31 Ιουλίου του 1920 δολοφονείται ένας μεγάλος Έλληνας ο Ίων Δραγούμης, ο πατέρας του Ελληνικού Εθνικισμού. Ακριβώς απέναντι από την λιτή μαρμάρινη κολόνα, που ευρίσκεται στο σημείο που άφησε την ύστατη πνοή του ο ΙΔΑΣ του Μακεδονικού Αγώνα, κτίστηκε αργότερα ένα κτίριο, το ξενοδοχείο Χίλτον (εγκαίνια το 1963). Κτίριο – σύμβολο της μεταπολεμικής Ελλάδος, του κράτους της αντιπαροχής και των εργολάβων, της μίζας, της ρεμούλας, της αρπαχτής, του εύκολου πλουτισμού.
Δύο κόσμοι, ο ένας απέναντι από τον άλλον. Από την μια το ψευτορωμαίικο της κονόμας του Χίλτον και απ’ την άλλη η αληθινή Ελλάδα του Ίωνα Δραγούμη.
Η Ελλάδα για την οποία χωρίς δισταγμό έδωσε την ζωή του ο Ίων Δραγούμης και που κάποιοι εθνικόφρονες της πεντάρας, φιλελεύθεροι κτλ., σκουπίδια της πολιτικής και της Ιστορίας τον θέλουν δικό τους. Σ’ αυτούς όλους απαντά ο Ίωνας Δραγούμης με τα δικά του λόγια γράφοντας:
«Αν είμαστε ζωντανό γένος, δε θα κολλήσωμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το σύνταγμα και οι βουλευτές είναι μια αρρώστια. Δεν είναι η ζωή μας.»