1825 – ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ του Ν.Γ. Μιχαλολιάκου

Όταν η Ελλάδα δήλωνε υποταγή στην Μεγάλη Βρετανία

“Tο χέρι οπού προσφέρετε

ως προστασίας σημείον

εις ξένον έθνος, έπνιξε

και πνίγει τους λαούς σας,

πάλαι, και ακόμα.”

Ανδρέας Κάλβος, Ωδή Έκτη: “Aι Ευχαί”  

Η ιστορία υποτίθεται ότι διδάσκει. Όμως, αυτοί που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του τόπου και όχι μόνον σήμερα, αλλά στα 200 σχεδόν χρόνια βίου του νεωτέρου Ελλαδικού κράτους, φαίνεται πως δεν έχουν διδαχθεί τίποτε από την Ιστορία. Υπάρχει, βεβαίως και η άποψη πως δεν είναι ζήτημα πως δεν έχουν διδαχθεί τίποτε από την ιστορία, αλλά ότι κυβερνούν κατ’ αυτό τον τρόπο σε διατεταγμένη υπηρεσία… Είτε το ένα συμβαίνει, είτε το άλλο, το ίδιο βλάπτουν την Πατρίδα! 

Η εκχώρηση Εθνικής κυριαρχίας, η οποία προβλέπεται από τα Μνημόνια των παγκόσμιων τοκογλύφων, όμως, δυστυχώς, προβλέπεται και από το ίδιο το Σύνταγμα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας. Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, το συγκεκριμένο άρθρο (το άρθρο 28) είναι ξεκάθαρο ότι «βλέπει» την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας δυνατή για ένα και μόνον συγκεκριμένο λόγο και ο λόγος αυτός είναι η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση! Σε καμμία περίπτωση δεν αναφέρεται στο άρθρο αυτό ούτε το αγγλικό δίκαιο, που προβλέπεται από το Μνημόνιο, ούτε βεβαίως η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας σε κάθε είδους δανειστές και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο! Ας έλθουμε όμως στην Ιστορία.

Από την 25η Μαρτίου του 1821 στον Ιούλιο του 1825

Η Επανάσταση του 1821 όλοι γνωρίζουμε ότι δεν στηρίχθηκε στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής παρ’ όλα τα αντιθέτως θρυλούμενα ότι πίσω από τον επαναστατημένο Ελληνισμό ευρίσκετο η Ρωσσική αυτοκρατορία. Είναι γεγονός ότι η Ρωσσία είχε εμπλακεί όχι λίγες φορές σε πόλεμο με την Τουρκία στο παρελθόν, αλλά στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο εδεσμεύετο από τις αποφάσεις της ιεράς συμμαχίας και δεν υπήρχε περίπτωση να ενθαρρύνει την Εθνική μας επανάσταση. Ήμασταν στην εποχή, λίγα χρόνια μετά την ήττα του Μεγάλου Ναπολέοντα και το κλίμα ήταν βαρύ για κάθε είδους απελευθερωτικό αγώνα ακόμη και για τον Ελληνικό, που είχε χαρακτήρα Εθνικό, και όχι «ταξικό» όπως υποστηρίζουν οι «προοδευτικοί».

Επί τέσσερα χρόνια οι Έλληνες νικούσαν σε όλα τα μέτωπα και είχαν φέρει σε αμηχανία τις μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες έβλεπαν το ενδεχόμενο μιας ελεύθερης και ανεξάρτητης Ελλάδος ορατό, σαν  μια πραγματικότητα, την οποία εκαλούντο να αντιμετωπίσουν και το ζητούμενο ήταν ποιος απ’ όλους θα κατορθώσει να ελέγξει το νέο αυτό κράτος σε αυτήν την τόσο σημαντική γεωπολιτικά γωνιά του πλανήτη! Χαρακτηριστικό του ενδιαφέροντός τους είναι το παρακάτω, που γράφει στα απομνημονεύματά του ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος έπαιζε κυρίαρχο ρόλο στην Ελλάδα την περίοδο εκείνη. Γράφει λοιπόν ο Γέρος του Μοριά για την αγωνία της Αγγλίας για το που αυτός ανήκει:

