Στα τέλη του 1973 άρχισαν να εκφράζονται ανοικτά οι τουρκικές διεκδικήσεις σε Αιγαίο και Κύπρο. Η ανακάλυψη του πετρελαίου είχε ανοίξει την όρεξη στους επίβουλους γείτονές μας, ενώ από την άλλη πλευρά, από την πλευρά δηλαδή της Ελλάδος φαινόταν πως υπήρχε αποφασιστικότης για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής και επί πλέον, παρ’ όλη την ψευδολογία που σκόπιμα έχει καλλιεργηθεί από τον καραμανλισμό της τελευταίες δύο δεκαετίες η Ελλάδα είχε το πλεονέκτημα και ήταν πάνοπλη για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους …
Τα όσα ακολούθησαν με Αττίλα και “Μεταπολίτευση” γνωστά για όσους θέλουν να γνωρίζουν την ΑΛΗΘΕΙΑ … Αυτό, όμως, που προπαντός έμεινε χαραγμένο στην μνήμη μου από τις τραγικές εκείνες ημέρες του Ιουλίου του 1974 είναι οι πανηγυρισμοί στους δρόμους των Αθηνών ενός ανέμελου όχλου για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, την ίδια στιγμή που στην Κύπρο μας τα στρατεύματα του Αττίλα έσφαζαν, βίαζαν, λεηλατούσαν και μια χούφτα γενναίων ανδρών έχυναν το αίμα τους και έδιναν τον υπέρ Πατρίδος αγώνα χωρίς καμία βοήθεια από την Πατρίδα.
Την ίδια στιγμή, που ο όχλος πανηγύριζε στις λεωφόρους της πρωτεύουσας του Ελληνισμού, ο νέος κυβερνήτης της χώρας δήλωνε ότι «η Κύπρος είναι μακριά» και ακόμη και μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει δώσει απαντήσεις γιατί τα Φάντομ δεν πήγαν ποτέ στην Κύπρο, γιατί τα υποβρύχια που βρισκόντουσαν έξω από την Κυρήνεια τις ώρες της αποβάσεως των τουρκικών στρατευμάτων έλαβαν διαταγή να γυρίσουν πίσω.
Όταν έθαβαν τους Ήρωες κρυφά σαν κλέφτες
Θυμάμαι επίσης χαρακτηριστικά είναι ένα Νεκρώσιμο σε έναν δρόμο της περιοχής Πατησίων, που έγραφε επάνω Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού Εμμανουήλ Χατζηδάκης, έπεσε υπέρ Πατρίδος και μια μεγάλη απορία στα νεανικά μου μάτια: Γιατί θάβουν κρυφά τους Ήρωες; Γιατί οι εφημερίδες δεν γράφουν λέξη για όσα συμβαίνουν στην Κύπρο μας;
Αργότερα έμαθα κι άλλα, έμαθα για τις χρυσές σελίδες δόξης που έγραψαν οι αξιωματικοί και οι άνδρες των ενόπλων δυνάμεών μας στο νησί του Ευαγόρα, έμαθα για τον Λοχαγό Σταυριανάκο που επετέθη στα τουρκικά στρατεύματα και σκοτώθηκε, τραγουδώντας το «σκέπασε μάνα σκέπασε γαλανομάτα κόρη, καθώς εσκέπασες και μας και τ’ άλλα τα παιδιά σου», ήρωες μέχρι σήμερα λησμονημένοι, αφού ήρωες για αυτούς που μας εξουσιάζουν ήταν οι μεγάλοι … δημοκράτες της μεταπολιτεύσεως και οι ψευτοαντιστασιακοί της τελευταίας στιγμής.
Βαρύ το στίγμα εκείνου του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974 και η ξεχωριστή δόξα και πολεμική αρετή εκείνων των γενναίων ανδρών δεν φθάνει για να ξεπλύνει την εθνική ντροπή μιας ήττας, δεν φθάνει για να ξεπλύνει τις Ελληνικές σημαίες που βρίσκονται στο πολεμικό μουσείο των Τούρκων και την συνεχιζόμενη κατοχή στην Κυρήνεια και την Αμμόχωστο. Όμως, ποιος τα θυμάται αυτά σήμερα …
Κάθε 24η Ιουλίου στο προεδρικό μέγαρο γίνεται μια μεγάλη δεξίωση για την αποκατάσταση της «δημοκρατίας» και όλοι φροντίζουν να λησμονηθεί πως αυτή η «δημοκρατία» ήλθε και πάλι στην Ελλάδα μέσα από μια εθνική καταστροφή, μια εθνική καταστροφή γεμάτη ερωτηματικά, ερωτηματικά, στα οποία ακόμη δεν έχει απαντήσει κανείς. Με βαρύ λοιπόν, το φορτίο της εθνικής ντροπής οι Εθνικιστές, όσοι είχαν απομείνει όρθιοι και ζωντανοί, πασχίζουν να μαζέψουν τις δυνάμεις τους.
