Η πολιτική επιστήμη, όπως τουλάχιστον αυτή περνά στον λαό μέσα στα πλαίσια της προπαγάνδας, στηρίζεται σε ένα μεγάλο ψέμμα., ένα ψέμμα δισυπόστατο. Η μία του πλευρά αφορά την τερατολογία ότι το σημερινό κοινοβουλευτικό καθεστώς, που αποκαλούν “δημοκρατία” έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στην δημοκρατία των Αθηνών. Η άλλη πλευρά είναι αυτή που μας λέει ότι το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα γέννησε την Δημοκρατία.
Στην πραγματικότητα όλα τα μεγάλα πνεύματα του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού ήσαν βαθύτατα αντιδημοκρατικά και με τη σημερινή πολιτική ορολογία του όρου θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “φασιστικά”. Σχετικώς δε με την Αθηναϊκή Δημοκρατία, στην πραγματικότητα αποτέλεσε ένα φαινόμενο περιθωριακό χρονικά και τοπικά. Ήταν δε απλά η εξαίρεση του κανόνα και τίποτε άλλο. Πολύ εύστοχα τα όσα γράφει για την Αθήνα του Περικλέους ο μεγάλος λογοτέχνης Μ. Καραγάτσης:
“Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν η δικτατορία πενήντα χιλιάδων ομοτίμων πολιτών επί τριών εκατομμυρίων συμμάχων, μετοίκων και δούλων. Επί πενήντα χρόνια έτυχε οι 25.001 από αυτές τις πενήντα χιλιάδες να είναι άνθρωποι έξυπνοι.
Βιολογικό φαινόμενο καταπληκτικό και ανεπανάληπτο στην Ιστορία. Από την στιγμή που οι 25.001 έξυπνοι έγιναν 24.999, οι 25.001 ηλίθιοι έφεραν στην αρχή τον Κλέωνα, άνθρωπο στα μέτρα τους ακριβώς, κι η δημοκρατία ξαναβρήκε τον συνεπή εαυτό της”.
Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ
Η σημερινή “δημοκρατία” πάντως, σε όλες της τις εκδοχές είναι μία αδίστακτη πλουτοκρατία και τίποτε άλλο. αυτοί που κατ’ ουσίαν κυβερνούν είναι οι ισχυροί του χρήματος, που καθορίζουν και το ποιοι θα είναι οι “εκλεκτοί” του λαού. Αυτό το έχουν διαπιστώσει πολλά από τα μεγάλα πνεύματα του 20ου αιώνα και ανάμεσά τους ο Όσβαλντ Σπένγκλερ, που έγραψε τα παρακάτω για την “κατασκευή” της σύγχρονης δημοκρατίας:
“Οι ιδιωτικές δυνάμεις της οικονομίας επιθυμούν ανοικτούς δρόμους για την απόκτηση μεγάλων πόρων. Καμμία νομοθεσία δεν πρέπει να τους εμποδίζει στο δρόμο τους. Θέλουν να κάνουν τους νόμους οι ίδιοι, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους και για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούν το εργαλείο που οι ίδιοι κατασκεύασαν, την δημοκρατία, το επιδοτούμενο κόμμα”.
Oswald Spengler: “Η Παρακμή Της Δύσεως”, 1918.
Εξ άλλου, ο πλούτος σαν δύναμη διαφθοράς είναι τόσο παλαιός, όσο και ο κόσμος, όσο και ο άνθρωπος. Κάτι γνώριζε ο Λυκούργος όταν καθιέρωνε σιδερένια δύσχρηστα νομίσματα στην Αρχαία Σπάρτη, κάτι ήξερε ο Ριχάρδος Βάγκνερ όταν τοποθετούσε στον “Χρυσό του Ρήνου” όλα τα κακά του κόσμου!
Επειδή δε όλα αυτά από την Ελλάδα ξεκινούν ακόμη και στον χώρο των πολιτικών ιδεών, ας δούμε τι γράφει ο Θείος Πλάτων περί της ολιγαρχίας – πλουτοκρατίας στο βιβλίον Η’ της Πολιτείας του:
“-Η αποθήκη, του κάθε πολίτη, όταν γεμίζει χρυσάφι καταστρέφει το πολίτευμα αυτού του είδους. Αρχικά γιατί ανακαλύπτουν τρόπο για δαπάνες, και τους νόμους τους παρερμηνεύουν με βάση το συμφέρον τους, και τους παραβαίνουν και αυτοί και οι γυναίκες τους.
-Είναι φυσικό είπε.
Κατόπιν, νομίζω, βλέποντας ο ένας τον άλλο ρίχνεται με ζήλο, κι έκαναν τον κόσμο ίδιο με αυτούς.
Φυσικό είναι, είπε.
-Από αυτό το σημείο και μετά λοιπόν, είπα, προχωρώντας ακόμα πιο μέσα στο πάθος της φιλοχρηματίας, όσο περισσότερο εκτιμούν αυτό τόσο περισσότερο περιφρονούν την αρετή. Ή μήπως δεν υπάρχει τέτοια διάκριση μεταξύ πλούτου και αρετής, σαν δύο πραγμάτων που βρίσκονται το καθένα στον δίσκο μιας ζυγαριάς κι έχουν πάντοτε και τα δύο αντίθετη κατεύθυνση;
-Και μεγάλη, είπε.
-Αφού λοιπόν, εκτιμάται σε μία πόλη ο πλούτος και οι πλούσιοι, τότε η αρετή και οι καλοί θα περιφρονούνται περισσότερο”.
ΠΛΑΤΩΝ – ΠΟΛΙΤΕΙΑ Η΄
Εκτός από τον Πλάτωνα και άλλοι (οι πλείστοι) από τους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους ήσαν απόλυτα αρνητικοί προς την “αρχή της πλειοψηφίας”, που αποτελεί την ουσία της δημοκρατίας. Στα κείμενα που θα ακολουθήσουν θα ασχοληθούμε δι’ ολίγων με τρεις εξ αυτών: Τον Πλάτωνα, τον Ηράκλειτο και τον Πυθαγόρα.