσκώνει ο άνεμος και τους ανόητους η έπαρση, θέλοντας να τονίσει πως οι χωρίς πνευματική υπόσταση άνθρωποι διογκώνονται από την έπαρση, την αλαζονεία και την εσφαλμένη για τον εαυτό τους γνώμη. Ούτε βήμα πίσω από το ιερό καθήκον της υπεράσπισης της πατρίδας. Ζήτω η Νίκη!
Ουρανία Μιχαλολιάκου, Δημοτική Σύμβουλος Αθηναίων