“Ζούμε ακόμη στην εποχή του Ορθολογισμού (Rationalism), που ξεκίνησε τον 18ο αιώνα και τώρα γοργά πλησιάζει στο τέλος της. Είμαστε όλα δημιουργήματά της, είτε το γνωρίζουμε και το επιθυμούμε, είτε όχι. Η λέξη είναι αρκετά γνωστή, αλλά πόσοι ξέρουν πόσα υποδηλώνει; Πρόκειται για την αλαζονεία του αστού διανοούμενου, ο οποίος αποκομμένος από τις ρίζες του, χωρίς να καθοδηγείται πια από το ισχυρό ένστικτο, βλέπει αφ’ υψηλού, με περιφρόνηση, την καθαρόαιμη σκέψη του παρελθόντος και την σοφία της αρχαίας αγροτικής κοινότητας.”
«…Οι δυνάμεις που θα σείσουν το μέλλον δεν είναι παρά εκείνες του παρελθόντος. Αυτές οι δυνάμεις είναι: Η θέληση του Δυνατού, τα υγιή ένστικτα, η φυλή, η θέληση για κατοχή και ισχύ. Ενώ η δικαιοσύνη, η ευτυχία και η ειρήνη – αυτά τα όνειρα, που πάντα θα μείνουν όνειρα – αιωρούνται χωρίς αποτέλεσμα από πάνω τους.»
«…Αν λίγοι μπορούν ν’ αντέξουν έναν μακροχρόνιο πόλεμο, χωρίς εξαχρείωση της ψυχής, σίγουρα κανείς δεν αντέχει μια μακριά ειρήνη. Η ειρηνική περίοδος από το 1870 ως το 1914 και η ανάμνησή της κατέστησαν όλους τους λευκούς ανθρώπους αυτάρεσκους, φθονερούς, χωρίς ικανότητα κατανόησης κι ανίκανους ν’ αντέξουν τη δυστυχία.»
«…Η εποχή είναι μεγαλειώδης, αλλά άλλο τόσο μικροσκοπικοί είναι οι άνθρωποι σ’ αυτήν. Δεν μπορούν πια ν’ αντέξουν την τραγωδία, είτε επί σκηνής είτε στην πραγματική ζωή. Λαχταρούν το ευτυχισμένο τέλος στα ανούσια μυθιστορήματα, τόσο αξιολύπητοι και κουρασμένοι είναι. Αλλά η μοίρα που τους εξακόντισε σ’ αυτές τις δεκαετίες, τώρα τους πιάνει από τον γιακά και πράττει ότι πρέπει να γίνει, είτε το θέλουν είτε όχι. Η ασφάλεια των δειλών του 1900 τελειώνει. Η ζωή σε κίνδυνο, η πραγματική ζωή της ιστορίας, δικαιώνεται.»