Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν είναι μία «σημαία ευκαιρίας»…

Τα αποτελέσματα των κινητοποιήσεων τους πενιχρά σε μια πόλη πέντε εκατομμυρίων βρέθηκαν στους δρόμους ελάχιστες δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών. Είναι φανερό ότι ο Λαός δεν τους πιστεύει, δεν ακολουθεί τα ιστορικά χρεωκοπημένα κομματικά τους κουρελόπανα. Ναι, απουσίαζε από τις κινητοποιήσεις αυτές η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και απουσίαζε συνειδητά. Γιατί; Την απάντηση την δίνει ο μέγας Ντοστογιέφσκι:

«Στο τέλος θα αποθέσουν την ελευθερία τους στα πόδια μας και θα μας πούνε: “Κάντε μας σκλάβους, μα δώστε μας ψωμί!” Ο άνθρωπος είναι αδύναμο και ταπεινό πλάσμα… Τι κι αν τώρα ξεσηκώνεται παντού εναντίον μας και καμαρώνει για τον ξεσηκωμό του; Είναι καμάρι άτακτου παιδιού… Μα κάποτε θα δούνε, τα ανόητα παιδιά, πως κι αν είναι επαναστάτες είναι αδύναμοι επαναστάτες.» (Οι αδελφοί Καραμαζώφ)

Όχι, εμείς οι Χρυσαυγίτες δεν ήμαστε “άτακτα παιδιά” ούτε και… παίζουμε ή πρόκειται να παίξουμε “επανάσταση”. Δεν χρεώνουμε το γεγονός αυτής της γενικής απάθειας στον πάντοτε ευκολόπιστο και πάντα προδομένο λαό, αλλά στους επαγγελματίες της εξαπάτησής του εις βάρος αυτών των ίδιων των δικαίων του, εις βάρος αυτού του ίδιου του Έθνους. Σε όσους από την άλλη πλευρά ισχυρίζονται ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ προβαίνει σε όποιες ενέργειες προβαίνει για ψήφους θα απαντήσουμε ότι μας ξέρουν ελάχιστα και αυτό είναι πολύ καλό για μας, γιατί όποιος δεν ξέρει τον αντίπαλό του δεν γνωρίζει και τους τρόπους να τον αντιμετωπίσει. Όχι, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν είναι μία σημαία ευκαιρίας, είτε για καιροσκόπους, είτε για όσους αγανακτούν επειδή το παντεσπάνι τους έγινε σήμερα ψωμί και αύριο θα είναι παξιμάδι! Είναι ένα Κίνημα με χαρακτήρα Ιδεολογικό και πολιτικό, το οποίο επάνω απ’ όλα πιστεύει στο Έθνος – Φυλή ωσάν μία διαχρονική ιστορική οντότητα. Πιστεύει σε ένα κράτος εθνικό, το οποίο δεν υπηρετεί τα συμφέροντα μιας διεφθαρμένης πλουτοκρατίας και του ξένου αφέντη της. Πιστεύει σε μία πολιτεία αξιοκρατική, πολιτεία των αρίστων, όπου δεν θα κυβερνούν οι τυχάρπαστοι γόνοι και τα χαϊδεμένα παιδιά αυτών, που έχουν στα χέρια τους το χρήμα και τους μηχανισμούς της παραπληροφόρησης, μηχανισμούς οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν παίξει έναν πολύ βρώμικο ρόλο. Σε μια χώρα, λοιπόν, που διαγράφει συστηματικά την εθνική της μνήμη, σε ένα γραικυλιστάν δεν θεωρούμε και τόσο περίεργο το γεγονός ότι για την επέτειο ενός πολέμου που τριπλασίασε την Ελλάδα κανένας δεν θυμάται τίποτε και η λεγόμενη συντεταγμένη πολιτεία αδιαφορεί!

