Η Γαλλία ενθάρρυνε εξ αρχής τους Τούρκους στην διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας της Ελλάδος. Η υποστήριξή της προς τον κεμαλικό στρατό βρήκε την έκφρασή της με την γαλλοτουρκική συμφωνία της Άγκυρας. Την ημέρα της υπογραφής της συνθήκης οι Τούρκοι ανακοίνωσαν την απόφαση της κεμαλικής κυβέρνησης να παραχωρήσει στους Γάλλους κεφαλαιούχους την εκμετάλλευση κοιτασμάτων σιδήρου, χρωμίου και ασημιού και την επιθυμία των κεμαλικών αρχών για γαλλοτουρκικές εταιρείες για την κατασκευή και εκμετάλλευση λιμανιών, σιδηροδρομικών γραμμών κ.λπ.
Σε ένα απόρρητο κρυπτογραφημένο τηλεγράφημα του Γάλλου πρωθυπουργού Αριστείδη Μπριάν προς το στρατηγό Τζουρό, που αποκαλύφθηκε πολύ αργότερα, διατάχτηκε η παράδοση στις τουρκικές αρχές από στρατιωτικές στολές μέχρι αεροπλάνα και υλικό για τηλεγραφικό σταθμό. Μετά την ήττα στα Μουδανιά οι γαλλικές αρχές αφόπλισαν τους Έλληνες στρατιώτες και τους παρέδωσαν στους Τούρκους.
Την στάση αυτή των Γάλλων στηλίτευσε ακόμα και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ γράφοντας: “Παρά τις προσπάθειες των Γάλλων να ελαχιστοποιήσουν τις φρικαλεότητες και να αποδείξουν, εναντίον των Ελλήνων παρόμοιες φρικαλεότητες σε μικρότερη κλίμακα, η κοινή γνώμη, όση υπήρχε, στρεφόταν αποφασιστικά εναντίον των Τούρκων”.
Λίγα χρόνια μετά την καταστροφή του 1922 ήρθαν στο φως έγγραφα που αποδείκνυαν πως το Βατικανό είχε παρακινήσει τους Γάλλους να βοηθήσουν τους Τούρκους γιατί δεν ήθελε να πάρουν οι Έλληνες την Κωνσταντινούπολη. Αγγλία, Γαλλία και Ιταλία) απέρριψαν επίσης την πρόταση Μικρασιατών για δημιουργία αυτόνομου μικρασιατικού κράτους με πρωτεύουσα τη Σμύρνη. Στο λιμάνι της Σμύρνης την ημέρα των φοβερών σφαγών του άμαχου πληθυσμού βρίσκονταν 21 συμμαχικά πλοία, από τα οποία 11 αγγλικά, 5 γαλλικά, 2 ιταλικά, 3 των ΗΠΑ.
Οι στόλοι των “συμμάχων” παρακολουθούσαν αδιάφοροι την φρίκη. Στην Κωνσταντινούπολη οι “συμμαχικές” αρχές αδιαφόρησαν τελείως για τους πρόσφυγες από τον Πόντο και τους άφησαν αβοήθητους, χωρίς καμία στοιχειώδη περίθαλψη, με αποτέλεσμα χιλιάδες να πεθάνουν από τις αρρώστιες στα στρατόπεδα.