Με την μελέτη της Ιστορίας καθίσταται ολότελα προφανές ότι, ο Πολεμιστής ο οποίος θέτει σε κίνδυνο την Ζωή και την Ελευθερία του για ιδανικά μεγαλύτερα από την δειλή μικροαστική αντίληψη στην οποία έχουν γαλουχηθεί και εκπαιδευτεί οι μάζες «από τηλεοράσεως», για κανένα λόγο δεν αποτελεί το ιδανικό πρότυπο της εποχής μας. Δεν έχει καν θέση σ’ αυτήν. Έχει ένα εδώλιο κατηγορουμένου όπου βρίσκεται δέσμιος και βάλλεται : Είναι αφελώς ρομαντικός ή ανόητος, είναι αθεράπευτα αιθεροβάμων ή βαθιά οπισθοδρομικός, είναι ψυχοπαθητικά πολεμοχαρής ή ολότελα ανεδαφικός.
Σε μια χώρα που τελεί υπό ξένη κατοχή (η οποία μάλιστα έχει γίνει ιδιαιτέρως απροκάλυπτη τα τελευταία δέκα χρόνια των κυβερνήσεων των Μνημονίων και της ξένης κηδεμονίας, της Τρόϊκας, των Διεθνών τοκογλύφων και των ντόπιων σερβιτόρων τους), η προδοσία σε βάρος της Πατρίδας και η πρόθυμη αποδοχή της σκλαβιάς είναι τα μόνα αποδεκτά «πολιτικά ορθά» πρότυπα, στα οποία το Καθεστώς μας επιβάλλει να υποταχθούμε, ανάγοντάς τα μάλιστα σε μοναδικές λογικές λύσεις και σε κριτήρια κατάλληλου «προοδευτισμού».
Ο κάποτε φανερός τυραννικός βασιλιάς, ο απρόσιτος φεουδάρχης, ο βουλιμικός τσιφλικάς ή ο πλουτοκράτης εργοστασιάρχης, όλοι οι ανάλγητοι εκμεταλλευτές, οι «κακοί» της Ιστορίας, πολύ επιτήδεια έχουν αλλάξει ιδιότητα, εξακολουθούν όμως να έχουν και πρόσωπο και όνομα. Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι, τώρα πλέον υπάρχουν περισσότεροι εντολοδότες, αφανείς διαχειριστές της εξουσίας, οι οποίοι δεν φανερώνονται πουθενά, αλλά είναι «άχρωμα φαντάσματα». Σ΄αυτές τις σατανικές οντότητες έχουν πουλήσει την μικρή και δειλή ψυχή τους όλοι όσοι εντάσσονται στο «κόμμα των πολιτικών κομμάτων», όλοι αυτοί οι άθλιοι Δεξιοί κι Αριστεροί, που μας καλούν να υποταχθούμε, απαιτώντας να γίνουμε σκλάβοι μέσα στην ίδια μας την Πατρίδα.
Το αντάλλαγμα: H υπόσχεση μιας υλικής ευμάρειας, η οποία μάλιστα ολοένα και ξεμακραίνει,ως το βάθος των 99 ετών για τα οποία έχουν ήδη ξεπουλήσει την οικονομική ανεξαρτησία της χώρας. Για τον Έλληνα, -αλλά και για τον ανάλογο υλιστικά αποχαυνωμένο σύγχρονο Ευρωπαίο-, δεν υπάρχει πια ούτε εργοστάσιο, ούτε κατάστημα, ούτε εργαστήριο, ούτε καν χωράφι που να του ανήκει ή να είναι εκείνος πρόθυμος να ιδρώσει για να το αποκτήσει.
