Ευρισκόμεθα ενώπιον της τελικής επιθέσεως των σκοτεινών δυνάμεων του χρήματος εναντίον των Εθνών και των Πατρίδων. Μπροστά μας είναι μία αναδιάταξη σε παγκόσμιο επίπεδο οικονομίας και γεωπολιτικής και μοιραία αυτά που συμβαίνουν στις ημέρες μας, μας θυμίζουν το παρακάτω απόσπασμα από το έργο ενός Γερμανού φιλοσόφου της Ιστορίας:
“Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ”, Oswald Spengler:
«Τιτάνια είναι η έφοδος του χρήματος για την κατάκτηση της δύναμης. Η βιομηχανία είναι ακόμη συνδεδεμένη με τη γη, όπως και ο αγροτικός κόσμος. Έχει την έδρα της και τις πηγές των υλικών της που αναβλύζουν από το έδαφος. Μόνο το ανώτατο χρηματοοικονομικό στρώμα είναι εντελώς ελεύθερο, εντελώς ασύλληπτο. Οι τράπεζες και κατά προέκταση το Χρηματιστήριο έχουν εξελιχθεί, λόγω των πιστωτικών αναγκών της ολοένα γιγαντωμένης βιομηχανίας σε ιδιαίτερη δύναμη, όπως το χρήμα σε όλους τους πολιτισμούς και θέλουν να είναι η μοναδική δύναμη.
Ο παμπάλαιος αγώνας ανάμεσα στην παραγωγική και την κατακτητική οικονομία, παίρνει τις διαστάσεις μιας πάλης γιγάντων. Την τελευταία πράξη του δράματος ζούμε στα χρόνια αυτά, η οποία και θα κορυφωθεί. Η δικτατορία του χρήματος προχωρεί και πλησιάζει προς μία φυσική κορύφωση, τόσο στον φαουστιανό όσο και σε κάθε άλλο τεχνικό πολιτισμό. Και τώρα συμβαίνει κάτι που μπορεί να το κατανοήσει μόνον όποιος έχει διεισδύσει στην ουσία του χρήματος. Αν το χρήμα ήταν κάτι απτό, η ύπαρξή του θα ήταν αιώνια. Επειδή, όμως, είναι μία μορφή της σκέψης θα σβήσει».
Ζούμε την επέλαση του ΧΡΗΜΑΤΟΣ, που μοιραία θα σβήσει μέσα στον Ιστορικό χρόνο σαν απόλυτη αξία μέσα όμως από συγκρούσεις και οδύνες, αλλά μη λησμονούμε ποτέ ποιοι κατάντησαν την Ευρώπη και την Ελλάδα βεβαίως, που μας ενδιαφέρει περισσότερο, μία οντότητα σχεδόν πολυφυλετική και πολυθρησκευτική, ποιοι είναι είναι τα αφεντικά της «παγκοσμιοποίησης».
Θέλουμε τις Πατρίδες μας ΠΙΣΩ, δεν θέλουμε εκατοντάδες χιλιάδες τριτοκοσμικούς στις κοινωνίες μας. Όμως, οι τελευταίοι που δικαιούνται να επιχειρηματολογούν υπέρ αυτού είναι αυτοί που μας τους έφεραν είτε εν ονόματι του καπιταλισμού της φιλελεύθερης δεξιάς, προς χάριν της «ελευθερίας» εργατικών χεριών και κεφαλαίων στις χώρες μας, είτε των εθνομηδενιστών της αριστεράς, που δεν πιστεύουν σε Φυλή και Έθνος.
