Είχα να πάω στα χώματα τα πατρογονικά, που ξεχωριστά λατρεύω, αν και έχω γεννηθεί στην Αθήνα, από το 2017. Μετά από χρόνια τρία, βρέθηκα και πάλι να αντικρίζω το χωριό των προγόνων μου, τα Κορογονιάνικα. Και έχω κλείσει στην ψυχή μου τις εικόνες αυτού του θέρους, εικόνες που μου δίνουν δύναμη ανείπωτη να αντιμετωπίσω τις σκληρές ημέρες που έρχονται.
Αντίκρισα από την Πατρογονική μου Εστία τον ήλιο βασιλιά να ανατέλλει μέσα από τον Κόλπο τον Λακωνικό και στο βάθος τα Κύθηρα και ο Κάβο Μαλλιάς πιο πέρα Ανατολικά και είδα να δύει ο φωτοδότης της ζωής μας μέσα στα νερά του Μεσσηνιακού κατακόκκινος σαν αίμα, σαν το λάβαρο το τιμημένο του Κινήματός μας, ίδιο χρώμα, ίδια λάμψη …
Μετά από χρόνους πολλούς, βούτηξα στα νερά της Μάνης, τα ξεχωριστά, προσηλιακά και αποσκιερά. Ξεκινώντας από την Χαλικιά του Βάτα, ορμητήριο της γενιάς των Λεκιάνων , όπου κρατά και η μανογενιά μου οι Αρβανιτιάνοι, πέρασα από τον Μάραθο στην Κοκκάλα, χωριό αγαπημένων μου συγγενών και φίλων ξεχωριστών, και στην Λάγια των Μιχελιάνων της Κυρογενιάς μου και με ένα σκάφος βρέθηκα και σε μια όμορφη πανέμορφη παραλία, την κοιτίδα του γένους των Μαυρούτσων και ύστερα στον Κάλαμο, την ακτή των Μιχαλολιάνων και στον Ψωμαθιά, στο Πόρτο Κάγιο όπως τον λένε σήμερα, και βρέθηκα και κάτω από την σκιά του Ναού του Ποσειδώνα στην παραλία του Ταινάρου σε ύδατα Ιερά καθαγιασμένα από την Ιστορία και από μνήμες Ιστορικές. Εκεί όπου βρέθηκαν κάποτε ο Αντώνιος με την Κλεοπάτρα μετά την ήττα τους, πριν πάνε στην Αίγυπτο, όπου και άφησε εκεί στην Αλεξάνδρεια την ύστατη πνοή του ο Αντώνιος, ακούγοντας την ακολουθία του αγαπημένου του θεού να τον εγκαταλείπει με μουσικές εξαίσιες με φωνές, καθώς περιγράφει ο μεγάλος Καβάφης. Και ύστερα στην παραλία της Βάθειας, στους Μέσα Κάπους και στον Αλμυρό δίπλα από τα ερείπια της Αρχαίας Καινήπολης που δεν μπόρεσε ποτέ να κατακτήσει ο φόβος και ο τρόμος της Μεσογείου ο Γιζέριχος και οι Βάνδαλοι.
Και βρέθηκα μέρες αργότερα στην Μάνη την Μεσσηνιακή, εκεί στην Βέργα, όπου υπάρχει το Μνημείο για τους Γενναίους που σταματήσανε τον Ιμπραήμ, το Μνημείο που επάνω του γράφει: “Εγώ είμαι η Βέργα του Αρμυρού κι όσα με βρούσι τα μπορού”.
Μια φράση πρόκληση απέναντι στην κάθε σκληρή μοίρα που περιμένει τους απροσκύνητους αγωνιστές της Ιδέας στο πέρασμα των αιώνων.
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