Ευκταίον αντικείμενο εργασιακού μόχθου δεν είναι πλέον η ανεξαρτησία, το χωράφι «μου», το μαγαζί «μου», το σπίτι «μου», αλλά η υπαγωγή στον «επενδυτή» και στην πολυεθνική («Σ΄ευχαριστώ ω εταιρεία ! Εν αφθονία μου παρέχεις τ’ αγαθά !»). Είναι το μεγάλο -δανεικό- σπίτι και το αστραφτερό αυτοκίνητο που δεν σου ανήκουν, είναι τα «πανάκριβα» ρούχα που δεν σου ανήκουν, γιατί όλα αγοράζονται με «πλαστικό χρήμα» και βεβαίως με την έγκριση της ανώτατης Τραπεζικής Αρχής. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια αυτόβουλη υπαγορευμένη υπαγωγή στην δουλεία υπό τον αφέντη Μαμμωνά, πρόκειται για μια πλήρη διαστροφή κι ένα ολόπλευρο εκφυλισμό του τρόπου σκέψης πάνω στον οποίο στηρίχθηκε ο κώδικας της εργασίας και η ηθική των Ελλήνων σε όλο το βάθος της Ιστορίας μας. Είναι η διαστροφή και τελικά ο αφανισμός του Ομηρικού προτύπου της Αυτάρκειας, του οράματος της Τιμής και της Αξιοπρέπειας για το οποίο αγωνίζεται ανυποχώρητα ο Πολεμιστής – Παραγωγός προκειμένου να υπερασπιστεί τον κόσμο του.
Ο σύγχρονος Έλληνας, απολειφάδι τραγελαφικό του θαυμαστού παρελθόντος, πρόθυμα συμφωνεί στον εξευτελισμό της συναινετικής υποταγής, αποδεχόμενος να δίνει στους αόρατους δυνάστες του το μισό του εισόδημα, με φόρους που χρηματοδοτούν την μαζική εξόντωσή μας.
Ο Έλληνας νιώθει πως έχει υποχρέωση στον…. ξένο αφέντη του! Έναν αφέντη που είναι πιο μακρινός και απλησίαστος από κάθε άλλη φορά σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή της Ιστορίας, σήμερα που ζούμε στην μεταπολιτευτική «πλέρια», Γ’ «ελληνική» δημοκρατία. Σε αυτόν τον δεσπότη της ζωής του ο μεταπολιτευτικός «νεοέλληνας» θαρρεί πως χρωστά χάρη, επειδή τον αφήνει να έχει ένα «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», ίσα για να μην πεθαίνει «της πείνας», αλλά ώστε να ζει για να πληρώνει τα χαράτσια που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες κι οι ντόπιοι συνεργάτες τους, να φοράει ρούχα από την Κίνα, ν’ αγοράζει και να καταναλώνει ζωωδώς προϊόντα εισαγωγής και να χαριεντίζεται με βαρβαρικής εμπνεύσεως τραγούδια εμπρός από τηλεοράσεις …. εισαγωγής.
Ο θλιβερός μεταπολιτευτικός «νεοέλληνας» αποδέχεται πρόθυμα πως το κράτος-ακράτεια έχει κάθε δικαίωμα να του επιβάλλει φόρους δυσανάλογους προς την φοροδοτική του ικανότητα, αλλά ταυτόχρονα, να του επιβάλλει να χρηματοδοτεί αναγκαστικά την εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων αλλοφύλων, οι οποίοι απολαμβάνουν κάθε προνομίου στέγης, περιθάλψεως και επισιτισμού, (προνόμια τα οποία ο μεταπολιτευτικός «νεοέλληνας» πληρώνει με τους συντριπτικούς φόρους του). Μαζί με όλα αυτά ο μεταπολιτευτικός «νεοέλληνας» εκπαιδεύεται συστηματικά να εκχωρεί την εθνική ανεξαρτησία σε «φίλιες» και «συμμαχικές» δυνάμεις, οι οποίες εντείνουν την δουλεία του, αυτό δε να το θεωρεί ένα ζήτημα ήσσονος σημασίας.
