Ασφαλώς και εκτιμούμε τους Άνδρες και τις Γυναίκες των Ενόπλων μας Δυνάμεων και επειδή ακριβώς τους θεωρούμε ξεχωριστούς και θα έπρεπε να είναι η φυσική αριστοκρατία του Έθνους, έχουμε απαιτήσεις και δεν μας αρέσει καθόλου που οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν μεταβληθεί σε δημόσιους υπάλληλους. Είναι κάτι παραπάνω από αυτό, αλλά φαίνεται πως είτε δεν το θέλουν, είτε δεν το νοιώθουν!
Όσοι λοιπόν, αισθάνονται ότι θίγεται η αξιοπρέπειά τους σαν Στρατιώτη, υπάρχουν και οι παραιτήσεις. Ελάχιστες οι περιπτώσεις βέβαια αλλά δεν λείπουν όπως αυτή που παραθέτουμε παρακάτω.
Αύγουστος του 1995 και δημοσιεύεται στον ημερήσιο τύπο μια επιστολή ενός Ανθυπολοχαγού του Ελληνικού Στρατού, ο οποίος με ανοικτή αναφορά του προς τον υπουργό εθνικής αμύνης υποβάλλει την παραίτησή του:
«Κύριε Υπουργέ
Είμαι μόνιμος ανθυπολοχαγός του Στρατού Ξηράς με αρκετά έτη υπηρεσίας. Όταν πήγα στο στρατό είχα σαν σκοπούς την επαγγελματική μου σταδιοδρομία με παράλληλη διαφύλαξη των πανάρχαιων ιδανικών της πατρίδας, θρησκείας και οικογένειας. Με αφωνία διαπιστώνω:
Την πατρίδα μου να προπηλακίζεται συμβιβαζόμενη με τον προαιώνιο εχθρό θάβοντας τους αγνοούμενους της Κύπρου και βοηθώντας την είσοδο του βάρβαρου Τούρκου στην κοινή αγορά.
Την Εκκλησία να προπηλακίζεται και να εξευτελίζεται με τηλεοπτικές αναμετρήσεις υπουργών και μητροπολιτών και να υποχρεώνεται σε απαράδεκτους συμβιβασμούς.
Την οικογένεια να διαλύεται με νομοθετήματα που υποθάλπουν την μοιχεία, διαλύουν την οικογένεια με αυτόματα διαζύγια, δημιουργούν νομική ισότητα του εξωγάμου με το γνήσιο τέκνο, προωθούν την έκτρωση και αλλοτριώνουν την ιερότητα του γάμου με δημαρχιακές εγκρίσεις. Όπως επίσης διαπιστώνω τη διάλυση της Παιδείας που μοιραίως οδηγεί τα παιδιά στον όλεθρο των ναρκωτικών, τα οποία με τόση απάθεια αντιμετωπίζονται.
Δεν μου μένει λοιπόν άλλη επιλογή από την παραίτηση της θέσεως και του βαθμού μου, ως ελάχιστη ενέργεια διαμαρτυρίας».