-
Προσπαθώντας να διορθώσουν τα αδιόρθωτα οι πατριδοκάπηλοι που εξαπάτησαν έναν ολόκληρο λαό, παριστάνοντας τους “Μακεδονομάχους”, κρατώντας νάυλον σημαιάκια και φορώντας περικεφαλαίες, τα κάνουν τα πράγματα χειρότερα για όσους τουλάχιστον έχει απομείνει κρίση και εθνική συνείδηση.
-
Γιατί δεν αναφερόμαστε, ασφαλώς σε αυτούς που έχουν ξεχάσει και Μακεδονία και Ελλάδα και συνωστίζονται στην ουρά για να γλύψουν κανένα κόκαλο της εξουσίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Σε όλους αυτούς αφιερώνουμε την παρακάτω είδηση:
“Στην απαλοιφή του χαρακτηρισμού «ιστορική» για τη Συμφωνία των Πρεσπών, που υπήρχε στο αρχικό κείμενο της κοινής ανακοίνωσης Ελλάδας και ΗΠΑ μετά τη συνάντηση Δένδια – Pompeo, προχώρησε το υπουργείο Εξωτερικών. Η Συμφωνία των Πρεσπών στο κείμενο που εκδόθηκε στα αγγλικά χαρακτηριζόταν ως «ιστορική», γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση τόσο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όσο και του ΚΙΝΑΛ, ενώ σχολιάσθηκε ιδιαίτερα δυσμενώς και μέσω των social media.
Ειδικότερα, στο αρχικό κείμενο και στην παράμετρο της περιφερειακής συνεργασίας αναφερόταν:
«The United States and Greece reiterate their support for the intergration of all the countries of the Western Balkans into European an transatlantic institutions acconding to the choice of their citizens.
They highlighted Greece’s efforts to this end, noting the continued relevance of the historic Prespes Agreement and North Macedonia’s subsequent accession to NATO, while underscoring the importance of its consistent implementation in good faith».
Λίγο αργότερα, η ανακοίνωση επαναλήφθηκε με την ένδειξη «ορθή επανάληψη» και πλέον στο επίμαχο σημείο δεν υπάρχει η λέξη historic.”
Σίγουρα η “ορθή επανάληψη” δεν πρόκειται να επηρεάσει την άποψη για τον Ιστορικό του μέλλοντος για αυτούς που παρέδωσαν το όνομα Μακεδονία στα Σκόπια.
Σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι γράφουν “ιστορία” αφιερώνεται το παρακάτω ποίημα του αείμνηστου Νίκου Γκάτσου:
Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά,
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά.
Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές,
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τους χάρισες ποτές.Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά,
μα ‘ρθαν καιροί που σε πιστέψαμε βαθιά.
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς,
Ομορφονιά που δε σε κέρδισε κανείς.Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά,
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά.
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές,
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους δρόσισες ποτές.Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά,
μα ‘ρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά.
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς,
Ομορφονιά που δε σε κέρδισε κανείς.
