Τα πρόσφατα γεγονότα στην Αρμενία αποτέλεσαν δυσάρεστη έκπληξη για όσους πίστευαν ότι η Ορθόδοξη Ρωσία δεν θα επέτρεπε στο ισλαμικό Αζερμπαϊτζάν, κατ΄ ουσίαν στην Τουρκία, να επιβάλει με την ισχύ των όπλων το status quo που χρόνια επεδίωκε στην περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Πολλοί ήταν αυτοί που είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους για να ανασχεθεί η στρατιωτική επιθετικότητα των Αζέρων, στην επέμβαση της ρωσικής αρκούδας υπέρ της ομόδοξης Αρμενίας.
Η στάση ουδετερότητας της Ρωσίας απέδειξε για άλλη μια φορά ότι το λεγόμενο «διεθνές δίκαιο» είναι απλώς λέξεις κενές περιεχομένου και ουσίας και πως οι συμμαχίες στις διεθνείς σχέσεις βασίζονται σε λεπτές ισορροπίες και στάθμιση συμφερόντων που δεν επιτρέπουν την συναισθηματική θεώρηση των πραγμάτων.
Ένα παλιό δημοτικό τραγούδι, που τραγουδιόταν για να εμψυχώσει τους υπόδουλους στους Τούρκους Έλληνες, ήταν ο «Μόσκοβος», ο Μοσχοβίτης Ρώσος που θα προσέτρεχε με το σεφέρι του, το εκστρατευτικό του σώμα, προς βοήθεια των επαναστατημένων Ελλήνων.
Ακόμα τούτ’ την άνοιξη
ραγιάδες, ραγιάδες,
τούτο το καλοκαίρι,
όσο να ’ρθεί ο Μόσκοβος
να φέρει το σεφέρι
Αντικείμενο αυτού του άρθρου δεν αποτελεί η κριτική στην αναγκαιότητα μιας ενδεχόμενης αλλαγής του γεωπολιτικού προσανατολισμού της Πατρίδας μας, η οποία είναι υπαρκτή και επιβεβλημένη, αλλά η κατάρριψη της αυταπάτης πως κάποια μεγάλη διεθνής δύναμη θα σταθεί στο πλευρό μας, σε περίπτωση εθνικού κινδύνου, μόνο και μόνο λόγω κοινής θρησκείας (οι Ρώσοι), κοινού πολιτισμού (οι Ευρωπαίοι) ή ακόμα και της κοινής συμμετοχής σε κάποια συμμαχία (Αμερικανοί και ΝΑΤΟικοί).
Αν εμείς δεν είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε για τα δίκαια μας, κανένας άλλος δεν πρόκειται να το κάνει.
Προς επίρρωσιν των προηγουμένων ας παραθέσουμε τον λόγο του Νίκου Καζαντζάκη στο έργο του «Καπετάν Μιχάλης», όταν, αναφερόμενος στην τουρκοκρατούμενη ακόμα Κρήτη, περιγράφει ένα επεισόδιο κατά το οποίο οι Τούρκοι σκότωσαν και έκοψαν τις γλώσσες στον αδερφό του καπετάν Μιχάλη, Χριστοφή και τους δύο γιους του γιατί τραγουδούσαν το τραγούδι του Μόσκοβου.
Ο Καζαντζάκης λοιπόν, μιλώντας δια στόματος του καπετάν Μιχάλη, λέει τα ακόλουθα:
«Παντέρμη Κρήτη! Μουρμούρισε ο καπετάν Μιχάλης κι έδωκε σπιρουνιά στη φοράδα του, πόσες γενεές φωνάζεις, κακομοίρα, ποιός σε ακούει! Φοβέρα θέλει κι ο Θεός για να κάμει το θάμα του, φοβέρα θέλουν κι οι δυνατοί της γης, πιάσε, μωρή, πάλι το τουφέκι, αυτός είναι ο Μόσκοβος ο δικός σου, άλλον δεν έχεις!»
Αν εμείς δεν είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε για τα δίκαια μας, κανένας άλλος δεν πρόκειται να το κάνει.
Ο «Μόσκοβος» της Ελλάδος είναι μονάχα το ντουφέκι!