Στο ξενόδουλο αυτό θέατρο του παραλόγου χωρεί κάθε χυδαία κι ανιστόρητη αντεθνική υπερβολή και κάθε χοντροκομμένο κατάφωρο ψέμμα : Μέχρι κι ο αρχηγός του ΚΚΕ, του πλέον καθεστωτικού κόμματος στην βουλή, κάλεσε τους πολίτες σε μια …. νέα Οκτωβριανή επανάσταση (sic!). Δηλαδή ο αρχηγός των σερβιτόρων, γυρεύει μια επανάσταση η οποία είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως απαγορεύει το δικαίωμα στην Γνώμη, φιμώνει και στέλνει στα γκουλάγκ τους αντιφρονούντες όταν δεν τους εξοντώνει συνοπτικά ! Αυτή είναι η … λαοφιλής Αριστερά με το «ηθικό πλεονέκτημά» της, στην οποία υποκλίνονται οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας και «τιμούν τους αγώνες της» οι «μπροστάρηδές της».
Φευ! Στην θλιβερή, φθισική και υπερχρεωμένη τούτη χώρα, σ΄αυτήν την ατελή απομίμηση προτεκτοράτου με τα «προκατασκευασμένα» όνειρα, πολλοί ομοεθνείς μας, (ακόμη και κάποιοι Εθνικιστές), έχουν εναποθέσει την πληροφόρηση και την επικοινωνία τους …. στο «Διαδίκτυο». Οι «έλληνες εθνικιστές», εάν κάποτε συνειδητοποίησαν τον Εθνικισμό, φαίνεται πως παθαίνουν παρατεταμένες διαλείψεις, αρεσκόμενοι με πάθος στην αβαθή εντύπωση, στην πρώτη ματιά, στην πρώτη εικόνα και στα «ρηχά» γενικευμένα συνθήματα. Χωρίς να ψάχνουν στο παρασκήνιο και χωρίς να προσπαθούν να ερμηνεύσουν κινήσεις και καταστάσεις. Τα βίντεο των «ταγών» του πατριωτισμού μονοπωλούν το ενδιαφέρον του πατριωτικού (;) «χώρου», ενώ οι προβολές τους στο youtube αποτυπώνουν τα ρεύματα της αναμοχλευόμενης «εθνικοπατριωτικής» ακροδεξιάς.
Αυτό είναι το επικοινωνιακό παίγνιο σ’ αυτήν την φαρσοχώρα, με την ψευδεπίφαση δημοκρατικότητας και πλουραλισμού, όπου με την επίκληση του «δημοσίου συμφέροντος», κάθε πρόσωπο ή φορέας μπορεί να αυθαιρετεί, να αποφασίζει ποιος θα μιλά, ποιος θα έχει «επικοινωνιακό διαβατήριο» και τι θα διαγράφεται από την καθημερινότητα. Μάλιστα με πρώτο διδάξαντα το μεταπολιτευτικό κράτος το οποίο συστηματικά παραβίασε την νομιμότητα, φιμώνοντας το Εθνικιστικό Κίνημα μετά την χαλκευμένη δίωξη το 2013 και αποκλείοντάς το από τον δημόσιο διάλογο.
Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε : Ενώ το Κίνημα εβλήθη και συνεχίζει να βάλλεται από παντού, η «σοβαρή Χρυσή Αυγή» (….που ήθελε ο γνωστός Κος Μπάμπης Παπαδημητρίου) συγκροτείται μεθοδικά και λεπτομεριειακά μπροστά στα μάτια μας. Υφαίνεται με σπουδή μια καινούργια ακροδεξιά κομματική σέκτα, η οποία θα εξυπηρετεί και πάλι τους πλουτοκράτες υποτακτικούς των Διεθνών Επικυριάρχων. Συνισταμένη από ανθρώπους που ουδέποτε κήρυξαν πόλεμο στην αντεθνική δεξιά και στους μητραλοίες εκπροσώπους της. Από «πονηρούς» που πάντα τριγυρνούσαν στους ακροδεξιούς υπονόμους του κυβερνητικού κομματισμού, πάντα «διακρινόμενοι και διακεκριμένοι» για τον ακατάπαυστο αήθη αριβισμό τους.
Αριστοτέχνες της οσφυοκαμψίας και της προσποίησης, που διατηρούσαν πάντα εκλεκτικές επαφές με σημαίνοντες φανατικούς «αντιφασίστες».