Το κόμμα της 4ης Αυγούστου αρχίζει και πάλι να λειτουργεί, ενώ ιδρύεται και το «Κίνημα» και σημαντικό πυρήνα συσπειρώσεως των εθνικών δυνάμεων αποτελεί η Εθνική Φοιτητική Ένωσις Κυπρίων(ΕΦΕΚ), που ακόμη βρίσκεται στα χέρια των Ενωτικών. Αυτό μέχρι το φθινόπωρο του 1974 γιατί τότε γίνονται εκλογές και παρόλο το γεγονός ότι την πλειοψηφία κερδίζουν οι Εθνικιστές Ενωτικοί, με ένα πραξικόπημα στην κυριολεξία η ΕΦΕΚ περνά στα χέρια της αριστεράς και των Μακαριακών.
Μάλιστα, έλαβαν τότε χώρα με αφορμή τις εκλογές αυτές και σοβαρά επεισόδια στα γραφεία των Κυπρίων φοιτητών στην οδό Αμερικής. Από την μια μεριά ήταν οι Εθνικιστές, κρατώντας Ελληνικές Σημαίες και τραγουδώντας εμβατήρια του Στρατού μας και από την άλλη ένα τεράστιο πλήθος κάθε λογής αριστερού στοιχείου και με την αστυνομία απούσα. Ήταν ένα πρώτο σημάδι για το τι έμελλε να ακολουθήσει, για το μέχρι πού επρόκειτο να φθάσει η «αντιχουντική» και αντιεθνικιστική υστερία του καραμανλικού κράτους.
Όταν το κράτος της «δεξιάς» ΝΔ προωθούσε το πνεύμα της αριστεράς
Τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, όπως όλοι όσοι τα έζησαν γνωρίζουν, υπήρξε πανταχού παρούσα η λεγόμενη μόδα της αριστεράς. Από το πουθενά άρχισαν να εμφανίζονται κουλτουριάρηδες μουσάτοι με αμπέχονα, που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν κρυμμένοι στην τρύπα τους, να παριστάνουν τους αντιστασιακούς και τους επαναστάτες. Ταυτόχρονα, το κράτος της «δεξιάς» προωθούσε αυτό το πνεύμα και είχε επιδοθεί σε έναν απηνή διωγμό κάθε εθνικιστικού στοιχείου που τολμούσε να παραμείνει ανεξάρτητο και δεν στοιχιζόταν στις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας…
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα η αντίσταση των εθνικιστικών δυνάμεων, που βεβαίως υπήρξαν, ήταν από μηδαμινή έως ελάχιστη. Χιλιάδες αξιωματικοί εδιώχθησαν από τις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, ενώ όσοι ήσαν εθνικιστές και φοιτούσαν στα Πανεπιστήμια εμποδίζοντο από ομάδες μαρξιστών ακόμη και να δώσουν εξετάσεις στις σχολές τους. Από την άλλη πλευρά, τα στελέχη του καθεστώτος της 21ης Απριλίου στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αρχής γενομένης από υπουργούς και αξιωματούχους μέχρι και τα στελέχη των υπηρεσιών, άλλαξαν μέσα σε μια ημέρα πορεία και από υμνητές του στρατιωτικού καθεστώτος μετεβλήθησαν σε υπέρμαχους της μεταπολιτεύσεως.
Ήταν ξαφνικά σαν να μην υπήρξε ποτέ το καθεστώς της 21ης Απριλίου, παρ’ όλο που για επτά ολόκληρα χρόνια διοικούσε το κράτος και ευεργέτησε αναμφισβήτητα εκατομμύρια ανθρώπους. Όμως τα στερνά τιμούν τα πρώτα και έτσι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που είχαν απολαύσει αγαθά και αξιώματα από το στρατιωτικό καθεστώς, ξαφνικά ένιωσαν μέσα τους ισχυρό το ένστικτο της επιβίωσης και πήγαν με την πλευρά αυτού που ήταν στην παρούσα περίσταση δυνατός. Έτσι, οι τέως χουντικοί έγιναν στο μεγαλύτερο μέρος τους δημοκράτες και αρκετοί από αυτούς ευρίσκονται μέχρι και σήμερα σε κόμματα της αριστεράς!
Ν.Γ. Μιχαλολιάκος
ΥΓ: Μια μυστική Σύσκεψη στο Παρίσι και ο Αττίλας: Συμμετείχαν σε αυτήν οι ακόλουθοι Πολιτικοί: Καραμανλής, Ετσεβίτ, Μακάριος. Η Μυστική αυτή Σύσκεψη ακολούθησε τη Μυστική Σύσκεψη στο Παρίσι τον Μάιο του 1974 Κίσσιγκερ, Καραμανλή, Ετσεβίτ. Να σημειωθεί ότι, ο Κίσσιγκερ είχε ΜΥΣΤΙΚΗ συνάντηση στο Παρίσι με τον Καραμανλή και τον Αύγουστο του 1973.
Η Επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων αποδέχτηκε το γεγονός της συνάντησης αυτής. Τα στοιχεία αυτά είναι καταχωρημένα στα πρακτικά της Βουλής στην σχετική έρευνα για τον Φάκελο της Κύπρου.
Την πληροφορία αυτή, αρχικώς δημοσίευσε στις 13-6-1978 η αγγλική εφημερίδα Daily Telegraph και στις 4-12-1984 οι Times του Λονδίνου, χωρίς ποτέ να διαψευσθούν και όχι μόνον. Κύκλοι του Χένρυ Κίσσιγκερ την έχουν επιβεβαιώσει.