Η είδηση τραγική και συγκλονιστική φτάνει στα μάτια μας οπτικοποιημένη από το δελτίο ειδήσεων του BBC:
Αρμένιοι που εγκαταλείπουν τις εστίες τους, μετά την απόφαση κατάπαυσης τους πυρός με τους Αζέρους, καίνε τα ίδια τους τα σπίτια, το βιος τους και τις εκκλησίες τους για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού.
Από τα λόγια του Αρμένιου μαχητή, που έχει παραδώσει το σπίτι του στις φλόγες και το βλέπει να καταρρέει σε στάχτες, κρατάω τα ακόλουθα: Αν τα παιδιά μου δεν μπορούν να έχουν αυτό το σπίτι, τότε κανείς δεν μπορεί.
Στον νου μου έρχονται οι στίχοι του Κωστή Παλαμά από το ποίημα «Οι πατέρες»:
Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρνεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας,
κι αν αγαπάς τ’ ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.
Κι αν είναι
κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούρια γέννα
π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νά ’ρθει,
κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να σ’ το πει, μια ιδέα να σ’ το προστάξει,
κορόνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είν’ απάνου απ’ όλα.
Αν τα παιδιά μου δεν μπορούν να έχουν αυτό το σπίτι, τότε κανείς δεν μπορεί …
‘Η Ελλάς ή Τέφρα!