Κάποιοι κρύβουν το πρόσωπό τους με κάθε τρόπο όταν οδηγούνται στον Εισαγγελέα με τις χειροπέδες, εγώ όχι, γιατί γνώριζα ότι ήμουν θύμα του μένους ενός ολόκληρου καθεστώτος. Και βεβαίως απαγορεύεται, ως γνωστόν, να εμφανίζονται στις τηλεοπτικές οθόνες οι κρατούμενοι με τις χειροπέδες … Για την Χρυσή Αυγή όμως έπρεπε όχι απλά να φανούν αυτές οι χειροπέδες, αλλά να γίνουν τηλεοπτικό θέαμα παγκόσμιο.

Και ήταν αποτέλεσμα η μεθόδευση αυτή εντολής κυβερνητικής και γι’ αυτό μάλιστα δεν με έβγαλαν καν από τα υπόγεια της Γενικής Ασφάλειας, ως συνήθως, αλλά … περπατώντας(!) από την κεντρική είσοδο στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, όπου περίμεναν κάμερες από εκατοντάδες ίσως κανάλια και εφημερίδες από όλο τον κόσμο! Ήταν το όλο σκηνικό μία επιχείρηση “Σοκ και Δέος” ολόκληρου του συστήματος και με “γκιλοτίνες” τις τηλεοπτικές οθόνες έστελναν ένα μήνυμα τρόμου στον Λαό, σε όλους αυτούς τους απλούς ανθρώπους των λαϊκών τάξεων, στην νεολαία, σε εργάτες και αγρότες, σε άνεργους, σε αστυνομικούς και στρατιωτικούς ένα μήνυμα που έλεγε “μακριά από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ γιατί αλλιώς … Και φοβήθηκαν πολλοί, όχι, όμως, όλοι!

“Γιατί παραμείναμε ΟΡΘΙΟΙ σε καιρούς ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ”

Πριν ακόμη με εμφανίσουν σε πρωτοσέλιδα και κανάλια με τις χειροπέδες, σε αυτόν τον ρωμαϊκό θρίαμβο ενός σάπιου και διεφθαρμένου καθεστώτος, του ψευτορωμαίικου, για την σελίδα αυτήν ακριβώς της εφημερίδας μας, από τα κελιά της αντιτρομοκρατικής έγραφα:

“29ης Σεπτεμβρίου 2013: «Αγαπημένοι μου Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες, σας γράφω από ένα κελί των κρατητηρίων. Επί είκοσι έτη στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας μας υπήρχε ένα άρθρο εκτενές. Αυτήν την εβδομάδα δεν είχα αυτήν την ευκαιρία … Με κάθε τρόπο πονηρό, χρησιμοποιώντας μέσα δόλια προσπαθούν να παρουσιάσουν τον νόμιμο πολιτικό μας αγώνα σαν μια … εγκληματική οργάνωση(!) Έχετε ΠΙΣΤΗ και ΕΠΙΜΟΝΗ και στο τέλος είναι βέβαιο ότι θα δικαιωθούμε γιατί παραμείναμε ΟΡΘΙΟΙ σε καιρούς ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ, γιατί είχαμε την ξεχωριστή τύχη να μας επιλέξει η ΜΟΙΡΑ ώστε να γίνουμε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς η επαγρυπνούσα συνείδηση του Έθνους. Όποια και εάν είναι η κατάληξη αυτής της τόσο σκοτεινής ιστορίας, το βέβαιον είναι ότι ΕΜΕΙΣ οι Χρυσαυγίτες και οι Χρυσαυγίτισσες γράψαμε ΙΣΤΟΡΙΑ και αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το αφαιρέσει. Είμαι Υπερήφανος για όλους ΣΑΣ, για όλους εσάς που παραμένετε Αγωνιστές της Μεγάλης ΕΘΝΙΚΗΣ ΙΔΕΑΣ στον καιρό του Εθνομηδενισμού, της Παγκοσμιοποίησης, της υποταγής στον ξένο αφέντη, στον καιρό της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας, στον καιρό των Μνημονίων.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝ ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΑΜΕ, γιατί ΔΕΝ παίξαμε τον ρόλο μιας μαριονέτας στο πολιτικό τους κουκλοθέατρο. Τελειώνω και σας χαιρετώ με τον στίχο ενός ηρωικού κλέφτικου τραγουδιού:
«Οι κλέφτες προσκυνήσανε και γίνανε ραγιάδες, μα ένα μικρό κλεφτόπουλο δεν λέει να προσκυνήσει …».

“Πόσο λίγη είναι η δύναμη των πολλών και πόσο πολύ δυνατή είναι η ΠΙΣΤΗ των λίγων!”

Όλα ξεκίνησαν από εκείνο το βράδυ της 2ας Φεβρουαρίου του 2013 όταν στην πλατεία Ρηγίλλης συγκεντρώθηκαν περισσότεροι από 50.000 Χρυσαυγίτες σε μία αλησμόνητη συγκέντρωση και πορεία! Πενήντα χιλιάδες λαού παραληρούσε και φώναζε Zήτω όταν ήμουν στο βήμα και πίστευα ότι ήταν όλοι αυτοί ταγμένοι σε ένα σκοπό Ιερό, ήταν εθελοντές ενός αγώνα ασυμβίβαστου για Πίστη, Πατρίδα, Ελευθερία. Και δεν πέρασαν παρά μόλις λίγοι μήνες για να αποδειχθεί για μια ακόμη φορά πόσο αβέβαιος είναι ο κτύπος της καρδιάς του πλήθους, πόσο λίγη είναι η δύναμη των πολλών και πόσο πολύ δυνατή είναι η ΠΙΣΤΗ των λίγων!

Και ήταν μόλις επτά μόνον μήνες μετά, όταν μέσα στο κελί άκουγα έναν από τους δεσμοφύλακες αστυνομικούς να λέει ότι δεν συγκεντρώθηκαν πολλοί έξω από την Ασφάλεια στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Πράγματι ήταν δεν ήταν πεντακόσιοι… Από τις 50.000 στους 500! Ένας στους εκατό! Αυτός ήταν πάντα ο λαός… “Me Νe Frego”! Ποτέ δεν πίστεψα άλλωστε στους πολλούς.

Τα χρόνια πέρασαν και μεσολάβησαν πολλά. Μια φυλακή για 18 ολόκληρους μήνες, μία δίωξη και μία δίκη, περιορισμός κατ’ οίκον μετά την φυλακή και προδοσίες, προδοσίες πολλές. Όλα αλλάζουνε, αλλά τελικά στο βάθος ίδια μένουν και ίδια πάντα ήτανε, τα προσωπεία αλλάζουν μόνο, αφού όσοι πραγματικά πίστευαν, ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ και όσοι έπαιζαν θέατρο, τώρα παίζουν θέατρο αλλού … Πάντοτε λίγοι ήταν αυτοί που κυλούν τον τροχό της Ιστορίας, που γράφουν το πέρασμά τους στον χρόνο βαθειά και το χαράζουν, όπως χαράζει το διαμάντι. Οι “πολλοί” δεν ήταν ποτέ τίποτε άλλο από τους κομπάρσους των σκηνικών, που στήνονται για να παιχθεί η τραγωδία ή κωμωδία της Ιστορίας.

Ας γνωρίζουν εχθροί και “φίλοι” ότι αυτές οι χειροπέδες δεν λύγισαν ποτέ την ψυχή μου και με τους “λίγους”, που έχουν Πίστη και Ψυχή και δεν είναι φτερά στον άνεμο και τυχαίοι περαστικοί, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι μέχρι το τέλος του κόσμου.

Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