Εν μέσω των κομμουνιστικών αλαλαγμών για την επέτειο της «οκτωβριανής επανάστασης», ας κάνουμε κι εμείς το δικό μας αφιέρωμα στο οκτωβριανό πραξικόπημα (που ξέσπασε στις 25 Οκτωβρίου, με το παλαιό ημερολόγιο, στις 7 Νοεμβρίου με το νέο…), με το οποίο εγκαθιδρύθηκε στην Ρωσσία το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς στον κόσμο. Και βέβαια, δεν πρόκειται να κάνουμε εδώ μια απλή εξιστόρηση των γεγονότων. Σκοπός μας είναι να υπεισέλθουμε στις κρυφές πτυχές της ιστορίας και να εξετάσουμε τον ρόλο και τα κίνητρα των δυνάμεων εκείνων που κρύβονταν πίσω από το ξέσπασμα της κομμουνιστικής εξεγέρσεως στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.
Κατ’ αρχάς, να αναφερθούμε στην σχέση που είχαν ο σιωνισμός με τον κομμουνισμό, προ του 1917. Ο ιδρυτής του κομμουνισμού, λοιπόν, ο Κάρολος Μαρξ, ήταν Εβραίος και μάλιστα προερχόμενος από οικογένεια ραβίνων. Ο Μαρξ είχε «μέντορα» τον Μωϋσή Ες, τον αποκαλούμενο και «κόκκινο ραβίνο», πρόδρομο του σιωνισμού και όργανο της γνωστής οικογενείας των Εβραίων τραπεζιτών Ρότσιλντ. Ομοίως, Εβραίος λένε ότι ήταν (αν και είναι ανεπιβεβαίωτο…) και ο στενός συνεργάτης και χρηματοδότης του Μαρξ, Φρειδερίκος Ένγκελς, καθώς και οι πρώτοι επιφανείς σοσιαλιστές, κομμουνιστές και αναρχικοί (Σαιν Σιμόν, Μπαμπέφ, Χάϊνε κ.α.). Οι προαναφερθέντες ήσαν στελέχη της Α΄ Διεθνούς (της μαρξιστικής), που έδρευε αρχικώς στο Λονδίνο (!!!) και εν συνεχεία στην Νέα Υόρκη (!!!), δηλαδή στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Επίσης εβραιοκρατουμένη ήταν και η Β΄ Διεθνής (η επονομαζομένη «σοσιαλιστική»), με κυριοτέρους εκπροσώπους της τους Μπερνστάϊν, Κάουτσκυ, Ρόζα Λούξενμπουργκ, Λίμπκνεχτ, Μαρτώφ, Ραμπίνοβιτς κ.λπ.
Οι Εβραίοι της Τσαρικής Αυτοκρατορίας ήσαν και οι πρώτοι «επαναστάτες» που ίδρυσαν και πλαισίωσαν τις μαρξιστικές ανατρεπτικές-τρομοκρατικές οργανώσεις στην Ρωσσία (με ποιο γνωστή εξ’ αυτών την «Ναρόντναγια Βόλια» – Λαϊκή Θέληση»). Αποκορύφωμα της τρομοκρατικής δράσεως των μαρξιστών-ταλμουδιστών ήτο η δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου του Β΄, το 1881. Μετά απ’ αυτήν την δολοφονία, το τσαρικό καθεστώς εξαπέλυσε «πογκρόμ» κατά των Εβραίων της χώρας και αρκετοί κατέφυγαν στις ΗΠΑ (θέτοντας τις βάσεις για την κατάκτηση της Αμερικής). Όσοι έμειναν, οργανώθηκαν στις διάφορες μαρξιστικές συμμορίες, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από τους διεθνείς σιωνιστές ως πολιορκητικός κλοιός για την ανατροπή του Τσάρου.
Το 1897, ιδρύθηκε επισήμως (γιατί ανεπισήμως υπήρχε) στην Ελβετία ο σιωνισμός, υπό την ηγεσία του Τεοντόρ Χερτσλ. Έναν χρόνο αργότερα, ιδρύθηκε στην Ρωσσία το «Ρωσσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα», αυτό που αργότερα μετονομάσθη σε«κομμουνιστικό», το οποίο παρεδόθη εις τας χείρας του Λένιν. Ο οποίος Λένιν (κατά κόσμον Βλαδίμηρος Ουλιάνωφ), ήτο Εβραίος από την μητέρα του, της οικογενείας Μπλανκ. Παππούς του Λένιν ήτο ο Ισραήλ Μπλανκ, και προπάππους του ο Μωϋσής Μπλανκ.