«Μια φορά έλαβα ένα γράμμα από τον Ρώμαν, και μου έλεγε ότι ομίλησε με τον Άδαμ(Σημ. Πρόκειται για τον Άγγλο ύπατο αρμοστή των Ιονίων νήσων Άνταμ). Ο Άδαμ του είπε: «Δεν ήτο δυνατόν να αποσπάσωμεν τον Κολοκοτρώνη από το αρχοντικόν κόμμα;» Το κόμμα αυτό ενομίζετο «αγγλοδιωκτικό» και «ρωσολατρικό» και αυτό το διέδιδον οι Μαυροκορδατισταί. Μου έγραψεν ο Ρώμας και μου έλεγε τα όσα του είπε, και να του γράψω ιδιοχείρως το φρόνημα μου»…

Ήδη είχαν σχηματιστεί και τα πρώτα κόμματα. Το Ρωσσικό, το Γαλλικό και το Αγγλικό! ΕΛΛΗΝΙΚΟ κόμμα δεν υπήρχε… Οι επτανήσιοι(όχι όλοι), έχοντας επικεφαλής τον Ρώμα, συνδέονταν άμεσα με τον Άγγλο ύπατο αρμοστή των Ιονίων Νήσων Άνταμ και ήσαν ξεκάθαρα ταγμένοι με το Αγγλικό κόμμα.

Οι συνεχείς επιτυχίες των Ελλήνων και η φανερή αδυναμία των Τούρκων να αντιμετωπίσουν το επαναστατημένο μας γένος οδηγεί την πάντα φιλότουρκη Αγγλία στο να σπείρει το διχασμό ανάμεσα στους Έλληνες και ποιο είναι το πιο κατάλληλο μέσο για να επιτευχθεί αυτό; Μα τι άλλο, από το χρήμα! Έτσι ήλθαν τα περίφημα δάνεια του αγώνα, δάνεια τοκογλυφικά από το Σίτυ, δάνεια που γέννησαν τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό. Αν και για να είμαστε δίκαιοι, η διχόνοια αποτελεί την αιώνια κατάρα του έθνους μας και δεν χρειαζότανε και πολύ προσπάθεια για να επιτύχουν τα σκοτεινά τους σχέδια οι εχθροί του Ελληνισμού. Το σχέδιό τους ήλθε να συμπληρώσει τον Φεβρουάριο του 1825 η εισβολή του Ιμπραήμ Πασά στην Πελοπόννησο.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ευρίσκετο τότε στη φυλακή, αλλά η κυβέρνηση αναγκάζεται μετά από τις συνεχείς ήττες από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ να τον αποφυλακίσει. Ήδη ο Παπαφλέσσας έχει θυσιαστεί στο Μανιάκι. Ο Κολοκοτρώνης προσπαθεί να σταματήσει τον Ιμπραήμ, αλλά αυτός στις 16 Ιουνίου του 1825 καταλαμβάνει την Τρίπολη και στις 23 Ιουνίου συμπληρώνει τον πολεμικό του θρίαμβο στα Τρίκορφα. Το Ναύπλιο βρίσκεται κυριολεκτικά στο έλεός του παρ’ όλες τις ηρωικές προσπάθειες του Μακρυγιάννη και του Κωνσταντή Μαυρομιχάλη, που τον σταματούν προσωρινά στους Μύλους. Στην δύσκολη αυτή περίσταση εμφανίζεται σαν… προστάτης του Ελληνισμού η Αγγλία και υποχρεώνει τους Έλληνες να υπογράψουν δήλωση υποταγής. Το πρώτο Μνημόνιο της νεωτέρας Ιστορίας μας. Πριν αναφερθούμε σε αυτό, ας δούμε όμως πως γράφεται η Ιστορία.

