Είτε μας αρέσει, είτε όχι και όπως και αν αποκαλέσουμε ό,τι τραγικό συνέβη στην δεκαετία του ’40 στην Πατρίδα μας, είχαμε αναμφισβήτητα μία αλληλοσφαγή Ελλήνων και μία κυριολεκτική καταστροφή της χώρας. Κατά έναν περίεργο τρόπο και στους δύο παγκοσμίους πολέμους, η Ελλάς ενώ ήταν με το πλευρό των νικητών, βγήκε μετά τον πόλεμο περισσότερο νικημένη και από τους νικημένους. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο με την Μικρασιατική καταστροφή και στον Β’ Π. Π. με την αλληλοσφαγή των Ελλήνων. Ασφαλώς και θα ήταν τρελός όποιος δεν πίστευε στην εθνική συμφιλίωση του λαού. Όμως εθνική συμφιλίωση δεν επιτυγχάνεται ούτε με το επίμονο ρεβανσιστικό πνεύμα της αριστεράς, ούτε με τον γλοιώδη πολιτικαντισμό της πολιτικής ηγεσίας της δεξιάς. Αυτού του φαινομένου δείγματα λαμβάνουμε συχνά τον τελευταίο καιρό. Όπως ήταν μία ακόμη απόδοση τιμών στην αριστερά από την ηγεσία της Ν.Δ.
.jpg?w=1200)
Η απόδοση τιμών τελικώς εκ μέρους της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας στην αριστερά, που έλαβε χώρα προ ετών στον Άη Στράτη εξ αφορμής της εορτής της ΟΝΝΕΔ έφερε τότε αντιδράσεις. Οι αντιδράσεις όμως δεν υπήρξαν εκ μέρους κάποιων «ακροδεξιών» στελεχών της μη κομμουνιστικής παρατάξεως, αλλά αντίθετα από την πλευρά της αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ, που κατηγόρησαν την Ν.Δ. για καπηλεία. Δεν βρέθηκε τότε ούτε ένα στέλεχος, υπουργός ή βουλευτής, δήμαρχος ή νομάρχης ή έστω και οπαδός της Ν.Δ., επώνυμα να καταθέσει την πολιτική του αντίρρησή για την πράξη αυτή.
Όσοι ισχυριστούν πως η ενέργεια αυτή της ΝΔ υπηρετούσε τον σκοπό της εθνικής συμφιλιώσεως, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι οι κομμουνιστές από την πλευρά τους δεν έχουν υποχωρήσει κατ’ ελάχιστον στα όσα πίστευαν και ούτε έχουν μετανοήσει για ό,τι έπραξαν. Δεν ζήτησαν ποτέ συγγνώμη για τον Μελιγαλά, ούτε και απεκήρυξαν τα περί «ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης», που επίσημα και με ντοκουμέντα υποστήριζε το ΚΚΕ.
Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, να υπάρχει μονόπλευρη συμφιλίωση. Από την άλλη πλευρά, βεβαίως, δεν θέλω σε καμμία περίπτωση να υπερασπιστώ την πολιτική του στείρου αντικομμουνισμού της εποχής του ψυχρού πολέμου, μία πολιτική που λειτούργησε τελικά σαν στρατολόγος της αριστεράς, μία πολιτική που είχε σκοπό να κρατήσει το χρήμα και την εξουσία για την ολιγαρχία και παρέδωσε χωρίς καμμία ενοχή το πνεύμα και τον πολιτισμό στην αριστερά.
Η εντελώς δουλική στάση της Ν.Δ. απέναντι στην Αριστερά, που συνεχίζεται και η μη αντίδραση από κανέναν μέσα στο κόμμα της αστικής δεξιάς, δείχνει περίτρανα ότι σε αυτό που ονομάζεται σήμερα πολιτική δεν υπάρχουν αρχές, δεν υπάρχουν αντιλήψεις πάγιες, όλα γίνονται χάριν των εντυπώσεων χωρίς να διαθέτουν ουδένα έρμα ιδεών και πολιτικών θέσεων. Αυτό είναι και το πρώτο ζητούμενο της σημερινής εποχής. Να αποκτήσει ο τόπος ανθρώπους, που θα έχουν ΑΡΧΕΣ!
Όταν θα αποκτήσει ο τόπος ανθρώπους με αρχές, τότε θα είναι δυνατή και η εθνική συμφιλίωση. Πράγμα αμφίβολο με τα σημερινά δεδομένα γιατί όπως λειτουργεί το πολιτικό σύστημα, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε πολιτικός, ούτε κόμμα με αρχές. Και αυτό που τελικά επιτυγχάνουν είναι μια γενική αφασία, που την αποκαλούν «εθνική συμφιλίωση».