Το 1912 και ένα μοιρολόι

Επικές μάχες έδωσαν τα Ελληνόπουλα χύνοντας το αίμα τους σε Μακεδονία, Ήπειρο και Θράκη και ύστερα στην ευλογημένη και σκλαβωμένη σήμερα Ελληνική Γη της Μικρασίας! Όμως, για αυτά δεν μαθαίνουν τίποτε σήμερα στα σχολεία τα παιδιά μας, άλλα προέχουν, μαθήματα και ειδικά σεμινάρια κατά του ρατσισμού και για το ολοκαύτωμα και ό,τι τα κοράκια της παγκοσμιοποίησης θεωρούν “political correct” για αυτό που θέλουν να επιβάλουν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα καταστρέφοντας Πατρίδες, διαλύοντας Έθνη, διαγράφοντας την Ιστορία… Για όλα αυτά υπάρχουν βιβλία, τα οποία γράφουν αναλυτικά το τι συνέβη, όμως εγώ θα σταθώ σε μια μικρή ιστορία, ένα κομμάτι εκείνου του θρυλικού έπους της δεκαετίας 1912-1922. Ο πόλεμος είχε ξεκινήσει τον Οκτώβριο και το κύριο βάρος της πολεμικής προσπάθειας είχε δοθεί και δικαίως στο μέτωπο της Μακεδονίας. Τα Γιάννενα δεν πέφτανε! Τότε αποφασίστηκε να μεταφερθούν δυνάμεις από το μέτωπο της Μακεδονίας στην Ήπειρο, ανάμεσά τους και η 4η Μεραρχία. Η Μεραρχία του Μωριά, που μέσα στις γραμμές τις ήταν και το 8ο Σύνταγμα των Λακώνων, το οποίο είχε ανδραγαθήσει στην Μάχη των Γιαννιτσών που έκρινε την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Τα καράβια ξεκίνησαν από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και επειδή από τον Ισθμό της Κορίνθου δεν ήταν δυνατόν πολλά από αυτά λόγω μεγέθους να περάσουν, έπλευσαν νότια, πέρασαν από το Ακρωτήριο Ταίναρο (τον κάβο Ματαπά) και ύστερα πήγαν βόρεια, προς το μέτωπο, προς την Ήπειρο. Πολλά από τα παλληκάρια που ήταν στο θωρηκτό που μετέφερε στρατιώτες και αξιωματικούς από τα χωριά της μέσα Μάνης έβλεπαν περνώντας με το πλοίο το χωριά τους και ζήτησαν το πλοίο να σφυρίξει, να βγουν οι γονείς τους, τα αδέλφια τους, τα παιδιά τους, να τους δουν έστω από μακριά, νοητά σαν μία ονειροφαντασία. Αρκετοί απ’ αυτούς ήταν η τελευταία φορά που έβλεπαν την πατρική τους γη γιατί έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι λίγες εβδομάδες μετά στο Μπιζάνι εκεί που κρίθηκε η τύχη και η ελευθερία των Ιωαννίνων! Ήταν Φεβρουάριος όταν έπεσε το Μπιζάνι και με τα πρωτόγονα μέσα της εποχής έφταναν οι ειδήσεις για τους νεκρούς, ένας ατέλειωτος κατάλογος από λεβέντες, που δεν θα ξαναέβλεπαν άλλη φορά την πατρική τους γη. Σε ένα από τα κλάματα που γινόντουσαν για τους μεγάλους νεκρούς του πολέμου μία νέα τότε κοπέλα, η θεία Μήτσενα που πέθανε εκατοχρονίτισσα λίγα χρόνια πριν κλείσει ο 20ος αιώνας είπε το παρακάτω μοιρολόι: ”

«Ένα καράβι που περνά, κάτου στον κάβο-Ματαπά,

Σούριξε, ξανασούριξε  και σούριξε διπλοσουριά

Κι όλο τον γκόσμο αναβοά.

Τ’ ακούσασι οι τσομπάνηδες κι όλοι οι φαναροφύλακες.

Ειδοποιήστε τα χωριά προσηλιακά κι αποσκιερά.

Το Όγδοο Σύνταγμα περνά μ’ όλα τη Μάνης τα παιδιά

και πάσι για τα Γιάννενα στη Μανωλιάσας τα βουνά.

Πάσι να πολεμήσουσι τη Μάνη να τιμήσουσι.

Από τα τώρα και μετά, πα στης Ηπείρου τα βουνά.

Θα μείνουσι πολλά κορμιά για της Ελλάς τη λευτεριά.

Πάσι να πολεμήσουσι, τη Μάνη να τιμήσουσι

τώρα θα ιδεί κι’ ο βασιλιάς πως πέφτουσι τα Γιάννενα…»

«Αυτοί ήταν οι Έλληνες»

Ένας από τους νεκρούς και ένας λεβεντονιός με το όνομα Γιάννης, που ήτανε από τους πρώτους, που έπεσε στην φωτιά της μάχης και άφησε την τελευταία του πνοή μαχόμενος στο Μπιζάνι και που η μάνα του μέχρι το τέλος της ζωής της ζητούσε με δάκρυα στα μάτια από τους συμπολεμιστές του, που γνώριζαν το μέρος, όπου είχε θαφτεί, να της φέρουνε τα οστά του για να τα θάψει στην Μάνη στο πατρογονικό κιβούρι και δεν της τα έφεραν ποτέ και πέθανε με το παράπονο και ένας αδελφός, που ήτανε μικρό παιδί όταν κλαίγανε οι μοιρολογίστρες τον αδελφό του και λίγα χρόνια αργότερα ήτανε άντρας και πολέμησε στην Αλμυρά Έρημο, στο Εσκί Σεχίρ. Τότε ήταν, που κάτω από έναν βράχο είχε βρει μια Εικόνα, κρυμμένη  από κάποιους Έλληνες, πρόσφυγες από το μαχαίρι του Κεμάλ, και η εικόνα αυτή παραμένει κειμήλιο ανεκτίμητο. Έτσι γράφτηκε τότε η Ιστορία, αυτοί ήταν οι Έλληνες!

Αυτό ήταν ένα μικρό, ελάχιστο κομμάτι ενός δεκαετούς έπους για την πραγμάτωση του προαιώνιου πόθου της φυλής, της Μεγάλης Ιδέας. Αυτοί ήταν τότε οι Έλληνες, φτωχοί σε υλικά αγαθά, στερημένοι, μα πλούσιοι σε όνειρα και Ιδανικά. Αυτοί ήταν οι Έλληνες του 1912, που ένας ολόκληρος αιώνας ενός δήθεν “πολιτισμού” τους λεηλάτησε τις προαιώνιες αρχές και αξίες. Σήμερα ένας λαός ανήμπορος και άβουλος αγωνίζεται για το τίποτε. Όμως, ό,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνει, γιατί απόγονοι και φύτρα αυτών, που απελευθέρωσαν δαφνοστεφανομένοι Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρο και Αιγαίο είναι οι σημερινοί Έλληνες και προπαντός η νεολαία μας, μια νεολαία, που μεγαλώνει μέσα στην φρίκη και στο τίποτε, απ’ όπου μπορεί να ξεπηδήσει μέσα από το ανείπωτο σκοτάδι ωσάν άστρο λαμπρό της χαραυγής μιας νέας ημέρας το Μεγάλο και αιώνιο Έθνος μας!

Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