Ομόφωνα αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης την φιλοτέχνηση και την τοποθέτηση στο Ηράκλειο Ανδριάντα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, “του τελευταίου Αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην απόφαση της. Και βεβαίως είναι αξιέπαινη η απόφαση αυτή της Ιεράς Συνόδου της Κρήτης.
Μη ξεχνάμε όμως ότι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος εκείνο τον μαύρο και τραγικό Μάιο του 1453 εγκαταλείφθηκε κυριολεκτικά από την πλειοψηφία δυστυχώς του Κλήρου γιατί θεωρήθηκε “ενωτικός”, ήθελε δηλαδή την ένωση των δύο Εκκλησιών της Κωνσταντινουπόλεως και της Ρώμης!
Στην πραγματικότητα, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να σώσει την Κωνσταντινούπολη από τους Τούρκους και για τον λόγο αυτό επιδίωκε την ενίσχυση με στρατεύματα από την Δύση της Πόλεως, προκειμένου να αντιμετωπίσει την πολιορκία του Μωάμεθ.
Παρ’ όλο δε το γεγονός ότι αναμφισβήτητα θυσιάστηκε και για το Έθνος και για την Πίστη την Χριστιανική, η Εκκλησία ποτέ δεν τον ανακήρυξε Άγιο όπως δεν ανακήρυξε ποτέ Άγιο ούτε τον Επίσκοπο Σαλώνων Ισαΐα, ούτε τον Αθανάσιο Διάκο, που θυσιάστηκαν κυριολεκτικά και μαρτύρησαν για την Πίστη τους!
Δεν αρκεί λοιπόν ένας ανδριάντας και εάν υπήρχε πραγματικά εθνική συνείδηση στον νεότερο Ελληνισμό, θα έπρεπε οι Εθνικοί Ήρωες, να έχουν ανακηρυχθεί Άγιοι!