Η δήλωση υποταγής στην Αγγλία, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος και ο Σπυρίδων Τρικούπης

Στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, γράφει ότι η δήλωση αυτή υποταγής της Ελλάδος στην “Αυτού μεγαλειότητα τον Γεώργιο τον Δ’ και στην Μεγάλη Βρετανία” ήταν… μια λύτρωση και χαρακτηριστικά αναφέρει ότι “ενώ από τη Ρωσσία καμμία βοήθεια δεν περίμεναν, και η γαλλική επέμβαση φαινόταν φανταστική, ο Άμιλτων τον Ιούνιο έφυγε από την Κέρκυρα και ξαναγύρισε αμέσως οδηγώντας τέσσερεις φρεγάτες, τρεις δρόμωνες και δίνοντας συμβουλή να ζητήσουν την αγγλική υπεράσπιση. Ο Μαυροκορδάτος και όλη η Ελλάδα κατάλαβε ότι δεν υπήρχε άλλη ελπίδα σωτηρίας…”.

Αυτά γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος, Όμως, στην Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του Σπυρίδωνα Τρικούπη, στο κεφάλαιο 55, διαβάζουμε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Διαβάζουμε ότι ο λόγος της αγγλικής παρεμβάσεως ήταν η οργισμένη αποχώρηση της Ρωσσίας από τις συζητήσεις, οι οποίες εγένοντο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και η αποδέσμευσή της με δήλωση του ίδιου του Τσάρου Αλεξάνδρου από την υποχρέωση να μη παρέμβει με ενέργεια πολεμική κατά της Τουρκίας υπέρ του Ελληνικού Αγώνα. Χαρακτηριστικά γράφει τα παρακάτω:

“Από την αρχή του αγώνα η Αγγλία φοβόταν την ένοπλη παρέμβαση της ρωσσικής αυλής στην ελληνοτουρκική πάλη… Φοβόταν πάντα την τάση της Ρωσσίας να πολεμήσει εναντίον των Τούρκων υπέρ των βασανισμένων ομοθρήσκων της. Την ανησυχούσε η διακοπή των συνδιασκέψεων μεταξύ τους για το ελληνοτουρκικό ζήτημα”.

Είναι λοιπόν προφανές ότι ο λόγος για τον οποίο υπήρξε η αγγλική παρέμβαση, η οποία με πολλούς τρόπους εκβιάστηκε, δεν ήταν αποτέλεσμα καλής προθέσεως, αλλά να εμποδίσει την ρωσσική παρέμβαση. Έτσι, φτάσαμε στον Ιούλιο του 1825 και στην περίφημη δήλωση της υποταγής.

“Υπό την μοναδικήν υπεράσπισην της Μεγάλης Βρετανίας”

Σε αυτήν, λοιπόν, την τραγική περίοδο της Επαναστάσεως, όταν ο Ιμπραήμ ευρίσκετο προ των πυλών του Ναυπλίου, με πρωτοβουλία της επιτροπής της Ζακύνθου, η οποία συνενοήθη με τον Άγγλο Ύπατο Αρμοστή Άνταμ, συντάχθηκε η δήλωση της υποταγής. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αναφέρει το γεγονός ως εξής:

«Ο Άδαμ έστειλε είδησιν εις την Αγγλίαν, και με μερικόν καιρόν έκραξε τον Ρώμα, εκλείσθηκε δύο ημέρες, έκαμε το σχέδιο των αναφορών, και την έστειλε την μίαν να την υπογράψω εγώ, και την άλλην ο Μιαούλης. την υπογράψαμεν».

Η δήλωση υποταγής του Έθνους μας στην Μεγάλη Βρετανία ανέφερε χαρακτηριστικά:

«… Η Ελλάς δια της παρούσης δημοσίου πράξεως προσδιορίζει, αποφασίζει, θεσπίζει και βούλεται τον επόμενον Νόμον: Το Ελληνικόν έθνος δυνάμει της παρούσης πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας…».

Το έγγραφο αυτό ψηφίστηκε από το βουλευτικό στις 24 Ιουλίου του 1825 και αρνήθηκαν να το υπογράψουν μεταξύ άλλων ο Νικηταράς και ο Υψηλάντης! Ο Δημήτριος Υψηλάντης ετέθη πολύ σύντομα στο περιθώριο και όσο για τον Νικηταρά πέθανε πολλά χρόνια αργότερα… ζητιάνος(!) στην “ελεύθερη” Ελλάδα. Η εποχή της ξενοκρατίας είχε αρχίσει και συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας!

Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