Υποτίθεται πως η διασφάλιση της ελευθερίας του Λόγου και της ελευθερίας της Σκέψεως, είναι η αναγκαία συνθήκη μιας ανεξάρτητης Πολιτείας. Για το Έθνος, η Κοινωνική Δικαιοσύνη και η υπεράσπιση της Εθνικής Ανεξαρτησίας αποτελούν αντιστοίχως τις αναγκαίες συνθήκες διατήρησης της ίδιας του της υπάρξεως. Στις ανισόρροπες και καταθλιπτικές ημέρες μας και στις ταραχώδεις χειρότερες που θα ακολουθήσουν, η Ελευθερία και η Ζωή μας θα κριθούν από την προάσπιση αυτών των συνθηκών.
Ο Εθνικισμός έχει επίσης την δική του «αναγκαία» και «ικανή» συνθήκη, είναι Εθνικισμός και όχι ακροδεξιός εθνισμός – πατριωτισμός, ΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝ ΑΝ ΔΗΛΩΝΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ («ομολογεί») ΚΑΙ ΔΡΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ(«πράττει»). Συνεπώς για κανένα λόγο δεν είναι Εθνικιστής και δεν μπορεί να είναι Εθνικιστής, όποιος δεν το δηλώνει και δεν λειτουργεί σύμφωνα με τις αξιωματικές του παραδοχές. Όποιος δεν τολμά να πει ούτε μια λέξη ενάντια στον καπιταλισμό, στους Διεθνείς Πλουτοκράτες και στους ντόπιους θαλαμηπόλους τους τραπεζίτες, που αφαίμαξαν τον Λαό μας, είναι απλώς ένας «ξύπνιος» «εθνικόφρονας», αμυνόμενος «περί πάρτης». Όταν ακούτε ηχηρές φράσεις γενικόλογου «πατριωτισμού» να επαναλαμβάνονται επιτρεπτές και ανενόχλητες, τότε είναι πλέον ή βέβαιο πως οι πομποί τους είναι ικανοί και πετυχημένοι πρωταγωνιστές (ή ρολίστες) του μεταπολιτευτικού πολιτικού θιάσου, αλλά όχι Επαναστάτες Εθνικιστές.
Είναι σαφές, και θα γίνεται ολοένα πιο ξεκάθαρο, πως η επόμενη Εθνική Επανάσταση θα γίνει γι΄ αυτά τα βασικά και θεμελιώδη, τα οποία ο σύγχρονος μεταπολιτευτικός «νεοέλληνας» μαζάνθρωπος έμαθε να απεμπολεί ελαφρά τη καρδία. Κι αυτά τα βασικά και θεμελιώδη ευτυχώς δεν μπορούν να τα διαχειριστούν πρόσωπα, φορείς και κόμματα που συνήθως διαφεντεύουν τον λεγόμενο «εθνικιστικό χώρο» προς όφελος των πρεσβειών, ενίοτε δε και των υπαλλήλων των πρεσβειών.
Γι’ αυτά, θα χρειαστεί σύντομα να επαναστατήσει αν θέλει να ζήσει. Και για να ζήσει, θα πρέπει να γίνει ξανά Πολεμιστής. Το δίλημμα είναι απόλυτα ξεκάθαρο : Επιλέγει κάποιος να αντιμετωπίσει την επικίνδυνη ζοφερή πολιτική πραγματικότητα ή ακολουθεί σκηνοθετημένους «Σωτήρες» που θα τον διατηρήσουν σε λαθροβίωση στον ψεύτικο κόσμο των Επικυριάρχων;
Η απάντηση, σύμφωνα με τον αρχέγονο Ινδοευρωπαϊκό – Ελληνικό τρόπο, είναι και πρέπει να είναι όπως η θεία αποκάλυψη, η θρησκευτική επιλογή : Ελεύθερη και Προσωπική! Για τούτο το Άτομο πρέπει να αποκτήσει Πρόσωπο. Όπως ο λίθος κρινόμενος και σχηματοποιούμενος από την βάσανο της «παιδείας» (παιδεύω = ταλαιπωρώ) από την σμίλη, με την διαδικασία της «μόρφωσης» αποκτά Μορφή και Πρόσωπο.
Ε.Δ.