Από το 1821 όταν το Γένος μας ξεσηκώθηκε ενάντια στον Οθωμανό τύραννο μέχρι τα 1922, ο Ελληνισμός προχωρούσε προς το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας και δεν θα είχαν χαθεί όλα το 1922 εάν οι υποτακτικοί της ξενοκρατίας δεν υποχωρούσαν και χάναμε την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο και την Τένεδο στην συνθήκη της Λωζάννης, χωρίς ο Κεμάλ να ρίξει ούτε μία σφαίρα!
Και ήταν τότε, το 1922, λίγο πριν την καταστροφή της Σμύρνης, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς, ο “φασίστας”, έγραφε στην εφημερίδα “ΧΡΟΝΙΚΑ”:
“Είμεθα εις θέσιν εν Θράκη να προβώμεν εις δράσιν. Η Θράκη χωρίζεται δια θαλάσσης από του εχθρού, είναι επομένως ευχερής η άμυνα αυτής με μικρές δυνάμεις.Έπειτα, κοίται επ’ αυτής η Κωνσταντινούπολις, η συγκέντρωσις επομένως εν Θράκη Στρατού, κυρίως δε μεγάλης δυνάμεως εις Τσατάλτζαν έναντι της Κωνσταντινουπόλεως θα απετέλουν σπουδαία επιχειρήματα δια τας περί Θράκης διπλωματικάς διαπραγματεύσεις.” (Σπύρου Μελά, ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ, Εκδόσεις Historia Αθήνα 2016).
Και δεν άκουσε κανείς ούτε τον Στρατηγό Μεταξά, ούτε τον Στρατηγό Πάγκαλο, ούτε τον Ναύαρχο Χατζηκυριάκο και έτσι χάθηκε η Ανατολική Θράκη, την οποία εάν κατείχε η Ελλάς θα ήταν σήμερα ένα Έθνος 20 εκατομμυρίων, θα ήταν περιφερειακή δύναμη με συγκυριαρχία στα Στενά των Δαρδανελίων.
Έτσι η Πατρίδα μας μία από τις χώρες που νίκησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο βρέθηκε περισσότερο νικημένη και από τους νικημένους με ξεριζωμένο τον Ελληνισμό από Μικρά Ασία και Ανατολική Θράκη και έχοντας μέσα στα σπλάχνα της έναν μοιραίο διχασμό.
