“Στην Επιτροπή της βουλής για την προδοσία της Κύπρου κατατέθηκαν τα ακόλουθα, τα οποία ΟΥΔΕΙΣ αμφισβήτησε: ΥΠΗΡΞΕ Μυστική Σύσκεψη στο Παρίσι Καραμανλή, Ετσεβίτ και Μακαρίου. Η Μυστική αυτή Σύσκεψη ακολούθησε τη Μυστική Σύσκεψη στο Παρίσι τον Μάιο του 1974 Κίσσιγκερ, Καραμανλή, Ετσεβίτ. Ο Κίσιγκερ είχε ΜΥΣΤΙΚΗ συνάντηση στο Παρίσι με τον Καραμανλή και τον Αύγουστο του 1973. Η Επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων αποδέχτηκε το γεγονός της συνάντησης αυτής. Την πληροφορία αυτή, αρχικώς δημοσίευσε στις 13-6-1978 η αγγλική εφημερίδα Daily Telegraph και στις 4-12-1984 οι Times του Λονδίνου, χωρίς ποτέ να διαψευσθούν.”
“Aυτό που μου έμεινε από τις τραγικές εκείνες ημέρες, είναι οι πανηγυρισμοί στους δρόμους των Αθηνών ενός ανέμελου όχλου για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, την ίδια στιγμή που στην Κύπρο μας τα στρατεύματα του Αττίλα έσφαζαν, βίαζαν, λεηλατούσαν και μια χούφτα γενναίων ανδρών έχυναν το αίμα τους και έδιναν τον υπέρ Πατρίδος αγώνα χωρίς καμία βοήθεια από την Πατρίδα. Την ίδια στιγμή, που ο όχλος πανηγύριζε στις λεωφόρους της πρωτεύουσας του Ελληνισμού, ο νέος κυβερνήτης της χώρας δήλωνε «ότι η Κύπρος είναι μακριά» και ακόμη και μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει δώσει απαντήσεις γιατί τα Φάντομ δεν πήγαν ποτέ στην Κύπρο, γιατί τα υποβρύχια που βρισκόντουσαν έξω από την Κυρήνεια τις ώρες της αποβάσεως των τουρκικών στρατευμάτων έλαβαν διαταγή να γυρίσουν πίσω.
Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ένα νεκρώσιμο σε έναν δρόμο της περιοχής Πατησίων, που έγραφε επάνω Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού Χατζηδάκης, έπεσε υπέρ Πατρίδος και μια μεγάλη απορία στα νεανικά μου μάτια: γιατί θάβουν κρυφά τους ήρωες; Γιατί οι εφημερίδες δεν γράφουν λέξη για όσα συμβαίνουν στην Κύπρο μας;
Αργότερα έμαθα κι άλλα, έμαθα για τις χρυσές σελίδες δόξης που έγραψαν οι αξιωματικοί και οι άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεών μας στο νησί του Ευαγόρα, έμαθα για τον λοχαγό Σταυριανάκο που επετέθη στα τουρκικά στρατεύματα και σκοτώθηκε τραγουδώντας το «σκέπασε μάνα σκέπασε γαλανομάτα κόρη καθώς εσκέπασες και εμάς και τ’ άλλα τα παιδιά σου», ήρωες μέχρι σήμερα λησμονημένοι, αφού ήρωες για αυτούς που μας εξουσιάζουν ήταν οι μεγάλοι… δημοκράτες της μεταπολιτεύσεως και οι ψευτοαντιστασιακοί της τελευταίας στιγμής.
Βαρύ το στίγμα εκείνου του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974 και η ξεχωριστή Δόξα και Πολεμική Αρετή εκείνων των γενναίων ανδρών δεν φθάνει για να ξεπλύνει την εθνική ντροπή μιας ήττας, δεν φθάνει για να ξεπλύνει τις Ελληνικές σημαίες που βρίσκονται στο πολεμικό μουσείο των Τούρκων και την συνεχιζόμενη κατοχή στην Κυρήνεια και την Αμμόχωστο. Όμως, ποιος τα θυμάται αυτά σήμερα … Κάθε 24 Ιουλίου στο προεδρικό μέγαρο γίνεται μια μεγάλη δεξίωση για την αποκατάσταση της «δημοκρατίας» και όλοι φροντίζουν να λησμονηθεί πως η «δημοκρατία» αυτή ήλθε και πάλι στην Ελλάδα μέσα από μια εθνική καταστροφή, μια εθνική καταστροφή γεμάτη ερωτηματικά, ερωτηματικά στα οποία ακόμη δεν έχει απαντήσει κανείς.
Ν.Γ.Μ.