Ήταν Δεκέμβριος του 1980 όταν εκδόθηκε το πρώτο τεύχος του περιοδικού μας, το οποίο ήταν ένα απλό ασπρόμαυρο 16σέλιδο, το οποίο κυκλοφορούσε χέρι με χέρι. Δεν είχαμε τότε και δεν ξεκινήσαμε με στόχο πολιτικό, αλλά για να καταδείξουμε την Πίστη μας στην Μεγάλη Ιδέα του Λαϊκού και Κοινωνικού Εθνικισμού, η οποία αποτελούσε και αποτελεί το απόλυτο κακό για το αμαρτωλό καθεστώς που κρατά μέχρι τις ημέρες μας.
Τότε λοιπόν, τον Δεκέμβριο του έτους 1980, στο πρώτο τεύχος και συγκεκριμένα στην σελίδα 12 υπήρχε ένα ανυπόγραφο ποίημα, το οποίο είχα γράψει εγώ και το οποίο σας παραθέτω:
“ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ
Προχωρούμε σε μια Φάλαγγα ίσια
χωρίς συγκεκριμένο στόχο ή σκοπό,
προχωρούμε με βήμα σταθερό
χωρίς να κοιτάξουμε
του διπλανού μας την κλονισμένη πορεία,
του χθεσινού μας συντρόφου
την φυγή απ’ το χρέος.
Ξαναγεννιόμαστε από τις προδοσίες των φίλων,
μέσα από τα ένοχα, φευγαλέα βλέμματα
των μέχρις χθες αγαπημένων προσώπων.
Ξαναγεννιόμαστε κάθε αυγή και κάθε δειλινό
από του ήλιου το φως το ζεστό,
και από μαύρο σκοτάδι της νύχτας
που μας ψιθυρίζει με ειρωνεία,
θάνατος – λυτρωτής ή θάνατος – φυγομαχία;”
Είχα πλήρη επίγνωση, λοιπόν, για το τι με περιμένει στο πέρασμα των χρόνων, για τις προδοσίες, τις λιποταξίες, τις αισχρές συκοφαντίες, τις ανυπόστατες κατηγορίες, τις τρομοκρατικές επιθέσεις, τον πόλεμο ενός ολόκληρου συστήματος εναντίον αυτών που τόλμησαν και τολμούν μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύκτας να ανάψουν ένα κερί, ποθώντας το άπλετο φως μιας Χρυσής Αυγής του Ελληνισμού!
Ν.Γ.Μ.