Ωστόσο, το 1903 το κόμμα διασπάστηκε σε «μπολσεβικικό» και «μενσεβικικό» (κάτι σαν τα «ημέτερα» ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ). Οι διαφορές τους ήσαν η εξής… μία: οι μπολσεβίκοι πίστευαν στην αναγκαιότητα μιας αμέσου κομμουνιστικής επαναστάσεως, ενώ οι μενσεβίκοι πίστευαν στην συνεργασία με «αστικές» και «προοδευτικές» δυνάμεις για την ανατροπή του τσαρισμού και μετά βλέποντας και κάνοντας. Κι αυτό, όχι γιατί δεν επίστευαν στην κομμουνιστική επανάσταση, αλλά διότι θεωρούσαν ότι έχει ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας. Η διάσπαση αυτή ήτο «κόλπο» των σιωνιστών, που ήθελαν σε οποιαδήποτε εξέλιξη να είναι με τους νικητάς. Αν πετύχαινε η «επανάσταση» θα ήταν με τους μπολσεβίκους, αν αποτύγχανε θα έκαναν την δουλειά τους με τους μενσεβίκους. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που τους έκαιγε ήτο η ανατροπή του Τσάρου της Ρωσσίας, του τελευταίου εναπομείναντος διώκτη του εβραιοσιωνισμού στον κόσμο και η χρησιμοποίηση της τεράστιας αυτής χώρας –δια του μαρξισμού- για την επίτευξη των μελλοντικών τους σκοπών
Η πρώτη «επαναστατική δοκιμή» έγινε το 1905, απόντος του Λένιν, που ευρισκόταν στο εξωτερικό. Φαινομενικώς, ηγέτης της «επαναστάσεως» ήτο ο Εβραίος Λέων Νταβίντοβιτς Μπρονστάϊν, πιο γνωστός ως Τρότσκυ. Όμως, πραγματικός ηγέτης από τα παρασκήνια, ήτο ο φανατικός μαρξιστής και σιωνιστής, Ισραήλ Λαζαρέβιτς Γκέλφαντ, πιο γνωστός ως Πάρβους, άνθρωπος δαιμόνιος με φοβερές διασυνδέσεις στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων του διεθνούς σιωνιστικού κινήματος και «μέντορας» του Λένιν. Η εξέγερση καταπνίγηκε σύντομα, αλλά ο Τσάρος προχώρησε σε μερική «φιλελευθεροποίηση» του καθεστώτος του, η οποία απελευθέρωσε κοινά δαιμόνια…
Η μεγάλη ευκαιρία για την προετοιμαζόμενη επί πολλά έτη ανατροπή του τσαρισμού, ήρθε κατά τον Α΄ Π.Π., όταν η Ρωσσία ενεπλάκη στον πόλεμο με καταστροφικές συνέπειες. Του γενικού αναβρασμού, επωφελήθησαν οι δυνάμεις της ανατροπής, κι έτσι τον Φεβρουάριο του 1917 ξέσπασε «επανάσταση» στην χώρα, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση του Τσάρου Νικολάου και την εγκαθίδρυση «αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», κατά τα δυτικά πρότυπα. Οι μετα-τσαρικές κυβερνήσεις αποτελούντο από φιλελεύθερους αστούς (δηλαδή μασόνους…) και μετριοπαθείς σοσιαλιστές (δηλαδή Εβραίους σιωνιστές). Όλοι αυτοί αποτέλεσαν το σκαλοπάτι πάνω στο οποίο πάτησαν οι μπολσεβίκοι για να ανέλθουν εις την εξουσία!
Ο Λένιν, μετά από σύντομες περιπλανήσεις σε καπιταλιστικές χώρες της Δύσεως, κατέληξε στην Ελβετία (1914-1917). Ήταν τα κρισιμότερα χρόνια της ζωής του. Όμως, πως ζούσε εκεί ο Λένιν; Ποιος του πλήρωνε τα έξοδα;
Ο πανταχού παρών Πάρβους! Ιδού το βιογραφικό του σκοτεινού αυτού ανθρώπου, δια χειρός του μεγάλου συγγραφέως Α. Σολζενίτσιν: «Γκέλφαντ Ισραήλ του Λαζάρου (1867-1924). Καταγόταν από την περιοχή του Μινσκ. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην Οδησσό. Το 1905 ήταν στην ουσία ο καθοδηγητής του Σοβιέτ της Πετρούπολης. Εξορίστηκε στη Σιβηρία, απέδρασε στο δρόμο κι έφυγε στο εξωτερικό. Στην περίοδο 1912-1915, όντας οικονομικός σύμβουλος της τουρκικής και βουλγαρικής κυβέρνησης, έγινε πάμπλουτος. Το 1915 συνεννοήθηκε με το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας να κάνει επανάσταση στη Ρωσσία. Καλυπτόμενος πίσω από το εμπόριο έστελνε χρήματα στους Ρώσσους επαναστάτες. Μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου, αποκλειστικά στους μπολσεβίκους. Μετά την κομμουνιστική επανάσταση του 1918 στη Γερμανία, έφυγε για την Ελβετία, απ’ όπου απελάθηκε για σκάνδαλα. Έχτισε πλούσια βίλα στο γερμανικό νησί Σβάνενβέρντερ, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του».
Ποιος ήταν ο σκοπός του διεθνούς αυτού σιωνιστού, «η πόρτα του σπιτιού του οποίου στην Κωνσταντινούπολη ήταν ανοικτή για όλους τους εχθρούς της Ρωσσίας». Μας διαφωτίζει σχετικώς ο μέγας Σολζενίτσιν: «Στην Οδησσό, επί Αλεξάνδρου του Γ΄, διατύπωσε το καθήκον ότι η απελευθέρωση των Εβραίων στη Ρωσσία θα γινόταν δυνατή μόνο με την πτώση της τσαρικής εξουσίας». Αφού, λοιπόν, ο σιωνισμός –δια του Πάρβους- μπούκωσε στο χρήμα τους μπολσεβίκους, τους στέλνει το 1917 για να ολοκληρώσει την αποστολή του: «Βλαντιμίρ Ίλιτς! Ήρθε η ώρα σας! Ήρθε ο καιρός για την παράνομη οργάνωσή σας να εργασθεί και να νικήσει! Δεν είχατε δυνάμεις, δηλαδή δεν είχατε χρήματα. Τώρα σας δίνω όσα θέλετε. Ανοίξτε τους σωλήνες από τους οποίους θα τρέξουν σα νερό! Σε ποιες πόλεις, σε ποιον να δώσω χρήματα, δώστε μου ονόματα. Ποιος θα παραλαμβάνει τις προκηρύξεις, τα βιβλία; Η μεταφορά των όπλων είναι δυσκολότερη, αλλά θα μεταφέρουμε και όπλα» (Σολζενίτσιν, «Ο Λένιν στη Ζυρίχη»).
Όμως, οι πιο σημαντικοί ηγέτες του μπολσεβικισμού ευρίσκοντο στο εξωτερικό και δεν μπορούσαν υπό ομαλές συνθήκες –μην ξεχνάμε πως συνεχιζόταν ο πόλεμος- να επιστρέψουν στην Ρωσσία. Πως θα άρχιζε η «επανάσταση» χωρίς αυτούς; Την ασφαλή μετάβασή τους στην Ρωσσία την ανέλαβε ο διεθνής σιωνισμός. Δεν ήταν, όμως, απλή υπόθεση. Βλέπετε, έπρεπε να περάσουν από διάφορες χώρες. Η λύση, όμως, ευρέθη! Με μεσολάβηση του Πάρβους στην γερμανική κυβέρνηση (που ευρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ρωσσία), η τελευταία εξησφάλισε στον Λένιν και την ομάδα του (καμιά 30αριά άτομα) ένα «σφραγισμένο τραίνο», το οποίο θα διέσχιζε την Ευρώπη χωρίς να κάνει στάση πουθενά. Εν τέλει, το «σφραγισμένο τραίνο» με τον Λένιν και τους συν αυτώ κατέληξε στον λιμένα του Σάσνιτζ. Από εκεί –και πάλι με την μέριμνα του Πάρβους- πέρασαν στην Σουηδία, εν συνεχεία στην Φιλανδία και τέλος στην Αγία Πετρούπολη (Απρίλιος 1917). Έναν μήνα αργότερα, κατέφθασε και ο Τρότσκυ με την δική του ομάδα, από την Νέα Υόρκη, όπου είχε καταφύγει. Η μεταφορά τους έγινε με πλοίο ναυλωμένο από την σιωνιστικών συμφερόντων εδρεύουσα στην Αμερική τράπεζα «Κοέν και Λεβί», η οποία επίσης χρηματοδότησε αθρόα τους μπολσεβίκους.
Με τον ερχομό του στην Αγία Πετρούπολη, ο Λένιν ρίχνει το σύνθημα: Κάτω η προσωρινή κυβέρνηση. Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ»! Αμέσως, οργανώνει τις «κόκκινες φρουρές», οπλισμένες συμμορίες σιωνιστών, για την κατατρομοκράτηση του ρωσσικού λαού. Παραλλήλως, έχοντας στην διάθεσή του πακτωλό χρημάτων, κάνει μια άνευ προηγουμένου προπαγανδιστική εκστρατεία και οργανώνει την τελική έφοδο για την κατάληψη της εξουσίας. Μια πρόωρη εξέγερση τον Ιούλιο του ’17, που έγινε σε συνδυασμό με προγραμματισμένη μεγάλης εκτάσεως γερμανική αντεπίθεση στο ανατολικό μέτωπο, που όμως δεν έγινε λόγω των καιρικών συνθηκών (άρχισε τρεις ημέρες αργότερα), δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Κι ενώ όλα βρίσκονται στον αέρα, αναλαμβάνει επικεφαλής της κυβερνήσεως ο αχυράνθρωπος των σιωνιστών Κερένσκι, ο οποίος σώζει τους μπολσεβίκους από τα χειρότερα. Μάλιστα, μια απόπειρα στρατιωτικού κινήματος από τον στρατηγό Κορνίλωφ, δίδει την ευκαιρία στον Κερένσκι να καλέσει τους μπολσεβίκους να σώσουν την… δημοκρατία. Τους μοίρασε όπλα και αποφυλάκισε όσα στελέχη τους είχαν φυλακισθεί μετά τις ταραχές του Ιουλίου.
Έτσι, την 10η Οκτωβρίου (οι ημερομηνίες είναι με το «παλαιό» ημερολόγιο), έγινε η κρίσιμη σύσκεψη της Κ.Ε. των μπολσεβίκων, υπό τον Λένιν, που πήρε την απόφαση για την ένοπλη εξέγερση. Γιατί ομιλούμε για «πραξικόπημα» και «εξέγερση» κι όχι για επανάσταση, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι ορθός ο όρος «επανάσταση», διότι οι μπολσεβίκοι ήταν τότε σταγόνα στον ωκεανό: μέσα σε μια χώρα 160 εκατομμυρίων, ο τροτσκιστής ιστορικός Ντώϋτσερ τους υπολογίζει 76.000, ο συμπαθών τον κομμουνισμό ιστορικός Βέλτερ 50.000 και ο ίδιος ο Τρότσκυ 240.000. Όλες τις επόμενες ημέρες, ουσιαστικώς προαναγγέλλεται το πραξικόπημα, αλλά η κυβέρνηση Κερένσκι δεν λαμβάνει κανένα μέτρο για να το εμποδίσει. Τελικώς, την νύχτα της 24ης προς την 25η Οκτωβρίου (6 προς 7 Νοεμβρίου, με το νέο ημερολόγιο), ξεσπά το πραξικόπημα, με έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα, που ήταν τότε η έδρα της προσωρινής κυβερνήσεως. Συνελήφθησαν όλοι οι υπουργοί, αλλά ο πρωθυπουργός Κερένσκι –αυτός που έστρωσε τον δρόμο στον κομμουνισμό- «διέφυγε» μυστηριωδώς, έφτασε στις ΗΠΑ και πέρασε εκεί τον υπόλοιπο βίο του. Προφανώς, τον άφησαν να φύγει οι μπολσεβίκοι, σε αναγνώριση των πολυτίμων υπηρεσιών του. Έτσι, την 25η Οκτωβρίου (7η Νοεμβρίου, με το νέο ημερολόγιο) 1917 η πρώτη κομμουνιστική κυβέρνηση στον κόσμο είναι γεγονός!
Ποιοι, όμως, ήταν οι πραγματικοί κυβερνήτες της Ρωσσίας; Έχουμε και λέμε: από τους 555 πρώτους λαϊκούς επιτρόπους (υπουργούς), και τους βοηθούς τους, καθώς και τα ανώτατα στελέχη της κρατικής μηχανής, έχουμε: 30 Ρώσσους, 43 Λιθουανούς, 12 Γερμανούς, 13 Αρμενίους, 2 Γεωργιανούς, 1 Τσέχος, 2 Πολωνοί, 2 Ούγγροι, 3 Φιλανδοί και 447 Εβραίοι!!! Οι Εβραίοι σιωνιστές, λοιπόν, ήταν οι νέοι αφέντες!
Θα τελειώσω το σημερινό ιστορικό αφιέρωμα, με την ιδιόχειρη σημείωση του Λένιν, επί του πρώτου νομοσχεδίου (συντάκτης του ο Εβραίος κομισάριος Ντιξμανστάϊν) που κατετέθη από την κυβέρνηση των μπολσεβίκων αμέσως μετά την επικράτησή της και αφορούσε –τι άλλο;- την «καταπολέμηση του αντισημιτισμού»: «Το Συμβούλιο των επιτετραμμένων του λαού, να διατάξει όλα τα Σοβιέτ να θέσουν σε κίνηση όλα τα κατάλληλα μέτρα για να εκριζώσουν την αντιεβραϊκή κίνηση. Διώκτες των Εβραίων κι όσοι κάνουν αντιεβραϊκή προπαγάνδα να τίθενται εκτός νόμου».
Η μακρά νύχτα της Ρωσσίας μόλις αρχίζει και θα διαρκέσει 73 ολόκληρα χρόνια!
(ΥΓ): Για περισσότερες λεπτομέρειες και πλήθος ντοκουμέντων επί του θέματος, κυκλοφορεί στο βιβλιοπωλείο της Χρυσής Αυγής το βιβλίο μου υπό τον τίτλο «Λένιν, ο εγγονός του Ισραήλ».
